โจวบินไม่ได้ตั้งใจที่จะหักแขนของพวกเป่ยเฟิง เขาแค่อยากจะทุบบ้านหลังนี้ทิ้งมากที่สุดแทนที่จะหักแขนพวกมัน เขารู้ว่ามันจะเป็นการยากถ้าถูกตำรวจสอบสวนในเรื่องนี้ เขาอาจจะถูกหมายหัวว่าเป็นบุคคลอันตรายได้

"หื้ม !"

ฉินวูฟ่าส่งเสียงในลำคอเบา ๆ เมื่อได้ยินกลุ่มคนพวกนี้จะทำลายแขนของลูกชายเขา

"พวกไม่รู้จักระหว่างการมีชีวิตกับความตาย"

ฉินยีนึกอย่างมืดมน เมื่อเขามองไปที่กลุ่มของวังยงโดยปราศจากความรู้สึก ราวกับว่าเขากำลังมองกลุ่มคนที่กำลังจะตาย

กลุ่มมาเฟียค่อย ๆ เดินไปที่กลุ่มของเป่ยเฟิงด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยอย่างต่อเนื่องบนใบหน้าของพวกเขา

กลุ่มของโจวบินไม่ได้ใส่ใจกลุ่มของเป่ยเฟิงเลยแม้แต่น้อย ทำไมพวกเขาต้องกลัวเพื่อนตัวใหญ่นั่นด้วย ? พวกเขามาจากเมืองเจียงหู่ตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อตอนนั้นพวกเขาได้รวมกลุ่มกันต่อสู้ผ่านหลายอย่างมามากมาย ประสบการณ์ในการต่อสู้ของพวกเขาจึงสูงมาก

สำหรับการดูถูกข่มเหงคนแก่และคนอ่อนแอนั่น เป็นเรื่องง่ายมากเหมือนกับการกินข้าวสำหรับพวกเขา

นอกจากนี้ พวกเขาคิดว่ากลุ่มของเป่ยเฟิงอ่อนแอและไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้เลย มันยากที่จะพูดความจริงที่ว่าพวกเขาโคตรอ่อนแอ !

ตรงกันข้าม ลึกลับที่ 2 กับ 3 นั่นเลือกที่จะปะทะกับพวกเขาโดยตรง !

อย่างไรก็ตาม สองหมัดไม่ใช่คู่ต่อสู้ของ 4 มือ คำพูดนี้ยังคงใช้ได้

ตอนแรกเมื่อลึกลับที่ 2 กับ 3 ปะทะกับพวกเขา ความแข็งแกร่งของเขาน่าประหลาดใจมาก พวกเขาสามารถเอาชนะทั้งกลุ่มที่มีคน 5-6 คนได้ แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็ถูกหมัดกับลูกเตะนับไม่ถ้วนจากทุกทิศทางจนพวกเขาไม่สามารถต้านได้และค่อย ๆ ถอยกลับมาช้า ๆ

"กลับมา"

เป่ยเฟิงส่ายหัวแล้วเรียกทั้งสองกลับมา

"ครับ บอส !"

ลึกลับที่ 2 กับ 3 รีบถอยหนีออกมาจากการต่อสู้ โดยหัวเขาก้มหัวลงต่ำให้กับเป่ยเฟิงด้วยความอับอาย

"อย่ากังวล ฉันไม่ตำหนิพวกนายหรอก พวกนายเพิ่งจะแข็งแกร่งแล้วยังไม่ชินกับร่างกายตอนนี้ ไป่เซียง ลึกลับที่ 1 ถึงตาพวกนายแล้ว" เป่ยเฟิงหันไปรอบ ๆ แล้วกล่าวอย่างไม่แยแส

"ลุง ทุกคนมาที่นี่เพื่อเล่นกับหนูใช่ไหม ?"

ลึกลับมองอย่างตื่นเต้นตรงคนหน้าด้านเธอ ลักยิ้มลึก ๆ ใบแก้มอ้วน ๆ ของเธอถามพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ๆ

"เด็กน้อย ไปยืนไกล ๆ ซะ ตอนนี้พวกลุงยังไม่ว่าง เอาไว้ลุงจะไปเล่นกับหนูทีหลังนะ ตกลงไหม ?"

แม้กระทั่งโจวบินก็รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย บางทีเพราะเขาอาจจะคิดถึงลูกสาวที่บ้าน ทำให้ใบหน้าของโจวบินอ่อนลงในขณะที่นั่งคุกเข่าคุยกับลึกลับที่ 1 ด้วยเสียงอ่อนโยน

'โอ้บัดซบ ! มันเอาอีกแล้ว !'

วังยงตัวสั่นถึงกระดูก ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง แม้แต่แผลที่เกือบหายเป็นปกติก็เริ่มสั่นอีกครั้ง ไอ้ความน่ารักนี้แหละที่ทำให้เขาบาดเจ็บอย่างหนักและต้องเข้าโรงพยาบาล บาดแผลที่น่ากลัวยังคงอยู่เพื่อย้ำเตือนเขาจนถึงทุกวันนี้ !

"ก็ได้ หนูจะไปเล่นกับลุงคนอื่น ๆ ก่อนละกัน"

ลึกลับหันไปมองรอบ ๆ เธอเดินไปที่กลุ่มมาเฟียที่กำลังมองเธออย่างโง่งมและสับสน และในไม่ช้าเธอก็เหมือนกับไดโนเสาร์ขนาดเล็กที่ถูกปล่อยไปในฝูงแกะ !

การต่อยและเตะของเธอทุกครั้งเต็มไปด้วยพลังประหลาด เธอล้มผู้ชายตัวโตได้ทุกครั้งที่ต่อยออกไป !

นอกจากนี้ด้วยร่างกายเล็ก ๆ นี้ มันทำให้เธอรวดเร็วอย่างมาก ถึงขนาดที่มั่นใจได้ว่าไม่มีใครจับเธอได้ !

ไป่เซียงเขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั่น เขาเพียงยืนอยู่ด้านหน้าของเป่ยเฟิงไม่แม้แต่จะขยับ แม้ว่าเขาจะเรียนรู้วิธีควบคุมพลังหลังจากได้ฝึกซ้อมกับกองกำลังเป่ยเฟิงในทุก ๆ วัน ไป่เซียงก็ยังไม่เต็มใจที่จะทำร้ายคนปกติ เขาให้พวกมาเฟียทุบตีร่างกายเขาได้ตามต้องการ มันราวกับว่าเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น

ในที่สุด เขาก็ถอนหายใจอย่างหนัก เขาหวดกลับไปเพียงไม่กี่ครั้ง และตบหน้าฝั่งตรงข้ามด้วยหลังมือของเขาเหมือบกับไล่ยุง มันเป็นเพียงแค่การตีเบา ๆ เท่านั้น แต่มันทำให้แก๊งมาเฟียค่อย ๆ บินออกไปทีละคน ๆ โดยมันทำให้แต่ละคนตกใจด้วยความไม่เชื่อในสายตา ขณะเดียวกันบางคนที่ลงไปกองกับพื้นก็มีฟองขึ้นที่ปากของเขา ในขณะที่บางคนพยายามที่จะลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วอ้วกออกมา

"เยี่ยม ! อ่า เด็กน้อยคนนี้ช่างเหมือนพ่อในวันเก่า ๆ จริง ๆ !"

ใบหน้าของฉินวูฟ่าสงบเหมือนทะเลสาบ แต่ดวงตาของเขาเป็นประกาย

"ไปกันเถอะ"

ฉินวูฟ่าเดินนำหน้าไปที่บ้านของเป่ยเฟิง

ฉินยีและคนอื่น ๆ รีบเดินตามหลังเขา

กลับไปที่บ้าน วังยงและโจวบินเกือบจะล่วงลงพื้นด้วยความตกใจ พวกเขารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังติดอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีทางตื่นขึ้นมาได้ พวกผู้ชายที่เขานำมาแต่ละคนได้ลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับเสียงคร่ำครวญอย่างช่วยไม่ได้

"นี่ของปลอมใช่ไหม ? มีสายเหล็กเคเบิ้ลติดอยู่ข้างหลังพวกเขาใช่ไหม ?"

โจวบินดูเหมือนกับหมาโง่ ผู้ชายที่เขาคัดเลือกมาอย่างดีทั้งหมดได้กองลงไปกับพร้อมโดยฝีมือของผู้ชายคนหนึ่งกับอีกหนึ่งที่เป็น ... สาวน้อย !

"ปีศาจ ! ปีศาจ ! มันเป็นไปไม่ได้ ! มันไม่ใช่วิทยาศาสตร์ มันเป็นเวทมนย์ของปีศาจ !"

วังยงรู้สึกว่าใบหน้าของเขาตึงขึ้น เขารีบหันหลังแล้วหนีไปอย่างไม่ลังเล ! เขาตัดสินใจว่านี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขามาบ้านหลังนี้ มันไม่สำคัญว่าเขาจะถูกจัดการด้วยเด็กสาวตัวน้อยนี้ เพราะว่ามันมีคนมากมายที่ได้เจอชะตาเดียวกันกับเขาแล้ว ! แม้ว่าเขาจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็ยังมีผู้คนอีกสิบกว่าคนที่พร้อมจะแบ่งปันความอับอายครั้งนี้ไปพร้อมกับเขา

ในขณะที่เขากำลังพยายามแอบหนีไป ได้มีกลุ่มคนจำนวนมากปรากฏขึ้นด้านหลังของเขาโดยบังเอิญ พวกเขาได้ขวางเส้นทางหนีของเขา !

"หลบไป !"

วังยงยื่นมือออกไปเตรียมผลักฉินวูฟ่า

"ป่า"

"อ๊ากก ! มือฉันน !"

ฉินยีปรากฏด้านข้างฉินวูฟ่า โดยความเร็วเหมือนงูพิษ เขาคว้าที่มือของวังยงแล้วบิดข้อมือเล็กน้อยทำให้วังยงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

จากนั้นเขาก็ดึงแขนวังยงเข้าหาเขา แล้วกระแทกวังยงด้วยไหล่ของเขาทำให้เขาถอยหลังกลับไป

เยี่ยม ตอนนี้แขนทั้งสองข้างของเขาหักทั้งคู่ วังยงได้แต่มองตัวเองที่กลับไปอยู่ในโรงพยาบาลอีกครั้ง พร้อมกับหยดน้ำเกลือไว้บนหัวของเขา

"ปัง !"

เป่ยเฟิงหรี่ตามองวังยงที่ลอยผ่านเข้าไปแล้วล้มลงบนพื้น

ถึงแม้ว่าวังยงจะถูกส่งมาจากระยะไกล แต่นอกเหนือจากแขนของเขาแล้วส่วนอื่นกลับไม่เป็นอะไร ! จากจุดนี้เป่ยเฟิงสามารถมองเห็นการควบคุมพลังภายในของฉินยีนั่นมีความแข็งแกร่งมากกว่าเขา !

"พวกนายเป็นใคร ?"

เป่ยเฟิงเริ่มหวาดระแวง เขาไม่เคยเห็นคนพวกนี้มาก่อน

คนที่เดินนำหน้ามาดูเหมือนจะอายุสามสิบ เขาเดินเหมือนกับมังกรบิน หรือ เสือที่กำลังเดินมา เขาไม่ได้สนใจเป่ยเฟิงแม้แต่น้อย เขาเอาแต่จ้องมองไปที่ไป่เซียงด้วยความตื่นเต้น

"ท่านหัวหน้าตระกูล ...'

"หืม ? ไร้สาระ ! เจ้าจงกลับไปทบทวนกฏให้มากขึ้น มากขึ้น .. สำหรับวิธีในการพูดเข้าใจไหม ? เมื่อพวกเรากลับไป เจ้าจะต้องไปรับการลงโทษ !"

ฉินวูฟ่ามองอย่างเย็นชาไปที่ฉินยี ทำให้เขาต้องกลืนคำพูดที่เหลือลงไป

"เด็กน้อย ฉันคือพ่อของเจ้า " ฉินวูฟ่ามองไปที่ไป่เซียงอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวเบา ๆ

"อย่าพยายามหลอกผมเลย พ่อแม่ของผมตายแล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อตอนผมยังเด็ก นอกจากนี้คุณดูเหมือนจะไม่ได้แก่กว่าผม แล้วผมจะเป็นลูกคุณได้ยังไง ?"

รอยยิ้มที่ซื่อสัตย์และโง่งมบนหน้าของไป่เซียงหายไปแล้วแทนที่ด้วยความเย็นชา

"มันเป็นควาจริง ! ที่จริงฉันอายุ 40 กว่าแล้ว "

เสียงของฉินวูฟายังคงเบาและแสดงออกอย่างเจ็บปวดในสายตาของเขา ในสายตาของเขานั่นไป่เซียงไม่ได้เปลี่ยนไปเลย มันราวกับว่าเวลาได้หยุดลงและไม่มีใครรบกวนพวกเขาได้

ไป่เซียงใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน ไม่ว่าเขาจะมองยังไงก็ไม่เห็นความคล้ายคลึงของเขากับคนตรงหน้าเขาเลย

"ท่านหัวหน้าตระกูล ! คน ๆ นี้ไม่ใช่ ..."

ฉินยีไม่สามารถหยุดตัวเองให้พูดออกมาได้

"หื้ม ? พูดอะไรของเจ้า ?"

ฉินวูฟ่ามองไปที่ฉินยีด้วยความหงุดหงิด

"ทะ ท่านหัวหน้าตระกูล ท่านทักผิดคนแล้ว คน ๆ นี้คือนายน้อย .."

ฉินยีชี้ไปที่เป่ยเฟิงพร้อมกับก้มหัวลงต่ำพูดออกมาด้วยเสียงสั่น เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาฉินวูฟ่า

"เจ้ากำลังจะบอกว่าไอ้เจ้าตัวใหญ่นี่ไม่ใช่ลูกฉัน แต่เป็นไอ้เด็กตัวผอมนี้ ?"

ฉินวูฟ่ามองไปที่ยักษ์ตัวที่สูง 2.2 เมตรตรงหน้าเขาแล้วเทียบกับชายหนุ่มที่สูง 1.8 เมตรที่ยินข้าง ๆ โดยตกใจเล็กน้อย

"ครับท่าน !"

เสียงของฉินยีลดลงเหลือแต่เสียงครวญครางเท่านั้น

"ทำไมแกไม่พูดมาแต่แรก !"

เสียงของฉินวูฟ่าสงบ แต่ใบหน้าของเขามืดจนเปลี่ยนเป็นสีดำ

"ผู้น้อยกำลังจะบอกท่านหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่ท่านก็ไม่ให้ผู้น้อยพูด ..."

ฉินยีพึมพำ

ฉินวูฟ่า: "..."

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด