บทที่ 58 หัวใจของเสือร้าย !
บทที่ 58 หัวใจของเสือร้าย !
หลังจากเขาพูดจบ เป่ยเฟิงก็หันกลับไปโดยไม่สนใจสาวน้อยอีกต่อไป เขายังคงทำภารกิจของเขาต่อ
"ปุช !"
เสียงใบมีดปาดผ่านเนื้อดังออกมาจากเขาหลังเขา ทำให้เป่ยเฟิงหันกลับมาด้วยความตกใจ
สิ่งที่เขาเห็นนั่นทำให้เลือดของเขาหนาวเย็น เด็กสาวตัวน้อยเธอคุกเข่าลงด้วยชุดสีแดง เธออยู่ภายใต้แสงจันทร์สีเงินที่ส่องผ่านเข้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใสที่เต็มไปด้วยเลือดบนหน้าของเธอ ในมือเล็ก ๆ ถือมีดสั้นอยู่ มันยังคงมีหยดเลือดไหลอยู่ !
ที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอคือผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าเธอสองเท่า มีเลือดจำนวนมากที่ไหลออกมาจากแผลบนคอของเขา เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ โดยไม่สามารถฟังออกว่าเขาพูดอะไร เขาพยายามที่จะต่อสู้กับความตายด้วยการใช้มือปิดแผลที่คอของเขา ...
"เหลือแค่ 11 คนแล้วตอนนี้" สาวน้อยยิ้มด้วยความสดใส
เมื่อเผชิญหน้ากับฉากดังกล่าว เป่ยเฟิงไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากหัวใจของเขาที่เย็นชาและหลังของเขาที่รู้สึกหนาวสั่น !
"อ๊าาา ! นังสารเลว ! แกฆ่าน้องฉันน !"
จางหู่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธและเจ็บปวด แม้ว่าเขาจะไม่สามารถขยับได้ แต่เขาก็ยังคงพยายามที่จะใช้แรงทั้งหมดคลานไปหาเด็กสาวเพื่อที่จะไปบีบคอของเธอด้วยมือของเขาให้ได้ !
คนอื่น ๆ ที่ได้สติก็ตะโกนและสาปแช่งสาวน้อยด้วยเช่นกัน พวกเขาเกลียงชังถึงขนาดที่จะฆ่าเธอให้ได้ ! เธอฆ่าพี่น้องของพวกเขาต่อหน้าต่อตา มันเหมือนกับการตบหน้าพวกเขา !
ไม่มีใครคิดเลยว่าเด็กสาวเพียงคนเดียวที่พวกเขาปฏิบัติเหมือนทาสทำเงินจะไร้ความปราณี !
คนส่วนใหญ่รู้สึกกลัวแม้กระทั่งการฆ่าไก่ แต่สาวน้อยคนนี้สามารถฆ่าคนได้อย่างง่ายดายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น !
“หุบปาก !”
เป่ยเฟิงขมวดคิ้วด้วยความโกรธ
ราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ยินเสียงของเป่ยเฟิง พวกเขาตะโกนมากขึ้น มากขึ้น !
"รนหาที่ตาย ...'
รอยยิ้มของเป่ยเฟิงเย็นชา เขาเปิดหน้าหนังสือจิตวิญญาณในมือของเขา จากนั้นก็คิดถึงบทเรียนง่าย ๆ ไปที่จางหู่และคนอื่น ๆ !
"อ๊ากกกก ! เจ็บบ มันเจ็บบ !"
"อ๊าาาาา ! ฉันกำลังจะตาย ฉันจะตายยแล้วว !"
ทั้งกลุ่มเริ่มกรีดร้องออกมาในขณะที่พวกเขากอดหัว บางก็ส่ายหัว บางทีก็ดิ้นลงกับพื้นเหมือนปลาขึ้นบก ความรู้สึกของพวกเขาราวกับว่านี้คือความเจ็บปวดที่เลวร้ายที่สุดในโลก มันเหมือนกับว่ามีหนอนตัวใหญ่นับไม่ถ้วนกำลังขุดสมองของพวกเขา !
ส่วนที่เลวร้ายที่สุดคือพวกเขาไม่สามารถหยุดความเจ็บปวดนี้ได้ ! ชายบางคนไม่ลังเลที่จะทุบหัวเขาพวกเขาซ้ำ ๆ กับพื้นหรือผนัง ในขณะที่คนอื่น ๆ ก็ต่อยด้วยความโหดเหี้ยมไปที่หัวของเขา แล้วกรีดร้องออกมาอย่างทรมาน
ไม่มีแม้แต่ความเห็นใจสำหรับเป่ยเฟิง เขาทรมานคนกลุ่มนี้เป็นเวลาสามนาที โดยมีเป่ยเฟิงยืนดูอยู่ข้าง ๆ เขาทำราวกับว่านี้ไม่ใช่เรื่องของเขา
'ฉันเชื่อว่านี้น่าจะเป็นบทเรียนที่ดี พวกมันจะได้รู้ว่าอะไรควรทำ ...'
หลังจากลงโทษจนพอใจ เป่ยเฟิงก็ออกคำสั่งไปยังหนังสือจิตวิญญาณ ความเจ็บปวดก็หายไปทันที
กลุ่มชายนอนลงกับพื้นทันที แต่ละคนหายใจไม่ออกเหมือนหมาที่ใกล้ตาย ทุกคนถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นและเหงื่อมากมาย พวกเขาดูราวกับว่าเพิ่งกลับมาจากสงคราม !
เลือดไหลออกมาที่หัวของพวกเขา เศษผิวหนังและเนื้อยังคงติดอยู่ใต้เล็บของพวกเขา
หลังจากผ่านไปหลายนาที สีหน้าของพวกเขาก็ค่อย ๆ กลับมาเหมือนเดิม ส่วนใหญ่ยังคงดูสับสนอย่างมาก
พวกเขามองไปที่เป่ยเฟิงด้วยความกลัวละเกลียดจัง !
"แก .. แกทำอะไรกับพวกเรา ?"
จางหู่กอดหัวของเขาและพยายามพูดออกมา
"หึ แกคิดว่าไง ? แกคิดว่าฉันกำลังเล่นอยู่ในบ้านพวกแก ? เพราะสัญญาเสร็จสิ้นแล้ว ไม่ว่าจะชีวิตหรือความตายของพวกแก ฉันคือคนควบคุมมัน ! ฉันอยากให้แกมีชีวิต พวกแกก็มีชีวิต ! ฉันอยากให้แกตาย พวกแกก็ไม่มีทางที่จะหนีหรือแอบจากความตายไปได้ !"
เป่ยเฟิงมองไปที่กลุ่มคนที่หวาดกลัว เขาแสดงออกด้วยความโหดเหี้ยมในขณะที่พูด
"แก !"
จางหู่พูดได้เพียงคำเดียว ก่อนที่เขาจะรีบปิดปากของเขาอีกครั้ง เขาไม่อยากรู้สึกถึงความรู้สึกเมื่อกี้นี้ !
"ถ้าพวกแกเชื่อฟังคำสั่งฉัน มันก็จะมีผลตอบแทนดี ๆ รอพวกแกอยู่"
เป่ยเฟิงยิ้มเบา ๆ จากนั่นเขาก็หันหน้ามาเผชิญกับสาวน้อยอีกครั้ง "ทำไม ? เธอคิดว่ามันดีแล้วหรอ ? เธอก็เห็นมันแล้วใช่ไหม ฉันคิดว่ามันไม่คุ้มสำหรับพลังนี้ ไม่ว่าชีวิตหรือความตายของเธอ มันเป็นของฉัน" เป่ยเฟิงหรี่ตาและกล่าวออกมาด้วยความจริงจัง
"ฉันยินดี !"
เด็กที่อาศัยอยู่ที่นี่ เพราะความยากจนพวกเขาจึงถูกบังคังให้โตเป็นผู้ใหญ่ได้เร็วกว่าเด็กคนอื่น ๆ สำหรับสาวน้อยคนนี้ เธอเผชิญหน้ากับความโหดร้ายและเย็นชามามากแล้วในชีวิต เธอพยักหน้าและด้วยความตั้งใจ
ในความจริงเป่ยเฟิงไม่ได้ต้องการให้สาวน้อยลงนามในหนังสือสัญญาจิตวิญญาณ อย่างไรก็ตามทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเคยเจอนั้น มันชัดเจนว่าเธอจะไม่มียอมเดินกลับไปทางนั่นหรือจะยอมใช้ชีวิตที่เงียบสงบอีกแล้ว
เสือร้ายมักซ่อนตัวอยู่ในหัวใจทุกคน อยู่ที่ว่าใครคนใดคนหนึ่งจะตัดสินใจยับยั้งความต้องการในหัวใจตัวเองได้ ทั้งหมดนี้มันขึ้นอยู่กับตัวตนของแต่ละคน
เห็นได้ชัดว่าสาวน้อยคนนี้เปิดกรงในใจของเธอแล้วหลังจากถูกข่มเหงมาเป็นเวลานาน และตอนนี้เธอได้ปล่อยสัตว์ร้ายออกมาเพื่อปกป้องตัวเธอเอง !
เนื่องจากเป็นไปไม่ได้ที่จะให้เธอกลับมามีชีวิตเหมือนคนปกติ เป่ยเฟิงจึงไม่ได้ปฏิเสธสาวน้อยคนนี้ เขานำเข็มออกมาแล้วแทงไปที่หน้าอกของเธอ เมื่อมีเลือดหยดลงมา เขาก็นำมันไปหยดที่หนังสือจิตวิญญาณ
หลังจากนั้นเขาก็กลับไปที่กลุ่มคนก่อนหน้านี้ แล้วทำภารกิจของเขาต่อไปจนเสร็จ
เมื่อเสร็จทุกอย่างแล้ว เป่ยเฟิงได้นำกลีบของดอกต้นผีดูดเลือดออกมา โดยมอบให้คนละกลีบ เมื่อมาถึงสาวน้อย เป่ยเฟิงลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะมอบกลีบอีกใบให้เธอ รวมเป็นสองกลีบ
ทั้งกลุ่มมองไปที่กลีบดอกไม้เป็นเวลาสั้น ๆ ก่อนที่จะใส่ลงในปาก
ตั้งแต่พวกเขาขึ้นเรือปีศาจนี้ ไม่ว่าชีวิตหรือความตาย พวกเขาก็ถูกตัดสินใจโดยกัปตันเรือ มันไม่มีอะไรให้กลัวที่จะต้องกินของแปลก ๆ อีกต่อไปแล้ว
ทันทีที่พวกเขากลืนดอกไม้เข้าไป ตาของพวกเขาก็เบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจ
แม้ว่าคนเหล่านี้ความสามารถทางร่างกายของเขาไม่สามารถเทียบได้กับเป่ยเฟิง แต่พวกเขาก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของพวกเขาพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว !
ในหมู่พวกเขา คนที่พัฒนาได้มากที่สุดคือเด็กสาวตัวน้อย
ก่อนหน้านี้เพราะการขาดอาหารทำให้ใบหน้าเธอผอมอย่างมาก แม้แต่ผมของเธอก็แห้งและเป็นสีเหลือง ร่างของเธอดูซีดและอ่อนแอ แต่เมื่อได้กลืนกลีบแรกเข้าไป ผิวของสาวน้อยก็กลับมาขาวและนุ่มขึ้น ถึงแม้จะไม่ถึงขนาดที่ว่าอ่อนนุ่มจนถึงขั้นหลุดออกเมื่อสะบัดนิ้ว แต่มันก็ยังคงเรียบเนียนและขาวเหมือนหยก !
ถ้าไม่เห็นริ้วเลือดบนหน้าของเธอ สาวน้อยคนนี้อาจจะถูกเข้าใจผิดได้ว่าเธอเป็นเจ้าหญิงที่โผล่ออกมาจากโรงแฟนตาซี !
"กินมันเข้าไปอีกสิ"
เป่ยเฟิงสนใจอย่างมาก เขาต้องการดูว่ากลีบที่สองจะมีผลต่อหรือไม่
กลุ่มของจางหู่เมื่อกลืนกลีบของพวกเขาไปแล้ว พวกเขากำลังมองกลีบดอกไม้บนมือของสาวน้อยตัวเล็ก ๆ หลังจากได้ลิ้มรสผลประโยชน์ของพวกมันแล้ว ทำให้เขาตระหนักได้ถึงความหัศจรรย์ของกลีบดอกไม้นี้ !
อย่างไรก็ตาม พวกเขารู้สึกราวกับถูกน้ำเทใส่เหนือหัวพวกเขา พวกเขารีบหันหน้าหนีทันทีที่เห็นว่าเป่ยเฟิงมองมาจากมุมหนึ่งของสายตา
ครั้งแรกที่เขาพยายามทดสอบผลของกลีบดอกต้นผีดูดเลือด มันจบลงด้วยความล้มเหลวเนื่องจากเขาเลือกผู้ช่วยไม่ดี กลีบดอกนี้ไม่มีผลต่อไป่เซียงเลย แต่สำหรับสาวน้อยคนนี้ร่างกายของเธออ่อนแอกว่าคนปกติ ดังนั่นจึงเป็นไปได้ว่ากลีบดอกที่สองอาจจะส่งผลกับเธอ
หลังจากที่คาดเดาไปต่าง ๆ นา ๆ เป่ยเฟิงก็พิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่เขาคิดเป็นความจริง กลีบดอกที่สองนั่นช่วยพัฒนาร่างกายของสาวน้อยได้ !
"ดูเหมือนว่ามันมีข้อจำกัดในการใช้ผลของกลีบดอกนี้ มันจะใช้ซ้ำได้เฉพาะบางคนเท่านั้น" เป่ยเฟิงพึมพำ
ไม่เพียงแต่มีแต่เธอเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลง คนอื่น ๆ เลือดได้หยุดไหลลงและบาดแผลตกสะเก็ดไปหมดแล้ว
กลีบดอกไม้นี้พิสูจน์ได้ว่ามันมีประโยชน์อย่างมากแม้กระทั่งกับเป่ยเฟิงเอง ดังนั่นมันจะมีประโยชน์มากขึ้นหากใช้กับคนปกติ
โดยเฉลี่ยแล้ว ความสามารถทางร่างกายของทั้ง 12 คนนี้ได้แข็งแกร่งขึ้นถึงสองเท่า !
"นับจากนี้ต่อไป พวกนายทั้ง 12 จะเป็นใบมีดที่คมที่สุดในมือฉัน ! จงเรียนรู้เพื่อที่จะกลายเป็นดาบที่ไม่สามารถแตกได้ ! ทั้ง 12 คนจะถูกเรียกว่า กองกำลังของเป่ยเฟิง ! ส่วนชื่อพวกนายจะเรียกว่า ลึกลับที่หนึ่ง ถึงลึกลับที่สิบสอง โดยเรียงลำดับจากความแข็งแกร่ง !"
"การทดสอบจะจัดขึ้นถึงในเร็ว ๆ นี้ เพือจัดอันดับของพวกนาย !"
"ฉันไม่สนว่าพวกนายจะรู้สึกอึดอัดกับคนอื่นยังไง แต่พวกนายต้องปล่อยความแค้นใจที่มีทั้งหมดทิ้งไป อย่าให้ฉันเห็นว่าพวกนายต่อสู้กันเอง และถ้าหากมีใครในสิบสองคนนี้ฆ่ากันเอง โดยไม่ต้องคำนึงถึงเหตุผล คนที่ฆ่าจะต้องจ่ายด้วยชีวิตของเขาเช่นกัน !"
“ก่อนที่พวกนายจะมาเป็นกองกำลังที่สุดยอดของฉัน ก่อนอื่นเลยในนี้มีเงิน 200,000 หยวนอยู่ในบัตร เอามันไปแล้วสนุกไปกับชีวิตอิสระสุดท้ายของพวกนายซะ !”
เป่ยเฟิงออกคำสั่งด้วยเสียงเด็ดขาด เขาไม่อนุญาตให้ปฏิเสธ
"พรุ่งนี้เวลา 12.00 น. ฉันจะรออยู่ที่สะพานแม่น้ำชิงโชว ถ้าฉันไม่เห็นใครก่อน 12.00 น. พวกนายจะได้รับการลงโทษที่หอมหวาน ฉันสัญญาได้เลยว่าการลงโทษมันรุนแรงกว่าเมื่อกี้ร้อยเท่า ไม่สิ พันเท่าเลยด้วยซ้ำ !" เป่ยเฟิงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี "แน่นอน ถ้ามีคนพยายามที่จะหนี เราจะมาดูกันว่านายจะหนีไปจากฉันได้หรือเปล่า .."
กองกำลังของเป่ยเฟิงกลืนน้ำลายลงด้วยความยากลำบาก พวกเขากังวลอย่างมากเมื่อมองไปที่รอยยิ้มอันโหดเหี้ยมบนหน้าของเป่ยเฟิง
ความเจ็บปวดที่พวกเขาเพิ่งได้รับมาไม่นานมานี้ยังคงอยู่ในใจพวกเขา มันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถลืมได้ในชีวิตนี้ ! ถ้ามันเพิ่มขึ้นร้อยเท่า ? พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด บางทีการกระโดดตึกยังดีซะกว่า !
"เข้าใจแล้ว !"
กองกำลังของเป่ยเฟิงตะโกนออกมาพร้อมกัน
"งั้นก็ไปได้แล้ว"
เป่ยเฟิงสั่งแยกย้ายกลุ่มด้วยการสะบัดนิ้วเบา ๆ
*****
