บทที่ 57 ความตกใจของจางหู่
บทที่ 57 ความตกใจของจางหู่
ไฟลุกโชนขึ้นมาภายในตาของเป่ยเฟิง ขณะที่เขายืนอยู่ที่ประตู เสียงที่พวกนี้คุยกันเขาได้ยินทุกอย่าง
"ฉันก็ไม่ได้อยากจะจัดการคนจำนวนมากนักหรอก แต่ว่าพวกแกก็สามารถเป็นที่ลับมีดให้ฉันได้" เป่ยเฟิงกล่าวเบา ๆ สายตาของเขามองไปที่กลุ่มชายตรงหน้า เขาพูดเหมือนกับพูดกับตัวเอง
"เฮ้ ไอ้เด็กเวร แกคุยกับนรกหรือยังไง ?"
อาวุธทุกชนิดอยู่ในมือของกลุ่มคนตรงหน้า พวกเขาเดินไปล้อมรอบเป่ยเฟิง ส่วนเด็กเล็ก ๆ นั้นเหมือนแมลงสาบ พวกเขารีบหนีไปทันที มีเพียงเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่เป่ยเฟิงได้ช่วยไว้เท่านั้นที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
"เสี่ยวหนาน ถอยไป" จางหู่ ยกมือขึ้นส่งสัญญาณจากนั้นเขาก็เดินออกมา
"หึ เด็กน้อย แกแข็งแกร่งไม่เลว ... แกต้องการเข้าร่วมกับพวกเรา ?"
จางหู่หรี่ตาแล้วยิ้มด้วยความสนใจเมื่อมองไปที่เป่ยเฟิง
"หนึ่ง สอง สาม ..."
เป่ยเฟิงยังคงพึมพำอยู่ใต้ลมหายใจ เขาไม่ได้สนใจคำพูดของจางหู่เลย
การจ้องมองของจางหู่แปลกใจยิ่งขึ้นเมื่อเขาได้ยินเสียงของเป่ยเฟิง
'ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันได้เจอกับคนบ้าจริง ๆ ?' จางหู่กล่าว
"มารดามันเถอะ ! แกหูหนวก ? แกไม่ได้ยินที่ลูกพี่เราคุยกับแกหรือยังไง ? อ๊า อ๊า เจ็บ ! ปล่อยข้า !"
"หือ ? แกพูดอะไรนะ ? ฉันไม่ได้ยินเลย ..."
เสี่ยวหนานในตอนแรกเดือดดาดไปด้วยความโกรธ ลูกพี่ของเขาพูดกับไอ้เด็กนี้ด้วยความหวังดี แต่มันไม่คิดจะตอบแม้แต่น้อย ! มันเหมือนกับไม่ไว้หน้าลูกพี่ของเขา ! เขาก้าวออกมาอย่างรวดเร็วและง้างมือตบไปที่ใบหน้าของเป่ยเฟิง เขาตั้งใจจะตบให้ไอ้เด็กที่ไม่สุภาพนี้ แล้วจะสอนบทเรียนที่ดีให้กับมันในวันนี้ !
แต่ใครจะไปรู้ว่าเป่ยเฟิงเพียงแค่ยกมือขึ้นมาจับมือของเขาได้อย่างสบาย ๆ แทน ? คำถามต่อจากนั้นมันเหมือนกับการเยาะเย้ยเขาอย่างมาก !
"บัดซบ แม่แกสิ ! รุมมัน !"
เมื่อรู้สึกถึงบางอย่างไม่ถูกต้องบนใบหน้าที่แสดงออกมาอย่างน่าเกลียดของเสี่ยวหนาน พวกเขาก็ได้สั่งให้รุมเป่ยเฟิงทันที
"ฮ่าฮ่า ! อะไรกัน ! มี 12 คนเลยงั้นเหรอ !"
รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเป่ยเฟิง กลุ่มคนพวกนี้เหมือนกับถูกพระเจ้าส่งมาให้เขาจริง ๆ เหมือนกับมีคนส่งถ่านในฤดูหนาว ส่งหมอนในตอนที่เขาง่วง !
"อ๊าก ! แขนฉันน ! หักแล้วว !"
ด้วยการดึงแขนออกมา แขนของเสี่ยวหนานก็หลุดทันที ตอนนี้มันได้ห้อยอย่างไร้ประโยชน์แล้ว
ในพริบตากลุ่มชายตรงหน้าราบกับถูกตบด้วยเลือดไก่ พวกเขาเปลี่ยนจากไก่ที่แสนเชืองกลายเป็นเสือดำที่น่ากลัว เข้าไปกวัดแกร่งกรงเล็บและเขี้ยวของพวกมัน !
"ปัง !"
เป่ยเฟิงหลบออกมาได้อย่างง่ายดาย การเคลื่อนไหวของเขาดูผ่อนคลายมากราวกับว่าเขากำลังวิ่งเล่นในสวนหลังบ้านตัวเองอย่างสบายใจ !
ทุกครั้งที่เขาชกใคร คน ๆ นั้นจะล้มลงกับพื้นและไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก
คลื่นที่เป่ยเฟิงส่งออกมานั่นเขาพยายามควบคุมแรงของเขาให้น้อยที่สุด ! ถึงเขาจะเกลียดชังพวกนี้แต่อย่าลืมว่าพวกมันอาจจะได้เป็นผู้ช่วยของเขาก็ได้ในอนาคต เขายังไม่ต้องการให้คนของเขาเป็นคนพิการ
"นี่มัน เรื่องจริงใช่ไหม ? ฉากที่เหมือนหนังนี้มันอะไรกัน ?"
"พวกนายติดสายเคเบิ้ลกันใช่ไหม ? ไม่งั้นพวกนายคงไม่บินไปไกลขนาดนั้นหรอกทั้งที่โดนแค่หมัดเดียวเนี่ยนะ ?"
"บัดซบ"
จางหู่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากสบถออกมา เมื่อเห็นลูกน้องเขาถูกทุบลงพื้นไม่ก็ถูกต่อยล้มลงไปด้วยท่าทางสบาย ๆ ของเป่ยเฟิง
"ตุบ !"
"พี่ ... ชาย โปรดอย่าเพิ่งเข้ามา ! เรามีอะไรที่ยังคุยกันได้ ! เกี่ยวกับเรื่องนี้เราไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจงั้นเหรอ ? พวกเราสามารถชดเชยได้หากคุณต้องการ !"
จางหู่รู้สึกว่าขาของเขาสั่นอย่างมากเมื่อเห็นเป่ยเฟิงเดินเข้ามาช้า ๆ น้ำอุ่นไหลลงที่กางเกงของเขาโดยช่วยไม่ได้
สำหรับการหนี จางหู่ไม่แม้แต่จะมีตัวเลือกดังกล่าว เขาเห็นความเร็วของเป่ยเฟิงแล้วรู้ได้ทันทีว่าไม่มีทางหนีจากปีศาจตัวนี้ได้
"ไม่เลว ฉันจะลองคิดดูว่าแกจะเสนออะไร"
เป่ยเฟิงก้มลงอยู่ข้าง ๆ จางหู่ เขายิ้มเบา ๆ บนใบหน้า จากนั้นก็เคาะที่หน้าของจางหู่เบา ๆ ด้วยหลังมือ
"พี่ชาย คุณบอกได้ไหมว่าเราไปทำไอะไรให้คุณ ? เรายินดีที่จะชดเชยให้คุณเอง ! เรายินดีที่จะมอบเงิน 100,000 หยวนให้ ! ตกลงไหม ? คุณสามารถไว้ใจเราได้ ! พวกเราคือน้องของพี่สกา !"
แม้ว่าจางหู่จะแสดงรอยยิ้มออกมา แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความอับอายและขมขื่น เพราะงั้นเขาจึงต้องแสร้งทำเมื่ออยู่ต่อหน้าเป่ยเฟิง เขาพูดเป็นนัย ๆ ว่ายังมีคนคอยหนุนพวกเขาพวกอยู่ !
"โอ้ ไม่ นายไม่ได้ทำอะไรฉันเลย ฉันแค่อยากดูว่ากล้ามเนื้อกับกระดูกของฉันมันแข็งแรงดีหรือเปล่า แล้วพอดีเห็นว่าพวกนายน่าจะช่วยได้ เอาตามจริงก็คือ ฉันต้องการให้พวกนายทั้งหมดมาเป็นลูกน้องฉัน ทั้งหมด" เป่ยเฟิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มร้าย ๆ
'เชี้ย ! เขามันบ้าไปแล้ว ! ฉันคิดว่าฉันเลือกคำพูดได้ดีแล้วนะ แต่ถึงยังไง ฉันจะทำให้เขาโมโหไม่ได้ ไม่งั้นเขาจะต้องฆ่าฉันแน่ !'
เมื่อจางหู่ได้ยินคำพูดของเป่ยเฟิง เขารู้ได้ทันทีว่าคน ๆ นี้เป็นบ้า ! คนบ้าจะอันตรายมากหากถูกกระตุ้นด้วยคำพูดผิดเพียงคำเดียว
"เพื่อไม่ให้นายทรมานมากเกินไป ฉันคิดว่านายน่าจะนอนลงซักหน่อยนะ"
เป่ยเฟิงหรี่ตามอง จากนั้นรอยยิ้มของเขาก็ค่อย ๆ หายไป
"อ๊าาากกก !"
ด้วยการเคลื่อนไหวไม่กี่ครั้ง ไปเฟิงได้หักแขนและขาของจางหู่ในช่วงเวลาสั้น ๆ ! ตอนนี้เขาไม่สามารถที่จะขยับได้อีกต่อไปแล้ว !
ถึงแม้ไหล่และขาของเขาจะถูกหักลงไปแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกเจ็บปวด ! จางหู่ไม่สามารถห้ามตัวเองให้กรีดร้องได้
เป่ยเฟิงขยับไปหาคนที่หมดสติคนแรกแล้วถอดเสื้อของเขาออก
'ไม่นะ ... ! บัดซบ ! มันจบแล้ว ! พวกเรากำลังจะเสียความบริสุทธิ์ของเราในครั้งนี้ ! ไอ้โรคจิตบ้าเลือด !
นักเลงไม่กี่คนที่ยังตื่นอยู่รู้สึกสั่นไปถึงรู*** พวกเขาหวาดกลัวอย่างมาก
'โอ้พระเจ้า ฉันจะ .. ฉันจะต่อต้านมันยังไงดี ?' ความคิดอันมืดมนปรากฏในใจของพวกเขา
เป่ยเฟิงมองคนที่เปลือยอยู่ด้านหน้าเขา จากนั้นเขาก็นำเข็มเงินยาว 10 เซนติเมตรออกมาพร้อมกับดึงหนังสือจิตวิญญาณออกจากกระเป๋าของเขา
หลังจากหาจุดที่ถูกต้องแล้ว เขาก็แทงเข็มเงินไปตรงหน้าอกมนุษย์โดยไม่ลังเล !
ขณะที่ดึงเข็มออกมา มีเลือดไหลออกมาเล็กๆ จากแผล โดยมันได้วิ่งไปรอบ ๆ แผลทันที !
เป่ยเฟิงมองไปที่หยดเลือดบนเข็มเงินด้วยความพึงพอใจ จากนั้นเขาก็เปิดหนังสือจิตวิญญาณออกมาและหยดลงบนหน้าที่ว่างเปล่า ในชั่วพริบตาแสงสีแดงเลือดอันชั่วร้ายก็ลอยออกมาจากหนังสือจิตวิญญาณก่อนที่มันจะหายเข้าไปในหัวของมนุษย์ตรงหน้า !
'วิชาปีศาจ !'
ทั้งกลุ่มในตอนแรกถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นว่าเป่ยเฟิงไม่ได้มีเจตนาทะลวงประตูหลังของพวกเขา แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้ามันก็ได้ทำให้พวกเขาเปิดตากว้างออกมาด้วยความตกใจอย่างมาก !
มนุษย์มักกลัวในสิ่งที่ไม่รู้จัก เนื่องจากฉากตรงหน้าพวกเขาไมสามารถอธิบายได้ด้วยหลักวิทยาศาสตร์ มันจึงทำให้พวกเขายิ่งกลัวมากขึ้น
"แกจะทำอะไร ? แกทำอะไรกับน้องของฉัน !"
จางหู่รวบรวมความกล้าและตะโกนออกมาดัง ๆ
"โอ้ มันก็ไม่มีอะไรมาก อย่ากังวล ความจริงพวกมันจะดีต่อพวกนายด้วยซ้ำ นายแค่มีความสามารถที่จะทำอะไรบางอย่างมากขึ้น เช่น .. นี้ !"
เป่ยเฟิงหันกลับมาตอบด้วยรอยยิ้มบนหน้าของเขา จากนั้นเขาก็จับโต๊ะหินขนาดใหญ่ใกล้ ๆ ด้วยมือเดียวแล้วโยนมันออกไปไกล ๆ
กลุ่มคนที่เหลือตกใจอย่างมาก ไม่ใช่ว่าโต๊ะหินนั่นมันหนัก 300-400 จิน ? ทำไมเขาถึงโยนมันได้ง่ายดายราวกับโยนของเล่น ?
ดวงตาของพวกเขาเริ่มร้อนขึ้นมาทันที หากพวกเขามีความสามารถเช่นนี้แล้วเขาจะต้องกลัวไอ้พี่สกาโง่ ๆ นั่นด้วย ? พวกเขาจะจัดการมันทันทีที่เห็นหน้า !
หลังจากนั่นเมื่อพวกเขาได้พลังนี้มาแล้ว อย่างแรกที่พวกเขาจะทำนั่นคือฆ่าเป่ยเฟิงเป็นอันดับแรก !
แต่เป่ยเฟิงไม่ได้สังเกตเห็นความโลภหรือความปรารถนาในสายตาคนพวกนี้เลย? อนิจจาเมื่อพวกมันกลายเป็นทาสของเขาด้วยหนังสือจิตวิญญาณนี้ มันไม่มีอะไรไปมากกว่าความฝันที่จะถูกทำลายลงด้วยการที่ถูกเขาควบคุม !
หลังจากนั่นเป่ยเฟิงก็เดินไปยังคนต่อไป พวกเขาถอดเสื้อออกโดยไม่รอให้เป่ยเฟิงทำ
"อ๊าาก ! มันเจ็บเหมือนตกนรก !"
"หุบปาก ! ฉันยังไม่ได้เอาเข็มทิ่มแกเลย !" เป่ยเฟิงมองคนที่พยายามเสแสร้งตรงหน้าด้วยความรังเกียจ
ความจริงคือคนพวกนี้มันไม่สามารถที่จะทนความเจ็บปวดหรือโหดร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย !
เป่ยเฟิงใช้ประโยชน์ในช่วงเวลาแห่งความเงียบสั้น ๆ เขาเป็นเหมือนศัลยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญในการเจาะเข็มผ่านหน้าอกของมนุษย์ !
"ฉันต้องการความแข็งแกรงนี้เช่นกัน !"
เป่ยเฟิงมองไปที่คนที่พูดออกมาอีกคน นี้คือสาวน้อยคนที่เป่ยเฟิงเจอครั้งแรก เธอลุกขึ้นและเดินมาหาเขาด้วยความมุ่งมั่นบนใบหน้า
"สาวน้อย นี้ไม่ใช่เกม พี่ชายคนนี้จะเรียกตำรวจเพื่อพาทุกคนกลับบ้านเอง ตกลงไหม ?"
เป่ยเฟิงหัวเราะเขาลูบหัวสาวน้อย
"ฉันไม่อยากถูกข่มเหงอีกต่อไปแล้ว ! ฉันอยากที่จะแข็งแกร่งเหมือนคุณ ! จะไม่มีใครข่มเหงฉันได้อีกแล้วเมื่อถึงตอนนั้น !"
สาวน้อยไม่กล้าที่จะสบตาเป่ยเฟิง แต่เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ฉันต้องการแค่ 12 คนเท่านั้น และตอนนี้ฉันก็ได้ครบแล้ว เดียวอีกสักพักตำรวจก็จะมาแล้ว เธอก็จะได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่" เป่ยเฟิงนิ่งเงียบ เขาไม่ได้คาดหวังถึงความมุ่งมั่นของสาวน้อยเช่นนี้เลย !
