บทที่ 50 ผลกระทบ !
บทที่ 50 ผลกระทบ !
ลัวเฉิงสนใจอย่างมาก อุกกาบาตเปรียบเสมือนเงินจำนวนมหาศาล ! จากที่เขาได้ยินจากชายชราหลี่ นั่นคือขนาดของอุกกาบาตนี้น่าจะใหญ่มาก !
ลัวเฉิงทิ้งงานของเขาทั้งหมดแล้วรายงานต่อเจ้านายของเขา กรมตำรวจมองว่านี้เป็นเรื่องสำคัญอย่างมาก ช่วงเวลาสั้น ๆ ลัวเฉิงพร้อมกับเจ้าหน้าที่อีกสามคนก็ถูกส่งไปสถานที่นั้น
"พระเจ้า ! นี้มันน่ากลัวมาก !"
เจ้าหน้าที่ที่มีหนวดเล็ก ๆ จ้องมองไปที่พื้นดินที่รกร้างตรงหน้าเขาแล้วเปิดปากพร้อมกับความตกใจในสายตาของเขา
"ไปกันเถอะ เราต้องหาอุกกาบาตก่อนอย่างแรก ฉันได้ยินมาว่าวัดได้จากน้ำหนักหน่วยกรัม !"
เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ รู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาเป็นคนที่ค้นพบอุกกาบาตนี้จะต้องได้รับประโยชน์อย่างมาก โดยเฉพาะเมื่อใช้คุยกับพี่น้องของพวกเขาบนโต๊ะอาหาร !
"มันจะเป็นการดีที่ไม่เข้าใกล้มากนัก ฉันได้ยินมาว่าอุกาบาตบางชนิดมีรังสีที่สูงมาก ๆ ถ้าเราไม่ระวังเราทุกคนอาจจะโดนมันทำให้กลายเป็นสมาชิกของ Fantastic Four คนใหม่ !" ชายหนุ่มที่ดูอ่อนเพลียพูดอย่างหดหู่ในขณะที่เขาเช็ดเหงื่อออกจากหน้าของเขา ทำให้อีกสามคนที่ดูกระตือรือร้นเมื่อครู่ก้าวถอยหลังออกไปทันที
"บัดซบ ? อ่าา ฉันมีความคิดอีกอย่าง ฉันคิดว่าฉันจะไม่ไปดูอุกกาบาตแล้ว" เจ้าหน้าที่อีกคนหัวเราะอย่างเขินอาย ในขณะที่เขารีบหนีออกห่างมาหลายก้าว
สุดท้ายเจ้าหน้าที่ทั้งสี่คนก็ลงเอยด้วยการเดินออกมาจากปล่องภูเขาไฟขนาดใหญ่ และสร้างพื้นที่วงกลมป้องกันไม่ให้ผู้อื่นเข้ามาในพื้นที่
"อุกกาบาตอยู่ไหน ?"
กลุ่มคนจำนวนมากรีบวิ่งมาหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง แต่คนที่เดินนำหน้ามานั่นเขาดูเหมือนจะเป็นชายชรา ! พวกเขาดูเหมือนจะตื่นเต้นอย่างมาก ลัวเฉิงจึงถาม
"หัวหน้า ?"
ลัวเฉินมองอย่าหงุดหงิดไปที่หัวหน้าตำรวจที่ยืนข้าง ๆ ชายแก่และถาม เขาไม่สามารถตัดสินใจได้หากเขาไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของชายตรงหน้า
"เสี่ยวลัว นี้คือผู้อาวุโสจากสถาบันวิจัยธรนีวิทยาของประเทศ" หัวหน้าตำรวจพยักหน้าให้กับชายแก่ เขาไม่ให้คนของเขาหยุดหรือขวางใด ๆ กับชายชราทั้งสิ้น
ชายชราเดินไปข้างหน้าแล้วสแกนอากาศด้วยอุปกรณ์มือถือแปลก ๆ เขาพูดพำพึมบางคนอย่างต่อเนื่องไม่หยุด
"เรียบร้อย ไม่มีรังสีเหลือแล้ว !"
ลัวเฉินและคนที่เหลือรีบตามชายชราเข้าไป พวกเขามองเข้าไปในปล่องภูเขาไฟ
"อุกกาบาตอยู่ไหน ?'
รอยยิ้มที่หน้าตื่นเต้นบนใบหน้าของพวกเขาหายไปทันที นอกเหนือจากก้อนดินที่ถูกเผาเหมือนก้อนอิฐแล้ว มันไม่มีร่องรอยของอุกกาบาตใด ๆ เลยในปล่องภูเขาไฟ
"หลังจากที่เรามาถึงที่นี่ มันไม่มีใครผ่านมาซักคน !"
ลัวเฉินและเจ้าหน้าที่ทั้งสามคนมองไปรอบ ๆ อย่างไม่เต็มใจ
"เอาละ อุกกาบาตอยู่ที่นี่ก่อนที่พวกคุณจะมาถึง ?" ชายชราถามทันที
"พวกเรากลัวว่าจะถูกผลกระทบของรังสี เลยไม่ได้เข้าไปใกล้มากนัก" ลัวเฉินรายงานความจริง
"แปลก อุตกาบาตถึงมันจะได้รับความเสียหายแต่มันก็ไม่ได้มีขนาดเล็ก ๆ แล้วมันหายไปได้ยังไง ?"
ชายชราจ้องมองไปที่ปล่องภูเขาไฟแล้วสายหน้าอย่างสับสน
"บางที บางทีนี้อาจเป็นหลุดที่เกิดจากการระเบิด ? การระเบิดขนาดใหญ่ ?" มีเสียงลอยออกมาจากฝูงชน
"เอ๊ะ ?"
ความคิดที่น่าตกใจเกิดขึ้นในใจของฝูงชน ปล่องภูเขาไฟนี้ดูเรียบเกินไป มันไม่ได้มีลักษณะเหมือนอุกกาบาตที่ถูกพุ่งชนพื้นดินเลย !
ในความจริงตอนนี้พวกเขามองภาพตรงหน้า มันเหมือนกับถูกสร้างมาจากแรงระเบิด แรงระเบิดที่เกิดขึ้นรอบ ๆ โดยจุดระเบิดนั้นคือตรงปล่องภูเขาไฟ !
แต่ว่าปล่องภูเขาไฟตรงหน้าพวกเขามันใหญ่เกินไป ! มันต้องใช้ระเบิดขนาดไหนถึงจะทำให้มีสภาพแบบนี้ได้ ?
ระเบิดที่มนุษย์สร้างขึ้นกับอุตกาบาตตกนั่นมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง ! เมื่อทุกคนเริ่มตระหนักถึงความจริง หัวหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจก็เป็นคนแรกที่ตอบสนองโดยการรายงานเรื่องดังกล่าวกับเจ้านายทันที
ในไม่ช้าพื้นที่โดนรอบก็ถูกปิดด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง ทหารติดอาวุธกระสุนปืนยืนกระจายอยู่รอบ ๆ พื้นที่
"เป็นยังไง ? ผลการสอบสวน ?"
ชายหนุ่มในชุดยูนิฟอมถาม จากภายนอก ชายหนุ่มคนนี้ดูเรียบ ๆ และเหมือนจะไม่มีประสบการณ์ใด ๆ แต่ความจริงนั่นคือ ชายหนุ่มคนนี้มียศเป็นถึงพันเอก !
"รายงานครับ ! เราไม่พบสารตะกั่วใดๆ ทั้งสิ้น ไม่มีแม้เต่เศษเล็กเศษน้อยของกระสุนเลยในเขตพื้นที่ระเบิดนี้ ! มีสิ่งเดียวที่เราพบนั่นคือ พื้นดินบางส่วนมีกระแสไฟฟ้าอยู่เป็นจำนวนมาก !" สิบโทรายงานสถานการณ์
"เป็นไปได้ยังไง ? ฟ้าผ้าไม่น่าจะมีพลังขนาดนี้ ! หรือบางทีมันอาจเป็นอาวุธพิเศษ ?" เสียวหวูพึมพำกับตัวเอง
เสียวหวูมองไปที่กลุ่มทหารที่กำลังวุ่นวายกับปล่องภูเขาไฟ พวกเขาเดินไปช้า ๆ รอบ ๆ เพื่อดูว่าจะเจออะไรหรือไม่
อย่างไรก็ตามความพยายามของเสียวหวูสุดท้ายก็ล้มเหลว กลุ่มคนที่ถูกไข่มุกสะเทือนฟ้าระเบิดใส่โดยถูกทำลายทั้งหมด กระทั่งกระดูกพวกเขาก็ไม่สามารถหาเจอได้ ! เสียวหวูจึงไม่สามารถหาอะไรพบซักอย่าง
ในท้ายที่สุด เมื่อไม่มีทางเลือกจึงต้องปิดคดีแล้วปล่อยให้มันเป็นเรื่องลึกลับต่อไป
ถึงสถานการณ์จะผ่อนคลายลง แต่การตรวจสอบข้อเท็จจริงในความลับทางทหารมันกลับเป็นประเด็นที่ร้อนแรงอย่างมาก ! นั่นคืออาวุธที่มีพลังทำลายล้างขนาดนี้ หากว่ามันเป็นภัยต่อประเทศ แน่นอนว่าพวกมันทั้งหมดจะต้องถูกกำจัดทิ้ง !
***
ส่วนผู้ร้ายในเรื่องนี้ เป่ยเฟิงไม่ได้รู้ถึงผลกระทบกับสิ่งที่เขาทำเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เขากำลังลงจากภูเขาเพื่อกลับไปที่บ้านของเขา
เมื่อความกลัวและกังวลของเขาหายไปแล้ว เป่ยเฟิงกำลังเพลิดเพลินไปกับช่วงบ่ายอันแสนสบายของเขา เขานั่งสบายอยู่ใต้ต้นไทรด้วยเก้าอี้ชายหาดพร้อมกับจิบชาไปด้วย เขาอาบแดดที่ส่องผ่านใบไม้มาที่เขา
หมาป่าตัวเล็ก ๆ ทั้งสองมันนอนอยู่ตรงเก้าอี้ชายหาดของเป่ยเฟิง พวกมันลืมตาถูกครั้งที่มีสายลมพัดไปที่ต้นไม้ มันจะมีความสับสนในตาของพวกมันทุกครั้งที่มอง
เป่ยเฟิงตัดสินใจที่จะหยุดฝึกฝนเคล็ดการหายใจด้วยแสงซัก 2-3 วัน พื้นฐานของเขายังไม่มั่นคง ไหนจะไม่มีผลของผลเลือดกำเนิดช่วยอีก หากเขาฝืนฝึกเคล็ดการหายใจด้วยแสง มันจะต้องเกิดอันตรายมากกว่าปกติแน่นอน
เวลาผ่านไปเร็วเสมอสำหรับคนขึ้เกียจ ในพริบตาสองวันผ่านไป ในวันที่สองเป่ยเฟิงทำจิตใจให้สงบและใช้ชีวิตแบบเดียวกันกับที่เจ้าของกิจการชอบทำกัน
วันนี้เขาก็เอนกายนอนลงบนเก้าอี้ชายหาดใต้ต้นไทรตามปกติ แต่ก่อนที่เขาจะหลับก็ได้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
"สวัสดี ? ใคร ?" เป่ยเฟิงถามด้วยเสียงขึ้เกียจ
"สวัสดี คุณลูกค้าผู้ที่น่าเคารพ ผม จินหวู ! ตอนนี้จักจั่นล็อตใหม่เข้ามาแล้ว คุณสนใจไหม ?"
เพื่อประโยชน์สำหรับลูกค้า VIP รายนี้ จินหวูยอมเหนื่อยด้วยตัวเอง เขาวิ่งไปทั่วและขมขู่พวกจัดหาของเขา สำหรับจักจั่นพวกนี้
"โอ้ เถ้าแก่จินนี้เอง ! เอาสิ ! อืมม เอาทั้งหมดที่คุณมี !" เป่ยเฟิงกล่าวหลังจากหยุดพูดกลางคัน
"เยี่ยม ! ผมจะให้คนไปส่งคุณในเย็นนี้ ! คุณจะได้รับจักจั่น 100,000 ตัวด้วยกันในครั้งนี้"
จินหวูถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่เขาได้รับการยืนยันจากเป่ยเฟิง หากเป่ยเฟิงไม่เอาจักจั่นพวกนี้ เขาจะขาดทุนอย่างมากสำหรับจักจั่น 100,000 ตัวนี้ !
'สำหรับพวกจักจั่นรอบนี้ มันน่าจะเพียงพอที่จะให้ผลเลือดต้นกำเนิดสุก ใช่ไหม ?'
รอยยิ้มปรากฏบนหน้าของเป่ยเฟิง ผลเลือดต้นกำเนิดเป็นผลไม้เสริมความสามารถที่สมบูรณ์แบบ เขาต้องการมันเพื่อที่จะใช้ในการฝึกเคล็ดการหายใจด้วยแสงโดยไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน
จินหวูเป็นคนที่มีประสิทธิภาพมาก ในเวลาเพียงสามสิบนาที เป่ยเฟิงก็ได้โทรศัพท์แข้งว่าจักจั่นทั้งหมดกำลังจะไปส่งที่หมู่บ้านชิงหลิง
จินหวูมาด้วยตัวเองในครั้งนี้ พร้มกับคนงานหลายคนเพื่อช่วยนำสินค้าไปที่บ้านของเป่ยเฟิง หนึ่งจะต้องเข้าใจว่าจักจั่น 100,000 ตัวนี้ หนักกว่า 3,000 จิน !
เป่ยเฟิงเรียกไป่เซียง จากนั่นเขาก็รีบไปที่หมู่บ้าน
ขณะที่กำลังเดินไปที่หมู่บ้าน เป่ยเฟิงก็ได้โอนเงินจำนวน 160,000 หยวนให้หวูจิน ในความจริง ปกติจักจั่นพวกนี้มีราคาถึงตัวละ 2 หยวน เพราะงั้นการซื้อขายในครั้งนี้จึงไม่แพงแม้แต่น้อย
จักจั่นสามสิบต่อเท่ากับ 1 จิน หากคำนวณ หนึ่งจินราคาของจักจั่นต่อตัวคือ 4 หยวน นี้คือราคาขายส่ง !
คราวนี้เป่ยเฟิงไม่ได้ปฏิเสธความช่วยเหลือของจินหวู อย่างน้อยเขากับไป่เซียงก็จะได้ขนไปรอบเดียว ! พวกเขาสองคนแบกไปอย่างน้อยคนละ สามถุง ก่อนที่จะเดินนำหน้าไป
"ฮุ ฮุ บอส ฮุ ฮุ ผมขอค่าจ้างเพิ่มเล็กน้อย ! นี้มันไกลมาก !"
คนงานหลายคนยืนหอบในขณะที่พวกเขามาถึงบ้าน
"แฮ่ก แฮ่ก ได้ ฉันจะจ่ายให้พวกนายสองเท่า ! โอเค ?"
จินหวูเกือบจะหักหลังด้วยเช่นกัน เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าลูกค้าที่ดีที่สุดของเขาจะอาศัยอยู่ในที่เงียบสงบแบบนี้ ?
เมื่อมาถึงบ้าน เป่ยเฟิงให้ทริปเล็กน้อย เป่ยเฟิงจับมือของจินหวูด้วยความซาบซึ้งเล็กน้อยสำหรับความช่วยเหลือนี้ เขาบอกว่าเขาจะซื้ออีกหากมีมาเพิ่มในอนาคต !
เมื่อกลุ่มของจินหวูเดินออกไปแล้ว เป่ยเฟิงจึงได้เปิดปากถุงที่มีจักจั่นกว่า 100,000 ตัว ก่อนที่จะเทลงตรงหน้าต้นผีดูดเลือด
