บทที่ 41 ผลของกลีบต้นผีดูดเลือด
บทที่ 41 ผลของกลีบต้นผีดูดเลือด
'บัดซบ คนพวกนี้ขึ้โกงมากกว่าฉันซะอีก ! แค่ปลาไม่กี่ตัว แต่พวกเขาก็ขายกันตั้ง 10,000 กว่าหยวน !'
เป่ยเฟิงมองไปที่ปลามังกรทั้งสองตัวตรงหน้าเขา ความไม่เชื่อปรากฏขึ้นมาบนหน้าของเขา
เป่ยเฟิงส่ายหัวแล้วเดินออกมาจากตู้ปลา ยังมีปลาอีกมากมายที่หากให้มือสมัครเล่นแบบเขาก็พูด ยังบอกได้เลยว่าพวกมันสวยงามมาก
'ทำไมพวกเขาต้องมาตั้งร้านขายที่ตรงนี้ด้วย ?'
เมืองนี้ไม่ใช่ที่ ๆ คนมีเงินจะมาเดินกัน ส่วนใหญ่คนที่นี่จะไม่มีทางจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อสัตว์เลี้ยงคุณภาพสูงแบบนี้แน่นอน
'ช่างมัน มันไม่ได้เกี่ยวฉันซักหน่อย' เป่ยเฟิงยักไหล่แล้วเดินออกจากร้าน แน่นอนว่าเขาไม่ได้ซื้ออะไรเลยซักอย่าง
รถบรรทุกขนาดเล็กจอดอยู่หน้าร้านขายจักจั่น เมื่อเป่ยเฟิงเดินมาถึงตลาดเกษตร เป่ยเฟิงก็พูดคุยกับเถ้าแก่เล็กน้อย ก่อนจะปีนเข้าไปนั่งที่นั่งข้าง ๆ คนขับ
"น้องชาย ให้ไปส่งที่ไหน ?"
จักจั่นจำนวนมากถูกขนขึ้นมาบนรถ คนขับวัยกลางคนพร้อมที่จะออกเดินทางได้ทุกเมื่อ
จักจั่นที่อยู่ในถุงแต่ละถุงมีน้ำหนักประมาณหนึ่งเหลียง พวกมันมีทั้งหมด 10,000 ตัว พวกมันถูกห่อหุ้มอย่างดีเพื่อป้องกันไม่ให้ดักแด้โดนน้ำ เพราะถ้าหากมันตายน้ำหนักของมันจะเพิ่มจำนวนมาก [1]
เป่ยเฟิงเพียงแค่บอกเส้นทางกับคนขับรถไม่กี่ครั้ง ก่อนที่จะเห็นหมู่บ้านชิงหลิงจากระยะไกล
เนื่องจากเขาได้สั่งให้ไป่เซียงมารอที่ทางเข้าหมู่บ้านเพื่อช่วยเขาในการขนจักจั่นกลับบ้านไว้แล้ว ทำให้เขาไม่ต้องเดินไปกลับมาหลายรอบ
พวกเขาปฏิเสธไม่ให้คนขับรถช่วย จากนั้นหยิบถุงขึ้นมาก่อนที่จะเดินกลับบ้านไป ทำให้คนขับรถรู้สึกมึนงง
สำหรับคนปกติ การยกของที่หนัก 100-200 จินนั่น มากเกินกว่าที่พวกเขาจะยกได้ บางทีพวกเขาต้องหยุดพักสองถึงสามรอบก่อนถึงจะไปต่อได้
แต่น้ำหนักดังกล่าวไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเป่ยเฟิงและไป่เซียงเลย ทั้งคู่ราวกับยกถุงที่มีน้ำหนัก 20-30 จินเท่านั่น พวกเขาเดินไปหัวเราะไปอย่างไร้กังวล
"หืมม ? นายเป็นใคร ?"
เป่ยเฟิงวางถุงใส่จักจั่นขนาดใหญ่ ก่อนที่จะมองชายหนุ่มที่แต่งตัวดูดีที่ยืนอยู่นอกบ้านเขา
"คุณคือเป่ยเฟิงใช่ไหมครับ เจ้านายผมบอกให้ผมนำเงินนี้มาให้กับคุณสำหรับกุ้งที่เขาซื้อไป"
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันระหว่างตรวจสอบเป่ยเฟิงตั้งแต่หัวจรดเท้า 'ผู้ชายคนนี้ไม่เห็นมีอะไรดี .. ทำไมเจ้านายถึงต้องทำดีกับเขาขนาดนี้ ?'
"เจ้านายของคุณ ?" เป่ยเฟิงถาม
"เอ่อ บอสหวังที่มาทานอาหารที่นี่เมื่อตอนกลางวัน" ชายหนุ่มตอบช้า ๆ
"โอ้ คุณกลับไปเถอะ บอกว่ามื้อนั้นผมเลี้ยง"
เป่ยเฟิงส่ายหัว เขาไม่มีเจตนาที่จะยอมรับเงิน สิ่งที่เขาให้ความสำคัญคือเครือข่ายของหวังเจียนมากกว่า
"บอสหวังได้บอกไว้ว่า นี้ไม่ใช่เงินสำหรับมื้ออาหารกลางวัน แต่มันสำหรับค่ากุ้งที่คุณให้เขาไป"
เด็กหนุ่มอธิบายก่อนจะนำกระเป๋าไปให้เป่ยเฟิง พร้อมเปิดกระเป๋านั่นให้เขาดู
เหมือนฉากเดียวกันกับหนัง ที่คนร้ายเพิ่งปล้นธนาคารแล้วเปิดเงินขึ้นมาดูบนดาดฟ้า เป่ยเฟิงมองไปที่ปึกเงินหลายร้อยหยวนซึ้งเรียงอยู่อย่างเรียบร้อยภายในกระเป๋า จากที่เห็นมันเต็มกระเป๋า มันน่าจะมีมูลค่าไม่น้อยกว่าแสนหยวน !
"มันมากเกินไป มันไม่ได้แพงขนาดนั่น !"
เป่ยเฟิงปฏิเสธทันที สถานการณ์แบบนี้มันคืออะไร ? เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่พวกคนรวยคิดจะให้ความช่วยเหลือทางการเงินกับคนจน ๆ อย่างเขา ? เพียงแค่พวกเขากินกุ้งนิดหน่อยก็ให้เงินมากขนาดนี้กับเขาแล้ว ?
"นี้ไม่ใช่เรื่องของผม ในกรณีนี้ ผมมีหน้าที่มาที่นี่เพื่อเอาเงินมาให้คุณเท่านั้น"
ชายหนุ่มนั้นตอบอย่างตรงไปตรงมา เขาผลักกระเป๋าไว้ในมือของเป่ยเฟิง ก่อนที่จะรีบเดินหนีไป เป่ยเฟิงมึนงงอย่างมาก เขาไม่สามารถหยุดอีกฝ่ายได้เลยใช่ไหม ?
'ดูเหมือนหวังเจียนจะเข้าใจผิดบางอย่าง ..'
เป่ยเฟิงคิดด้วยรอยยิ้มขมขื่น และกำลังจะโทรออกไปหาหวังเจียน
แต่ในขณะที่เขาคิดถึงความรู้สึกที่หลิวซุยแสดงออก เป่ยเฟิงรู้สึกว่าเขาอาจประเมินค่าเนื้อกุ้งนี้น้อยเกินไป
ท้ายที่สุดหลังจากคิดบางอย่างได้ เขาก็โพสต์ข้อความลงในกลุ่มสนทนา
"การจองโต๊ะเต็มแล้ว และการจองเพิ่มสำหรับวันอื่น ๆ จะถูกระงับชั่วคราว สำหรับรายละเอียดอื่น ๆ เช่น วันที่เปิดจองอีกครั้งหรือกำหนดการราคาอาหารในอนาคต จะประกาศอีกที"
เมื่อเขาโพสเสร็จเขาก็ปิดการสนทนาหลังจากนี้ลงทันที เหมือนกับว่าเขาไม่สนใจเรื่องวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้นในกลุ่มสนทนา
"ฮ่าฮ่า ! ท่านจักรพรรดิ์คนนี้ไม่ได้บ้า ! ท่านจักรพรรดิ์คนนี้ไม่ต้องการยารักษา ! อะไรคือสิ่งที่เขากำลังทำ ? ทหาร ! เอาเก้าอี้ของข้ามา !" ผู้ใช้ชื่อ "คนธรรมดาที่รอเปิดเผยว่าตัวเองคือจักรพรรดิ์" โพสต์ในช่วงสั้น ๆ
"การประเมินเสร็จสิ้น คน ๆ นี้เขาบ้าไปแล้ว !" มีคนตอบกลับทันที
"ใช่ ๆ ฉันก็รู้สึกบ้าเหมือนกัน 6,000 หยวนสำหรับมื้ออาหารมื้อเดียว แต่ก็ยังมีคนจองด้วย ?" อีกคนที่เรียกว่า "แพนด้าไม่กินไผ่" ก็โผล่หัวออกมา เห็นได้ว่าเธอก็ไม่สามารถรับเรื่องเจ็บปวดแบบนี้ได้เช่นกัน
คำพูดมากมายที่แสนดุเดือดปรากฏขึ้นมาทันที คนส่วนใหญ่คิดไว้เป่ยเฟิงเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยความโลภ แล้วก็ยังมีบางส่วนที่บ่นถึงพวกที่มีเงินทั้งหลายอีกด้วย
บรรยากาศแปลก ๆ เหมือนที่พวกเขาเรียกกันว่าองุ่นเปรี้ยวที่พวกเขาไม่สามารถกินได้ ยังคงอยู่ในห้องสนทนาต่อไป
"ดูเหมือนว่ากุ้งอมตะจะเป็นสิ่งสำคัญอย่างมากสำหรับหลิวซุย"
หวังเจียนแสดงความต้องการที่จะซื้อกุ้งจากเป่ยเฟิงเพิ่ม ก่อนที่เขาจะโทรออก
"ลืมมันซะ ยังไงฉันก็จะทำ ถ้าเขาต้องการ" เป่ยเฟิงตัดสินใจ ในเวลาเดียวกันเขาก็เตือนตัวเองให้ระมัดระวังในการจัดการเรื่องพวกนี้
อย่างน้อยที่สุด เนื้อของสัตว์อสูรระดับ 1 ไม่ควรที่จะถูกเปิดเผยให้คนภายนอกได้เห็น
"หนึ่ง สอง สาม ..."
เป่ยเฟิงนับจำนวนเงินที่อยู่ในกระเป๋าด้วยหัวใจกระปรี้กระเปร่า ภายในมีเงินถึง 500,000 หยวน !
เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากตกใจ นี้คือเงินครึ่งล้านหยวน ! คนแก่บางคนต้องใช้ชีวิตทั้งชีวิตของเขาในการเก็บสะสมเงินให้ได้แบบนี้ ในทางตรงกันข้ามเงินจำนวนนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่ต้องเอ่ยในสายตาของคนรวย !
เป่ยเฟิงหยิบเงินเหมือนไก่ตัวผู้ปกป้องไก่ตัวเมีย เขาตัดสินใจที่จะไปธนาคารก่อนอย่างแรกในตอนเช้าเพื่อฝากเงิน มันรู้สึกไม่ดีอย่างมาก หากมีเงินจำนวนมากไว้ในบ้าน !
เขาเดินกลับไปที่ลานกว้าง เป่ยเฟิงนำจักจั่น 10,000 ตัว ไปกองไว้เป็นกองเล็ก ๆ ตรงหน้าต้นผีดูดเลือด
จักจั่นพวกนี้ยังมีชีวิตอยู่ บางตัวยังมีหยดน้ำอยู่ตามตัว บางตัวก็โผล่ออกมาแล้วยืดแขนขาพวกมันด้วยความงุ่มงาม จากนั้นพวกมันก็พยายามที่จะปีนออกมา
ในทางตรงกันข้ามกับรากของต้นผีดูดเลือดที่พุ่งออกมาด้วยความเร็ว มันพุ่งอย่างแม่นยำไปที่จักจั่น มันทำเหมือนกับว่ามันไม่เคยกินพวกมันมาก่อน
ราวกับได้คำแนะนำจากหมอผู้เชี่ยวชาญ ราก 10,000 เส้นมันแทงเข้าไปในช่องท้องของจักจั่นทุกตัว และในพริบตาพวกมันก็แห้งเหี่ยวเหลือแต่เปลือก !
แสงสีแดงหนา ๆ ปรากฏขึ้นรอบ ๆ ต้นผีดูดเลือด มันคล้ายกับว่ามันเป็นดวงอาทิตย์เล็ก ๆ มันโตเร็วอย่างมาก !
ดอกไม้ที่อยู่อย่างโดดเดียวบนต้นผีดูดเลือด มันเริ่มบานยิ่งขึ้น มันมีเสน่ห์ที่น่าหลงไหลปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน แม้แต่กลิ่นหอมที่เล็ดลอดออกมาก็หอมมากขึ้น !
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ต้นผีดูดเลือดก็หดตัวลง พื้นดินเต็มไปด้วยซากศพของเปลือกจักจั่น 10,000 ตัว
กลีบดอกไม้จำนวนมากร่วงโรยลงมาด้วยความสวยงาม ในไม่ช้า มีกลีบสีเลือดแปดกลีบกระจายไปทั่วลานกว้าง กลีบเหล่านี้มีความหนามากกว่ากลีบดอกไม้ทั่วไป มันมีลายคล้าย ๆ หลอดเลือดอยู่ มันดูเหมือนว่าลายพวกพวกนี้ถูกแกะสลักมาจากช่างฝีมือชั้นยอด
"ปิง !"
เป่ยเฟิงหยิบกลีบขึ้นมาหนึ่งกลีบ เขาใช้นิ้วไปจับมันเบาๆ ทันใดนั่นก็มีเสียงที่ได้ยินชัดไปทั่วลาน มันเป็นเสียงที่เหมือนกับเขากำลังต่อยหยกชิ้นหนึ่ง
"กลีบดอกไม้พวกนี้น่าจะเป็นสมบัติล้ำค่า ฉันสงสัยว่าพวกมันจะให้ผลเช่นเดียวกับผลเลือดต้นกำหนด หรือเปล่า ?"
เป่ยเฟิงมองรอยเลือดแปลกๆ ที่อยู่บนกลีบดอกสีสันสดใส
ในขณะที่เขากำลังคิดบางอย่าง เป่ยเฟิงก็นำกลีบเข้าปากของเขา กลีบดอกมันรู้สึกหนาวในปากเล็กน้อย มันเหมือนน้ำแข็ง เมื่อเขาเคี้ยวมัน น้ำผลไม้จำนวนมากก็ไหลออกมาจากกลีบเต็มปากของเขา
มันค่อนข้างหวาน บางครั้งก็ขมและฝาด มันให้ความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย
สิ่งที่เป่ยเฟิงสนใจมากที่สุดคือผลของกลีบดอกไม้นี้ ช่วงเวลาที่ของเหลวแปลก ๆ ไหลเข้าไปในกระเพาะของเขา เป่ยเฟิงรู้สึกถึงคลื่นลมที่กระจายไปทั่วร่างกาย
มันน่าแปลกใจเล็กน้อย แต่ไปเฟิงก็ไม่ได้รู้สึกกลัว เขารู้สึกคันเล็กน้อย หลังจากนั่นเขาก็รู้สึกได้ชัดว่าร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้น
กระดูกของเขาเหมือนกับถูกแร่ธาตุโจมตีซ้ำ ๆ มันเป็นเหมือนค้อนของช่างเหล็ก มันมีสิ่งสกปรกจำนวนมากที่ถูกปล่อยออกมา แม้แต่ในโครงสร้างเซลล์ของเขาก็เช่นกัน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผลของกลีบดอกก็หมดลงไป
ชั้นของสิ่งสกปรกปรากฏขึ้นอีกครั้งบนผิวของเป่ยเฟิง สิ่งสกปรกเหล่านี้มันถูกบังคับให้ออกมาจากร่างของเขา กล้ามเนื้อและกระดูกของเขามันเหมือนผ่านกระบวนการควบแน่นมา มันบังคับให้สิ่งสกปรกพวกนี้ออกมาจากร่างของเขา
หลังจากอาบน้ำอยู่นาน ไปเฟิงก็ตรวจสอบร่างกายของเขาในกระจกอีกครั้ง เขาเห็นกล้ามเนื้อของเขาที่แต่ก่อนผอมเล็กอย่างมาก แต่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยความสมบูรณ์แบบ มันทำให้เขารู้สึกพึงพอใจอย่างมากเมื่อเขาแข็งแกร่งขึ้น แต่ว่าเขาไม่ได้อยากเป็นเหมือนพวกนักกล้ามหรอกนะ
พละกำลัง : 34
ความเร็ว : 29
สภาพจิตใจ : 34
เทคนิคการหายใจด้วยแสง : สำเร็จขั้นแรก !
อาวุธ : เย็นสุดขั้ว
ขาดประสบการณ์เพื่อเข้าถึงชาวประมง ระดับ 2 : 6,900 !
ร่างกายของเขาผ่านการควบแน่นและมันทำให้กระชับมากขึ้น นอกจากนี้มันยังเพิ่มขึ้นมากในเรื่องของพละกำลังและความเร็วของเขา ! มีแค่พลังจิตใจเขาไม่ได้เพิ่มแค่นั่น
เขาตื่นเต้นมาก เขาคว้าอีกกลีบและกลืนมันลงไป อย่างไรก็ตาม 10 นาทีผ่านไป มันก็ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
"เป็นไปได้ไหมว่ามันไม่ได้ผลหากใช้หลายครั้ง ? บางทีมันอาจจะเป็นของที่ใช้ได้แค่ครั้งเดียว ...."
เป่ยเฟิงคิดถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่งนั่นคือพลังงานภายในกลีบนั่น กลีบเดียวไม่เพียงพอที่จะปรับแต่งร่างกายของเขาเป็นครั้งที่สอง
ความเป็นไปได้นี้น่าจะถูกต้อง อย่างไรก็ตาม ในมือของเขามีกลีบอยู่ทั้งหมด 16 กลีบ ...
[1] ED/N : 1 เหลียง = 50 กรัม = 1/10 จิน
