บทที่ 40 ปลามังกร
บทที่ 40 ปลามังกร
100,000 หยวน ? เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวซุย ทำให้หัวใจสองพ่อลูกตกใจทันที
'บัดซบนี้มันยิ่งกว่าปล้นธนาคารอีก !'
หวังจุนคิดอย่างขนลุก เขาไม่เคยได้ยินเลยว่ามีเนื้อชนิดใดที่สามารถขายได้ 100,000 หยวน
แม้แต่ปลาหวงฉุนราคาของมันยังสูงสุดแค่ 30,000 หยวน นั่นสำหรับปลาทั้งตัว และมันไม่ใช่ตัวเล็ก ๆ !
"สำหรับคนที่ต้องการมันจริง ๆ พวกเขาเต็มใจที่จะจ่ายมากกว่า 100,000 หยวน"
หลิวซุยตอบอย่างบ้าคลั่ง
เขาอยากรู้จริง ๆ ว่าเป่ยเฟิงได้เนื้อแบบนี้มาได้ยังไง สำหรับผู้ฝึกตนแบบเขา การดูดซับพลังงานจากโลกเป็นขั้นตอนที่ช้าและน่าเบื่อมาก พลังงานที่ได้รับมามันมักเจือปนไปด้วยสิ่งสกปรก ในทางตรงกันข้าม พลังงานบริสุทธิ์ที่อยู่ในเนื้อกุ้งอมตะ มันเป็นสิ่งที่สามารถหลอมรวมเข้าร่างกายมนุษย์ได้อย่างง่ายมาก มันไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ ทั้งสิ้น มันเป็นสมบัติล้ำค่าของผู้ฝึกตน !
สำหรับปริมาณพลังงานที่ได้รับจากอาหารเมื่อครู่ เทียบได้กับการฝึกทั้งเดือนของหลิวซุย
"เอ่อ .. นี้เราเพิ่งกินอาหารราคาแสนหยวนไปงั้นเหรอ ?"
แม้แต่ หวังจุนก็เปิดปากด้วยความตกใจ ถึงเขาจะมีชีวิตทั้งมั่งคั่งแค่ไหน แต่เขาก็เน้นที่จะอยู่แบบเรียบง่าย เมื่อไหร่กันที่เขาเคยใช้เงินหลายแสนหยวนเพื่อมื้ออาหารมื้อเดียว ?
ในขณะนั้นหวังเจียนก็ตระหนักได้ถึงตัวตนของเป่ยเฟิงที่ลึกลับขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนที่เขาเจอเป่ยเฟิงครั้งแรกนั่น เขารู้แค่ว่าเป่ยเฟิงเป็นคนที่มีความมั่นใจและเรื่องลึกลับอย่างแน่นอน
หลังจากที่เขารู้ว่าเป่ยเฟิงเป็นพ่อครัวยอดเยี่ยมที่มีฝีมือไม่ต่ำกว่าพ่อครัวระดับห้าดาว และตอนนี้ดูเหมือนเป่ยเฟิงจะถูกปกคลุมไปด้วยเสื้อคลุมแห่งความลึกลับที่มองไม่เห็นผ่านสายตา
"ลุงหวัง ผมขอซื้อเนื้อต่อครึ่งหนึ่งได้ไหม ?" หลิวซุยหันไปหาหวังเจียนและถาม สำหรับข้างนอกเขาจะพูดกับหวังเจียนในฐานะ บอสหวัง แต่ในที่ส่วนตัว หวังเจียนไม่ค่อยชอบการเป็นทางการซักเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงให้เรียกด้วยความเป็นกันเอง หวังจุนรู้ว่าพ่อของเขาถือว่าหลิวซุยเป็นคนในครอบครัว เขาจึงไม่ถือสาอะไร
"เนื้อนี้มีค่าขนาดนั่นเลยเหรอ ?" หวังเจียนไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากถาม
"แน่นอน ! ตอนนี้ผมติดอยู่ที่คอขวด ผมน่าจะผ่านมันได้ถ้าหากได้กินอีกห้าจิน ! " หลิวซุยประกาศอย่างภาคภูมิใจ
"ตกลง !" หวังเจียนตอบโดยไม่ลังเล
"ฉันว่าตอนนี้ฉันติดหนี้เขาครั้งใหญ่ซะแล้ว .." หวังเจียนถอนหายใจพึมพำกับตัวเอง
ก่อนหน้านี้ที่เขายอมรับเนื้อนี้ เพราะเขาไม่รู้คุณค่าที่แท้จริงของมัน แต่ตอนนี้เขารู้สึกยินดีอย่างมากที่ว่าเพิ่งยอมรับของขวัญมูลค่าหลายร้อยหลายพันหยวนนี้ เขารู้สึกว่าเนื้อก่อนหน้านี้ที่เขากำมันคือมันฝรั่งร้อน แต่แท้จริงแล้วที่เขาถืออยู่นี้มันคือลูกพีช
'ฉันต้องโอนเงินไปให้เขา' ความคิดแรกที่เข้ามาของหวังเจียน เขาดึงโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเขาจองหน้าจอของมันเป็นเวลานาน จากนั้นปรากฏใบหน้าว่างเปล่าที่หน้าของเขา ... หมายเลขบัญชีธนาคารของเป่ยเฟิงคืออะไร ? หวังเจียนตีหน้าผากด้วยความโกรธ
ในท้ายที่สุดเขาก็แต่เก็บมือถือของเขาไว้ในกระเป๋าด้วยรอยยิ้มขมขื่น
**
ถ้าเป่ยเฟิงได้ยินการสนทนาที่น่าตกใจบนเฮลิคอปเตอร์นี้ เขาคงพ่นเลือดออกจากปากหลายรอบเลยทีเดียว 100,000 หยวนสำหรับมื้อนี้ ? ความโง่คือความสุขที่แท้จริง วันนี้เป็นวันพักผ่อนที่แสนสบายที่สุดของเป่ยเฟิงตั้งแต่ช่วงสาย เขาเพียงแค่เช็ดโต๊ะเล็กน้อยแค่นั้น
ไม่มีคราบน้ำมันที่น่ารำคาญที่สุดในตอนทำความสะอาด บางทีมีซอสบ้างนิดหน่อย แต่มันก็ไม่เยอะมากนัก
ทั้งหวังเจียนและหวังจุนกินอาหารไม่หมด เนื่องจากเป่ยเฟิงไม่ชอบให้อาหารที่เขาทำเหลือ เขาจึงนำมันไปใส่ชามข้าวให้ลูกหมาทั้งสองตัว
"โฮ่ง โฮ่ง !"
เจ้าลูกหมาทั้งสองไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่ว่ามันเก่งในเรื่องการทำท่าทางน่ารัก
ขณะที่เป่ยเฟิงเดินเข้าไปใกล้พวกมัน มันก็รีบวิ่งไปหาเขาด้วยก้นเล็ก ๆ ที่ส่ายไปมา และหางที่โบกสะบัด พวกมันเลียนิ้วมือของเป่ยเฟิงด้วยความสนิทสนม
รอยยิ้มโผล่ขึ้นมาบนหน้าของเป่ยเฟิงในขณะที่เขากำลังเล่นกับลูกหมา แล้วจากนั้นก็วางชามข้าวไว้บนพื้น
ลูกหมาเมื่อเห็นชามข้าว มันก็พุ่งไปที่อาหารทันที ในช่วงสั้น ๆ เนื้อในชามก็หายไปหมดแล้ว
พวกหมาตัวน้อยนี้ถึงจะตัวเล็ก แต่พวกมันก็กินเก่งจริง ๆ
ในอดีต สุนัขนั้นเป็นสัตว์ที่ลึกลับอย่างมาก มีคนแก่เคยบอกไว้เสมอว่าหากสุนัขที่หิวโหยตลอดเวลา ไม่มีว่าคุณจะให้อาหารมันมากแค่ไหน มันก็จะกินเท่าที่คุณให้
แน่นอน คำพูดดังกล่าวนั้นมันมาจากชาวนาผู้ยากจนคนหนึ่งที่ไม่มีเวลามากพอจะให้อาหารสุนัขของเขา ดังนั้นจึงดูเหมือนว่า ไม่ว่าเขาจะให้อาหารมันมากแค่ไหนมันก็ดูเหมือนจะไม่อิ่มซักครั้ง ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นข้อพิสูจน์ถึงความหิวกระหายอย่างมหาศาลของสุนัขได้ !
"โฮ่ง โฮ่ง !"
เป่ยเฟิงจับลูกหมาทั้งสองที่พยายามดิ้นหลุดจากมือของเขา เขาตรวจสอบพวกมัน หลังจากที่มั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติหลังจากกินอาหารที่มีพลังงานสูง เขาก็ปล่อยพวกมันแล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
เป็นครั้งแรกที่เปิดร้านอาหารแต่ไม่เห็นมีใครโอนเงินฝากเข้ามา แล้วเป่ยเฟิงมองไปที่ Wechat เขายักไหล่อย่างไม่สนใจ
เขาทำเงินไว้เรียบร้อยแล้วในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ไหนจะเงินเก็บของเขา เขาจึงไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องเงินในช่วงสั้นๆ นี้
นอกจากนี้เขายังได้รับรางวัลจากตำรวจเป็นจำนวน 130,000 หยวนสำหรับการเป็นวีรบุรุษอีก มันเป็นมากกว่าคำว่าพอสำหรับเขาในระยะเวลาหนึ่ง
ในเมื่อไม่มีลูกค้า เป่ยเฟิงที่อยู่ในบ้านมาทั้งวันเริ่มเบื่อ ดังนั้นเขาจึงสั่งบางอย่างกับไป่เซียงแล้วก็เดินออกมา
เขากำลังจะเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อจักจั่น เป่ยเฟิงใจร้อนอย่างมากเมื่อเขาเห็นดอกของต้นผีดูดเลือดโตขึ้นทุกวัน ๆ แต่ว่ามันดูไม่เหมือนว่าใกล้จะเป็นผลไม้เลยในเร็ว ๆ นี้
มันเป็นวันที่อากาศร้อน เป่ยเฟิงดูดไอศกรีมในขณะที่เขาเดินไปเดินมาอย่างสบายใจ
ในที่สุดเมื่อเขาเบื่อแล้ว เขาจึงกลับไปที่ร้านขายจักจั่นที่เคยซื้อ เขาซื้อมันอีกครั้งโดยเขาซื้อครั้งนี้เป็นจำนวน 10,000 ตัว !
เขาใช้จ่าย 14,000 หยวนในทีเดียว ! เป่ยเฟิงรู้สึกเสียใจเมื่อเขามองไปที่เงินในบัญชีธนาคาร
จักจั่น 10,000 ตัว .. มันไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ อย่างน้อยที่สุดคนธรรมดาก็ไม่สามารถที่จะแบกมันไปได้ด้วยตัวเอง ถึงจะใส่ลงถุงหลายถุง แต่มันก็ยังเป็นถุงใบใหญ่หลายใบอยู่ดี
เถ้าแก่นั้นดีใจอย่างมาก เขารีบหาเวลาเพื่อที่จะเอาจักจั่นไปส่งให้กับเป่ยเฟิง เป่ยเฟิงจึงเดินออกมาจากร้าน เขาจะกลับมาอีกครั้งเมื่อคนส่งของกลับมาที่ร้านแล้ว
ตลาดเกษตรนั้นมีขนาดที่ใหญ่อย่างมาก มันมีขายแทบจะทุกอย่าง
เป่ยเฟิงเดินไปรอบ ๆ หลังจากที่เขาไม่รู้ว่าจะซื้ออะไร เขาก็เดินตรงไปที่ถนนสายหลัก
หลังจากเดินมั่วไปมา เป่ยเฟิงก็พบว่าตัวเองอยู่บนถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน มันยากที่จะบอกได้ว่าเป่ยเฟิงเต็มใจอยู่ที่นี่ แต่เขาถูกดูดเข้ามาในฝูงชนอย่างรวดเร็วเมื่อเขาเดินผ่านพวกนี้
ถนนค่อนข้างกว้างและเหมือนจะมีกิจกรรมที่ตรงเขตพิเศษสำหรับโบราณวัตถุและอื่น ๆ เช่น ดอกไม้ นก ปลา และแมลงทุกชนิด ด้านซ้ายเต็มไปด้วยร้านขายของเก่า และด้านขวาเต็มไปด้วยร้านขายดอกไม้ ร้านขายนก และอควาเลี่ยม
นี้ไม่ได้เกิดจากการจัดเรียงของเจ้าหน้าที่ มันเกิดขึ้นจากวัฒนธรรมที่ผู้คนที่นี้สร้างขึ้นมาเองอย่างยาวนาน
มีคนจำนวนมากเดินไปมาบนถนนเส้นนี้ ถึงแม้อุณภูมิที่นีjจะสูง แค่คนส่วนใหญ่จะเดินไปด้วยกินไอติมไปด้วย ผู้หญิงบางคนก็ถือร่มไว้เหนือหัวพวกเธอ
"ว้าว เป็นปลามังกรที่สวยงามอะไรขนาดนี้ !"
มีเสียงที่น่ายินดีดังออกมาจากด้านหน้า ดูเหมือนตรงนั้นจะมีฝูงชนทำแผงลอยขายของอยู่
คนส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่อเฝ้าดูความสนุก ยกเว้นเป่ยเฟิงที่กำลังเบื่อ เขาแทรกตัวเข้าไปในฝูงชนโดยอาศัยรูปร่างที่ยอดเยี่ยมของเขาในการบีบไปด้านหน้าของฝูงที่ดูตื่นเต้นกัน
"สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี วันนี้เป็นวันเปิดร้านของศาลาปลามังกรสำหรับปลาทุกชนิด ซื้อวันนี้ลด 80% !"
ชายวัยกลางคนตะโกนออกมา
มีปลามังกรที่มีความยาว 60 เซนติเมตร โดยสามารถมองเห็นมันได้ในถังที่ทางเข้าร้าน ปลามังกรที่มีท่าทางไม่สนใจคนอยู่บนหน้าของมัน มันล่องลอยไปรอบ ๆ อย่างเฉื่อยช้า ลำตัวของมันเต็มไปด้วยสีแดงสด และหากมองดูดี ๆ จะเห็นได้ว่านี้ไม่ใช่ปลามังกรธรรมดา
"ร้านศาลาปลามังกรน่าประทับใจจริง ๆ ! ปลามังกรตัวนี้ถึงจะดูไม่ใช่เกรดที่ดีที่สุดในบรรดาปลามังกรแดง แต่ราคาของมันไม่น่าจะน้อยกว่าสิบล้านหยวน !"
ชายชราเดินโซเซไปด้านหน้าและมองปลามังกรที่สวยงามกำลังว่ายไปมาในถัง
"ใช่ พวกเขาค่อนข้างเหมือนพวกเผด็จการ ตอนที่พวกเรามาที่นี่ ร้านศาลามังกรก็ได้รีบซื้อสามร้านข้าง ๆ จากนั่นเขาก็ทุบมันออกไป โดยรวมแล้วร้านนี้น่าจะมีขนาด 400-500 ตร.ม. " เถ้าแก่ขายของเก่าที่อยู่ใกล้ ๆ ถอนหายใจ
"ถ้าพวกเขามีอำนาจมากขนาดนั่น ทำไมพวกเขาต้องมาเปิดร้านที่นี่ด้วย ? มันจะไม่ดีกว่าหรอที่ไปตั้งขายในเมือง ?" มีคนถามด้วยความสงสัย
แน่นอนว่าไม่มีใครที่จะตอบเขาได้ สำหรับชายวัยกลางคน เขากล่าวคำสั้นๆ และประกาศเปิดร้านศาลามังกรอย่างเป็นทางการ
ไม่มีดอกไม้แสดงความยินดี หรือการตกแต่งที่โอ้อ้วด เถ้าแก่แค่จุดพลุให้โชคดี แล้วจากนั่นก็เปิดร้านทันที
กลุ่มคนที่อยู่ข้างนอกก็แวะเข้าไปดูในร้าน พวกเขามองไปรอบ ๆ ร้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น ร้านมีขนาดที่กว้างขวางมาก การออกแบบที่เรียบง่ายและธรรมดา เนินเขาประดิษฐ์และพืชที่สวยงามทุกชนิดถูกจัดไว้เรียงอยู่ด้านใน มันให้ความรู้สึกสดชื่นและมีชีวิตชีวามาก
บรรดาปลาที่อยู่บนหน้าจอ ไม่มีตัวไหนเลยที่เป็นพันธุ์ธรรมดา ตัวที่ถูกที่สุดนั้นยังมีราคาอย่างน้อยสี่หลัก !
เป่ยเฟิงสังเกตปลามังกรคู่ แต่ละตัวที่มีความยาวกว่า 70 เซนติเมตร ราคาของพวกมันคือ 18,000 หยวนต่อตัว
อย่างแรกที่ต้องดูคือ การกระจายของสี หนวด และขนาดตัว เพื่อตรวจสอบคุณภาพของปลามังกร
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการกระจายสี ตามมาด้วยความยาวของหนวด จากนั้นคือขนาดของปลา
เมื่อเป่ยเฟิงตรวจสอบปลามังกรคู่นี้ เขาบอกได้เลยว่ามันน่าประทับใจมากสำหรับปลามังกร แต่เห็นได้ชัดว่ามันน้อยกว่าปลามังกรแดงที่มีขนาดเล็กกว่าที่อยู่หน้าร้าน แม้แต่ในสายตาของมือสมัครเล่น ความจริงนั้นทั้งสองไม่แม้แต่จะเทียบกันได้แม้แต่ลมหายใจ !
