บทที่ 39 หลิวซุยที่ตกตะลึง
บทที่ 39 หลิวซุยที่ตกตะลึง
"เดียวนะ นี้ไม่ใช่ร้านอาหารที่มีชื่อเสียงแย่ ๆ นั่นใช่ไหม ?" หวังจุนรู้สึกตกใจอย่างมาก
ความคิดบางอย่างแล่นผ่านหลังของเขา ความเย็นพุ่งเข้ามาในจิตใจของเขา 'โอ้ นี้มันเรื่องบัดซบอะไรกัน อย่าบอกนะว่าพ่อพาฉันมาเจอกับพี่ชายของฉันอีกคน ?'
หวังจุนรู้สึกหงุดหงิดในใจ ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นพี่ชายของเขาจริง ๆ คงไม่ใช่ว่าตระกูลของเขาต้องแบ่งมรดกมาให้พี่ชายคนนี้ใช่ไหม ?
ในขณะที่เขากำลังคิดถึงเรื่องนี้ ทำให้เขามองเป่ยเฟิงด้วยความเกลียดชัง
"นี่คือ ..."
ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเป่ยเฟิงนั่นอยู่ในระดับสูง เขาเห็นแสงบางอย่างในตาของหวังจุนเพียงชั่วครู่ แล้วมันก็หายไปในทันทีที่เขามองมา แต่เป่ยเฟิงก็ยังเห็นได้ทัน
"นี้คือลูกชายของฉัน หวังจุน ฮ่าฮ่า คนหนุ่มสาวนี้มีเรื่องให้คุยกันเยอะแยะ ไม่เหมือนคนแก่อย่างฉันเลยที่นาน ๆ จะมีเรื่องให้คุย"
"นี้คือเป่ยเฟิง เขาเป็นพ่อครัวชั้นยอด !" หวังจุนมองไปที่เป่ยเฟิงตามคำแนะนำ
""อืม""
ทั้งสองพยักหน้าให้กันเบา ๆ ในขณะที่ส่งเสียงทางจมูกทักทาย
'การแนะนำตัวนี้มันอะไรกัน ? ไม่ใช่ว่ามันน่าอึดอัดงั้นเหรอที่จะเปิดเผยตัวตนของนาย ?'
หวังจุนมีรอยยิ้มแปลก ๆ บนหน้าของเขา สำหรับคนที่มีความผิด พวกเขามักคิดอะไรหลาย ๆ อย่างไว้ในใจของเขา จนบางครั้งคนพวกนี้ก็มักจะแสดงออกแปลก ๆ จนสามารถสังเกตุได้
ตรงกันข้ามกับหลิวซุย เขากลับมองเป่ยเฟิงด้วยสายตาแปลก ๆ
"ฉันตาฝาด ?" หลิวซุยเอียงหัวแล้วพูดเบา ๆ
"นั่งลงก่อน เดียวผมจะไปเอาอาหารมาให้" เป่ยเฟิงยิ้มเบา ๆ และพูด
"ก็ได้ ไปทำที่สิ่งที่นายต้องทำเถอะ พวกเราจะนั่งรออาหารที่นี่เอง" หวังจุนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"เอ๊ะ ? ต้นอะไร ? มันช่างเป็นดอกที่สวยมากจริง ๆ !"
หวังจุนไม่ค่อยสนใจเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้นัก เพราะมันไม่ค่อยมีอะไรที่ทำให้เขาสนใจได้ แต่ทันทีที่เขามองต้นผีดูดเลือด เขาก็ถูกมันดึงดูดทันที เขาลุกขึ้นแล้วเข้าไปมองต้นผีดูดเลือดใกล้ ๆ
"ไม่ !" เป่ยเฟิงตะโกน ทำให้หวันจุนกระโดดถอยด้วยความตกใจ
"ดอกไม้นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะมองได้ ยืนให้ห่างมันอย่างน้อยสิบเมตร" เป่ยเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงกดดัน
"มันจะอะไรกันนักหนา ? ฉันแค่ดูเอง ฉันไม่ได้ไปทำให้มันเหี่ยวซะหน่อย" หวังจุนเหลือตามองอย่างไม่สมอารมณ์ เป่ยเฟิงเป็นคนขึ้ระแวงจริง ๆ "ฉันขอเอากิ่งพวกมันไปนิดหน่อยได้ไหม เดียวจะจ่ายให้ทีหลัง"
หวังจุนยิ้ม ไม่ว่าดอกไม้นี้จะราคาเท่าไหร่ เขาก็สามารถจ่ายเพื่อที่จะเอามันมาได้
"มันไม่สามารถซื้อด้วยเงินได้" เป่ยเฟิงหรี่ตาและเตือนอย่างจริงจัง
"พอแล้ว หวังจุนมานี้แล้วนั่งลงซะ" หวังเจียนรู้สึกไม่พอใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันก็แค่ดอกไม้โง่ ๆ เท่านั้นเองนี้ ?
เป่ยเฟิงส่ายหัวเพราะขึ้เกียจอธิบาย เขาถือถังที่เต็มไปด้วยเลือดหมูสด ๆ แล้วนำไปวางไว้ข้าง ๆ ต้นผีดูดเลือด
เมื่อรู้สึกถึงการมาของอาหาร ต้นผีดูดเลือดก็เริ่มขยับ รากหนาๆ จำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มพุ่งออกมาจากพื้นดินแล้วขยับเข้าไปในอ่างเลือด
ในขณะนั้น หวังเจียน หวังจุน และ หลิวซุยก็รู้สึกตกใจอย่างมาก เมื่อเห็นอาหารของต้นผีดูดเลือด จึงได้เข้าใจแล้วว่ามันเป็นพืชกินเนื้อ !
หวังจุนเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าทำไมเป่ยเฟิงถึงบอกว่ามีเงินก็ซื้อไม่ได้ เพราะมันไม่สำคัญว่าเขาจะมีเงินหรือไม่ เพราะหากเขาเข้าไปใกล้มันละก็ เขาจะต้องตายแน่นอน !
หยาดเหงื่อเย็น ๆ ไหลไปทั่วหน้าของเขา เมื่อเขาคิดว่าเขาเข้าใกล้มันมากแค่ไหน
"นี้เป็นกุ้งชั้นยอด ที่อาศัยอยู่ในน้ำทะเลที่มีความลึก 1,000 เมตร"
เป่ยเฟิงวางอาหารจานใหญ่ไว้บนโต๊ะ
"แค่นี้ ?" หวังเจียนอยากรู้
"แค่นี้แหละ มันเป็นอาหารจานเดียว" เป่ยเฟิงกล่าว
"หะ ? ก็ได้ ขอฉันลองเป็นคนแรก"
อย่างรวดเร็ว เมื่อเปิดฝาครอบออก ทำให้เห็นไอสีขาวที่ลอยออกมาจำนวนมาก มีเนื้อกุ้งวางไว้อยู่ โดยมันคอยส่งกลิ่นหอมเข้าจมูกของหวังเจียน มันทำให้ความอยากอาหารของเขาถูกกระตุ้นอย่างมาก
ใช่แล้ว หวังเจียนคิดว่าสิ่งที่เหมือนเปลือกหอยสีฟ้านี้น่าจะเป็นภาชนะที่ทำขึ้นมาพิเศษไว้สำหรับนึ่งเนื้อสัตว์ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีกุ้งที่ใหญ่ขนาดนี้ในความคิดของเขา
"นี้มัน โอ้ พระเจ้า ! ทำไมมันถึงได้อร่อยขนาดนี้ ?
ทันทีที่เนื้อกุ้งเข้าไปในปาก หวังเจียนก็เหมือนกับตัวเองอยู่ในหนังเกี่ยวกับอาหาร .. นี้คือระเบิดลูกชิ้นเนื้ออ !" [1]
มันนุ่มและนิ่มมาก ทันทีที่เคี้ยวเข้าไปในมาก ด้วยการกัดคำเดียวก็มีน้ำซุประเบิดออกมามากมาย
'มันเว่อไปหน่อยไหม ?'
หวังจุนยังคงไม่รู้สึกสะทกสะท้าน เขาเกิดมาพร้อมกับคาบช้อนเงิน เขาได้เดินทางไปลิ้มลองอาหารชั้นเลิศมาหลายที่ เขาไม่เคยเจออาหารที่จะทำให้เหมือนการแสดงออกของพ่อเขาได้เลย
"นี้เป็นสิ่งที่อร่อยที่สุดที่ฉันเคยกินมา ! มันไม่มีอะไรเทียบได้เลย !"
หวังเจียนกล่าว เขาหันไปมองเป่ยเฟิง "สหายน้อย สำหรับของอร่อยนี้ มันคงแพงไม่ใช่เล่นใช่ไหม ? จะเป็นอะไรไหมถ้าจะขอเพิ่ม ?"
"โฮโฮ กินข้างหน้าคุณให้หมดก่อน ถ้ามันไม่พอ ผมแค่ไปทำเพิ่มแค่นั่นเอง" รอยยิ้มโง่ ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเป่ยเฟิง
เขาแทบจะไม่สามารถกั้นหัวเราะได้เลย เมื่อเขามองไปที่หวังเจียน และเมื่อเขารู้ตัวได้ว่าเขาทำอะไรลงไป เขาก็รู้สึกอายตัวเองมาก แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่ออาหารในฝันมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว มันไม่มีทางที่จะพอใจได้เลยเมื่อกัดไปแค่คำเดียว
หวังเจียนมองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเป่ยเฟิง แล้วทำตัวไม่ถูก
แล้วตอนนี้เอง ที่หวังจุนและหลิวซุยก็เริ่มเอาเนื้อเข้าปากของเขา
"โอ้พระเจ้า ! นี้มันยอดเยี่ยม !"
หวังจุนตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าทำไมพ่อเขาถึงทำตัวแปลก ๆ ก่อนหน้านี้ ในความเป็นจริงเพราะรสชาติของกุ้งอมตะนี้เอง สมควรแล้วที่พ่อเขาจะเป็นแบบนั้น
"พลังงานบริสุทธิ์นี้มันอะไรกัน ! นี้มันเนื้ออะไร ?"
ในขณะที่เนื้อเข้าปากของเขา หลิวซุยที่เคยกินอาหารของเป่ยเฟิงมาก่อนก็ยังตกใจ อย่างไรก็ตามเมื่อเนื้อผ่านหลอดอาหารแล้วเข้าสู่กระเพาะอาหารของเขา เขารู้สึกได้ถึงพลังงานที่กระจายออกมาจากกระเพาะอาหารของเขาจำนวนมาก มันกระจายไปทั่วจากนั่นมันก็ได้กระจายไปตามร่างกายของเขา !
ความเร็วของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ในการย่อยอาหารนั้นจะเร็วกว่าคนปกติไม่กี่เท่า แต่สำหรับบางคนนั้นอาจจะเร็วถึงสิบเท่า !
พวกเขายังสามารถรู้ถึงสภาพร่างกายของเขาได้ชัดเจน ในบางครั้งผู้ฝึกตนเหล่านี้ก็ยังเป็นหมอของตัวเองได้ด้วย เนื่องจากพวกเขารู้จักร่างกายของตัวเองดี ! แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเซลล์ แต่ก็สามารถรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนได้จากร่างกายของพวกเขา
คลื่นพลังงานถูกปล่อยออกมาอย่างรวดเร็วจากเนื้อนี้ ในไม่เช้ามันก็เข้าสู่กระเพาะอาหารของหลิวซุยอีกครั้ง มันมีพลังงานบริสุทธิ์แผ่กระจายออกมาจำนวนมาก !
"เนื้อนี้มันอะไรกัน ?" หลิวซุยแปลกใจอย่างมาก
เป่ยเฟิงยิ้ม แต่ก็ไม่ได้อธิบาย
หลิวซุยเงยหน้ามองไปที่เป่ยเฟิง สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ถามแล้วหันไปให้ความสำคัญกับกุ้งอมตะต่อ
ไป่เซียงและเป่ยเฟิง ยืนดูการต่อสู้ของพวกสัตว์กินเนื้อตรงหน้า หวังเจียนและหวังจุนกำลังคีบตะเกียบด้วยความเร็วแสง ชนิดที่ว่าตอนนี้พวกเขาคือสัตว์ร้าย
"โอ้ ไม่นะ ! ฉันกินต่อไปไม่ไหวแล้ว !"
ใบหน้าของหวังเจียนบิดเบี้ยวเล็กน้อยในขณะที่มองเนื้อจำนวนมากที่อยู่ตรงหน้าเขา ถึงกระเพาะของเขาจะป่องก็ตาม แต่ก็หยุดให้น้ำลายไหลไม่ได้เลย วิญญาณของเขายังไม่เต็มใจที่จะหยุด แต่ร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาจะระเบิดถ้าหากยังกินต่อไป !
'อ๊าา ! เหมือนสัตว์ป่าเลย !'
หวังจุนก็อยู่ในสภาพคล้ายกัน ใบหน้าความลำบากใจปรากฏบนหน้าของเขาเมื่อสบตากับพ่อ อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่สาปแช่งในใจเมื่อเขาเห็นตัวเขากับพ่อทำตัวเหมือนสัตว์บ้า ๆ ที่กินเนื้อพวกนี้เข้าไปโดยไม่แม้แต่จะหยุดพัก !
"เกิดอะไรขึ้น คุณหวัง ? คุณอยากให้ผมทำเพิ่มให้ไหม ?" เป่ยเฟิงพยายามที่จะกั้นหัวเราะอย่างมาก เมื่อเขามองไปที่หวังเจียน และถามอย่างไร้เดียงสา
"อ่า ฮ่าฮ่า หื้มม กุ้งนี้มันพันธุ์อะไรกัน ? มันเยอะมากเลยทีเดียว แค่กินไม่กี่คำมันก็ทำให้ลุงอิ่มแล้ว" หวังเจียนลูบคอของเขาแล้วถาม
"บอสหวัง"
หลิวซุยหันกลับมาแล้วสายหัวเบา ๆ ให้หวังเจียน
"ดีแล้ว ถ้าคุณหวังชอบ คุณสามารถเอาพวกมันกลับไปกินที่บ้านได้นิดหน่อย" เป่ยเฟิงเสนอด้วยรอยยิ้ม
"หึหึ ในเมื่อหลานเสนอมา งั้นลุงไม่ขอปฏิเสธ" ดวงตาของหวังเจียนสว่างด้วยความยินดี เขารีบยอมรับทันทีเพราะกลัวว่าเป่ยเฟิงจะเปลี่ยนใจ
หลังจากกินเสร็จแล้ว พ่อลูกตระกูลหวังก็รู้สึกพึงพอใจอย่างมาก สิ่งเดียวที่ทำให้เขาเสียใจนั่นคือพวกเขากินไม่หมด และมันทำให้พวกเขาต้องมาพักแล้วดูเป่ยเฟิง ไป่เซียง และ หลิวซุยกินอาหารต่อหน้าพวกเขา
"ซุย มันมีอะไรงั้นเหรอ ? ทำไมนายต้องส่ายหัวด้วย ..."
หวังเจียนถามทันทีที่พวกเขาขึ้นเฮลิคอปเตอร์
"บอส คุณคิดจริง ๆ หรอว่าที่เรากินนั้นมันเป็นกุ้งธรรมดา ?"
หลิวซุยไม่ได้ตอบหวังจุนโดยตรง แต่เขากลับโยนคำถามคืน
"มันเป็นกุ้งที่อร่อยที่สุดที่ผมเคยกินมาเลย มันไม่น่าแปลกใจที่กุ้งตัวนี้จะไม่ใช่กุ้งธรรมดา แต่ที่มันอร่อยมากน่าจะเพราะฝีมือการทำอาหารของพี่ชายนั่นสูงมากกว่า" ก่อนที่หวังเจียนจะตอบ หวังจุนก็ถูหน้าท้องของเขาแล้วพูดเสมือนนักชิมคนหนึ่ง
"หึ ผมจะบอกอะไรให้ ผมคิดว่าที่เรากินไปก่อนหน้านี้หากขายให้พวกวงการนักสู้ละกัน ต่อให้ 100,000 หยวนก็ยังคงมีคนซื้อมัน ไม่สิ ต้องบอกว่าพวกเขาจะต่อสู้แย่งกันซื้อมันแน่นอน !" หลิวซุยส่ายหัวและหัวเราะอย่างเย็นชา
***
[1] สำหรับใครที่อยากเห็นว่าระเบิดลูกชิ้นเนื้อเป็นยังไงนะครับ https://www.youtube.com/watch?v=D7OTWivc3H4
