บทที่ 35 การตายของนายพล ก่อนที่จะส่งทหารออกไป
บทที่ 35 การตายของนายพล ก่อนที่จะส่งทหารออกไป
Ol 'Black เดินสบาย ๆ ไปทั่วลานกว้างหน้าบ้าน จากมุมมองของเขาการจัดการไอ้เด็กไร้ขนนั้น ไม่ต่างจากการฆ่าไก่
'เอ๊ะ ? นั่นมันอะไร ?'
ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรต่อไปหลังจากที่จัดการงานนี้เสร็จแล้ว เขารู้สึกถึงอะไรเย็น ๆ และมันเหมือนมีใครเอาแปรงสีฟันมาถู ๆ ที่ขาของเขา มันดูเหมือนแมลงตัวหนึ่งกำลังคลานเลื่อยขึ้นมาบนขาของเขา
Ol 'Black มองลงไป แต่เพราะมืดมากทำให้เขาไม่เห็นว่ามันคืออะไร เขาจึงเอื้อมมือไปดึงมันออกมาจากขา
"โอ้ ? มันคืออะไรกัน ?" Ol 'Black มองไปที่รากบนมือของเขา แล้วสงสัย จากนั้นเขาก็ดึงมันเล่นด้วยความสนุกสนาน
จากนั้น Ol 'Black ก็หันความสนใจของเขาไปที่อีกด้านของปลายราก
"ต้นนี้มันคืออะไร ? ดอกของมันหอมมาก !" Ol 'Black พึมพำกับตัวเองในขณะที่เขามองไปที่ต้นผีดูดเลือด ที่มีความสูงกว่าสองเมตรด้วยความประหลาดใจ
"อ๊ากก !"
ในขณะที่ Ol 'Black กำลังชื่นชมต้นผีดูดเลือด ทันใดนั้น รากจำนวนมากมายก็พุ่งออกมาจากพื้นดิน ในไม่ช้ามันก็แทงอย่างไร้ความปราณีไปที่ร่างของของ Ol 'Black !
Ol 'Black มีเวลาเพียงเล็กน้อยที่เขากรีดร้อง ร้องไห้เสียใจ ก่อนที่เขาจะเป็นเหมือนเป็ดที่ถูกรัดคอเอาไว้แล้วไม่สามารถร้องออกมาได้อีก
กิ่งก้านขนาดใหญ่ 4 ก้าน มันรัดข้อมือของเขา จากนั่นก็รัดไปที่คอของเขาอย่างแน่นหนา
"กึก กึก"
กิ่งไม้มันทำหน้าที่เหมือนงูตัวใหญ่ มันเริ่มดูดเลือดของเขาออกไปเรื่อย ๆ
สำหรับ Ol 'Black แล้วนอกเหนือจากการดิ้นรนในครั้งแรก เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว
ความอบอุ่นสดชื่นของเลือด ไหลไปตามรากนับไม่ถ้วน ต้นผีดูดเลือดกลืนกินอย่างตะกละตะกลาม มันโบกลำต้นและกิ่งของมันไปในอากาศอย่างสนุกสนาน ราวกับมันพบเจอบางอย่างที่แปลกใหม่
"อั้ก ... !"
Ol 'Black ไม่สามารถทำอะไรได้ ในขณะที่มองร่างกายที่ค่อย ๆ ผอมลงไปของเขา และจากนั้นเขาก็รู้สึกเย็นชาไปทั้งตัว ก่อนที่จะค่อย ๆ หลับตาลงไป
"ปัง !"
ไม่นานหลังจากนั้น Ol 'Black ก็ทรุดลงกับพื้น เขาดูเหมือนมัมมี่ น้ำหนักของเขาเหลือแค่หนึ่งในสาม จากเดิม
เลือดสด ๆ จำนวนมากไหลเวียนอยู่ในร่างของต้นผีดูดเลือด มันทำให้ดอกไม้ที่บานอยู่ งดงามยิ่งกว่าเดิม !
นี้คือดอกไม้แห่งความตาย !
มันเหมือนกับดอกไม้ที่อยู่บนยอดเขาที่เต็มไปด้วยกองกระดูกสีขาว มันเสมือนความงามของชีวิต และ มันก็เหมือนตัวแทนของความตายเช่นกัน !
****
"ในที่สุด สิ่งที่ฉันคิดไว้ก็เป็นความจริง ..."
เป่ยเฟิงลุกขึ้นมาในตอนเช้าปกติ เขาได้รับการต้อนรับทางสายตาด้วยร่างศพแห้งที่อยู่หน้าลานบ้าน เขาแสดงออกอย่างไม่เชื่อก่อนที่จะมองไปที่ต้นผีดูดเลือดด้วยความประหลาดใจ
อย่างไรก็ตามดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาสังเกตเห็นปืนพกพร้อมกับอุปกรณ์เก็บเสียงและมีดที่อยู่กับศพ
คนนี้แอบเข้ามาในบ้านของเขาตอนกลางคืน ตัดสินจากอาวุธบนร่าง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มาที่นี่เพียงแค่เที่ยวเล่นแน่ ๆ ...
ต้นผีดูดเลือดอาจกล่าวได้ว่าเป็นยามเฝ้าบ้านที่ดีที่สุดในตอนนี้ แต่เป่ยเฟิงเองก็ต้องระวังตัวด้วยเช่นกัน แม้ว่าใบมีดทั้งสองข้างอาจเป็นอาวุธที่ดี แต่ทั้งสองข้างมันก็มีคมด้วยกันทั้งคู่ : มันสามารถเอามาทำร้ายคนอื่นได้ แต่มันอาจจะทำร้ายตัวเองได้เช่นกัน หากไม่ระวัง !
เขามองไปรอบ ๆ เป่ยเฟิงหยิบคันเบ็ดสีม่วงจากนั่นก็เดินไปที่บ่อน้ำโบราณ เขาหยิบศพแห้งจากนั้นโยนลงไปในบ่อน้ำทันที เขาทำเหมือนมันเป็นถุงขยะ !
มันไม่มีแม้แต่เสียงว่ามีร่างกายหล่นลงไปในน้ำ ศพมันถูกกลืนเข้าไปในกระแสเกลียวน้ำวนก่อนที่จะกระแทกกับน้ำซะอีก
"แค่นี้ก็ไม่มีหลักฐานอะไรที่บ่งบอกว่ามีคนตายที่นี่แล้ว ! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าศพนั้นยังมีชีวิตอยู่ !"
เป่ยเฟิงก้มตาลงไปแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
"ไม่มีใครฆ่าฉันได้ ! ไม่ว่ามันอยากให้ฉันตายแค่ไหนก็ตาม !" ดวงตาของเป่ยเฟิงเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาพูดเสียงต่ำเหมือนตอนนี้เขาคือสัตว์ป่า !
หลังจากนั่น เขาก็โยนสายเบ็ดลงไปในบ่อน้ำ แล้วเขาก็รู้สึกตัวได้ว่า เมื่อกี้เขาเสียสติไป
'เมื่อกี้ เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ?'
สายตาแห่งความกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเป่ยเฟิง เมื่อกี้นี่เหมือนมีบางอย่างเกิดขึ้น แล้วอยู่ดี ๆ หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อคิดถึงการฆ่าและทำลายล้าง
หลังจากที่เขาเห็นซากศพ มันเป็นประสบการณ์ด้านมืดที่ได้สลักลงในจิตวิญญาณของเขา มันเป็นบทเรียนที่ดี บางทีผลลัพธ์มันยังไม่ถึงเวลาที่จะได้ปลดปล่อยออกมา
สิ่งที่เป่ยเฟิงไม่รู้นั่นก็คือ ได้มีหัวใจด้านมืดปรากฏขึ้นในสภาพจิตใจของเขาเอง มันคอยสาปเพื่อที่จะทำให้เขาเป็นสิ่งที่เหนือกว่าทุกชีวิต !
นี้คือความจริงในใจของเป่ยเฟิง ไม่ว่าจะมีสติหรือไม่ก็ตาม เป่ยเฟิงเชื่อว่าเขาถูกเสมอ โดยไม่คำนึงถึงเหตุผล เพราะว่ายังไงเขาจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ !
เป่ยเฟิงส่ายหัวรัว ๆ เพื่อเอาความคิดฟุ้งซ้านออกไป จากนั้นเขาก็รีบดึงสายเบ็ดขึ้นมา มันมีบางอย่าง คล้ายก้ามปูหนีบสายเบ็ดโผล่ขึ้นมาเหนือบ่อน้ำ
"ดิ๊ง ! สมบัติระดับ 1 กุ้งอมตะ ! (สัตว์อสูรระดับ 1 มันมีความแข็งแกร่งทางกายภาพที่สูงกว่าวัวหนุ่ม ! เนื้อของมันนุ่มและชุ่มฉ่ำ มันมีคุณค่าทางอาหารที่สูงสำหรับผู้ฝึกฝน สัตว์อสูรชนิดนี้อาศัยอยู่ใต้ทะเลที่มีความลึกกว่าพันเมตร ก้ามของมันสามารถตัดผ่านหยกทองได้อย่างง่ายดาย ! ประสบการณ์ +500 !"
เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเป่ยเฟิง ทำให้เขาลืมตาขึ้นมาและจ้องสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ตรงหน้าด้วยความตกใจ
กุ้งอมตะ มันดูเหมือนกุ้งปกติ เพียงแต่ว่ามันมีขยายใหญ่กว่าร้อยเท่าหรือพันเท่าได้ นอกเหนือจากขนาดเปลือกที่เหมือนจะเป็นเปลือกหอยขนาดใหญ่นั่นแล้ว แทนที่มันจะเป็นสีเขียวหรือสีแดง แต่มันเป็นสีขาวอมชมพู !
สายตาของคู่ยักษ์ที่มองมาทำให้หัวใจของเป่ยเฟิงสั่นสะท้อน ก้ามของมีขนาดใหญ่อย่างมาก ตั้งแต่ก้ามถึงหาง รวม ๆ แล้วมันยาวประมาณสามเมตร !
มันมีขาสี่คู่ และขาของมันแต่ละข้างมีความหนาเท่าแขนของ แล้วหนวดที่มันดูยาวและเหมือนหอกนั่นอีก !
'มันดูทรงพลังมากจริง ๆ !'
เป่ยเฟิงอ่านคำแนะนำของระบบด้วยความตกใจ มันแข็งแรงมากกว่าวัว !
นี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แข็งแรงมากกว่าวัว ? ดูแล้วที่ระบบพูดมา มันไม่ได้เกินความเป็นจริงเลย !
เป่ยเฟิงไม่กล้าที่จะเอาตะขอออก โชคดีที่พระเจ้าเห็นใจเขา ไม่งั้นถ้ากุ้งอมตะคว้าเขาได้เบา ๆ มันคงจะเป็นเรื่องยากที่เขาจะรักษาชีวิตตัวเองไว้ได้
หลังจากเรียกใช้งานเย็นสุดขั้วออกมาจากร่าง เป่ยเฟิงก็เอาหอกพุ่งเข้าไปแทงที่หัวของกุ้งอมตะ
"แก๊ง ปัง !"
เสียงที่ดังจนแสบหู มันเป็นเสียงการปะทะกันของเหล็ก ที่ดังก้องไปทั่วลาน เย็นสุดขั้วซึ้งมีน้ำหนักมากกว่า 3,600 จิน มันเพียงแค่สร้างรอยยุบนิดน้อยตรงเปลือกด้านนอกของกุ้งเท่านั้น !
"โอ้พระเจ้า เปลือกโคตรแข็ง !"
เป่ยเฟิงเดินไปดูรอยยุบเล็ก ๆ เขารู้สึกตกใจไปทั่วหน้า เปลือกนี้มันแข็งมาก !
แม้แต่กระดองเต่าก็ยังไม่แข็งเท่านี้ ! ด้วยความคิดอีกอย่าง เป่ยเฟิงนำเย็นสุดขั้วกลับเข้าร่างของเขา ก่อนที่จะเรียกมันพุ่งไปที่หัวของกุ้งอมตะอีกครั้ง
"แก๊ง !"
เย็นสุดขั้วพุ่งไปที่เดิมอีกครั้ง มันเหมือนกับการตอกเหล็ก กุ้งตาเหลือกขึ้นมาเล็กน้อย
"อ๊าา ! ฉันไม่เชื่อหรอกว่านี้จะทำลายแกไม่ได้ ! เอาอีกรอบ !"
"แก๊ง !แก๊ง!"
เป่ยเฟิงพยายามใช้เย็นสุดขั้วไปเรื่อย ๆ ในการพุ่งแทงเข้าไปหัวของกุ้งอมตะ
"ปุ้ป !"
เสียงเหมือนบางอย่างที่ที่แหลมคมทะลุผ่านผิวหนังทำให้เป่ยเฟิงตื่นจากความบ้าคลั่ง เขามองลงมาที่เย็นสุดขั้วที่ทะลุผ่านหัวกุ้งและเจาะเข้าไปในสมองมัน !
มันเป็นโชคดีของเขาอย่างมาก เพราะจะต้องเข้าใจว่าความคมของเย็นสุดขั้วมันคมอย่างมาก แต่กว่ามันจะแทงทะลุเปลือกของกุ้งอมตะไปได้ มันใช้เวลานานอย่างมาก !
คลื่นของพลังภายในธาตุน้ำแข็งเล็ดลอดออกมาจากปลายแหลม ในเวลาสั้น ๆ มีรปปั้นกุ้งขนาดใหญ่ปรากฏที่ลานกว้างของเป่ยเฟิง
กุ้งอมตะถูกห่อไปด้วยชั้นน้ำแข็งเรียบร้อย ตอนนี้เป่ยเฟิงก็ก้าวไปข้างหน้าและเริ่มถอดตะขอออกมาจากกุ้งอมตะทีมี่ความยาวสามเมตร เขากำลังคิดวิธีในการทำอาหารจากกุ้งอมตะตัวนี้ !
ครอบครัวของเป่ยเฟิงนั้นเป็นคนยากจน เขาไม่เคยมีโอกาสได้กินกุ้งเลยซักครั้ง แม้แต่เปลือกของกุ้งก็ตาม !
"หืม มันจะกินได้นานแค่ไหนกันสำหรับฉัน ?'
เป่ยเฟิงมองด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาหันไปรอบ ๆ เขาเดินไปที่ห้องของไป่เซียง
ในขณะที่เขาได้ยินเสียงกรนออกมาจากห้องไป่เซียง เป่ยเฟิงรู้สึกโกรธอย่างมาก มันอาจจะเหมาะกว่าที่จะเรียกเขาว่า ไป่ซู่ ! [1] ท่ามกลางเสียงที่ดังขนาดนี้ แต่หมอนี้ก็ยังหลับได้ !
ในท้ายที่สุด เป่ยเฟิงก็ใช้ความพยายามอย่างมากในการปลุกไป่เซียง เขาให้ไป่เซียงอยู่ดูแลกุ้งอมตะนี้ ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งขึ้นไปบนภูเขา
เหตุผลที่เขาต้องวิ่งขึ้นมาทุกเช้า ไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องการดูดซึมพลังภายในธาตุหยาง แต่เพราะเขาชื่นชอบการฝึกฝนบนสภาพแวดล้อมแบบนี้
เขาสนุกกับการยืนบนยอดเขา และสำรวจท้องทะเลต้นไม้ที่อยู่ด้านล่าง มันมีลมที่อ่อนโยนพัดมาหาเขา ทำให้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสงบ ในเวลานี้
[1] TL / N: ชื่อ Bai Xiang หมายถึง ช้างขาว