บทที่ 30 ฆ่า !
บทที่ 30 ฆ่า !
เฉินหยาหรี่ตาคิดบางอย่างในใจของเขา
'กลุ่มโจรพวกนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน พวกมันเป็นพวกเดียวกันกับพวกโจรฮัวเมื่อสามเดือนก่อน ! ไม่คิดว่าพวกมันจะมาที่ชิงหลิงที่นี่'
การแสดงออกที่มืดมนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินหยาในขณะที่เขานึกถึงคดีที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มอาชญากรพวกนี้ มันฆ่าคนถึงสิบสองคนเมื่อสามเดือนก่อน !
อาชญากรกลุ่มนี้มีความโหดร้ายและไร้เมตตา ทุกครั้งที่มันก่อเรื่องจะต้องมีคนตายอย่างน้อยหนึ่งคน ! ระบบข่าวกรองและการป้องกันตัวของพวกมันมีประสิทธิภาพมาก ทำให้มันไม่เคยโดนจับได้เลยซักครั้ง
โจรคนหนึ่งดึงกระเป๋าสีดำออกมาแล้วเดินไปที่ผู้โดยสารคนแรก
ใบมีดสะท้อนแสงแดด หมุนวนไปมาระหว่างนิ้วมือของเขา ผู้โดยสารทุกคนสั่นสะท้านด้วยความกลัว รีบโยนข้าวของทั้งหมดลงในกระเป๋าเมื่อมันเข้ามาใกล้ ๆ ทันที
เป่ยเฟิงไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียว เขามองคนชายที่มีปืนอยู่ มันเป็นภัยคุกคามอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงรออยู่เฉย ๆ เพื่อรอโอกาสในการโต้กลับ !
เขาไม่ใช่คนที่จะยอมเสียสละตัวเองไปอยู่ในมือพวกโจร และเขาจะไม่ยอมให้คนอื่นมาตัดสินชะตากรรมของเขา !
"แกกล้าซ่อนอะไรไว้จากฉัน ?"
โจรเห็นว่ามีผู้โดยสารท่าทางแปลก ๆ เขารีบคว้ามือของคนนั้นและตามที่คิดไว้ ชายคนนั้นกำลังกำเงินและแหวนเพชรไว้ในมือของเขา
เสียงหัวเราะอย่างเย็นชา โจรที่มีปืนเดินไปที่ชายคนนั้นแล้วดูถูกด้วยสายตา ชายคนนั้นเหมือนขอทานตัวน้อย ๆ เขาขอร้องพวกโจรอย่างน้อยให้เขาเก็บแหวนไว้ โจรยกมือขึ้นแล้วเหวี่ยงมันลงอย่างไร้ความปราณี มือที่จับปืนอยู่ปะทะใบหน้าของชายคนนั้น
"นี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเตือน อย่าพยายามเสี่ยงดวงจะดีกว่า พวกแกทุกคนต้องเอาของทุกอย่างออกมาให้ไม่ ถ้าเราเจอว่าพวกแกซ่อนอะไรอยู่ จะไม่ปล่อยไปง่าย ๆ แบบไอ้คนนี้อีกแล้ว เข้าใจไหม ?" ขณะที่เขาหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วจ้องมองไปที่ร่างของผู้หญิงสองสามคนที่นั่งใกล้ ๆ กันอยู่
"ชิ้ง !"
ใบหน้าของสาว ๆ ทุกคนกรีดร้องทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น ตอนนี้ร่างกายของพวกเธอกำลังจะถูกโชว๋ในที่แบบนี้ ! มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง พวกเธอยังไม่ได้แต่งงานเลยนะ !
จากนั่นสาวน้อยขึ้กลัวหลายคนเริ่มร้องไห้ออกมาดัง ๆ
"ชิ ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าพวกเธอจะร้องไห้ทำไม ร้องเพื่ออะไร ? ยังไงก็ต้องขอบคุณพระเจ้าที่ประทานพวกเธอมาให้ฉันซะมากกว่า ใช่ไหม ?"
โจรเลียริมฝีมือด้วยความน่ารังเกียจ ในขณะที่มันมองไปที่ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ ดู ๆ แล้วเธอน่าจะมีน้ำหนักไม่น้อยกว่า 200 กิโลกรัมแน่ ๆ
"เอ๊ะ ?"
สาวร่างนุ่มมึนงง ซักพัก 'ใช่แล้ว ทำไมฉันต้องกลัวว่าพวกมันจะเห็นฉันด้วย'
"เอาละ สาวน้อย ฮี่ฮี่ รีบเอาของมีค่าทั้งหมดมาซะ ไม่งั้นพี่ชายตัวใหญ่คนนี้คงต้องค้นดูว่ามีอะไรในที่เธอซ่อนไว้บ้าง" โจรมองไปที่หลินเจียด้วยสายตาหื่นกาม
หลินเจียไม่ต้อต้านและโยนกระเป๋าเงินของเธอไปที่กระเป๋าสีดำ ขณะที่เธอมองพวกมันด้วยความกลัว
"เฮ้ ไอ้เด็กเวร รีบ ๆ เอาของและเงินของแกมาซะ !" โจรมองไปที่เป่ยเฟิงผู้ซึ้งนิ่งสงบ เขาดูเหมือนเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่ตลอดเวลา
"ฉันกลัวว่ามันจะหนักเกินไปสำหรับพวกแก" เป่ยเฟิงตอบอย่างตรงไปตรงมา
"โฮโฮ่ .. ไอ้เด็กเวรนี้ เดียวพี่ชายคนนี้คงต้องสั่งสอนมารยาทแกซักหน่อยแล้ว"
พวกโจรรู้สึกทึ่งอย่างมาก ไอ้เด็กนี้มันเอาความกล้ามาจากไหน ! มันไม่กลัวตายหรือยังไง ? โจรที่แบกกระเป๋าเดินไปที่คนต่อไป และเรียกโจรที่มีปืนเดินมาหาเขา
"ฮึ้ม พี่ชายคนนี้ยอมรับความกล้าหาญของแกจริงๆ มา ฉันอยากจะรู้จริงว่าจะหนักซักแค่ไหนกัน มาดูกันว่าฉันจะเอาไปได้ยังไง !"
โจรที่ถือปืนเดินไปที่เป่ยเฟิงด้วยท่าทางรังเกียจบนใบหน้าของเขา
"ตอนนี้ละ !"
เป่ยเฟิงมองไปรอบ ๆ สังเกตุโจรคนอื่น ๆ จากนั้นด้วยความคิดของเขา หอกขนาดใหญ่ยาวก็ปรากฏขึ้นบนเหนือหัวโจรทันที !
หลังจากที่หอกตัวนี้เชื่อมต่อกับเป่ยเฟิง เขาสามารถให้มันปรากฏตัวที่ใดก็ได้ภายในระยะสามเมตร โดยมีร่างของเขาเป็นจุดศูนย์กลาง แม้ว่าเขาจะไม่ขยับมันได้ แต่ฝั่งตรงข้ามก็ขยับมันไม่ได้ด้วยเช่นกัน !
มันเป็นช่วงสั้น ๆ ไม่กี่วินาทีเท่านั้น หลังจากนั้นเกิดประกายไฟขึ้นเย็นสุดขั้วถูกเรียกกลับคืนและหายเข้าไปในร่างของเป่ยเฟิงอีกครั้ง
ในสายตาของผู้โดยสารคนอื่น พวกเขาเห็นเงาที่ดูพร่ามัวมันพุ่งเข้ามา และเมื่อพวกเขามองอีกครั้ง หัวของโจรนั่นก็หายไปแล้ว !
เป่ยเฟิงไม่ได้เรียกใช้งานเย็นสุดขั้วเขาคว้าปืนที่อยู่ด้านหน้าจากมือของโจรที่ตายแล้ว
"ปัง ปัง !"
เป่ยเฟิงยิงปืนออกไปสองนัด ทำให้ทุกคนต้องก้มหัวลงพื้นด้วยความกลัว
"อย่าขยับ ! วางมีดลงซะ ไม่งั้นฉันยิง !" เป่ยเฟิงพูดด้วยเสียงเย็นชา
โจรคนหนึ่งเมื่อฟื้นสติได้แล้ว มันก็เข้าใจสถานการณ์ปัจจุมัน มันค่อย ๆ นั่งลงแล้วเอามือลงไว้ที่หูของพวกมัน
ตอนนี้ในหัวใจเป่ยเฟิงเขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก เขาตั้งใจที่จะฆ่าพวกมันทั้งสามอย่างเย็นชา แต่เขาก็ล้มเหลวที่ฆ่าพวกมัน ดังนั้นเป้าหมายใหม่ของเขาคือทำให้พวกมันยอมจำนน
"ได้ ๆ ทีนี้ก็วางปืนของแกลงเหมือนกัน"
หนึ่งในโจรวางมีดลงแล้วกล่าว ในขณะที่เป่ยเฟิงกำลังเก็บมีด เขาเหลือบเห็นโจรอีกคนส่งสัญญาณทางสายตา
พวกโจรที่อยู่ด้านหน้าของเป่ยเฟิงได้ทิ้งมีดเพื่อดึงดูดความสนใจ ขณะเดียวกันมันก็มีโจรแอบเข้าไปในจุดบอดที่เขามองไม่เห็น
ในขณะที่พวกโจรที่แอบอยู่ข้างหลังผู้โดยสารคนอื่น พวกมันจ้องมองไปที่เป่ยเฟิงและเตือนให้อยู่เงียบ ๆ
"ระวัง !"
ไม่น่าแปลกใจที่จะมีคนไม่เชื่อฟังพวกโจร เฉินหยาและหลินเจียตะโกนเตือนพร้อมกัน
โจรรู้ตัวว่ามันถูกจับได้แล้ว มันรีบวิ่งไปที่เป่ยเฟิงทันที
ส่วนเป่ยเฟิงเขารีบหันไปรอบ ๆ เมื่อได้ยินคำเตือน ปืนที่อยู่ที่แขนของเขามันถูกผลักเข้าไปในปากของโจรอีกคน
"อื้อ อื้ออ ! "
โจรไม่สนใจชีวิตคนอื่นมากนัก แต่มันให้ความสำคัญแค่ชีวิตตัวเอง ในขณะที่มันพยายามจะพูดว่า "อย่ายิง !" แต่มันไม่สามารถทำได้ มันได้แต่จ้องมองไปที่เป่ยเฟิงพร้มกับทำเสียงแปลก ๆ
สุดท้ายพวกมันก็ไม่ล้มเลิกความคิดที่จะทำร้ายเขา เป่ยเฟิงไม่เคยเจอสถานการณ์อันตรายแบบนี้มาก่อน มันจึงทำให้เขาตกใจอย่างมาก ในช่วงเวลาที่น่ากลัวนี้ นิ้วของเขาที่จับไกปืนไว้ก็กระตุกทันที
"ปัง !"
หลุมขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของโจร ในขณะที่มันค่อย ๆ ทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากหัวเป็นจำนวนมาก
มันเหมือนทุกคนโดนคำสาป .. มันดูโหดร้ายอย่างมาก !
ใบหน้าของเป่ยเฟิงดูน่ากลัวอย่างมาก มันราวกับเขาเป็นคนเลือดเย็นและไม่มีอารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น
'พื้นหลังของไอ้เจ้าหมอนี้เป็นใครกัน ? มันดูน่ากลัวกว่าพวกเรามาก !'
กลุ่มโจรทั้งหมดตกใจด้วยความโง่งม
"น้องชาย พวกเรายอมแพ้ โปรดปลอยพวกเราไป ! ถ้ามีโอกาสแน่นอนเราจะต้องตอบแทนนาย !" ฮุ้ยซี ก้าวออกมาจากกลุ่มและพูดออกมาอย่างหนักแน่น
"ไม่ ! อย่าปล่อยพวกมันไป ! คนพวกนี้เป็นอาชญากรรมที่มีประวัติเยอะมากในเมืองหนานหนิงในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ และมันคือที่คนที่ทางการต้องการตัวอย่างมาก ! ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ !" เฉินหยารีบออกมาพูดแล้วดึงป้ายตำรวจออกมา
"หยุด ! อย่าเข้ามา ! ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกแกจะทำอะไร แต่ทุกคนอยู่กับที่ห้ามขยับ ! ถ้าใครขยับ ฉันสาบานต่อพระเจ้าได้เลยว่าฉันจะยิงทันที ! พวกเรารอให้ตำรวจมาถึงก่อนแล้วเราค่อยคุยกันทีหลัง" เป่ยเฟิงรักษาระยะห่างของเขากับพวกโจร
****
เกือบจะทันทีที่รับโทรศัพท์ กองกำลังตำรวจของเมืองเฉิงตูทั้งหมดก็วุ่นวายเหมือนรังแตนที่ถูกรบกวน !
ที่จริงแล้วกลุ่มโจรพวกนี้เป็นคดีใหญ่และสร้างความปวดหัวให้พวกเขาอย่างมาก ! พวกเขาไม่สามารถจับกลุ่มโจรพวกนี้ได้เลย พวกมันฆ่าคนไปแล้วถึงสิบกว่าคน คดีของพวกมันเยอะมาก แต่พวกมันก็ไม่เคยที่จะถูกจับได้เลยซักครั้ง !
ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว กองกำลังตำรวจเมืองเฉิงตูส่งเฮลิคอปเตอร์สองลำไปยังตำแหน่งปัจจุบันของเป่ยเฟิง
ในไม่ช้าเสียงเฮลิคอปเตอร์ก็ปรากฏขึ้นมาในระยะไกล พวกโจรรู้ได้ทันทีว่าเกมของพวกมันจบแล้ว มันไม่สามารถหนีได้แล้วตอนนี้
"ไอ้เด็กเวร แกภาวนาทั้งวันทั้งคืนถึงความตายได้เลย ! ฉันขอสาบานว่าจะแก้แค้นแก ตราบใดที่ฉันคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ จำคำพูดนี้ไว้ ฉันจะไม่ยอมตายจนกว่าจะได้ฆ่าแก !"
ฮุ้ยซีโกรธมาก มันทำให้แผนการที่พวกเขาวางแผนไว้สลายไป แม้แต่ชีวิตของพวกเขาและพรรคพวกก็ตกอยู่ในอันตราย !
"วางอาวุธลงแล้วยกมือขึ้น ! ทุกคนห้ามขยับ !"
มีคนตะโกนจากบนเฮลิคอปเตอร์ ทันทีที่ประตูของเฮลิคอปเตอร์เปิดออก กองกำลังพิเศษก็โรยตัวลงมา
ปืนไรเฟิลสีดำหลายกระบอกหันไปที่เป่ยเฟิง เพื่อบอกให้เขาเอาปืนลง
"เซียวหยู ฉันเอง !" เฉินหยาก้าวออกมาจากกลุ่มและเดินไปที่เจ้าหน้าที่ที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า
"หัวหน้า ? คุณมาทำอะไรที่นี้ ?" หยูเหว่ยถามด้วยความตกใจ
"ฉันกำลังเดินทางกลับบ้านและมันก็เหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา ต้องขอบคุณน้องชายคนนั้นจริง ๆ ที่ทำให้ทุกคนรอดมาได้" เฉินหยากล่าวด้วยเสียงขอบคุณ
"มีผู้โดยสารคนหนึ่งถูกโจรฆ่าตาย และน้องชายคนนี้ก็จัดการโจรไปสองคน"
เฉินหยารู้สึกเสียใจอย่างมาก โจรพวกนี้สมควรจะตายเป็นล้านเท่า แต่อย่างไรก็ตาม เด็กหนุ่มคนนี้เขาคือเยาวชนไร้เดียงสา ! ความตายของพวกมันทำให้เขากลายเป็นคนบาป
"หัวหน้า เหตุการณ์ครั้งนี้ต้องให้เบื้องบนตัดสิน ตอนนี้เราต้องนำผู้โดยสารที่เหลือรวมทั้งคนขับรถกลับกันก่อน" หยูเหว่ยกล่าวตอบ
