บทที่ 113 หนึ่งต่อร้อย !

บทที่ 113 หนึ่งต่อร้อย !

แสงสีแดงของพระอาทิตย์ตกดิน มันได้ทำให้ฉากของทะเลสาบสวยงามอย่างมาก ชายกว่า 300 คนกำลังยืนอย่างเงียบ ๆ ที่ริมฝั่งของอ่างเก็บน้ำ หากสังเกตจะเห็นว่าพวกเขากำลังหัวเราะคนงี่เง่าอย่างเป่ยเฟิงกันอยู่

"หูของฉันไม่ได้ฝาดใช่ไหม ? ไอ้โง่นี่บอกจะจัดการพวกเรา ?"

"ฮ่าฮ่า ฉันไม่รู้เหมือนกัน ... บางทีมันคิดจะสู้แบบหนึ่งต่อร้อย ? ดูหอกในมือของมันสิ มันจะดีแค่ไหนถ้ามาอยู่ในมือพวกเรา ?"

"ใครกันแน่ที่จะตาย !"

พวกแก๊งมาเฟียหัวเราะกันอย่างสะใจ มันเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะทำในเมื่อฝั่งพวกเขามีจำนวนมากกว่าอย่างมาก แต่ไอ้พวก 7 คนตรงหน้านี้มันกลับกล้าท้าทายพวกเขา ? นี้เป็นเรื่องที่ตลกจริง ๆ !

แม้แต่คนจากแก๊งวูลงก็แทบจะไม่เชื่อหูพวกเขาเหมือนกัน หากนับจำนวนแล้วพวกเขามีจำนวนน้อยกว่าแก๊งฉิงเกือบ 20 เท่าได้ แต่พวกเขากลับกล้าที่จะท้าทาย !

"มันไม่สำคัญว่ามันเป็นใครมาจากไหน ฮ่าฮ่า อย่างน้อยพวกเราก็มานั่งดูอะไรสนุก ๆ กันดีกว่า"

กลุ่มแก๊งวูลงรู้สึกแปลก ๆ เมื่อมองไปที่การเยาะเย้ยของอีกฝั่ง

ตอนนี้ใบหน้าของลีกงนั่นดำสนิท หรือว่าศักดิ์ศรีของแก๊งเขามันได้หายไปแล้วงั้นหรอ ถึงมีไอ้พวกหมาแมวที่ไหนก็ไม่รู้กล้ามาท้าทายพวกเขา

"หนุ่มคนนี้กล้าหาญจริง ๆ ฉันขอชื่นชม !" หลี่ยุนหัวเราะเบา ๆ เมื่อมองไปที่เป่ยเฟิงที่ยังคงสงบอยู่

"อีกสามวินาที" เป่ยเฟิงไม่สนใจการมองของลีกงแม่แต่น้อย เขานับถอยหลังไปเรื่อย ๆ

มุมปากของลีกงกระตุกเล็กน้อย ไอ้เด็กบัดซบนี้มันไม่สนใจเขา ! "หักแขนขาพวกมัน แล้วลากไอ้โง่นั่นมาให้ฉัน !" เขาส่งสัญญาณให้กับคนข้างหลังเขา

ชาย 20 คนพวกเขาหยิบดาบและกระบองออกมา จากนั้นเดินไปที่กลุ่มของเป่ยเฟิงด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

พวกเขาเป็นคนสำคัญของแก๊งฉิง ไม่ว่างานฆ่าหรือต่อสู้ใด ๆ ก็ตามจะมีพวกเขาอยู่ด้วยเสมอ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาเหวี่ยงอาวุธไปที่กลุ่มของเป่ยเฟิง

"รนหาที่ตาย !"

เป่ยเฟิงและลึกลับทั้ง 6 เคลื่อนไหวพร้อม ๆ กัน ความเร็วของพวกเขาเร็วอย่างมาก ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงกลุ่มนักสู้ของแก๊งฉิง !

กลุ่มเป่ยเฟิงราวกับสิงโตที่ถูกปล่อยลงมาในฝูงแกะ โดยมีเป่ยเฟิงเป็นจุดศูนย์กลาง พื้นที่รอบ ๆ ตัวเขา 1 จางได้เกิดคลื่นเสียงที่ทำให้คนรอบ ๆ สูญเสียสมดุลของร่างกายไป !

หอกที่หนักถึง 3,600 จินที่อยู่ในมือของเป่ยเฟิง กวาดไปรอบ ๆ ด้วยท่าทางสง่างาม ไม่มีศิลปะในหอกเลยแม้แต่น้อย มันเพียงแค่การแกว่งไปมาเท่านั้น !

แน่นอนว่าเป่ยเฟิงได้ควบคุมพลังของเขาไว้มากแล้ว ไม่อย่างงั้นพวกแก๊งมาเฟียพวกนี้ไม่ตายก็อัมพาต การฆ่าฟันแบบนั้นเขาไม่สามารถทำได้ หากเขาฆ่าคนจำนวนมากจะกลายเป็นเขาเองที่กลายเป็นฆาตกรที่ประเทศต้องการตัวมากที่สุด !

แต่ถึงแบบนั้นความแข็งแกร่งของเขามันก็ไม่เพียงพอที่คนธรรมดาจะทนได้ !

คนที่ถูกโจมตีโดยเย็นสุดขั้วพวกเขาไม่สามารถทนแรงได้ พวกเขาถูกส่งบินไปในอากาศอย่างแรง ในเวลาเดียวกันก็มีเศษน้ำแข็งของพลังฉีธาตุน้ำแข็งเกาะที่ร่างของพวกเขา

สำหรับคนปกติพวกนี้ไม่ต้องบอกเลยว่าพลังฉีธาตุน้ำแข็งมันร้ายแรงกับพวกเขามากแค่ไหน อย่างน้อยพวกเขาจะต้องเจ็บปวดอย่างมากบางทีอาจถึงขั้นเป็นไข้เลยทันที สำหรับคนที่โดนปลายแหลมของเย็นสุดขั้วแทงเข้าไป แผลของพวกเขาจะถูกแช่แข็งในทันที มันไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียวที่จะไหลออกมา

สำหรับลึกลับทั้ง 6 พวกเขาไม่ได้ทรงพลังขนาดนั้น แต่สิ่งที่พวกทำได้คือการทำความสะอาดกับสิ่งที่เป่ยเฟิงเหลือไว้ให้

ฝ่ายตรงข้ามรีบถอยหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่สามารถรับการโจมตีของคนตรงหน้าได้เลยแม้แต่น้อย !

ลีกงก็ตกใจเช่นกันเมื่อเห็นฉากที่ไม่คาดคิด ! "พวกแกจะยืนหานรกอะไรกัน ? ไปทั้งหมดนั่นแหละ จัดการมัน !"

'บัดซบเอ้ย ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ! ไม่รู้หรอกว่าแกจะสู้กับคนได้ 10 หรือ 20 คน ? แต่ฉันจะบดขยี้แกด้วยคนจำนวนมากนี้แหละ !' ลีกงโกรธแค้นอย่างมาก

ด้านข้างแก๊งวูลงพวกระดับสูงกำลังคุยกันอย่างกระตือรือร้น "ฉันคิดว่าเราน่าจะไปช่วยคนพวกนี้ ! ถ้าหากเราสามารถทำให้พวกมันเข้าร่วมได้ เราก็จะบดขยี้แก๊งฉิงได้ง่าย ๆ !" สมาชิกแกนนำเสนอ

"อืมม ยังไม่ใช่ตอนนี้ เราจะรอจนกว่าพวกมันจะไม่ไหวกันก่อนแล้วค่อยเข้าไป นี้จะทำให้พวกมันเข้าร่วมกับพวกเราด้วยความจงรักภักดีได้ !" สมาชิกระดับสูงอีกคนลูบคางแล้วกล่าวออกมา

เมื่อพวกเขาลงความเห็นกันเรียบร้อยพวกเขาก็เตรียมตัวให้พร้อมตลอดเวลา หากกลุ่มของเป่ยเฟิงกำลังจะพ่ายแพ้เมื่อไหร่พวกเขาก็จะเข้าไปช่วยทันที !

แต่ความแปลกใจก็เกิดขึ้นกับแก๊งวูลง ไม่เพียงแต่กลุ่มของเป่ยเฟิงจะพ่ายแพ้ แต่มันเหมือนกับว่าพวกเขาไม่มีแม้แต่อาการบาดเจ็บราวกับว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องเข้าไปช่วยเลยซักนิด !

เลือดของเป่ยเฟิงกำลังเดือด ตอนนี้เขาน่ากลัวอย่างมาก เมื่อใดก็ตามที่เขาเดินผ่านจุดไหน จุดนั้นมันจะเหมือนกับการทะเลาะกันของผู้ใหญ่ที่ไล่เตะพวกเด็ก ๆ ในสนามเด็กเล่น เหตุการณ์นี้มันคล้าย ๆ กันกับแบบนั้นเลยทีเดียว !

ผู้ชายคนไหนที่จะไม่เคยฝันว่าจะกลายเป็นนักสู้ผู้น่าเกรงขามเมื่อตอนยังเด็กกัน ไม่เคยมีใครไม่จินตนาการว่าตัวเองคือวีรบุรุษที่เผจิญภัยและถูกรายล้อมไปด้วยศัตรูและมอนสเตอร์นับพันโดยที่มีเขาต่อสู้เพียงลำพัง !

'พระเจ้า ! ไอ้สารเลวนี้มันมาจากไหนกัน ? ทำไมมันถึงน่ากลัวขนาดนี้ ?'

ลีกงและเกาเจียมองด้วยตาที่เบิกกว้างและปากที่เปิดจนเกือบถึงพื้น สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้คือคนมากกว่าครึ่งหรือก็คือ 100 กว่าคนได้พากันนอนอยู่บนพื้นไปทุกที่ ในที่สุดพวกเขาก็ตระหนักได้ว่าหากเขาไม่รีบหนีจะกลายเป็นพวกเขาที่ไปกองอยู่ตรงนั่น

"แก๊ก"

"มัน มันไม่ใช่มนุษย์ ! วิ่ง !"

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดคนแรก แต่ทันใดก็มีคนวางอาวุธลงพร้อม ๆ กัน

เพียงแค่การตะโกนเพียงครั้งเดียว แต่ก็ทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ทิ้งอาวุธเอาไว้แล้วแยกย้ายกันวิ่งหนีทันที !

เมื่อเห็นร่างพวกของเขาที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตายนอนอยู่ ใครกันละที่จะไม่กลัว

ไม่ว่ามองยังไงอันตรายระดับนี้ก็ไม่คุ้มกับเงินที่พวกเขาได้เลย !

"กลับมา ! พวกแกจะวิ่งหานรกอะไรกัน ?"

การแสดงออกของสมาชิกหลักของแก๊งฉิงเปลี่ยนแปลงทันที ไอ้พวกบัดซบพวกนี้ในตอนแรกพวกมันเยาะเย้ยคนอื่นอย่างสนุกสนาน แต่ตอนนี้เมื่อพวกมันรู้ว่าเอาชนะคนตรงหน้าไม่ได้พวกมันก็รีบวิ่งหนีไปเร็วกว่าใครเขา !

และนรกเลือดเอ้ย มันไม่เป็นไรถ้าแกจะวิ่ง แต่ทำไมพวกแกไม่เอาเราไปด้วย ?

สมาชิกหลักตอนนี้กลายเป็นไอ้งี่เง่าพร้อมกัน พวกเขาเริ่มมองไปคนอื่น ๆ อย่างช้า ๆ จากนั้นก็มองไปที่เกาเจียราวกับต้องการพูดอะไรบางอย่าง

"อ่า เกาเจีย ฉันรู้ว่ามันถึงเวลาแล้ว เมื่อเรากลับไปฉันจะแนะนำพี่เพื่อให้นายเป็นผู้นำคนต่อไปเอง !"

เมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ออกมา เกาเจียก็ก้มหัวลงราวกับต้องการแสดงความขอบคุณทันที

สมาชิกคนอื่น ๆ ก็รีบสนับสนุนและช่วยพูดออกมาทันที ในความคิดของพวกเขา เขาจะให้มันขึ้นไปนำหน้าในขณะที่พวกเขาจะได้หนีไป !

มุมปากของเกาเจียกระตุกอย่างแรง ไอ้พวกนี้มันไร้ยางอายมากไปแล้ว !

แต่ในเมื่อลูกธนูถูกยิงออกไปแล้วมันก็ไม่มีทางที่จะเอากลับคืนมาได้ !

เกาเจียเป็นคนที่ได้รับคำสั่งให้ฆ่าคนของเป่ยเฟิง ตอนนี้เขาเสียใจอย่างมากที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขมันได้ !

หลังจากนั้นเกาเจียก็ทำหน้าน่ากลัว เขาดึงหน้าไม้ออกมาแล้วใส่ลูกศรลงไป หน้าไม้นี้มีพลังมากพอที่จะเจาะเข้าไปในร่างมนุษย์ในระยะ 50 ก้าว ! มันมีพลังอย่างมาก แต่ขณะเดียวกันมันก็มีข้อเสียเช่นกันนั่นคือมันถูกใช้งานอย่างหนักไปเมื่อวันก่อน

กลุ่มของเป่ยเฟิงยังคงต่อสู้กันอยู่ในสนามรบ เกาเจียกลืนน้ำลายแล้งยกหน้าไม้เล็งไปที่ลึกลับคนใดคนหนึ่ง แต่หลังจากคิดดีแล้วเขาก็เล็งไปที่เป่ยเฟิง

"คน ๆ นี้เป็นคนที่อันตรายที่สุด ! นอกจากนี้ดูเหมือนมันจะเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงที่สุด หากฉันฆ่ามันได้มันก็จะไม่มีอะไรน่ากลัวอีกแล้ว !"

เกาเจียคิดอย่างจริงจังก่อนจะเหนียวไกออกไป

"ชู้ว ชู้ว ชู้ว !"

ลูกศรสามลูกถูกยิงออกมาติดต่อกัน พวกมันมีความยาว 20 เซนติเมตร พวกมันถูกยิงไปที่เป่ยเฟิงในรูปแบบสามเหลี่ยม !

เป่ยเฟิงเหวี่ยงหอกของเขาออกไป ในขณะที่เขาส่งไอ้โง่สองคนบินออกไป เขาก็รู้สึกอันตรายบางอย่างที่โผล่ขึ้นมา !

เขาหันไปรอบ ๆ และเห็นลูกศรบินมาทางเขาสามลูกด้วยความเร็วยอดเยี่ยม !

"น่าสนใจ ... พยายามที่จะลอบสังหารฉัน ?"

เป่ยเฟิงหัวเราะอย่างเย็นชา ตอนนี้ร่างกายของเขามาถึงระดับ 3 ดาวแล้ว ความแข็งแกร่งของเขามันมากกว่าคนปกติถึง 10 เท่า มันเป็นไปไม่ได้เลยที่คนธรรมดาจะเทียบกับเขาได้จริงไหม ?

อีกอย่างเขาไม่ต้องกังวลว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับเขาได้ เพราะเขามีการรับรู้และจิตสัมผัสถึงอันตรายที่คอยบอกอยู่แล้ว ! หรือก็คือ เขาได้แผ่พลังจิตของเขาออกไปเพื่อรับรู้ทุกอย่างภายในระยะสามเมตร !

สำหรับการรับรู้ของเขาตอนนี้ ลูกศรทั้งสามลูกได้อยู่ในรัศมีสามเมตรของเขาแล้ว เมื่อเขาแผ่พลังจิตเพิ่มขึ้นมันก็ทำให้ลูกศรช้าลงจนเป่ยเฟิงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะลมที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย หรือหางที่สั่นของมัน