บทที่ 11 การมาของหวังเจียน
บทที่ 11 การมาของหวังเจียน
ทะเลต้นไม้พริ้วไหวไปกับสายลม ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังมองไปที่มหาสมุทรสีเขียว
บนก้อนหินขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมาจากด้านหลังของภูเขา มีชายหนุ่มยืนด้วยท่าทางแปลก ๆ อยู่ ลมเล็ก ๆ ที่พัดมาจากด้านหลังทำให้เสื้อของเขาพริ้วไปอย่างนุ่มนวล
"อ๊ากกก"
ความร้อนแผดเผาร่างกายของเป่ยเฟิงทันทีที่ดวงอาทิตย์ยิงแสงบางอย่างเข้าสู่ร่างกายของเขา ความร้อนเริ่มแพร่กระจายอย่างรวดเร็วจนทำให้เขาต้องกรีดร้องเพราะความเจ็บปวดและตกใจด้วยกัน
แสงแดดที่มีความหนาเท่าเส้นผมค่อย ๆ แตกเป็นเม็ดเล็ก ๆ กระจายไปทั่วร่างกายของเป่ยเฟิงไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือเส้นเลือดก็ตาม
"ปัง ปัง !"
เลือดหนึ่งในสิบในตัวเขาถูกระเหยหายไปในขณะที่เริ่มมีบางอย่างไหลท่วมในร่างกายของเขา
ด้วยพลังใจที่แข็งแกร่งของเป่ยเฟิง เลือดของเขาค่อย ๆ ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ มันถูกดูดเข้าไปทุกมุมในร่างกายไม่ว่าจะเป็นแขน ขา กระดูก ส่วนต่าง ๆ เซลล์ในร่างกายนับไม่ถ้วนของเขาพวกมันสั่นด้วยความตื่นเต้น พวกมันกระหายที่จะกลืนกินพลังงานที่ไหลเข้ามาราวกับว่าพวกมันหิวโหยมาเป็นเวลานาน หลังจากที่เลือดไหลเวียนไปทั่วร่างกายแล้ว หัวใจก็เริ่มสูบฉีดผลิตเลือดอีกครั้ง กระบวนการนี้ถูกทำซ้ำไปเรื่อย ๆ ถึงเก้าครั้งด้วยกัน !
'เคล็ดการหายใจลึกลับนี้มันคืออะไรกัน!'
เป่ยเฟิงค่อย ๆ ลืมตา คลื่นความร้อนแผ่กระจายออกมากจากร่างกายของเขาด้วยความนุ่มนวล มีเหงื่อสีเทา ๆ ติดอยู่กับผิวของเขา
หลังจากผ่านไปในช่วงเวลาสั้น ๆ เป่ยเฟิงรู้สึกสบายตัวขึ้นมาก! เพิ่งกับว่าเขาเพิ่งออกมาจากห้องซาวน่า ตอนนี้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังงานแห่งแสง
'จริงอยู่ที่ว่าฉันสามารถดูดซับพวกที่คล้าย ๆ เส้นผมของฉันได้ แต่หากคิดดี ๆ นี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น หากฉันฝึกไปเรื่อย ๆ ละก็ มันต้องมีความยากลำบากเพิ่มขึ้นแน่' เป่ยเฟิงคิดด้วยความจริงจัง ถึงเขาจะมีข้อมูลในหัวและประสบการณ์จากรุ่นก่อน ๆ แต่เขาก็ใช้พวกมันเป็นที่อ้างอิงเท่านั้น เขาจะไม่รู้สึกถ้าหากไม่ได้ลองด้วยตัวเอง !
ถึงเขาจะเข้าใจหลาย ๆ อย่าง จากประสบการณ์รุ่นก่อน ๆ แต่ร่างกายของเขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน
'บางทีถ้าหากฉันฝึกไปเรื่อย ๆ ฉันจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บภายในร่างของฉันก็ได้ !'
เคล็ดการหายใจด้วยแสง มันเป็นสิ่งที่ฝึกได้ยากมาก อย่างไรก็ตามมันก็จุดประกายความหวังให้เป่ยเฟิงด้วยเช่นกัน! เขาหวังว่าหากเขาฝึกมันมากขึ้น บ่อยขึ้น มันน่าจะคุ้มค่ากับความพยายามของเขา !
แสงกระพริบที่หนาพอ ๆ กับเส้นผม มันได้สร้างผลลัพธ์ที่น่าตกใจไว้แล้ว เห็นได้ชัดว่ามันยิ่งใหญ่สมกับที่ระบบบอกจริง ๆ เคล็ดการหายใจด้วยแสงนี้ เป่ยเฟิงกำลังคิดว่าถ้าเขาฝึกต่อไปมันจะเกิดอะไรได้บ้าง ไม่ใช่ว่าหากเขาฝึกไปเรื่อย ๆ เขาจะต้องได้รับแสงที่เหมือนมหาสมุทรอาบทุกวันหรอกนะ ?
หลังจากคิดอยู่คนเดียวเป็นเวลานาน เป่ยเฟิงรู้สึกได้ถึงจิตวิญญาณและความแข็งแรงของเขาที่เพิ่มมากขึ้น บางทีเขาสามารถชกวัวให้กระเด็นด้วยหมัดเดียวก็ได้ !
โชคดีที่เป่ยเฟิงรู้ถึงขีดจำกัดตัวเองดี ถึงจะเจ็บปวดนิด ๆ เมื่อเขาโดนแสงสีทองนั่นอาบก็ตาม
หลังจากหายตื่นเต้น เป่ยเฟิงก็ค่อย ๆ ลงจากภูเขาด้วยอารมณ์ที่ดียิ่ง
อย่างแรกเลยเมื่อเป่ยเฟิงกลับไปที่บ้านก็คือการอาบน้ำอีกครั้ง หลังจากล้างหน้าทำความสะอาดตัวเองแล้ว เขาตัดสินใจเตรียมทำอาหารมื้อกลางวันทันที ตอนนี้กระเพาะอาหารของเขามันส่งเสียงร้องด้วยความโมโหอย่างมาก เพราะมันใช้แรงไปเยอะในตอนเช้า
เวลา 9.00 น. ยังมีเวลาก่อนมื้อกลางวัน เป่ยเฟิงหยิบเนื้อไก่จำนวนมากออกจากตู้เย็นแล้วเริ่มทำความสะอาด
จากนั้นเขาก็หั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ หลังจากนั้นเขาก็เตรียมและล้างมันฝรั่ง ตั่งกุย และส่วนผสมอื่นๆ
เป่ยเฟิงทำอาหารครั้งนี้โดยเมนูหลักคือไก่ยักษ์และปลาสีเขียว
ส่วมผสมทั้งหมดถูกเตรียมไว้แล้ว แต่เป่ยเฟิงไม่ได้รีบร้อนในการทำอาหาร เขายังมีเวลาอีกมากกว่าจะถึงเวลานัดเจอหวังเจียน
มีแค่ซุปเท่านั้นที่ต้องต้มล่วงหน้า หากไม่ทำล่วงหน้า มันคงเสร็จไม่ทันถ้าหวังเจียนมาถึง
ซุปเริ่มมีฟองลอยออกมา เป่ยเฟิงไม่ได้เพิ่มฟืนมากนัก เขาปล่อยให้มันไหม้ไปเรื่อย ๆ หลังจากที่กองไฟเริ่มดับลง เขาใช้ความร้อนจากเตาเพื่อรักษาอุณหภูมิของน้ำซุปแทน
หลังจากที่มองเวลาแล้ว เขาก็เดินออกจากบ้านอย่างสบายใจ ก่อนออกเดินทางเขาไม่ลืมหาอะไรมากันตรงเตาไฟเพื่อไม่ให้มันไหม้ออกมาด้วย
เป่ยเฟิงมีเวลาซักพักก่อนหวังเจียนจะมา เขาจึงเดินเล่นไปรอบ ๆ หมู่บ้าน และจบลงด้วยการไปหาลุงเซียงเฉินพูดคุยเป็นเวลานาน
****
"เอ๊ะ ? ฉันจำได้ว่าวันนี้ฉันมีนัดกินมื้อเย็นใช่ไหม ?"
หวังเจียนนึกถึงสัญญาที่เขาให้ไว้กับเป่ยเฟิงได้ในขณะที่กำลังมองกองเอกสาร
"เสี่ยวหลิว เตรียมรถให้ฉัน" เขาหยิบโทรศัพท์แล้วโทรไปสั่งลูกน้องของเขา
"ได้ครับ บอสหวัง"
เสี่ยวหลิวเป็นชายหนุ่มที่ติดตามหวังเจียนเมื่อตอนเขาไปซื้อปลาไหลลายเลือด เขาเป็นทั้งคนขับรถและบอดี้การ์ดให้กับหวังเจียน
ในฐานะที่เป็นหนึ่งในคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองชิงเฉิง ความปลอดภัยส่วนตัวของเขาเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง คนเช่นหวังเจียนถือว่าเป็นคนที่มีสถานะระดับ VIP ของเมืองจึงทำให้ความปลอดภัยของเขาต้องสูงมาก บอดี้การ์ดของเขาต้องไม่ธรรมดาเช่นกัน สำหรับหลิวซุย เขามีอีกชื่อนึงนั่นก็คือ หมัดบ้า ! [1]
ไม่ใช่ว่าเพราะเขาสนใจในศิลปะการต่อสู้ แต่เพราะพลังหมัดของเขามีพลังทำลายล้างสูง และนอกจากนี้มันสามารถใช้ในชีวิตจริงได้ด้วย นอกจากนี้ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็ตาม หากมีคนมารุมล้อมเขาซักสิบหรือยี่สิบคน พวกนี้ก็ยังไม่สามารถสู้กับเขาได้เลย !
ถ้าไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างหวังเจียนกับครอบครัวของหลิวซุย มันจะไม่มีทางเลยที่พวกเขาจะให้หลิวซุยมาเป็นบอดี้การ์ดของเขา
หลังจากนั้นไม่นานรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำก็ได้มาจอดนอกอาคารสูง โดยรวมแล้วมันดูธรรมดาอย่างมาก แต่อย่างไงก็ตามรถคันนี้มันถูกดัดแปลงแก้ไขหลายอย่างด้วยกัน ! ไม่ว่าจะเป็นตัวรถที่กันกระสุน กระจกกันกระสุน และยางแบบพิเศษนั่นอีก หลังจากนั่นไม่นานหวังเจียนก็เดินออกมา
"บอสหวัง เราจะไปไหนกันหรือครับ" หลิวซุยถามเบา ๆ
"เราจะไปที่ภูเขาชิงหลิง นายจำเจ้าเด็กที่ขายปลาไหลลายเลือดตัวสุดท้ายได้ไหม ? เขาอยากให้เราไปรับประทานอาหารกับเขา" หวังเจียนหัวเราะเบา ๆ
"เอ่อ" หลิวซุยไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นก็ขับรถออกไปทันที
ภายในร้านของเซียงเฉิน เป่ยเฟิงกับลุงเซียงกำลังคุยกันอย่างออกรส บางครั้งเขาก็เป็นลูกมือให้ลุงเซียงเมื่อมีลูกค้าเข้ามา
"หลานเฟิง ป่านนี้แล้ว ! หลานต้องหิวแน่ ๆ มา ๆ ป้าเขาทำอาหารกลางวันมาให้หลายอย่างเลย เดียวเราคุยไปกินไปกันได้" เซียเฉินมองนาฬิกาแล้วพูดออกมา
"อา ! อย่าเลยครับลุงเซียง ! ผมมีนัดกินข้าวกลางวันนี้" เป่ยเฟิงปฏิเสธทันที แต่เขาก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ตอนนี้มัน 12.30 น.แล้ว หรือว่าหวังเจียนจะไม่มาแล้ว ?
"กริ๊ง ..."
โทรศัพท์ของเป่ยเฟิงดังขึ้นมา ทำให้ความคิดในด้านลบของเขาหายไปทันที
"สวัสดีครับ คุณหวัง" เป่ยเฟิงมองหมายเลขด้วยรอยยิ้มแล้วรับสายทันที
"ฉันมาถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้านชิงหลิงแล้ว ฉันอยู่ตรงรถเบนซ์สีดำ" หวังเจียนเดินออกมาพร้อมกับหลิวซุยแล้วพูดตอบกลับ
"ตกลง ผมกำลังจะไปหาคุณ !"
เป่ยเฟิงวางสายแล้วพูดกับลุงเซียงไม่กี่คำแล้ววิ่งไปที่ทางเข้าหมู่บ้าน
"ขอโทษด้วยครับคุณหวัง ! ที่ปล่อยให้คุณรอ" เมื่อเป่ยเฟิงเห็นหวังเจียนและชายหนุ่มอีกคนจากระยะไกล เขาก็ตะโกนทักทายทันที
"เอิ่ม ไปกันเถอะ ฉันอยากเห็นฝีมือการทำอาหารของนาย !"
หวังเจียนยิ้มเบา ๆ แล้วพูดติดตลก เขาไม่ได้หวังอะไรมากกับเป่ยเฟิง ในฐานะคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองชิงเฉิง มีอาหารอะไรบ้างที่เขาไม่เคยลอง มันนานมากแล้วที่เขาไม่เคยเจออะไรแปลกๆใหม่เลย
"ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน" เป่ยเฟิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นใจ !
"อืม" หวังเจียนตอบกลับโดยไม่พูดอะไร
ทั้งสามคนเริ่มเดินไปที่บ้านของเป่ยเฟิงทันที โดยมีเป่ยเฟิงเดินนำทาง
"อืม .. เราต้องเดินกันต่อไปอีกนานแค่ไหน ?" หวังเจียนช่วยไม่ได้ที่ต้องถามออกไป เพราะพวกเขาเดินกันมา 10 นาทีกว่าแล้ว
สำหรับผู้ชายที่มีสถานะแบบเขา เขาเคยไปทุกที่ในเมืองชิงเฉิงมาแล้ว แต่เขาจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เดินเป็นเวลานาน ๆ มันตอนไหน !
นอกจากนี้เส้นทางที่เขากำลังเดินมันเต็มไปด้วยโคลนทั้งนั่น พื้นดินที่แห้งจนมีฝุ่นนั่นอีก ตอนนี้รองเท้าของหวังเจียนที่เป็นรุ่น Limited Edition ก็ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นและทรายแล้ว !
หลิวซุยไม่ได้พูดอะไร เขามีหน้าที่คือเป็นบอดี้การ์ด เขาจะคอยมองไปรอบ ๆ ดูต้นไม้ทุกต้นเมื่อเห็นอะไรน่าสงสัย หากเกิดการเคลื่อนไหวผิดปกติของเป่ยเฟิง เขาจะรีบลงเขาทันที !
"อีกไม่ไกลครับ น่าจะซัก 7-8 นาที " เป่ยเฟิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดเล็กน้อย
"อ่า เจ้าเด็กคนนี้ ... ฉันจะโกรธจริง ๆ ถ้านายทำอาหารไม่อร่อย !"
หวังเจียนเริ่มรู้สึกเสียใจที่ตอบรับคำเชิญ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเขามาแล้ว จะหันหลังไกลก็ยังไงอยู่ในเมื่อเขาเดินมาไกลแล้ว !
"ฮี่ ๆ อย่ากังวลไปบอสหวัง! ผมจะทำให้คุณอยากมาด้วยตัวเองในครั้งต่อไปแน่นอน !"
เป่ยเฟิงตอบกลับด้วยความมั่นใจ เขาไม่เชื่อว่าอาหารที่ทำจากของที่ตกได้จากระบบตกปลาสวรรค์จะไม่สามารถปราบหวังเจียนได้ !
**********
ฝากเพจด้วยครับ
https://www.facebook.com/Fishing-the-Myriad-Heavens-354050028359720/
***********
[1] TL/N : เป็นศิลปะการต่อสู้เท่ ๆ ชนิดหนึ่ง ตามคลิปเบย https://www.youtube.com/watch?v=SQh3ASox3IA
**********
