บทที่ 106 หิว หิวเหลือเกิน !
บทที่ 106 หิว หิวเหลือเกิน !
ร้อน ! คลื่นแห่งความเจ็บปวดไหลผ่านร่างกายของเป่ยเฟิงอย่างต่อเนื่องราวกับว่ามันจะขู่ว่าถ้ายังไม่รีบออกไปแกตายแน่นอน
หลังจากที่ผ่านช่วงเวลาทรมานมาได้ เป่ยเฟิงก็คลานออกมาจากทะเลสาบ ร่างของเขาดูผอมแห้งและดูเหมือนว่าจะเหลือเพียงแค่ผิวหุ้มกระดูกอยู่เท่านั้น
ดวงตาของเขาเป็นประกาย พร้อมกับปากที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ฉันผ่านมันมาได้ !"
เป่ยเฟิงรู้สึกเหมือนได้ตายไปแล้วเมื่อครู่ เลือดและเซลล์จำนวนมากของเขาถูกทำลายโดยพลังฉีธาตุหยาง มันได้กดขี่ข่มเหงและขับไล่พวกมันออกจากร่างของเขา
แต่อย่างไรก็ตาม เซลล์ที่รอดมาได้พวกมันก็แข็งแกร่งมากกว่าเซลล์ก่อนอย่างมาก ! นี้จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเป่ยเฟิงถึงรอดมาได้ !
เช่นเดียวกับพลังจิตของเขา มันดูเหมือนเหล็กกล้าที่ถูกเผาอย่างละเอียดโดยเปลวไฟเพื่อให้เป็นเหล็กที่ดีที่สุด
ตอนนี้การรับรู้ของเป่ยเฟิงขยายออกไปได้เพิ่มขึ้นถึง 3 เมตร นอกจากนี้มันยังชัดเจนอย่างมาก !
ร่างกายของเขาตอนนี้ราวกับหนังหุ้มกระดูก แต่ถึงแบบนั่นเขาก็ไม่ได้อ่อนแอลงแม้แต่น้อย ! เขาเหมือนจะเพิ่งผ่านจากการอบความร้อนจากเตามา
เมื่อเขาส่งการรับรู้เข้าไปในร่างกาย มันไม่มีแม้แต่พลังที่เหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าพลังงานของเขาที่เก็บสะสมมาตลอดมันถูกกินไปหมดแล้ว มันไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว !
หากว่าขั้นตอนนี้มันใช้เวลานานกว่านี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป่ยเฟิงจะบาดเจ็บสาหัดแน่นอน !
และตอนนี้เป่ยเฟิงก็รู้สึกหิวอย่างมากราวกับว่าสามารถกินวัวทั้งตัวได้ด้วยตัวคนเดียว !
เขาหยิบเสื้อขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อยก่อนจะดึงโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้เวลา 2 โมงเย็นแล้ว
เขาโทรไปหาไป่เซียงและเริ่มสั่งอาหารชุดใหญ่โดยใช้เนื้อซาราแมนเดอร์ยักษ์ที่ทำโดยหม้อสมุนไพรในขณะที่ลากร่างที่เปียกและผอมออกมาจากสวน
หลังจากเสนอเงิน 500 หยวน เป่ยเฟิงก็สามารถหาคนขับรถไปภูเขาชิงหลิงได้ และนี้ไม่ใช่คนแรกที่เขายอมจ่ายเงินขนาดนี้
คนขับรถคนอื่น ๆ ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นรูปร่างของเป่ยเฟิงที่ดูเหมือนคนหลบหนีมา พวกเขาปฏิเสธที่จะไปทั้งหมด
สำหรับคนขับรถคันนี้เขายอมให้เป่ยเฟิงขึ้นมาโดยขอเรียกค่าทำความสะอาดรถ 200 หยวนและค่าเสียเวลาสำหรับการเดินทางครั้งนี้
ตลอดทางเป่ยเฟิงกระตุ้นคนขับรถให้ขับเร็วขึ้นเล็กน้อยตลอดเวลา เป่ยเฟิงไม่เคยรู้สึกหิวแบบนี้มาก่อน ท้องและลำไส้ของเขามันราวกับว่าอยากจะดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่าง
คนขับรถเหมือนจะเคยเป็นนักแข่งรถมืออาชีพมาก่อน เขาลัดเลาะตามเส้นทางภูเขาด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง ตลอดการเดินทางเขาขี่ไม่ต่ำกว่า 80 กม./ชม. เลยด้วยซ้ำ !
การเดินทางปกติใช้เวลาอย่างน้อย 30 นาที แต่สำหรับครั้งนี้ใช้เวลาเพียง 20 นาทีเท่านั้นในการมาถึงหมู่บ้านชิงหลิง !
เป่ยเฟิงเปิดประตูรถแล้ววิ่งออกไปทันที ไม่นานเขาก็หายไปจนไม่สามารถมองเห็นได้แล้ว
"โอ้พระเจ้า ! ผีในตอนกลางวันแสก ๆ .. ?! โอ้พระเจ้า ! ไม่ วันนี้ฉันต้องหยุดขับแล้วไปวัดก่อนอันดับแรก ฉันต้องไปจุดธูปและถามหลวงจีนให้ปัดเป่าพลังงานพวกนี้ออกจากตัวฉัน !"
ใบหน้าของคนขับเปลี่ยนไปอย่างมาก พระอาทิตย์ยังอยู่บนฟ้าอยู่เลย แต่เขารู้สึกหนาวถึงหลัง มนุษย์จะไปมีความเร็วแบบนี้ได้ยังไงกัน ?
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปก่อนจะหันไปรอบ ๆ แล้วเหยียบคันเร่งโดยไม่ลังเล เขารีบออกไปจากสถานที่นี่อย่างรวดเร็ว สำหรับการเปลี่ยนเกียร์และเหยียบคันเร่งนั้น บางทีแม้แต่เจย์โชว์ก็ไม่สามารถเทียบได้กับเขาในการขับรถลงภูเขา ! แม้แต่นักแข่งรถมืออาชีพก็ยังไม่สามารถทำได้แบบเขาเช่นกัน ในไม่ช้าเขาก็ขับหายไปจากถนนเรียบร้อย
เป่ยเฟิงแน่นอนว่าไม่รู้ถึงสิ่งที่คนขับรถกลัว ตอนนี้เขาได้ระเบิดความเร็วในการวิ่งอย่างน่าตกใจ ทุกครั้งที่เขาก้าวออกไปมันไกลหลายเมตร !
ถนนที่คนธรรมดาใช้เวลา 20 นาที แต่เป่ยเฟิงใช้เวลาน้อยกว่า 3-5 นาทีภายใต้การวิ่งของเขา
เมื่อเขามาถึงบ้าน กลิ่นหอมก็ได้ลอยออกมา มันทำให้ความหิวโหยของเขาประทุกว่าเก่าจนเป่ยเฟิงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
"ปัง !"
ประตูขนาดใหญ่ไม่สามารถขัดขวางเป่ยเฟิงได้ ด้วยการชกครั้งเดียวมันก็แตกเป็นชิ้น ๆ แล้วลอยเข้าไปในลานกว้าง
เขาพุ่งไปที่หม้อใบใหญ่แล้วจับเนื้อซาราแมนเดอร์ขึ้นมาด้วยมือเปล่าจากนั้นก็เริ่มกลืนกินมันเข้าไป
เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะชื่นชมรสชาติของเนื้อและกลิ่นหอมของซุปแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการเอาทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไปในคอ !
"ไอ้ขอทานน่าขยะแขยงนี้ใครกัน ?"
เป่ยเฟิงไม่ได้สนความวุ่นวายที่เขาสร้างเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าไป่เซียงและคนอื่น ๆ กำลังใกล้ตาย เขาก็ยังไม่สนใจอยู่ดี ! จากนั้นไป่เซียงและพวกที่เหลือก็รีบวิ่งออกมาแล้วดูคนบ้าที่กำลังกัดกินเนื้อชิ้นใหญ่แล้วกลืนกินพวกมันลงไปอย่างน่าขยะแขยง
ไป่เซียงโกรธอย่างมากและกำลังจะเดินไปสั่งสอนผู้บุกรุกคนนี้ แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังออกมา "ไป่เซียง เอาเนื้อมาอีก !"
"เจ้านาย ?"
ไป่เซียงรู้สึกตกใจซ้ำสอง แม้ว่าเสียงคนนี้จะดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เห็นได้ชัดว่ามันคือเป่ยเฟิง
"ฉันเอง ไปเอามาอีก มันไม่พอ !" เป่ยเฟิงยกหัวแล้วสั่งเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปกินต่อ
ป่เซียงเบิกตากว้าง เขาไม่เห็นเจ้านายของเขาวันเดียว แล้วเขามาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ยังไงกัน ?
"ไม่ใช่ว่าเขาคงถูกวิญญาณจิ้งจอกที่ชั่วร้ายสูบพลังชีวิตไปหมดแล้วนะ ?"
ไป่เซียงพึมพำด้วยความมึนงงเมื่อมองไปที่เจ้านายของเขาตรงหน้า แม้ว่าเขาจะ 'ทำมัน' กับวิญญาณจิ้งจอกหลายร้อยรอบมันก็ไม่น่าจะมีสภาพแบบนี้ใช่ไหม ?
ไป่เซียงไม่ได้ยืนอยู่เฉย ๆ เพื่อรอคำตอบ เขาวิ่งไปที่ห้องครัวก่อนจะหยิบเนื้อซาราแมนเดอร์ชิ้นใหญ่ออกมา ดูแล้วมันน่าจะมีน้ำหนักไม่น้อยกว่า 30 จิน !
นี้คือสิ่งที่เป่ยเฟิงเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ มันถูกเก็บเอาไว้ในตู้เย็น
เนื้อซาราแมนเดอย์ยักษ์มันถูกเติมลงไปในซุป แก่นแท้สมุนไพรที่อยู่ในหม้อมันได้ไหลเข้าสู่ร่างของเป่ยเฟิงอย่างช้า ๆ โดยความสามารถในการย่อยอาหารของร่างกายมันไวกว่าคนปกติถึง 10 เท่า มันได้เปลี่ยนเนื้อและซุปให้กลายเป็นพลังงานที่ชุ่มชื่นเหมือนฝนที่ตกในหน้าแล้ง พลังงานของมันถูกดูดซึมอย่างบ้าคลั่งโดยเซลล์ของเขา
ท้องของเป่ยเฟิงราวกับหลุมดำขนาดใหญ่ เนื้อประมาณ 20 จินได้หายไปอยู่ในพุ่งของเขาโดยที่ไม่มีแม้แต่การพองตัวขึ้น
"หู้วว !"
เป่ยเฟิงถอนหายใจออกมาหลังจากดื่มน้ำซุปหยดสุดท้าย ท้องของเขามันดีขึ้นเล็กน้อยแม้ว่ามันยังคงหิวอยู่ อย่างน้อยมันก็ไม่ได้หิวรุนแรงแบบเมื่อครู่
เป่ยเฟิงสงสัยว่าถ้าหากเขายังไม่ได้กินอะไรแล้วปล่อยให้ท้องว่างเปล่าต่อไปละก็ กรดในกระเพาะของเขามันคงจะละลายกระเพาะของเขาแน่นอน !
ไม่สนใจอาการของลึกลับที่ 1 และพวกที่เหลือ เป่ยเฟิงเดินไปที่ห้องน้ำแล้วอาบน้ำอย่างสบายใจ ก่อนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมา
เสื้อผ้าที่เตรียมไว้ชุดนี้มันค่อนข้างหลวมเลยทีเดียว เพราะว่าเขาได้สูญเสียน้ำหนักลงไปมาก
ราวกับว่าทุกคนเข้าใจกันดี ไม่มีใครกล้าถามเป่ยเฟิงว่าเกิดอะไรขึ้น
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เนื้อรอบที่สองก็สุกเรียบร้อย ตอนนี้มารยาทในการกินของเป่ยเฟิงดีขึ้นกว่าก่อน แต่ความเร็วในการกินก็ยังน่ากลัวอยู่ดี เนื้อเกือบ 50 จินได้หายเข้าไปในกระเพาะของเขาแล้วหลังจากเขารู้สึกอิ่ม
"ฟิ้ว รู้สึกดีจริง ๆ ที่ได้กินจนอิ่ม !"
เป่ยเฟินถอนหายใจอย่างหนักในขณะที่ลูบท้องของเขา เขารู้สึกแปลก ๆ กับประสบการณ์ที่ก่อนหน้านี้มาก
ในเวลาเดียวกันได้มีแสงความกลัวออกมาจากตาของเขา แม้ว่าแสงสีทองจะเป็นค้อนทรงพลังที่ทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้น แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่จะทนทุกข์ทรมานแบบนี้ได้ !
ขั้นตอนนี้มันอันตรายอย่างมาก แต่ผลประโยชน์ของมันก็ยิ่งใหญ่มากเช่นกัน ! แน่นอนว่าผลประโยชน์ดังกล่าวมาพร้อมกับความเสี่ยงที่เท่ากัน !
เป่ยเฟิงตัดสินใจว่าเขาจะไม่ใช้เทคนิคการหายใจด้วยแสงอีกนอกเหนือจากตอนเช้า เขาไม่กล้ารับประกันว่าเขาจะมีโชคในการอยู่รอดได้อีกในครั้งหน้า !
นอนยู่บนเก้าอี้ในลานกว้าง เป่ยเฟิงรู้สึกถึงความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ที่ส่องมาที่หน้าเขา ก่อนที่เขาจะหลับตาแล้วค่อย ๆ หลับลงไป
ในขณะที่เขานอนหลับ การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นในร่างของเขา ด้วยเนื้อสัตว์อสูรระดับ 1 จำนวนมากรวมทั้งซุปที่เต็มไปด้วยแก่นแท้ของสมุนไพร พวกมันได้หมุนเวียนภายในร่างของเขาอย่างรวดเร็ว มันได้รักษาความเสียหายทั้งหมดภายในร่างของเขา
เซลล์ที่แห้งเหมือนฝุ่นมันได้กลับมามีพลังงานอีกครั้ง พวกมันเริ่มดูดซึมพลังงานอย่างช้า ๆ หลังจากที่ดูดซึมถึงขีดสูงสุดมันก็ได้แบ่งเซลล์ใหม่อีกครั้งวนไปเรื่อย ๆ
ขั้นตอนการดูดซึมของใหม่และคายของเก่าที่ควรใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งถึงสองปี มันได้เสร็จสมบูรณ์ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น !
