บทที่ 103 เทศกาลแห่งความโชคร้าย - Part 3
บทที่ 103 เทศกาลแห่งความโชคร้าย - Part 3
เป่ยเฟิงจับกระดาษในมือไว้แน่นในขณะที่เดินไปยังสถานีตำรวจเพื่อลงบันทึกประจำวัน
หลังจากกรอกเสร็จแล้วเขาก็ได้แต่กลับออกมาเพื่อรอฟังข่าวเพิ่มเติม
เป่ยเฟิงถอนหายใจอย่างหนักก่อนที่จะเดินไปยังร้านมือถือใกล้ ๆ ตอนนี้มือถือของเขามันเก่าแล้ว มันได้เวลาที่ต้องหาอันใหม่
โชคดีที่บัญชี WeChat ของเขายังมีเงินเหลืออยู่หมื่นกว่าหยวน ถึงจะไม่ใช่เงินสดแต่มันก็ยังดีกว่าความจริงที่ว่าเขาเหลือเงินอยู่ 5 หยวน ! อย่างน้อยคนที่มันได้หลอกเขาไปมันก็ไม่สามารถเอาเงินของเขาไปได้หมด
"ปัง !"
หลังจากที่ได้มือถือใหม่ ในขณะที่กำลังทดสอบอยู่มันก็ได้ระเบิดออกมาคามือเขา !
ตาของเป่ยเฟิงกระตุกเบา ๆ ในขณะที่มองมือที่ดำคล้ำแล้วเดินกลับมาที่ร้านขาย
"พี่ชาย คุณไม่เป็นไรนะ ? เดียวฉันเอาอันใหม่ให้ !"
พนักงานขายสินค้ารู้สึกกลัวมาก เธอรีบวิ่งหนีเพื่อหาโทรศัพท์เครื่องใหม่อย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นเธอก็กลับมาพร้อมกับโทรศัพท์เครื่องใหม่พร้อมกับถังน้ำและผ้าเช็ดตัว
เธอมองมือสีดำของเป่ยเฟิงอย่างกระวนกระวาย เมื่อเธอเห็นเศษชิ้นส่วนที่อยู่ในมือของเป่ยเฟิง มันทำให้เธอตกยิ่งกว่าเดิม
โชคดีที่ร่างกายของเป่ยเฟิงแข็งแกร่งกว่าคนปกติหลายเท่า แม้ว่าจะมีเศษชิ้นส่วนอยู่ใต้ผิวหนังของเขามันก็ไม่เจ็บมากนัก แต่หากเป็นคนปกติพวกเขาคงจะกรีดร้องออกมาแน่นอน
"เครื่องนี้คงไม่ระเบิดหรอกนะ ?"
เป่ยเฟิงถามด้วยความไม่แน่ใจ ในขณะที่มองโทรศัพท์เครื่องใหม่ในมือพนักงานสาว
พนักงานมองไปที่มือของเป่ยเฟิงที่มีเลือดออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีเจตนาจะโทษเธอ เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก "ไม่ต้องห่วง ฉันรับประกันเลยว่ามันจะไม่ระเบิด ! มาเดียวฉันจะทำให้ดู ..."
หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้นในขณะที่เธออธิบายอย่างราบรื่น เธออธิบายฟังก์ชั่นของมันอย่างชัดเจนราวกับว่าเครื่องนี้มันจะไม่มีปัญหาอะไร "เอาล่ะ ฉันรับประกันเลยว่ามันจะไม่ระเบิด คุณลองดูสิ"
"ปัง !"
เป่ยเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วหลังจากทดสอบสักครู่ ในขณะที่กำลังหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเพื่อจ่ายเงิน โทรศัพท์ในมือของเขาเธอระเบิดออกมาอีกครั้ง !
เป่ยเฟิงใบหน้าตอนนี้ราวกับว่ากำลังท้องผูก เขามองไปที่มือสีดำของเขา "ไหนเธอบอกว่ามันจะไม่ระเบิด ?'
พนักงานขายที่น่าสงสารเธอเกือบจะระเบิดน้ำตาออกมา "ฉัน ฉันไม่รู้ ! โปรดรอก่อน เดียวฉันจะไปเรียกเถ้าแก่มา !"
หลังจากนั้นเธอก็รีบวิ่งหนีออกไปราวกับกระรอกที่ตกใจกลัว
"เถ้าแก่ เถ้าแก่ ! แย่แล้ว !"
เธอวิ่งไปที่ด้านหลังร้านที่มีไขมันนั่งสูบบุหรี่อย่างสบายใจอยู่
"ใจเย็น มองไปที่เธอทำอยู่สิ ! ไม่ดีเลย .."
จินบิฟู เอนหลังพิงเก้าอี้จิบชาที่ชงพิเศษอย่างสบายใจ ในขณะที่เขาตอบกลับมาเบา ๆ
เมื่อมองเห็นฉากตรงหน้า ช่วยไม่ได้ที่พนักงานสาวคนนี้จะหรี่ตามองด้วยความชื่นชม เจ้าของร้านนี้สามารถสงบได้ทุกสถานการณ์โดยที่พนักงานอย่างเธอไม่สามารถจะทำแบบนี้ได้ !
เมื่อพนักงานสาวค่อย ๆ สงบสติตัวเองแล้ว เธอก็อธิบายออกมาอย่างช้า ๆ "เถ้าแก่ มีลูกค้ามาซื้อโทรศัพท์ แต่ว่าโทรศัพท์ที่เขาเลือกไปทั้ง 2 เครื่อง มันได้ระเบิดคามือของเขา !"
"อะไรนะ ? เร็ว พาฉันไปเจอเขา !"
เมื่อเถ้าแก่อ้วนฟังเรื่องนี้เสร็จ เขาก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปที่หน้าร้าน มันทำให้พนักงานสาวกระพริบตาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเขาลุกได้เร็วขนาดนี้ราวกับว่าเก้าอี้ของเขามันจุดไฟไว้ยังงั้นแหละ
เมื่อเห็นพนักงานสาวมองตัวเองอย่างโง่งม เขาก็ส่ายหัวก่อนจะรีบวิ่งไปด้านหน้าของร้าน ไขมันรอบ ๆ ตัวเขากระเพื่อมเป็นคลื่นเมื่อวิ่งอยู่
เมื่อมาถึงหน้าร้าน พนักงานสาวก็รีบหลบอยู่ข้างหลังเขาทันที
"เถ้าแก่ นี้คือลูกค้าคนนั่น"
พนักงานชี้ไปที่เป่ยเฟิงและพูดออกมา
"อึก !"
มองไปที่มือของเป่ยเฟิงที่มีเลือดไหลออกมา จินบิฟูก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นช้าลงอย่างฉับพลับ หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
'ใช่แล้ว ! ฉันต้องชดเชยด้วยเลือดในครั้งนี้ !'
ความคิดมืดมนผ่านจิตใจของจินบิฟูทันทีเมื่อเขาเข้าใจสถานการณ์
"ขอโทษจริง ๆ ท่านลูกค้าที่เคารพ ! ก่อนอื่นเลยเราต้องรีบไปโรงพยาบาลก่อนแล้วเราค่อยคุยถึงเรื่องค่ารักษาทีหลัง ! ไม่ต้องห่วง ร้านของเราจะรับผิดชอบเรื่องนี้แน่นอน !"
จินบิฟูรีบเดินไปข้างหน้าแล้วโค้งขอโทษเป่ยเฟิงอย่างใจจริง
เป่ยเฟิงพยักหน้าเบา ๆ เถ้าแก่ร้านนี้มีคุณธรรมดี อย่างน้อยเขาก็รู้จักรับผิดชอบ
บาดแผลบนมือของเป่ยเฟิงไม่ใช่เรื่องน่าเป็นห่วง ถึงมันจะดูน่ากลัวเพราะเขม่าและมีเลือดออก แต่ภายใต้การควบคุมพลังของเป่ยเฟิงมันทำให้เลือดหยุดไหลมานานแล้ว ด้วยความสามารถของเขาการจะทำให้บาดแผลหายสนิทใช้เวลาแค่ 2-3 วันเท่านั้น
"ไม่ต้องรีบไปโรงพยาบาลหรอก มาช่วยฉันเลือกโทรศัพท์ใหม่ก่อน"
จินบิฟูเห็นว่าเป่ยเฟิงไม่ได้พูดล้อเล่น มันทำให้เขาตื่นตระหนักอย่างมาก 'หรือว่าเพื่อนคนนี้ให้ความสำคัญของเงินมากกว่าชีวิตตัวเอง ?'
เขาหันหลังกลับแล้วพยักหน้าให้พนักงานสาวให้เธอไปทำงาน เธอรีบนำโทรศัพท์เครื่องใหม่มาให้เป่ยเฟิงดูทันที
เมื่อเธอตรวจสอบอย่างรอบคอบแล้ว เมื่อมั่นใจได้ว่าไม่มีปัญหา เธอก็ส่งโทรศัพท์ไปให้จินบิฟูตรวจสอบ 'โทรศัพท์ของค่ายนี้ไม่เคยมีปัญหามาก่อน มันไม่มีทางที่จะระเบิดออกมาได้ !' เขาคิด
หลังจากยืนยันได้ว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ในที่สุดเขาก็ส่งมันไปให้เป่ยเฟิง
คราวนี้เป่ยเฟิงไม่กล้าถือมัน เขาวางมันไว้ตรงเคาน์เตอร์ก่อนที่จะกดหน้าจอของมันด้วยนิ้วของเขา
"ปัง !"
ไม่ถึง 5 วินาที โทรศัพท์ก็ระเบิดออกมาอีกครั้ง
ทั้งจินบิฟูและพนักงานขายเหมือนกับแมวที่ตกใจ จินบิฟูเริ่มสาปแช่งออกมาเสียงดำ "บัดซบ ท่านย่ามันเถอะ ! ไอ้ค่ายเวรนี้มันกล้าหลอกขายมือถือให้ฉัน !"
เป่ยเฟิงนั่นได้เตรียมพร้อมกับสถานการณ์นี้อยู่แล้ว ทำให้เขารีบถอนมือออกมาอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามมันก็ได้มีหลุมขนาดใหญ่เท่ากำปั้นปรากฏตรงเคาเตอร์ก่อนที่ควันจะค่อย ๆ หายไป
"บัดซบ ! โทรศัพท์มันระเบิดถึง 3 ครั้งติดต่อกัน ! พนักงาน ฉันต้องการเงินคืน !"
"อะไรกัน ? ฉันซื้อรุ่นนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน ! ฉันต้องการเงินคืน !"
ฝูงชนกลุ่มเล็ก ๆ ที่ได้มารวมตัวกันรอบ ๆ ร้าน ลูกค้าที่ซื้อแบบเดียวกันเรียกร้องเงินคืนทันที ในขณะที่คนอื่น ๆ พวกเขามาเพื่อดูการแสดงเท่านั้น
'บัดซบ ! วันนี้ไม่เหมาะที่จะซื้อโทรศัพท์ใหม่ ช่างมัน เอาไว้กลับมาพรุ่งนี้หลังจากคำสาปคลายแล้วละกัน'
เป่ยเฟิงรู้สึกเสียใจมาก เพราะไอ้จิ้งจอกน่าโง่ทำให้เขาซื้อโทรศัพท์ใหม่ไม่ได้ !
ในขณะที่เขากำลังออกไป จินบิฟูก็ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ "น้องชายสุดหล่อ ให้ฉันพานายไปโรงพยาบาลก่อน !"
"ไม่จำเป็น เดียวพรุ่งนี้ฉันจะกลับมาซื้อโทรศัพท์ใหม่อีกรอบ"
เป่ยเฟิงโบกมือยิ้มให้เล็กน้อย
จินบิฟูกลืนคำที่จะพูดต่อเมื่อเขาตระหนักได้ว่าเป่ยเฟิงไม่ได้คิดที่จะก่อความวุ่นวายกับเขา 'อ่า พระเจ้า ! เขาช่างเป็นคนดีอะไรกันขนาดนี้ !'
มือของเขาได้รับบาดเจ็บจากโทรศัพท์ของเขา นอกจากนี้เขายังไม่ต้องการค่าชดเชยเลย เขาบอกว่าเขาจะกลับมาพรุ่งนี้เพื่อมาซื้อโทรศัพท์อีกครั้ง ! จินบิฟูรู้สึกว่าหากทุกคนในโลกเป็นคนดีแบบนี้ มนุษยชาติคงเจริญก้าวหน้าไปมากกว่านี้
เขาตัดสินใจทันทีหากเป่ยเฟิงกลับมาในวันพรุ่งนี้ เขาจะให้ส่วนลดกับเขา !
เมื่อมองไปที่ผู้คนจำนวนมากที่ยืนอยู่หน้าร้านและกำลังร้องขอเงินคืน จินบิฟูเปรียบเป่ยเฟิงเป็นนักบุญและพวกตรงหน้าเป็นพวกขึ้ขลาด !
"เซียวเฟินซี ! โทรศัพท์อะไรที่คุณเอามาขายให้ฉัน ? ตอนนี้มีลูกค้ามาซื้อมันและมันก็ได้ระเบิดถึงสามครั้งในมือของเขา !
บัดซบ ! มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด .. แม้แต่ท่านปู่คนนี้ก็ยังกลัวมากเมื่อมองไปที่มัน ! ฟังนะ ฉันต้องการเอามันกลับไปทั้งหมด ไม่อย่างงั้นก็ลืมข้อตกลงของเราได้เลย !"
หลังจากที่จัดการผลกระทบที่เกิดขึ้นเรียบร้อย อย่างแรกที่จินบิฟูทำคือโทรไปหาผู้ที่จัดสินค้ามาให้เขา เขากรีดร้องออกมาด้วยความโกรธทั้งหมด
เป่ยเฟิงได้หาโรงแรมที่จะพักแล้วลงไปในนอนบนเตียง เขาไม่กล้าที่จะกลับบ้านก่อนที่จะครบ 24 ชั่วโมง หลังจากที่เขาเริ่มสงบเขาก็ล้างเลือดและสิ่งสกปรกในมือของเขา
บาดแผลบนมือของเขามันได้ปิดไปแล้ว ตราบใดที่เขาไม่ขยับมันมากนักมันก็จะไม่เปิดอีกแน่นอน
