บทที่ 101 เทศกาลแห่งความโชคร้าย - Part 1
บทที่ 101 เทศกาลแห่งความโชคร้าย - Part 1
เป่ยเฟิงเก็บของอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านเหมือนกระต่ายตื่นตูม ในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่ลืมที่จะให้เงิน 100,000 หยวนกับไป่เซียงเพื่อให้เขาไปหาช่างมาซ่อมบ้าน
แผ่นจารึกของตระกูลเนี่ยได้หล่นลงจากแท่นบูชาผสมมั่วกันไปหมด เป่ยเฟิงไม่ได้แยแสซักนิดเพราะแผ่นจารึกเหล่านี้เป็นของคนอื่นไม่ใช่ของเขา ! เขาเพียงแค่หยิบมันขึ้นมาตั้งใหม่เท่านั้น
เป่ยเฟิงเดินลงจากเส้นทางโคลนแห้งพร้อมกับสำรวจสภาพแวดล้อมไปในตัว
"ปาต้า !"
ก้อนหินขนาดใหญ่ไหลลงจากเนินเขา ที่ด้านบนของเนินเขามันอยู่ใกล้กับหน้าผาสูงชันและก้อนหินมันก็ดูเหมือนว่าจะอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว โดยตลอดหลายปีที่ผ่านมาดินรอบ ๆ ก้อนหินมันก็ค่อย ๆ หลุดออกไปอย่างช้า ๆ จนมาถึงจุดที่มันไม่สามารถรั้งก้อนหินได้อีกต่อไป
ด้วยแรงสะเทือนเบา ๆ ก้อนหินที่สูงกว่า 2 เมตรก็ค่อย ๆ ไหลลงมาตามแนวลาดชัน !
"บึม .. !"
"หื้มม ? เสียงอะไร ?"
เป่ยเฟิงมีความไวต่อเสียงอย่างมากในตอนนี้ แม้แต่เสียงลมที่เปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อยมันก็ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายใจแล้ว และเสียงดังก้องขนาดนี้มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจมาก !
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปเขาก็เห็นก้อนหินขนาดใญ่ที่เกือบจะปิดกั้นดวงอาทิตย์ เขามองมันกลิ้งลงมาอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ ! ทางลาดชันนี้ส่วนใหญ่มันเต็มไปด้วยหินก้อนเล็ก ๆ แต่มันกลับถูกหินก้อนใหญ่นี้บดแหลกละเอียดไปตามทางที่มันกลิ้งผ่านมาด้วยความเร็วอันยอดเยี่ยม !
น้ำหนักของมันเสริมกับทางลาดชันนี้ มันทำให้ความเร็วของมันค่อย ๆ เพิ่มขึ้นอย่างน่ากลัว !
หากวัดน้ำหนักก้อนหินขนาดใหญ่นี้มันน่าจะหนักไม่น้อยกว่า 10 ตัน ! ในขณะที่ความแข็งแกร่งของเป่ยเฟิงมีเพียงแค่ 10,000 จิน มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะขวางมันได้ !
แต่เป่ยเฟิงไม่ได้โง่พอที่จะขวางมัน ด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียวเขาก็หลบออกมาด้านข้างได้ !
"แบ้มม !"
ด้วยความโชคร้ายของเขา เท้าของเป่ยเฟิงได้ไปติดอยู่ตรงร่องของรากไม้ที่มันมีขนาดพอ ๆ กับแขนเด็กมันขัดขวางไม่ยอมให้เขาหลบได้ง่าย ๆ !
ความสมดุลในร่างของเขาหายไป ! ใบหน้าของเป่ยเฟิงตอนนี้ได้จุ่มลงไปในโคลน !
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาเห็นก้อนหินเล็ก ๆ ที่ถูกก้อนหินมหึมากลิ้งกระเด็นมา มันพุ่งเข้ามาที่ตาซ้ายของเป่ยเฟิง !
"ปัง !"
เรื่องบังเอิญยิ่งกว่านั้นคือก้อนหินบางก้อนมันได้กระแทกเข้ากับหินมหึมา และมันได้ทำให้ก้อนหินขนาดมหึมาหยุดก่อนที่จะเปลี่ยนเส้นทาง !
ด้วยการเลี้ยวของมันเป็นที่แน่ชัดแล้วว่าเป้าหมายของมันคือเป่ยเฟิง !
การตอบสนองของเป่ยเฟิงรวดเร็วมาก เขาขยับแขนไปด้านหลังแล้วขยับตัวออกจากพื้นอย่างแรง แต่มันก็เกิดเสียง "แกร๊ก !" ตอนนี้แขนของมันได้อยู่ในมุมแปลก ๆ พร้อมกับแรงที่ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว !
ร่างของเขาบิดตัวไปรอบ ๆ ในขณะที่หน้าของเขากำลังจะถึงพื้นมันก็ได้มีหินแหลมคมโผล่ขึ้นมาในทางที่เขากำลังกลิ้งไป !
แต่อันตรายยังไม่หมด หินขนาดมหึมาตอนนี้มันอยู่ห่างไม่กี่เมตรจากตัวของเป่ยเฟิง !
"อ่าา ! เมื่อไหร่มันจะจบบ !"
เป่ยเฟิงโกรธอย่างมาก เขาเรียกเย็นสุดขั้วมาที่มือซ้ายก่อนจะเหวี่ยงมันออกไป !
ในขณะที่หอกได้ปะทะกับก้อนหินขนาดมหึมา เป่ยเฟิงรู้สึกได้ถึงแสงสะท้อนที่เกือบจะทำให้หอกหลุดจากมือของเขา
แต่เพราะได้รับแรงปะทะจากแรงของเป่ยเฟิง ทำให้มันขยับเล็กน้อยก่อนที่จะกลิ้งไปด้านข้าง มันกลิ้งผ่านเขาห่างไม่กี่นิ้ว และมันยังคงกลิ้งต่อไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็หยุดลง
เวลานี้เป่ยเฟิงเข้าใจถึงพลังของจิ้งจอกที่มีหายนะจากธรรมชาติของมนุษย์แล้ว 'ก้อนหินเปลี่ยนทิศทางมาหาฉัน ? ดี นอกจากนี้ยังมีหินแหลมคมที่โผล่มาได้ยังไง ? เยี่ยม แต่ไอ้รากนรกที่โผล่ออกมาจากพื้นนี้มันคืออะไร ?'
เขาได้ทุ่มเทพลังของเขาทั้งหมดเพื่อหลีกเลี่ยงอันตราย แต่เพราะรากนรกนี้มันทำให้เขาต้องทุกข์ทรมานอย่างมาก !
"แกร๊ก !"
เป่ยเฟิงจับแขนของเขากลับที่เดิมโดยไร้ความรู้สึกก่อนที่จะหันไปมองรากนรก
รากมันมีความยาวประมาณ 10 เซนติเมตร แต่ที่น่าแปลกใจก็คือทำไมเขาไม่ได้สังเกตเห็นมันในตอนที่เดินผ่าน
รากมันเหมือนกับเกร็ดของปลา มันดูเก่าและแข็งมาก มันดูเหมือนว่าจะเติบโตที่นี่มานานแล้ว
เป่ยเฟิงไม่เคยเห็นรากแบบนี้มาก่อนมันทำให้เขาอยากรู้อยากเห็นอย่างมาก มันให้ความรู้สึกแปลก ๆ มันดูเหมือนหนังเก่า ๆ จนเป่ยเฟิงดูก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่รากธรรมดา เขาจึงได้ใช้แรงเล็กน้อยในการดึงมันขึ้นมา !
"ชั้วะ !"
ดินจำนวนมากกระเด็นออกมาเมื่อเป่ยเฟิงดึงรากขึ้นมา ! เป่ยเฟิงยังคงดึงมันขึ้นมาเรื่อย ๆ เขาอยากรู้ว่ารากมันมาจากไหน
ที่น่าแปลกใจก็คือหลังจากดึงมันขึ้นมาประมาณ 3 เมตร เขาก็มาถึงหน้าผาที่มันน่าจะโตขึ้น มันไม่มีทางไปต่อแล้ว
เป่ยเฟิงตัดรากด้วยเย็นสุดขั้วเพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก
ในขณะที่เขาเดินออกมา รากที่เหลือมันก็ค่อย ๆ หดตัวลงไปในหน้าผาอย่างช้า ๆ
หลังจากนั้นเขาก็เดินทางไปถึงหมู่บ้านได้สำเร็จโดยไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น
"ลุงเซียง ผมมาหาแล้วว"
เป่ยเฟิงถือถุงผลไม้ตะโกนหน้าทางเข้าร้านเซียงเฉิน
"ไอ้เด็กเลว ทีหลังไม่ต้องเอาอะไรมาถ้าจะมาที่นี่ ! กินอะไรมาหรือยัง ? แกมาได้เวลาพอดี เข้ามาดื่มอะไรกันหน่อย !"
เซียงเฉินรับถุงผลไม้จากเป่ยเฟิงด้วยรอยยิ้มอบอุ่นก่อนจะรีบดึงเป่ยเฟิงเข้ามาในร้าน
"อ่า ไม่เป็นอะไรลุงเซียง ผมยังคงมีธุระต้องทำผมเลยเข้าไปไม่ได้"
เป่ยเฟิงต้องการจากไปให้เร็วที่สุด ตอนนี้เขาไม่สามารถเข้าไปในร้านได้เพราะเขาไม่ต้องการให้ร้านของลุงเขาถูกทำลายเพราะเขา
หลังจากคิดสั้น ๆ เขาก็หยิบรากยาวสามเมตรที่เพิ่งจะได้มามอบให้กับลุงเซียง "ลุงเซียง ถ้าลุงมีเวลาช่วยดูรากนี้ให้ทีว่ามันเอาไปทำกำไลได้หรือเปล่า ?"
เซียงเฉินหยิบลากมาดูใกล้ ๆ เขาดูอย่างช้า ๆ "หื้ม ไม่เลว ... มันแข็งแรงมาก ! เดียวลุงจะทำให้เอง เชื่อใจฝีมือลุงได้เลย ! มีอะไรให้ช่วยอีกไหม"
"อ่า ลำบากลุงแล้ว ผมยังคงมีเรื่องบางอย่างต้องไปทำ ผมไปก่อน .."
เป่ยเฟิงพยักหน้าแล้วจากไป
"บิ๊บ ! บัญชีถูกอายัด เนื่องจากมีการกระทำผิดปกติ * โปรดเข้าไปที่เว็ปไซต์ *** เพื่อแก้ไขปัญหาโดยทำการยืนยันตัวตนใน 24 ชั่วโมงก่อนที่บัญชีของคุณจะถูกระงับ"
ข้อความสั้น ๆ จากธนาคารถูกส่งมาที่โทรศัพท์ของเป่ยเฟิง มันทำให้เขาหงุดหงิดอย่างมาก ไอ้ดวงซวยนรกเลือดนี้มันอะไรกัน ?
เขาคลิกลิ้งก์ก่อนจะป้อนหมายเลขบัญชี หมายเลขประชาชนและ PIN ภายใต้เงื่อนไขแล้วกดยืนยัน
"ตอนนี้ฉันโชคร้ายมาก ๆ ถึงจะได้เงินมา 1 ล้านหยวนแต่สุดท้ายฉันก็ใช้มันไม่ได้"
เป่ยเฟิงพึมพำไม่พอใจ จากนั่นเขาก็แตะนิ้วที่หน้าจอเพื่อส่งข้อมูลไปยังเว็ปไซต์
"การยืนยันล้มเหลว โปรดป้อนรายละเอียดอีกครั้ง"
ข้อความดังกล่าวมันทำให้เป่ยเฟิงหงุดหงิดอย่างมาก ก่อนจะเข้าไปกรอกรายละเอียดอีกครั้ง
"ยืนยันสำเร็จ !"
เป่ยเฟิงถอนหายใจอย่างโล่งอก หากเงินในบัญชีของเขาถูกระงับไปละก็ เขาจะต้องตายเพราะความเสียใจแน่ ๆ !
ในเมืองที่ห่างไกออกไป ในพาร์ทเมนท์ร้างและสกปรก มีชายคนหนึ่งลุกขึ้นยืนด้วยความยินดี
"พี่ใหญ่ มีไอ้โง่มาหลงกลอีกคนแล้ว !"
เหวินเยน พร้อมกับคนอีก 5-6 คน รีบวางงานของพวกเขาลงแล้วมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ "เร็ว มันมีตังอยู่เท่าไหร่ !"
"ฮี่ฮี่ ความคิดนี้ไม่เลวเมื่อเทียบกับธุรกิจครั้งก่อนของเรา มันทำกำไรได้มากเลย !"
ผู้ชายที่มีแต่กล้ามหนักพยักหน้าอย่างพอใจ
"สวรรค์ ! เรารวยแล้ว ! ไอ้โง่นี้มีตังอยู่ 3 ล้านหยวน !"
คนที่ตกใจที่สุดคือคนที่นั่งหน้าคอมพิวเตอร์ เขากระโดดออกมาอย่างมีความสุข
คนที่มีแต่กล้ามเนื้อผลักทุกคนออกไปในขณะที่เขามองไปที่หน้าจอแล้วนับจำนวนเงินซ้ำ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด จากนั้นเขาก็ตบมือแล้วหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
ใช่แล้ว คนพวกนี้คือหัวขโมยเพรช พวกเขาเคยขโมยหยกกับเครื่องประดับที่รวมแล้ว 3 ล้านกว่าหยวนมาได้ ไหนจะเงินกว่าแสนหยวนอีกก่อนที่พวกเขาจะหายตัวไปอย่างลึกลับ
"บิ๊บ บัญชีของถูกที่ลงท้ายด้วย 9579 ได้โอนเงินธุรกิจสำเร็จจำนวน 3,005,300 หยวน เมื่อวันที่ 25 ตุลาคม เวลา 12:57 ยอดเงินปัจจุบัน 5.13 หยวน"
มือของเป่ยเฟิงสั่นอย่างแรงและหน้าของเขาก็เปลี่ยนสีเมื่อมองไปที่ข้อความบนโทรศัพท์ ...
