ตอนที่ 97 แลกเปลี่ยน
ตอนที่ 97
แลกเปลี่ยน
"เจ้าเป็นนักผจญภัยงั้นเหรอ"ชายหนุ่มตรงหน้าไอช่าถาม ก่อนจะมองไปที่แหวนบนนิ้วมือของไอช่า แหวนบนนิ้วของนักผจญภัยนั้นไม่สามารถถอดได้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนแหวนวงนี้ก็เป็นเครื่องหมายที่ทำให้NPCรู้ว่าใครคือคนของโลกใบนี้และใครคือนักผจญภัยเสมอ
"ใช่ ไอช่าเป็นนักผจญภัย มีอะไรอย่างนั้นเหรอคะ"ไอช่าตอบพลางมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีงงๆ เธอแค่แอบมาเดินเล่นนิดหน่อยเองหรือว่าตรงสวนนี้ห้ามเข้างั้นเหรอ
"ปะ เปล่า...ข้าแค่รู้สึกว่าเพลงของเจ้าเพราะดี แล้วก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนเท่านั้น"ชายหนุ่มตอบพลางยิ้มออกมาด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาอย่างกับเทพบุตร หากเป็นสาวๆคนอื่นอาจจะเผลอใจละลายไปแล้วก็ได้ แต่กับไอช่าแล้วกลับไม่ค่อยจะได้ผลเท่าไหร่
"แล้วเพลงของที่นี่เป็นแบบไหนเหรอคะ"ไอช่าถามพลางเลิกคิ้วด้วยท่าทีสนใจ ในเกมแต่ละเกมก็มีเนื้อเรื่องเบื้องหลังเสมอ ยิ่งเป็นเกมโลกเสมือนจริงที่NPCมีสมองกลที่สามารถคิดเองและตัดสินใจเองได้แบบนี้ เนื้อเรื่องเบื้องหลังก็ยิ่งละเอียดและมีความสำคัญกับโลกของพวกเขามาก อย่างเพลงที่ร้องกันในอาณาจักรต่างๆก็มีความแตกต่างกันแล้ว ไอช่าที่เคยทำงานเกี่ยวกับการร้องเพลงมาก่อนก็เลยสนใจจุดนี้ไม่น้อย
"เอ๊ะ...ข้า…..ข้าไม่มีเครื่องดนตรีก็เลย…"ชายหนุ่มตรงหน้าไอช่ามีท่าทีตกใจออกมาก่อนจะมองไปรอบๆ อย่างกับกำลังมองหาเครื่องดนตรีสักชิ้นให้ได้
"ไม่เห็นต้องใช้เลย ไอช่าจะสอนเอง"ไอช่าว่าพลางฮัมเพลงออกมาเหมือนที่ทำก่อนหน้านี้ เพลงที่ไอช่าฮัมออกมานั้นเป็นเพลงที่ร้องบนเวที ทำนองและจังหวะเลยต่างจากเพลงปกติของอาณาจักรทริชไปมาก
"อ่า…."ชายหนุ่มตรงหน้ามองไอช่าที่กำลังฮัมเพลงด้วยท่าทีเขินๆ อาณาจักรทริชใช้เครื่องดนตรีบรรเลงเพลงเป็นส่วนใหญ่ การใช้ปากฮัมทำนองออกมาแบบนี้ไม่ค่อยได้ทำนัก
"โถ่ ลองทำดูสิ"ไอช่าทำหน้ามุ่ยออกมาก่อนจะชูนิ้วชี้ทั้งสองข้างขึ้นมาบนอากาศก่อนจะโบกไปมาเหมือนกำลังถือไม้ของวาทยกรไม่มีผิด แต่เพราะโดนสั่งแบบนั้นชายหนุ่มตรงหน้าก็เริ่มฮัมเพลงตามที่ไอช่านำช้าๆจนเสียงเริ่มประสานกัน
"เห็นไหม เพราะจะตาย"ไอช่าว่าพลางยิ้มร่าออกมาด้วยใบหน้าน่ารักสดใส เธอเป็นพวกเข้ากับคนง่ายเสียด้วย
"นั่นสิ"ชายหนุ่มตรงหน้าตอบพลางยิ้มออกมาด้วยสีหน้าอ่อนโยน เขาไม่เคยเจอเด็กสาวแบบนี้มาก่อน เธอดูร่าเริงและเป็นอิสระมาก ดูแล้วเหมือนนกป่าที่กำลังบินด้วยท่าทีมีความสุขเลย
"แล้วเพลงของอาณาจักรนี้ละคะ"ไอช่าถามพลางมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีคาดหวังเล่นเอาชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มเขินๆออกมาเลย
"ก็ได้...ข้าจะลองดู"ชายหนุ่มตอบพลางฮัมเพลงออกมาเบาๆตามจังหวะของอาณาจักรทริช เพราะเป็นบทเพลงที่แปลกหูและไม่ได้ฟังจากที่ไหนมาก่อน ไอช่าเลยตั้งใจฟังมากทีเดียว
"แบบนี้นี่เอง"ไอช่ายิ้มออกมาก่อนจะเริ่มฮัมเพลงตามที่ชายหนุ่มทำเมื่อครู่ จังหวะและเสียงของไอช่านั้นสมบูรณ์แบบ ไม่ยากเลยที่จะตรึงเอาคนที่ได้ฟังให้เผลอฟังจนลืมตัว เพลงที่ได้ยินจนคุ้นหูพอเด็กคนนี้เป็นคนบรรเลงกลับตรึงใจอย่างประหลาด
"แบบนี้เป็นยังไงบ้าง ไอช่าจำถูกหรือเปล่า"ไอช่าถามพลางยิ้มกว้างด้วยท่าทีร่าเริง ได้ฟังเพลงใหม่ๆแล้วก็ร้องออกมา ไอช่าชอบเรื่องนี้มากทีเดียว
"ชะ ใช่…."ชายหนุ่มพยักหน้าด้วยท่าทีเหมือนกำลังโดนมนตร์สะกด แม้จะเป็นนักผจญภัยที่มาจากแดนอื่นก็ยังมีความเข้ากันได้อย่างนั้นหรือ
ติ๊ด
ระหว่างกำลังจะฮัมเพลงต่อ อยู่ๆที่หน้าจอของไอช่าก็มีข้อความจากกวีเด้งขึ้นมาเสียก่อน ดูเหมือนกวีจะกำลังจะกลับแล้วก็เลยส่งข้อความมาตามตัวไอช่าพอดี
"ไอช่าต้องไปแล้วละ ขอบคุณนะคุณคนแปลกหน้า"ไอช่าเห็นข้อความก็ลาชายหนุ่มคนนั้นทันที ก่อนจะวิ่งออกไปจากสายตาของชายคนนั้นโดยไม่คิดจะฟังเสียงทักของชายคนนั้นเลย
"เพราะไม่รู้จักข้างั้นเหรอ ก็เลยทำตัวเป็นธรรมชาติได้"ชายหนุ่มพูดพลางมองร่างของไอช่าที่วิ่งหายเข้าไปในตัวบ้านของตระกูลดีแลน แต่ท่าทีน่ารักสดใสนั่นก็ยังไม่หายไปจากความทรงจำของชายหนุ่มแต่อย่างไร
"องค์ชาย อยู่ที่นี่เองหรือขอรับ"ระหว่างที่ชายคนนั้นกำลังจะเดินกลับเข้าไปในงาน อยู่ๆขุนนางคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาพร้อมก้มหัวลงอย่างนอบน้อมทันที
"นักผจญภัยที่มาร่วมงานในวันนี้มีเด็กผู้หญิงอยู่ด้วยหรือเปล่า คนที่ประดับดอกกุหลาบสีดำเอาไว้บนหัว"องค์ชายถามพลางเดินเข้าไปหาขุนนางคนนั้นด้วยท่าทีครุ่นคิด ถึงจะมั่นใจก็เถอะแต่ก็อยากจะถามให้มั่นใจเสียก่อน
"ครับ มีเด็กสาวคนหนึ่งที่ประดับดอกกุหลาบสีดำในกลุ่มของเจ้าเมืองคนใหม่ของเมืองการ์กันครับ"ขุนนางคนนั้นตอบออกมาตามตรงแม้จะไม่ทราบว่าองค์ชายหมายถึงอะไรก็ตาม
"ดูแล้วเด็กคนนั้นเป็นอะไรกับเจ้าเมืองคนใหม่งั้นเหรอ"องค์ชายถามพลางออกมาด้วยท่าทีสงสัย เจ้าเมืองคนใหม่คงเป็นคนที่มาทิลด้าแนะนำให้รู้จักก่อนหน้านี้ แต่เพราะสำหรับองค์ชายเจ้าเมืองจะเป็นนักผจญภัยหรือไม่ก็ไม่ค่อยสนใจนักก็เลยแอบหนีมาพักที่ด้านหลังแทน ไม่นึกเลยว่าจะได้พบกับเด็กคนนั้น
"ดูเหมือน...จะเป็นน้องสาวนะครับ"ขุนนางคนนั้นตอบพลางแสดงสีหน้าครุ่นคิดออกมา ไอช่าเป็นสาวสวยแม้ไม่ตั้งใจก็ต้องสะดุดตามอง แม้ในกลุ่มของกวีจะมีแต่สาวสวยทั้งนั้นแต่ไอช่าต่างออกไปจากคนอื่น ก็เลยสะดุดตาสักหน่อย และท่าทีของกวีที่มีต่อไอช่าก็ต่างไปจากคนอื่นๆด้วย เธอเหมือนน้องสาวที่กวีจะตามใจเสียมากกว่าผู้ติดตามหรือคนรัก
"แบบนี้นี่เอง น้องสาวของเจ้าเมืองคนใหม่สินะ"องค์ชายยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน ยามนี้ในความคิดขององค์ชายกลับมีความคิดวูบหนึ่งหลุดออกมาว่าการมีเจ้าเมืองเป็นนักผจญภัยก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
.
.
.
"ไอช่า ไปไหนมางั้นเหรอ"น้ำหวานถามพลางมองไอช่าที่วิ่งกลับเข้ามาในกลุ่มด้วยท่าทีทะเล้น
"ไปเดินเล่นข้างหลังมาค่ะ เจอพี่ชายใจดีสอนเพลงของอาณาจักรนี้ให้ด้วย"ไอช่าตอบพลางเดินเข้าไปจับมือของกวีเอาไว้เหมือนเด็กกำลังจับมือกับผู้ปกครองไม่มีผิด
"งั้นเหรอ ดีจังเลยนะ"กวียิ้มรับก่อนจะพาไอช่าเดินออกจากบ้านตระกูลดีแลนไป งานรวบรวมข้อมูลและสร้างความเชื่อใจของพวกกวีดำเนินไปด้วยดี เหลือเพียงรอให้หัวหน้ากองเจฟเดินทางมาถึงเมืองหลวงเท่านั้นก็ได้เวลาเข้าพบองค์จักรพรรดิแล้ว
.
.
.
ในขณะที่พวกกวีกำลังทำหน้าที่ของตนเองที่เมืองหลวง ฝ่ายคนที่อยู่ในเมืองการ์กันนั้นก็ไม่ได้อยู่กันว่างๆ ตอนนี้เรื่องที่กวีได้ตำแหน่งเจ้าเมืองมานั้นยังไม่เป็นที่รู้กันของผู้เล่นเท่าไหร่ เพราะคนที่ทราบว่ากวีได้ขึ้นเป็นเจ้าเมืองแล้วนั้นเป็นคนของกิลด์บูรพาและกิลด์เรดซีเสียทั้งหมด แม้จะเป็นไปไม่ได้ที่ปิดเป็นความลับเอาไว้เพราะต้องมีใครสักคนรู้เข้าจนได้ แต่ตอนนี้ก็นับว่ายังปิดได้มิดชิดอยู่
เปรี้ยง!!
ดาบของมีนเหวี่ยงเข้าปะทะดาบของชายหนุ่มคนหนึ่งด้วยสกิลที่มีก่อนจะเปลี่ยนใช้อีกสกิลเพื่อปัดดาบของอีกฝ่ายออก พริบตานั้นร่างของมีนก็ลอดเข้าไปหาอีกฝ่ายก่อนจะโจมตีเข้าที่คอของอีกฝ่าย
ตูม!!
ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมีนที่เป็นฝ่ายล้มลงไป แต่กลับเป็นมีนเองต่างหากที่โดนศอกของชายคนนั้นกระแทกเสียจนต้องถอยออกมา แม้จะโดนปัดดาบไปแล้วแต่อีกฝ่ายก็ไวพอที่จะโจมตีมีนกลับได้นับว่าไม่ธรรมดาจริงๆทั้งๆที่มีนไวมากแล้วแท้ๆ
“สายตาดีแต่พอมองไม่เห็นก็รับไม่ทันเลยสินะ”เมฆว่าพลางมองมีนที่กำลังสู้อยู่กับคนในกิลด์ด้วยท่าทีครุ่นคิด พอว่างจากการเก็บเลเวล เหล่าผู้เล่นสายต่อสู้ของกิลด์บูรพาก็จะมายืน PVP กันเล่นที่โรงฝึกที่กวีสร้างขึ้น
“ประสาทสัมผัสไวแล้วแต่ยังขาดจิตสัมผัสสินะ”วินหัวเราะออกมาก่อนจะพิงกำแพงโรงฝึกด้วยท่าทีสบายๆ ที่นี่มีขนาดใหญ่เหมือนสนามกีฬาเลย ทำให้คนของกิลด์บูรพาสามารถมาร่วมฝึกซ้อมกันได้ตลอดเวลา
“ขออีกรอบค่ะ”มีนที่โดนโจมตีจนเสียหลักไปแล้ว แม้จะยังไม่แพ้ แต่ก็เห็นความต่างของฝีมือแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นมีนก็ยังอยากจะลองอีกรอบเพื่อหาทางโจมตีชายคนนั้นให้ได้
ก่อนจะเข้าสงครามมีนเข้าใจว่าตนเองฝีมือดีระดับหนึ่งแล้ว น่าจะเป็นกำลังหลักให้กับกวีได้แม้จะต้องเจอกับศึกที่อันตราย แต่...เมื่อสงครามเริ่มขึ้นมีนกลับรู้ทันทีว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นผิด แม้วันนั้นเธอจะไม่ได้เข้าสู้เพราะคนรอบข้างจัดการศัตรูกันได้สบาย แต่...เพราะแบบนั้นมีนเลยได้เห็นว่าคนในกิลด์บูรพานั้นแข็งแกร่งแค่ไหน แม้จะมีคนฝีมือด้อยกว่ามีนอยู่บ้าง แต่แทบจะทั้งกิลด์ร่วมพันๆคนต่างเป็นยอดฝีมือกันทั้งนั้น ภายในโรงฝึกแห่งนี้ที่จุคนได้หลายร้อยคนราวกับเป็นแหล่งร่วมของปีศาจไม่มีผิด
ในการต่อสู้วันนั้นไม่มีใครเลยที่แสดงท่าทีอ่อนหัดออกมา พวกเขาสู้และเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างท่วมท้น เพราะแบบนั้นกิลด์นกฮูกที่มีทั้งคนของตัวเองและคนของเรดซีเลยแตกพ่ายในพริบตา คนพวกนี้ต่างเป็นคนที่แข็งแกร่งพอจะเอาชนะพวกเลเวลสูงกว่าหรือพวกมากกว่าได้อยู่แล้ว
อาจจะเพราะเห็นแบบนั้นก็ได้ มีนก็เลยร้อนรนอย่างมาก ตนเองโดนวางตำแหน่งให้อยู่ข้างๆพี่กวีแท้ๆ แต่กลับอ่อนแอกว่าคนอื่นๆ หากมีศัตรูที่ฝ่าคนเหล่านี้มาได้จริง แล้วเธอจะเอาชนะคนแบบนั้นได้จริงๆงั้นเหรอ
เปรี้ยง!!
ดาบของมีนยิ่งมายิ่งเร็ว ทำเอาสมาชิกกิลด์บูรพาคนนั้นถึงกับต้องรับดาบของมีนอย่างจริงจัง แม้สำหรับมีนจะมองว่าพวกเขาแข็งแกร่ง แต่สมาชิกกิลด์ทุกคนไม่มีใครมองมีนว่าอ่อนแอเลยแม้แต่คนเดียว
เปรี้ยงๆๆๆๆ
ท่ามกลางการปะทะดาบสมาชิกกิลด์คนนั้นถึงกับเหงื่อตก เขาเป็นผู้เล่นสายความเร็วเลเวล 121 เชียวนะ ค่าความเร็วเหนือกว่ามีนตั้งเท่าไหร่ แถมที่หนักกว่านั้นคือมีนยังไม่เปลี่ยนอาชีพเสียด้วยซ้ำ สกิลที่ใช้ออกมาได้ล้วนเป็นสกิลพื้นฐานที่เหล่านักดาบสามารถใช้กันได้ทุกคน หรือก็คือมีนตอนนี้กำลังใช้สกิลที่ทุกคนคุ้นเคยอยู่ตลอดทำให้ชายตรงหน้าสามารถรับดาบของเธอได้ หากมีนเลเวลสูงกว่านี้ ความเร็วมากกว่านี้ และได้สกิลที่ดีกว่านี้ ตัวเขาไม่มีทางสู้ได้แน่ๆ
แต่ถึงอย่างนั้น...เมฆกับวินกลับตำหนิมีนอย่างต่อเนื่องราวกับพยายามกดดันมีนอย่างหนัก สมาชิกกิลด์บูรพาเองเข้าใจเรื่องความแข็งแกร่งเป็นอย่างดี ที่ทั้งสองทำแบบนั้นก็เพื่อให้มีนเพิ่มความแข็งแกร่งของตนเองขึ้นไปอีก ทั้งสองคนกำลังพยายามสร้างสัตว์ประหลาดแบบไหนออกมากันแน่....
