ตอนที่ 131 ผมนอนที่พื้นก็ได้

​​​​​​​ความปรารถนาในแววตาของผู้ชายคนนี้ไม่ลดลงเลย

เขามองเธอเหมือนสัตว์ร้ายที่จ้องมองลูกแกะตัวน้อย ๆ

ลูกแกะตัวสั่นด้วยความกลัว...

ดวงตาของเหมาเยซื่อมืดลงเล็กน้อย ขณะที่เขาคิดถึงลูกแกะตัวน้อยที่เขาเพิ่งจูบไป

ลูกแกะตัวนี้น่ากินกว่าที่เขาคาดไว้มาก

เขามักจะเสพติดหลังจากได้ลิ้มรสมันครั้งแรก

ถ้าเธอไม่ผลักเขาออกไป เขาอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้

เม็ดเหงื่อผุดบนหน้าผากของเขา...

ส่วนหนึ่งของร่างกายของเขามีปฏิกิริยาตอบสนองเป็นอย่างมาก

เฉียวเมียนเมียนเห็นมัน ทำให้ใบหน้าและหูของเธอแดงทันที

เธอเลื่อนสายตาหลบอย่างรวดเร็วและเปิดกระเป๋าของเธอ

“ฉันจะแกะกระเป๋าก่อน ถ้าคุณต้องการค้างคืนที่นี่ ฉันจะนอนที่โซฟาเองค่ะ”

จูบนั้นทำให้เธอกลัว

เธอแทบคิดอะไรไม่ออก

นั่นเป็นเพียงการจูบและเขาก็...เป็นแบบนั้นแล้ว

ถ้าพวกเขาใช้เตียงร่วมกัน เขาจะอดกลั้นได้หรือไม่?

เฉียวเมียนเมียนแทบจะไม่เชื่อเขาเลย

เธอรู้สึกได้ว่าเหมาเยซื่อมีความปรารถนาอย่างล้นเหลือ

มากจน...ทำให้เธอกลัว

เหมาเยซื่อมองไปที่หล่อนสองสามวินาทีก่อนจะยิ้ม

ที่รัก ผมจะทนให้คุณนอนบนโซฟาได้ยังไงกัน คุณจะนอนบนเตียงเถอะ ผมจะนอนโซฟาเอง”

เฉียวเมียนเมียนคิดทันทีว่าโซฟาในห้องนั่งเล่นเล็กแค่ไหน

เธออาจจะนอนหลับได้ตลอดทั้งคืน

แต่เหมาเยซื่อสูงเกินกว่าจะนอนที่นั่น

เขาจะเหยียดขาไม่ได้ด้วยซ้ำ

เธอขมวดคิ้ว “โซฟามันเล็กเกินไป คุณจะนอนหลับไม่สนิทเอานะ”

ดวงตาของเหมาเยซื่อกะพริบ

“งั้นผมนอนในห้องกับคุณ”

เฉียวเมียนเมียนผงะเล็กน้อย

“...ไม่”

“ผมนอนที่พื้นก็ได้” เหมาเยซื่อมองไปที่เธอ

“ขอผ้าห่มเพิ่มหน่อย ผมจะนอนที่พื้น”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

ก่อนที่เธอจะตอบผู้ชายคนนี้ก็พูดต่อไปว่า

“ที่รัก คุณไม่ให้ผมนอนบนเตียงกับคุณ คุณจะปฏิเสธไม่ให้ผมนอนพื้นไม่ได้นะ อย่าลืมสิว่าเราแต่งงานกันแล้ว”

“คุณไม่คิดว่าการไล่สามีที่เพิ่งแต่งงานออกจากห้องมันจะมากเกินไปหน่อยหรือ?”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และรู้สึกว่ามันไปกันใหญ่แล้ว

ก่อนที่ทั้งคู่จะแต่งงานกัน เขาเคยบอกไปแล้วว่าเขาไม่ต้องการอะไร ให้พวกเราเป็นเพียงสามีภรรยากันแต่ในนามเท่านั้น

เขาต้องการให้เธอทำหน้าที่ภรรยาที่ควรทำ

มันแย่มากพอที่เธอจะไม่ปล่อยให้เขาอยู่บนเตียงเดียวกับเธอ แต่จะให้ไล่เขาออกไป... ก็เป็นไปไม่ได้

หลังจากไตร่ตรองด้วยตนเองแล้ว เธอก็พยักหน้าเล็กน้อยทันที

“...เอาล่ะ ฉันจะหาผ้าห่มเพิ่มให้ค่ะ”

“อืม” เหมาเยซื่อยิ้ม “ระหว่างนี้ผมขอไปอาบน้ำก่อน”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงคลายเนกไทและเดินไปที่ห้องน้ำ

เฉียวเมียนเมียนตกใจ

“เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันไม่มีเสื้อผ้าให้คุณเปลี่ยน”

เหมาเยซื่ออยู่ที่ประตูแล้ว เขาหันกลับมาแล้วพูดว่า

“ผมให้เว่ยเจิ้งเอาเสื้อผ้ามาให้ผมที่นี่แล้ว เขาน่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้แหละ”