NODS บทที่ 12 ข้าวแกงกะหรี่ทงคัตสึ
บทที่ 12 ข้างแกงกะหรี่ทงคัตสึ
จินแวะไปที่ร้าน Lele Diner Cafe อีกครั้ง เพื่อทานอาหารเช้า และเริ่มงานของเขา ครั้งนี้เขาไม่ได้รับส่วนลดตามที่ซีเฟิงแนะนำ เนื่องจากจินไม่ต้องการเป็นหนี้บอสซีมากเกินไป
ไม่มีลูกค้าในตอนเช้า จินจึงไปที่สวนสาธารณะเล็ก ๆ ข้างร้านของเขา เพื่อฝึกท่าตบของแพนด้าขี้เกียจ เช่นเดียวกับการเคลื่อนไหวที่แนะนำ มันเป็นการโจมตีที่ดูขี้เกียจ แต่ต้องใช้การประสานงานของกล้ามเนื้ออย่างระมัดระวัง เนื่องจากความแข็งแกร่งที่พุ่งผ่านมันนั้นใหญ่หลวง
"หยุน เนื่องจากฉันสามารถเปลี่ยนประเภทการเพาะปลูกเป็นแพนด้าได้แล้ว มันจะสามารถปลดล็อกรางวัลบางส่วนได้หรือไม่ ถ้าไม่ ร้านค้าอาจดูว่างเปล่าเล็กน้อย" จินถาม
"แน่นอนว่าฉันจะปลดล็อกข้าวแกงกะหรี่ทงคัตสึ(หมูทอด)ให้คุณก่อน เพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องกินอาหาร Wacdonalds ที่เป็นอาหารขยะอีกต่อไป" หยุนครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่เธอจะตอบจิน
“เจ๋งมาก ฉันต้องเรียนรู้วิธีทำอาหารจริงๆเหรอ ฉันไม่มีครัว…มีแค่เคาน์เตอร์บาร์” จินตั้งคำถามเมื่อหมีแพนด้าพร้อมกล่องของขวัญปรากฏในโทรศัพท์ของเขาอีกครั้ง
“ไม่ต้อง วัตถุประสงค์หลักของคุณคือการเป็นผู้จัดหาดันเจี้ยน หากคุณตั้งเป้าที่จะเป็นเชฟ ระบบจะบังคับให้คุณทำทุกอย่างตั้งแต่เริ่มต้น อย่างไรก็ตามการเรียนทำอาหารบางอย่างก็ไม่จำเป็น!” หยุนพูดด้วยความโกรธเล็กน้อย
"ฉันขอโทษด้วยหยุน" จินปาดเหงื่อหลังจากฝึกท่าใหม่ หยุนเริ่มดูเหมือนแม่ของเขามากขึ้น
"อืม...คุณดีกว่าที่คิด ยังไงก็ตามไปดูที่เคาน์เตอร์บาร์แล้วคุณจะรู้ว่าจะหาอาหารให้ลูกค้าได้ที่ไหน" หยุนเปิดแอพจัดการร้านค้าให้เขา และมันก็ซูมเข้าไปที่พิมพ์เขียวของเคาน์เตอร์บาร์โดยอัตโนมัติ
จินเดินกลับเข้าไปในร้าน และตรวจสอบเคาน์เตอร์บาร์ เมื่อเขาเปิดตู้ที่ได้รับการจัดสรร เขาก็เห็นชุดหมูทอดร้อนๆในช่องของเตาอบ ในตู้อีกใบมีทัพพีและหม้อแกงที่ส่งกลิ่นหอม
"ว้าว เคาน์เตอร์บาร์นี่ก็มีเวทย์มนตร์ด้วยเหรอ? ลูกค้าจะไม่สงสัยเพราะบาร์นี้อยู่ตรงกลางร้านใช่มั้ย?"
"คุณไม่ต้องกังวลมากนัก เนื่องจากเคาน์เตอร์บาร์ออกแบบมาเพื่อซ่อน นอกจากนี้ลูกค้าส่วนใหญ่ของคุณจะได้มุ่งความสนใจไปที่อินสแตนซ์มากขึ้น" หยุนทำให้จินพูดไม่ออก แต่เขาก็ยังคงเดินไปรอบ ๆ เคาน์เตอร์บาร์ เพื่อหาที่รับจาน แก้ว และวิธีใช้หม้อหุงข้าว และเครื่องล้างจาน
---------
"เร็วเข้า ไปรับกงเซียน แล้วมุ่งหน้าไปที่ร้านของบอสจิน!" บูตงรีบเก็บข้าวของของเขา และรีบเรียกเยว่ฮันเมื่อชั้นเรียนจบลง "แม้ว่าคุณจะรีบ แต่เยว่เหวินจะไม่อยู่ที่นั่นจนถึง 13:30 น.!" เยว่ฮั่นส่ายหัวเล็กน้อยกับความเร่งรีบของบูตง
"ไม่เป็นไร เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับกลยุทธ์ได้เล็กน้อยเมื่อเราไปถึงที่นั่น" บูตงเถียงกลับ
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นนายหัวปั่นแบบนี้ อย่างน้อยก็กินข้าวกลางวันหรืออะไรสักอย่าง” เยว่ฮันแนะนำบูตง ขณะที่พวกเขารอกงเซียนที่ป้ายรถประจำทางของโรงเรียน
“บอสจินไม่ได้บอกว่าจะขายของกินเหมือนกันเหรอ? ทำไมเราไม่ไปกินข้าวที่นั่นแทน อย่างแย่ที่สุดเราก็สามารถไปกินที่ Lele Diner Café ได้” บูตงเสนอความคิด
"เฮ้ พวก! ฉันนำชุดเกราะเคนโด้มาด้วยตามที่นายขอ มันจะยุ่งยากถ้าต้องย้ายไปรอบ ๆ " กงเสียนมาถึงป้ายรถประจำทางพร้อมกระเป๋าเต็มไปด้วยอุปกรณ์
"สวัสดีกงเซียน และขอบคุณที่มา ฉันจะถือมันให้เอง" บูตงจับกระเป๋าของกงเซียน และย้ายมันเข้าไปในแหวนเก็บของทันที
"คุณแน่ใจหรือว่ามอนสเตอร์ของผู้จัดหาดันเจี้ยนนี้ยากถึงขนาดที่ฉันจะต้องนำอุปกรณ์ดวลอย่างเป็นทางการมาด้วย" กงเซียนเป็นสมาชิกของชมรมเคนโด้ของโรงเรียน และยังเป็นตัวแทนของทีมของโรงเรียนในการแข่งขัน
"คุณจะเข้าใจเมื่อคุณต่อสู้ ไปกันเถอะ รถบัสมาแล้ว" บูตงรู้ว่ามันยากที่จะอธิบาย เว้นแต่กงเซียนจะเห็นมันด้วยตัวเอง
----------
เป็นเวลาเที่ยงแล้ว และจินกำลังจะเตรียมข้าวแกงกะหรี่ทงคัตสึสำหรับตัวเอง เมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา "นี่คือร้านผู้จัดหาดันเจี้ยนหรือเปล่า? เอ่อ…บอสจิน?"
"ใช่ ฉันคือจิน คุณต้องการให้ฉันช่วยอะไร? คุณต้องการเข้าดันเจี้ยนหรือไม่?"
หญิงสาวผมสั้นสวมชุดกีฬาสีดำและสวมเสื้อแจ็คเก็ตตัวบาง เพื่อปกปิดเสื้อกล้ามกีฬาของเธอ เธอเดินเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์บาร์ เพื่อดูเมนู “สิ่งที่เยว่ฮันพูดเป็นความจริง สถานที่แห่งนี้เป็นการปล้นกันอย่างชัดเจน”
จินไม่ได้สนใจที่จะแก้ไข แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร เธอก็ขัดจังหวะเขาอีกครั้ง "หนึ่งอินสแตนซ์ดันเจี้ยนก็อบลิน"
จินกระพริบตา แต่ก็ยังพาเธอไปที่พอร์ตแคชเชียร์ "นั่นจะเป็น 245 หยวน จะชำระเงินแบบไหน?"
" E-wallet " หญิงสาวยิ้มให้จินอย่างอ่อนโยน เมื่อชำระเงินเสร็จแล้ว เธอก็เห็นเครดิตใหม่ในกระเป๋าเงินของเธอ "เครดิตแพนด้า?"
"คุณสามารถใช้สิ่งนี้ซื้ออาหารที่เคาน์เตอร์บาร์หรือเครื่องดื่มที่ชั้นสองได้ มีบางรายการที่ยังรอการจัดส่ง ดังนั้นโปรดอดทนสักหน่อย และนี่คือป้ายชื่อของคุณ" จินส่งป้ายชื่อที่กำหนดเองให้เธอพร้อมกับเมนูอาหาร
"นั่นหมายความว่าฉันไม่สามารถซื้ออาหารได้ด้วยเงินสดจริง แต่ต้องใช้เครดิตแพนด้าเท่านั้น?" หญิงสาวถามขณะก้มลงดูเมนู
"ใช่ อาหารที่นี่มีไว้สำหรับผู้ฝึกตนที่มีส่วนร่วมในดันเจี้ยน นี่ไม่ใช่ร้านอาหาร ฉันเชื่อว่าผู้จัดหาดันเจี้ยนบางรายก็ทำแบบนี้เหมือนกัน"
"อ่า ฉันไม่รู้เรื่องนั้น ฉันอาจจะเอาสิ่งเดียวที่คุณมีในเมนูของคุณ" ผู้หญิงหัวเราะคิกคักอีกครั้ง
"รอสักครู่ โปรดวางโทรศัพท์ไว้ที่พอร์ตเครดิตที่อยู่หน้าคุณ" จินรินน้ำแร่ที่ระบบแนะนำมาหนึ่งแก้ว และวางไว้ตรงหน้าเธอ ผู้หญิงคนนั้นทำตามที่จินบอก และเครดิตแพนด้าก็ลดลงเหลือแค่ 45 หน่วย
“สมมติหนึ่งเครดิตมีค่า 1 หยวน ข้าวราดแกงของคุณราคา 200 หยวน!” ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อมองไปที่โทรศัพท์ของเธอ
“นี่คือ ... ข้าวแกงกะหรี่ทงคัตสึของคุณ” จินไม่สนใจคำพูดของเธอและส่งข้าวให้เธอ
"โอ้ พี่สาวมาเร็วมาก!" เยว่ฮั่นตะโกนอยู่ด้านนอกร้านของจินเล็กน้อย แต่เยว่เหวินชอบข้าวแกงกะหรี่เล็กน้อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อกลิ่นของแกงนั้นดูเข้มข้น
“ได้รับค่อนข้างเร็ว ฉันคิดว่ามันเป็นแกงกะหรี่ที่ทำไว้ล่วงหน้า -” เธอกินคำแรกและหยุดพูด
"ว้าว บอสจิน คุณเสิร์ฟข้าวราดแกงกะหรี่? ฉันต้องการ 1 จาน!" บูตงเห็นเยว่เหวินกำลังทานข้าวแกงกะหรี่ทงคัตสึของเธอ
“บอสจิน ข้าวราดแกงกะหรี่นี่อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมา !! แม้แต่น้ำเปล่าก็ยังอร่อย!” เยว่เหวินยิ้มกว้าง จินรีบถามหยุนว่ามีอะไรอยู่ในข้าวแกงกะหรี่ “อืม..มันปกติ หมูป่ามาจากหมูป่าหกขา แกงเป็นส่วนผสมของเครื่องเทศที่ได้จากฟาร์มคุณภาพดีเป็นต้น” หยุนไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะจินไม่ได้ตั้งเป้าหมายที่จะเป็นเชฟ
"บูตง คุณรู้ข้อตกลง" เยว่ฮั่นสั่งหนึ่งอินสแตนซ์ดันเจี้ยนก็อบลิน และที่เหลือก็สั่งตามมา จากนั้น บูตงก็โอนเงินให้ในส่วนที่เหลือเพื่อเป็นสัญญาว่าจะดูแลพวกเขาสำหรับดันเจี้ยนนี้
"ขอบคุณคนรวย" อีกสามคนเกือบจะพูดพร้อมกัน ซึ่งทำให้บูตงกลอกตาของเขาเล็กน้อย จากนั้นเขาและคนอื่น ๆ ก็สั่งเช่นเดียวกับเยว่เหวิน และเริ่มหารือเกี่ยวกับกลยุทธ์ของพวกเขาสำหรับอินสแตนซ์ดันเจี้ยนที่กำลังจะมาถึง
ในขณะเดียวกัน จานของพวกเขาก็ถูกกินจนเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่น้ำแกง แม้แต่จานของเยว่เหวินก็สะอาด แต่ก็ยังดูใส่ใจในการกระทำของเธอมากกว่าเด็กมัธยมผู้ชาย
“บางทีอาจเป็นความผิดพลาดที่ขายอาหาร ...” จินคิดอย่างเงียบ ๆ