สุดยอดนักสืบในโลกแห่งจินตนาการ (SDFW)-ตอนที่ 21
ตอนที่ 21 ตาแก่แพทริค
ร้านขายปืนร้านนี้ มีสนามยิงปืนด้วยซึ่งร้านนี้ถือได้ว่าเป็นคู่ค้าที่ดีกับกรมตำรวจด้วยเช่นกัน เนื่องจากที่นี่เป็นสถานที่ที่กองกำลังตำรวจของเมืองใช้ฝึกยิงปืนเป็นประจำ
เป็นเพราะว่าโรเบิร์ตนั้นรู้จักกับเจ้าของร้านนี้มาก่อน จึงได้ทำข้อตกลงให้สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่ใช้ฝึกอบรมของกรมตำรวจและถ้าเจ้าหน้าที่ของกองกำลังตำรวจคนใดมาใช้งานก็ได้รับส่วนลดพิเศษ
นอกจากนี้เนื่องจากว่าร้านนี้เป็นคู่ค้ากับกองกำลังตำรวจแล้ว จึงทำให้ตำรวจส่วนใหญ่ไม่สนใจที่จะจับตาดูสถานที่แห่งนี้มากนัก
ไม่มีธุรกิจใดหรอกที่จะรู้สึกดีถ้าตกอยู่ภายใต้การจับตามองของพวกตำรวจตลอดเวลา ถึงแม้ว่าที่แห่งนี้อาจจะมีรายได้พิเศษจากการค้าขายที่อาจจะไม่ค่อยถูกกฎหมายนัก แต่ก็ไม่ได้ทำให้โรเบิร์ตก็ไม่ได้กังวลเท่าไรนัก
เพราะที่นี่คือเท็กซัส แทบจะทุกๆ บ้านในระแวกนี้จะมีอาวุธปืนในบ้านหลายกระบอกอย่างแน่นอน หรือแม้กระทั้งการเดินไปตามถนนโดยที่มีปืนยาวพาดหลังก็เป็นเรื่องปกติที่นี่เช่นกัน เพราะกฎหมายของที่สามารถให้พกพาได้ถ้าเป็นปืนที่มาอย่างถูกกฏหมาย
เจ้าของสถานที่แห่งนี้เป็นชายชราอายุประมาณ 50 ปีและผมของเขาเต็มไปด้วยสีขาว เมื่อเขาเห็นเซลิน่าเดินมาเขาก็ผิวปากและพูดว่า“ว้าว สาวสวยเธอมาอีกแล้วนะ”
เซลิน่ายกนิ้วให้เขาแล้วพูดว่า“ตาแก่แพทริค เก็บคำพูดสวะๆ นั่น ไว้ไปแซวโคโยตี้ภายในเมืองน็อกซ์ซิตี้ดีกว่า”
ชายชรายักไหล่ “ก็ฉันไม่ค่อยได้ไปที่นั้นมาซักพักแล้วหล่ะ ช่วงนี้ค้าขายไม่ค่อยจะดีหน่ะ”
ในขณะนั้นเขาสังเกตเห็นลุคหลังเซลิน่าและยิ้มทันที “โอ้ดูนั่นสิว่าใครมาฮ่ะฮ่ะ เด็กสาวตัวน้อยจากบ้านของโรเบิร์ตนี่! ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ฉันจำได้ว่าเธอเกลียดปืนไม่ใช่หรอ?”
ลุคไม่ได้โกรธเคืองกับคำพูดของแพทริค ตาแก่แพทริคเป็นคนจำพวกที่ปากเสียและหยาบคายมากเป็นปกติอยู่แล้ว สำหรับตาแก่แพทริคแล้วมีแต่คนที่ชอบเล่นปืนและยิงปืนเท่านั้นแหละที่ควรจะถูกเรียกว่าชายแท้
ลุคชี้ไปยังชุดที่เขาใส่อยู่ตรงหน้าอกและพูดว่า“เห็นไหม?”
ตาแก่แพทริคเบะริมฝีปากของเขา“มันเป็นแค่เครื่องแบบตำรวจ ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย” ยังไงซะที่นี่ก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาเกือบทุกวันเพื่อซ้อมยิงปืนอยู่แล้ว
ลุคตอบว่า “ก็ตาไม่ได้บอดหนิในเมื่อเห็นแล้วจะถามเพื่อ? ก่อนนี้ที่ผมไม่ได้ฝึกก็เพราะผมไม่ได้สนใจไง ตอนนี้ที่มาฝึกเนี้ยก็เพราะงาน หรือลุงจะบอกผมว่า เชฟทุกคนก่อนที่จะมาเป็นเชฟเนี้ย พวกเขารักทำอาหาร?”
ตาแก่แพทริคถึงกลับเถียงไม่ออก
งานคืองาน; ถ้าเพียงเพราะใครบางคนกำลังทำสิ่งหนึ่งที่เป็นส่วนหนึ่งของงานก็ไม่ได้หมายความว่าเขาคนนั้นจะรักสิ่งนั้น
ลุคแสดงท่าทางไปที่เซลิน่าขณะที่ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังสนามยิงปืนด้านหลังร้าน
ทุกอย่างใหญ่ขึ้นถ้าอยู่ในเท็กซัสนั่นรวมถึงสนามยิงปืนที่นี่ด้วย
โดยเฉพาะสนามยิงปืนที่นอกเมืองเช่นนี้ เจ้าของสนามสามารถทำให้มีขนาดใหญ่ขนาดไหนก็ได้เท่าที่พวกเขาต้องการ (B_R: ถ้าหากเขามีพื้นที่เหลือนะ)
เมื่อลุคและเซลิน่ามาถึงสนามยิงปืนมองดูเผินๆ ที่นี่เหมือนจะไม่มีคนอยู่ อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงได้ยินเสียงปืนดังขึ้นเป็นระยะ
ซึ่งเมื่อพวกเขามองดูอย่างอย่างละเอียดแล้วพวกเขาก็พบว่ามีคนประมาณห้าหรือหกคนกำลังฝึกซ้อมการยิงอยู่ในระยะไกลและถึงแม้จะมีคนห้าถึงหกคน แต่สถานที่แห่งนี้ก็ยังคงให้ความรู้สึกว่างเปล่า
เมื่อทั้งสองมาถึงพนักงานคนหนึ่งของแพทริคก็เดินเข้ามาพร้อมปืน
เซลิน่านั้นเป็นลูกค้าประจำที่นี่ พนังงานจึงจัดของที่เธอต้องการเหมือนทุกครั้งที่เธอเข้ามาใช้งานที่นี่ ไม่ได้มีอะไรเพิ่มเติมนอกจากว่าเธอจะร้องขอ
สำหรับลุคแล้ว ตาแก่แพทริคไม่ค่อยจะพอใจเท่าไรนักที่ลุคชอบโต้เถียงกับเขาและก็ทำให้เขาพูดไม่ออกอยู่ร่ำไปตั้งแต่ยังเด็กแล้ว ด้วยเหตุนั้นแพทริคจึงก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับลุคมากมายไม่ถามแม้กระทั่งว่าลุคอยากจะใช้ปืนอะไรในการฝึกซ้อมต่เชาให้ปืนแบบเดียวกับที่เซลิน่าใช้
แน่นอนว่าตาแก่แพทริคสังเกตุเห็นปืนของลุคอยู่ที่เอวของเขาก่อนหน้านี้และจำได้ว่าเป็นปืนที่เจ้าหน้าที่ตำรวใช้บ่อยที่สุด ตำรวจครึ่งหนึ่งของกรมแทบจะใช้ปืนลักษณะนี้เป็นปืนประจำตัว
ลุคอยากรู้อยากเห็น “นี่เราจะไม่ใช้ปืนของเราเองหรอ?”
เซลิน่ากล่าวว่า“แน่นอนว่านายสามารถใช้ปืนของตัวเองได้ แต่นายมาที่นี่เพื่อฝึกฝนใช่ไหม”
ลุคตอบว่า“ใช่ มันจะง่ายกว่าไหมที่จะเรียนรู้ด้วยปืนของเราเอง?” นิยายที่เขาเคยอ่านมักจะมีสิ่งเช่น “Gun sense (เดาว่าความคุ้นเคยในการใช้อาวุธ : B_R)” หรืออะไรอื่น ๆ ถูกพูดถึงบ่อยๆ
เซลิน่ากล่าวว่า“…นี่ไม่ใช่ว่านายเป็นมือใหม่แกะกล่องที่เพิ่งจะเคยจับปืนครั้งแรกใช่ไหม? ช่วยบอกฉันทีว่านายแค่อาจจะไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับปืน”
ลุคตอบว่า“แน่นอนสิ ผมรู้ว่ายิงปืนยังไง เรื่องพื้นฐานอื่นๆเกี่ยวกับการใช้ทั้งหมดผมก็ทำเป็นนะ เพียงแต่ว่าผมมีปัญหาเรื่องความแม่นยำที่ทำได้ไม่ดีท่าไรเท่านั้นเอง”
เซลิน่ากล่าวว่า“ถ้านั่นคือปัญหาของนาย ฉันแนะนำว่าหากนายมีปัญหาเรื่องความแม่นยำในการยิงปืนที่ทำได้ไม่ดี นายก็ต้องก็ยิงจนกว่านายจะยิงแม่นขึ้น และเพื่อที่จะให้ยิงแม่นยำขึ้นนายก็ต้องฝึกยิงให้มากๆ เข้า ฉะนั้นก่อนที่นายจะไปถึงคำว่าเชี่ยวชาญ สิ่งเดียวเท่านั้นที่นายต้องทำ คือฝึกยิงปืนอย่างสม่ำเสมอและทำคุ้นเคยกับการยิงปืนให้มากๆ”
ลุครำพึงด้วยความหมองหม่นว่า "โอเค ฝึกฝนจนถึงขั้นไร้ลักษณ์สินะ”
เซลิน่าถามว่า“ว่าไงนะ???”
ลุคเพิ่งรู้ตัวว่าเขาพูดภาษาจีนโดยไม่ได้ตั้งใจเขาจึงรีบเปลี่ยนคำพูด “กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือตราบใดที่ผมมีทักษะพื้นฐานแล้ว ผมเพียงแค่ต้องฝึกฝนทำความคุ้นเคยการยิงปืนให้มากๆ แล้วความแม่นยำในการยิงปืนของผมก็จะดีขึ้นไปเรื่อยๆ ถูกต้องไหม?”
เซลิน่าพยักหน้า "ใช่. ดังนั้นการที่จะเพิ่มความแม่นยำในการยิงปืนให้ไวท่สุด นั้นง่ายมากก็คือมาที่นี่และฝึกยิงปืนประมาณ 100 นัดหรือมากกว่านั้นหลังเลิกงานในแต่ละวัน และแน่นอนว่าถ้ามือของนายยังสามารถที่จะจับปืนและยังยิงได้อีก งั้นก็ยิงเพิ่มเป็น 200 หรือ 300 นัดไปเลยจะดีกว่า แค่นี้อีกไม่กี่เดือนความแม่นในการยิงปืนของนายก็จะดีขึ้นเองตามธรรมชาติ”
ลุคพยักหน้า "รับทราบครับ แต่ทำไมเราถึงใช้ปืนของตัวเองไม่ได้”
เซลิน่ากลอกตา “หากนายต้องการพัฒนาอย่างรวดเร็ว นายก็จะต้องยิงนับหมื่นนัดในเวลาไม่กี่เดือน และถ้าปืนของนายยิงไปเป็นหมื่นนัดแล้วหล่ะ? นายจะต้องเปลี่ยนลำกล้องของปืนนาย ถ้าไม่อย่างนั้นความแม่นยำของปืนก็จะลดลงอย่างมาก และที่สำคัญที่สุดคือนายจะต้องเขียนรายงานทุกครั้งที่นายจะเปลี่ยนลำกล้องปืนซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่น่ารำคาญมากๆ”
"ผมเข้าใจแล้ว" ลุคพูดหลังจากเข้าใจถึงสาเหตุ
เซลิน่าหยิบปืนที่ร้านให้มาและเริ่มตรวจสอบขณะที่เธอพูด “ดังนั้นเมื่อฉันมาฝึกยิงปืน ฉันจึงใช้ปืนที่นี่เกือบทุกครั้ง ส่วนปืนของฉันหน่ะ ฉันจะใช้ยิงมันทุกๆ สองสามวัน เพื่อทำให้มันชินและทำความคุ้นเคยกับมันไว้ในระดับหนึ่ง เพราะฉะนั้นฉันเดาว่าฉันคงจะเปลี่ยนลำกล้องปืนเพียงครั้งเดียวก่อนเกษียณ”
ลุค:“…ให้ตายสิคุณนี้ฉลาดชะมัด”
เซลิน่ามองไปที่ลุคอย่างสงสัย “ทำไมฉันรู้สึกว่านายกำลังล้อเลียนฉันแทน”
ลุค:“ฮิฮิ”
จากนั้นทั้งสองยืนห่างจากกันประมาณเจ็ดหรือแปดเมตรและเริ่มฝึกซ้อม
การเคลื่อนไหวของเซลิน่ารวดเร็วมาก
เธออยู่ในกองกำลังเป็นเวลาร่วมๆห้าปีแล้ว เธอเริ่มทำงานตอนอายุสิบเก้าตอนนี้อายุยี่สิบสี่ปี ความสามารถในการเป็นนักแม่นปืนของเธอมาถึงจุดสูงสุดของความสามารถของเธอมานานแล้ว ถ้าจะให้วัดเป็นคะแนนเต็ม 100 ตอนนี้เธอน่าจะอยู่ที่ 90 แล้ว
ดังนั้นเธอจึงต้องมาที่นี่ทุกๆสองสามวันเพื่อฝึกฝนและฝึกฝนทักษะของเธอให้ดีขึ้นและรักษาทักษะของเธอเอาไว้
ภายในเวลาไม่ถึง 10 นาทีเธอก็ยิงจนหมดแม็กกาซีนไปแล้วสองแม็ก เธอวางปืนลงถอดแม็กกาซีนที่ว่างเปล่าแล้วเดินไปดูว่าลุคเป็นไงบ้าง
หลังจากดูสักพักเธอก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มให้คำแนะนำ
ลุครู้เกี่ยวกับวิธีใช้ปืนอย่างแท้จริง นั่นเพราะว่าเขาได้เรียนรู้จากทหารผ่านศึกอย่างโรเบิร์ตด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจึงมีรากฐานที่แน่นพอประมาณและการเคลื่อนไหวในการยิงของเขาก็ตรงกับตำราเรียนแป๊ะ
แต่เขาไม่ค่อยได้ยิงปืนบ่อยและเขาก็ไม่ได้สนใจที่จะทำมันนานนัก ชีวิตจริงใครมันจะยิงปืนทุกวันอย่างในหนังแอคชั่นกัน หลังจากฝึกได้ตามเป้าหมายไม่กี่วันเขาเบื่อและหยุดฝึกไป
ด้วยเหตุนั้นเขาจึงคล้ายกับคนที่เคยเรียนขับรถและมีใบขับขี่ แต่ก็ยังขับรถได้ไม่ดีนัก
ดังนั้นในขณะที่เขายิงมันจึงมีความผิดพลาดมากมาย และหากไม่มีคนอื่นมาคอยมองและบอกจุดผิดพลาดเขานั้นไม่สังเกตเห็นข้อผิดพลาดที่ไม่ดีเหล่านี้เลย
เซลิน่าแก้ไขข้อผิดพลาดทั้งหมดอย่างช้าๆ
ตอนนี้ความคิดลุคเกี่ยวกับยิงปืนนั้นแตกต่างออกไปจากเดิม
เมื่อก่อนที่เขาเรียนรู้จากโรเบิร์ตในอดีตมันเป็นการยิงสำหรับงานอดิเรกเท่านั้น
แต่ทว่าการเรียนรู้จากเซลิน่าในตอนนี้มันใช้สำหรับการทำงาน
ดังนั้นเขาจึงเรียนรู้อย่างจริงจังและตั้งใจซึ่งผลลัพธ์ที่ออกมานั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง
แน่นอนว่าความแม่นยำของเซลิน่านั้นไม่ดีเท่าของโรเบิร์ต ในความเป็นจริงความแม่นของเธอแย่กว่าโรเบิร์ตมาก นั่นเป็นเพราะเธอแค่เป็นตำรวจเท่านั้นและการฝึกของเธอนั้นเป็นวิธีทั่วไปที่ตำรวจทำกัน และถ้าในแง่ของการใช้ปืนจริงๆ แล้วมีความแตกต่างกันมากระหว่างตำรวจกับมืออาชีพ
