บทที่ 11 ความสามารถที่เปิดเผยต่อโลก (2)

“หนึ่งในเมืองที่มีหินวาร์ปที่ใกล้กับเทือกเขาอิสปาเนียมากที่สุดคืออิสปาเนียลา ถ้าคุณเดินจะใช้เวลาประมาณครึ่งวันจากนอร์ทบูเลอวาร์ด ที่นั่นคุณจะมาถึงทางเข้าของภูเขา แน่นอนว่ามันเป็นพื้นที่ที่มีสัตว์ประหลาดปรากฏตัวเป็นจำนวนมาก…”

เขาไม่แน่ใจนัก แต่เขาก็เก็บข้อมูลที่ได้จากคำพูดของกัปตันเพิ่ม

อย่างไรก็ตามเฟรย์ไม่แปลกใจเมื่อเขาเอ่ยถึงสัตว์ประหลาด

“คุณคิดค่าใช้จ่ายในการใช้วาร์ปจะอยู่ที่เท่าไหร่”

“มันค่อนข้างไกลจากเคาซิมโฟนี ดังนั้นราคาของมันน่าจะอย่างน้อยก็ 10 เหรียญทอง”

นั่นคือ10เท่าเมือเทียบกับความมั่งคั่งในปัจจุบันของเฟรย์

หากเขาไม่สามารถไปถึงระดับ 7 ดาวเขาก็จะไม่มีความสามารถในการใช้เทเลพอร์ต นั้นหมายความว่าเขาต้องการ 20 เหรียญทองสำหรับการเดินทางไปกลับ

‘ฉันต้องหาเงินให้ได้’

วันหยุดสองเดือน ในตอนแรกเขารู้สึกว่ามันมีเวลามากพอ แต่ยิ่งเขาได้ข้อมูลมากเท่าไหร่เวลาก็เหมือนจะไม่เพียงพอสำหรับเขา

เฟรย์ใช้เวลาสนทนากับแม็ค

เขาอายุสี่สิบสี่ปีและตามที่คาดไว้เขาเป็นทหารผ่านศึกที่ออกสำรวจไปทั่วทั้งทวีป

บทสนทนาของเขาจะเป็นประโยชน์มากสำหรับเฟรย์

แม็คอธิบายสถานการณ์รอบๆทวีปให้เข้าใจได้ง่ายๆ และบางครั้งเขาก็ตอบโดยไม่ลังเลแม้ว่าสิ่งที่เฟรย์ถามจะลึกลับหรือน่าสงสัยก็ตาม

ต่างจากนักเรียนคนอื่นๆ แม็คไม่ได้รังเกียจเฟรย์เลย อันที่จริงแล้วกัปตันชื่นชมเฟรย์มากสำหรับความเคารพที่เขามอบให้

สามวันหลังจากนั้นขณะที่พวกเขากำลังเดินทางผ่านจีโอทาบูเฟรย์มองไปรอบๆ ก่อนจะพูดกับแม็ค

“มีเรือรบอยู่จำนวนมาก”

“มันเป็นประเทศที่เดินทางทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นทุกวันนี้โจรสลัดจากหมู่เกาะออสการ์ออกปล้นกันมากขึ้น”

เป็นกะลาสีเรือที่ไม่มีฟันหน้าที่ตอบเขา

เฟรย์ส่ายหัว

“กองทัพเรือของจีโอทาบูดูเหมือนจะแข็งแกร่งมากแต่ทำไมพวกเขาถึงกำจัดพวกโจรสลัดไม่ได้?”

“มีการส่งหน่วยปราบไปหลายครั้ง แต่ทุกๆครั้งโจรสลัดจะมารวมตัวกันและสร้างพันธมิตรขึ้นมา”

แม็คถอนหายใจเฮือกใหญ่

“คุณเชื่อมั้ยละ? เมื่อใดก็ตามที่สิ่งมีชีวิตที่เห็นแก่ตัวและโหดร้ายเหล่านั้นรู้สึกว่าชีวิตของพวกเขาตกอยู่ในความเสี่ยง พวกเขาจะไม่ลังเลที่จะร่วมมือกัน มันเป็นการรวมตัวกันที่น่ากลัว พวกเขามีพลังมากขึ้นหลังจากรวมกลุ่มกันจนไม่สามารถกำจัดพวกเขาได้โดยใช้เพียงอำนาจของจีโอทาบู นอกจากนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดพวกเขาอย่างถอนรากถอนโคน”

“คุณไม่พอใจหรือ?”

"ใช้แล้ว มันไม่ง่ายเหมือนกับพูด แต่ก็ต้องขอบคุณโจรสลัดเหล่านั้น ในหมู่เกาะออสการ์ไม่มีประเทศใดกล้าเข้ามายึดครองทีนี่ เป็นเรื่องน่าขันที่โจรสลัดที่กำลังกัดกินประเทศนี้กำลังทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์อีกด้วย”

“อืม”

มีหลายครั้งที่พวกอันธพาลเช่นนั้นมีประโยชน์

นครรัฐจะมีอำนาจเพียงใดหากเลือกที่จะใช้อำนาจของตน

แต่การดำรงอยู่ของโจรสลัดมันก็ยังไม่เป็นที่พอใจ

เฟรย์ขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะเขาไม่อยากทำให้แม็คขุ่นเคืองใจ

“คุณไม่ต้องกังวลไป ฉันไม่แน่ใจว่าคุณรู้มาก่อนหรือเปล่า? แต่เรามีนักรบเวทย์ระดับ 4 ดาวสองคนคุ้มกันในครั้งนี้”

ในยุคปัจจุบันนี้พ่อมดระดับ 3 ดาวถือเป็นระดับมาตรฐานและระดับ 4 ดาวถือว่าอยู่ในระดับสุดยอด

ที่ระดับ 5 ดาวเขามีสิทธิ์เป็นหัวหน้าสถาบันการศึกษาเล็กๆได้

นอกจากนี้พ่อมดจากหอคอยเวทย์มนตร์ยังถูกมองว่ามีความน่าเชื่อถือมากกว่าดังนั้นจึงเข้าใจได้ว่าทำไมแม็คถึงมั่นใจมาก

“ฉันจะพูดแบบนี้ ถ้าโจรสลัดเล็งมาที่เรา มันจะเป็นวันที่เลวร้ายสำหรับพวกเขา ถ้าพวกเขามีสมองพอพวกเขาก็จะไม่มุ่งเป้ามาที่เราในขณะที่เราถูกคุ้มกันโดยเรือรบของจักรวรรดิ”

น่าเสียดายที่ความคาดหวังของแม็คผิดพลาด

เย็นวันนั้นโจรสลัดได้บุกเข้ามา

ถึงอย่างนั้นแม็คก็ไม่กลัว

“พวกเขาขุดหลุมฝังศพตัวเองทั้งนั้น”

อย่างไรก็ตามในไม่ช้าฉากที่น่าทึ่งก็ปรากฏต่อหน้าต่อตาของเขา

เรือรบที่คุ้มกันคอร์เตซถูกก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่กระแทก

* * *

“คูฮาฮ่า!เห็นหรือเปล่าไอ้พวกบัดซบ!!”

โจรสลัดตื่นเต้นขณะที่คุนสต์ตะโกนคำเหล่านั้น

ในตอนแรกพวกเขามั่นใจเพียงครึ่งเดียว

พวกเขาเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับพวกอันเดด

ในความเป็นจริงมีเรื่องเล่าที่ไม่ดีและน่ากลัวมากมายเกี่ยวกับพวกเขา แต่พวกโจรสลัดกลับสงสัยว่าพวกอันเดดจะสามารถเผชิญหน้ากับนักรบเวยท์ที่ไม่มีใครเทียบได้ในการรบทางเรือ

ขณะที่เฝ้าดูคอร์เตซที่ลอยอยู่ในระยะไกล ลิชดัลลาร์ดเริ่มพึมพำมันให้เกิดความรู้สึกที่ไม่ดีขณะที่ควันสีดำพวยพุ่งออกมาจากร่างกระดูก

โจรสลัดตัวสั่นด้วยความกลัวและก้าวถอยออกจากลิช

ไม่นานนักเสียงร่ายของดัลลาร์ดก็หยุดลง

ในไม่ช้ามนต์ที่ร่ายก็ไหลออกมาจากปากของเขาขณะที่เขามองดูเรือในระยะไกล

[หอกน้ำแข็ง]

ปั้ง!!!

ทันใดนั้นหอกน้ำแข็งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเรือ

มันหนากว่าเสากระโดงเรือและดูเหมือนสว่านยักษ์

สว่านชิ้นนี้แทงลงไปที่เรือด้วยความเร็วที่รุนแรง

นักเวทย์ในเรือตอบสนองโดยครอบคลุมเรือรบด้วยโล่แสง

อย่างไรก็ตามมันไม่มีประโยชน์

จึก!!

หอกน้ำแข็งทำให้โล่แตกเหมือนแก้วและพุ่งเข้าชนเรือรบได้อย่างง่ายดาย

“วู้ว!”

โจรสลัดโห่ร้องอย่างกึกก้อง

แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะทุบเรือด้วยกำลังทั้งหมดของพวกเขา มันก็ยังไม่สามารถบรรลุผลในลักษณะเดียวกันได้

พวกเขามองดูดัลลาร์ดและแสดงสีหน้าด้วยความเคารพและความกลัว

คุนสต์เดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้ม

“นั่นเป็นทักษะที่น่าทึ่งมาก”

[…มันแปลกไปหน่อย]

ดัลลาร์ดพึมพำอย่างน่ากลัว

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่เพราะด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่าของเขา แต่ก็ยังเห็นได้ว่าเขากำลังสับสน

“ท่านหมายถึงอะไร? ไม่ว่านักเวทย์เหล่านั้นจะเก่งแค่ไหนพวกเขายังไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลย”

[ฉันร่ายหอกน้ำแข็งทั้งหมดสามอัน]

"หา?"

คุนสต์มีสีหน้าแปลกๆ ก่อนที่จะพูดอย่างรวดเร็ว

“ท่านข้าไม่เห็นด้วยว่าเราควรจะจมเรือตรงกลาง นักเรียนที่นั่นควรถูกใช้เป็นตัวประกัน…”

[มันไม่ใหญ่พอที่จะจมลงเรือหรอก มันจะช่วยป้องกันไม่ให้พวกเขาวิ่งหนีหรือต่อต้านอย่างน่ารำคาญ]

“เกิดอะไรขึ้น?”

[มันถูกบล็อก]

"นั่นหมายความว่าอย่างไร?"

แม้ว่าคุนสต์จะถูกมองว่าเป็นโจรสลัดที่ชาญฉลาด แต่นั่นก็เป็นขอบเขตของเขา เขายังคงมีความยากลำบากในการทำความเข้าใจกับสิ่งที่ดัลลาร์ดพยายามจะพูด

ดัลลาร์ดเหลือบมองไปที่ใบหน้าของคุนส์ครู่หนึ่งก่อนจะมองไปทางอื่น

[มีวิซาร์ดที่เชี่ยวชาญบนเรือลำนั้น]