ตอนที่ 121 คุณมีเรื่องกับใครจริงเหรอ?

​​​​​​​ณ เวลา 4 ทุ่ม

สนามขนาดใหญ่ว่างเปล่า

มีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองคนวิ่งไปรอบ ๆ บริเวณสนาม

หลังจากผ่านไปสามรอบ เฉียวเมียนเมียนที่ค่อนข้างฟิตยังหอบหนัก พวกเขานั่งพักกันข้างสนาม

เหงื่อไหลหยดลงตามหน้าผากของเธอเป็นเม็ดใหญ่

ผมและเสื้อผ้าของพวกเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“เพื่อน เธอไม่ควร...มากับฉันเลย”

เจียงหลัวลี่พยายามพูดในขณะที่หอบ

เธอนอนอยู่บนพื้นไม่สามารถขยับตัวได้

เฉียวเมียนเมียนนอนลงข้าง ๆ เธอ และเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของตนเองแล้วยิ้ม

“เธอจะไม่ต้องมาลงเอยด้วยความขัดแย้งกับพวกเขาแบบนี้ ถ้าเธอไม่ได้ทำเพื่อฉัน ฉันเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ ฉันจะปล่อยให้เธอรับโทษเพียงคนเดียวได้ยังไง?”

“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่ได้วิ่งได้ดีแบบนี้มานานแล้ว ไม่รู้สึกแย่เท่าไหร่หรอก”

“ฮ่า ๆ ๆ รู้สึกดีทีเดียว”

พวกเขานอนอยู่บนสนามหญ้าสักพัก ขณะที่กำลังหายใจเข้า การหายใจของพวกเขาก็เริ่มช้าลงและควบคุมได้ พวกเขาลุกขึ้นนั่ง

“บิ๊บ” เสียงโทรศัพท์มือถือของเฉียวเมียนเมียนดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาจากกระเป๋าและเห็นว่าเหมาเยซื่อส่งข้อความมาถึงเธอ

เหมาเยซื่อ : คุณย้ายห้องเสร็จหรือยัง ห้องเตียงใหญ่เป็นยังไงบ้าง

เฉียวเมียนเมียน ตอบกลับ : ยังไม่ได้ย้ายเลยค่ะ

เหมาเยซื่อ : ทำไมล่ะ

เฉียวเมียนเมียน หยุดคิดก่อนจะพิมพ์ตอบ : มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ เลยทำให้ช้า

เหมาเยซื่อ : เกิดเรื่องอะไร

เฉียวเมียนเมียนเห็นคำถามของเขาก็ลังเลที่จะบอกเขา

ก่อนที่จะตัดสินใจตอบ ก็มีคนคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอออกจากมือ

เจียงหลัวลี่ : เจ้าชายสุดหล่อค่ะ เมียนเมียนถูกรังแก ช่วยเธอด้วยค่ะ

เจียงหลัวลี่แย่งโทรศัพท์ไปจากมือและพิมพ์ตอบกลับเหมาเยซื่อ

“หลัวหลัวส่งคืนให้ฉัน” เฉียวเมียนเมียนเอื้อมมือไปหาโทรศัพท์มือถืออย่างช่วยไม่ได้

เจียงหลัวลี่ส่งข้อความก่อนส่งคืนให้เธอไปเสียแล้ว

เธอมองไปที่เฉียวเมียนเมียนอย่างจริงจัง

“เมียนเมียน เธอมีแฟนที่น่าทึ่งมาก ใช้เขาบ้างเถอะถ้าเธอต้องการ วันนี้เราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เราต้องรับผลที่ตามมา ยิ่งฉันคิดถึงมันมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น พวกเขาเริ่มก่อนเองนะ”

“เมื่อกี้เธอไม่เห็นการแสดงออกของพวกเขาเหรอ?พวกเขาทำหน้าสะใจด้วย”

เหมาเยซื่อโทรหาเฉียวเมียนเมียน ทันทีที่เธอได้รับโทรศัพท์คืน

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

เขาต้องได้ฟังจากปากของเธอ

เธอจ้องมองเจียงหลัวลี่ในขณะที่รับสาย

“ใครทำอะไรคุณ?” ชายปลายสายน้ำเสียงเย็นชาและเป็นอันตราย

“เอ่อ...”

เฉียวเมียนเมียนไม่แน่ใจว่าควรจะตอบว่าอย่างไร

เธอไม่ได้รู้สึกว่าตนเองถูกรังแก

ท้ายที่สุดเธอทำได้ดีกว่าทั้งสองคนในเรื่องการต่อสู้เมื่อสักครู่

“พูดอะไรสักอย่างสิ”

ชายคนนั้นจริงจังมากขึ้น

เฉียวเมียนเมียนเล่าความจริง

“ฉันทะเลาะกับพวกเขา พวกเขาสู้ฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันไม่คิดว่าตัวเองถูกรังแกหรอกค่ะ”

“คุณทะเลาะกับใครบางคนจริง ๆ สินะ”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

เธอบอกได้ว่าน้ำเสียงของเหมาเยซื่อไม่น่าพอใจเท่าไหร่ เสียงเขาดูโกรธ