Modifier Chapter 75-76
Modifier Chapter 75
ทำไมสิ่งเหล่านี้ถึงคุ้นเคย?
เมื่อวานเขาพึ่งแบคแฮนด์ตายไปตัวนึง?
"ที่ฉันตั้งตารอคือไม่มีอะไรเลย"หลินเฟยถอนหายใจ เขาไม่เคยพบคู่ต่อสู้ไร้พ่ายแม้แต่ตัวเดียว
พูดอีกอย่างคือการไร้พ่ายคือความเหงา.
"วิ่ง!"
ชุนเฟิงเอ้อที่อยู่ข้างๆหลินเฟยก็ตะโกนเสียงดังพร้อมกับช่วยเขาลุกขึ้น.
จากนั้นเขาก็วิ่งออกจากที่นี่อย่างไม่ลังเล.
"เร็วเข้า อยู่ห่างๆจากมัน!"
ในเวลานี้ ซุยหลงและเฮยถานก็ตะโกนเช่นกันและพวกเขาก็วิ่งเข้าหาหลินเฟย ซอมบี้ธรรมดาถูกพวกเขากำจัดหมดแล้ว.
ในตอนนี้ความสนใจของม่านหนิวตกอยู่ที่หลินเฟย.
"ระวังตัวด้วย!"
เฮยถานตะโกนและปล่อยนกเหลิงพุ่งเข้าหากระทิง.
ตูมม!
พร้อมกับเสียงที่ดัง เพลิงลุกท่วมกระทิงทันที.
ในเวลานี้ซุยหลงก็พุ่งเข้าหาหลินเฟยเพื่อป้องกันทั้งสองให้อยู่ด้านหลังของเขาพร้อมกับตะโกนเสียงดังว่า"เฮยถาน นายปกป้องพวกเขา ฉันจะยื้อกระทิงเอง"
"นาย?"
เฮยถานลังเล.
"หยุดพูดไร้สาระ ไม่อย่างนั้นเราจะออกจากที่นี่ไม่ได้"
ซุยหลงพูดเสียงดัง"ตอนที่น้องสาวของฉันตายต่าหน้าของฉัน ฉันเกลียดความอ่อนแอของตัวเองอย่างมาก ตั้งแต่วันนั้นฉันสาบานว่าจะไม่ให้ใครตายต่อหน้าของฉันอีก"
นี่อาจเป็นสาเหตุที่เขายอมรับหลินเฟย.
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ตายเพราะมันหรอกให้ตายสิ!"
ยังคงมีรอยยิ้มประหลาดๆอยู่บนใบหน้าของเขา
"ไม่."
หลินเฟยอยากจะพูดว่า ปล่อยฉันไป
แต่คราวนี้ เฮยถานคว้ามือของเขาและต้องการที่จะพาเขาและเด็กสาวไปพร้อมกัน
"เราอยู่ที่นี่จะมีแต่ถ่วงซุยหลงเท่านั้น"
"เข้ามาเลย."
ซุยหลงเฝ้ามองกระทิงที่กำลังเดินออกมาจากเปลวเพลิงของเฮยถ่าน แต่มันไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย!
"หมัดมังกรใต้น้ำ!"
ซุยหลงร้องคำรามและกระแทกเท้าไปข้างหนึ่งจนเป็นรูก่อนที่จะพุ่งเข้าหากระทิงราวกับสายฟ้า.
ตูมม!
หมัดของเขาต่อยเข้าไปที่หน้าของกระทิงจนส่งเสียงดังออกมา.
แกร็กกก--
พื้นดินใต้เท้าของมันแตกทันที.
อย่างไรก็ตามร่างกายของม่านหนิวไม่แม้แต่จะส่ายหรือเซ!
"หาาา!"
เขาเงยหน้ามองและเห็นม่านหนิวที่กำลังส่งยิ้มเย็นให้กับเขา.
นี่เป็นเรื่องจริง!
กระทิงกำลังหัวเราะเยาะ!
มันไม่ใช่การยิ้มอย่างเย็นชาและไร้ความปราณี แต่เป็นรอยยิ้มเยาะ.
"หัวเราะเพื่อ!"
ซุยหลงคำรามและภาพที่น้องสาวของเขาตายต่อหน้าค่อตาของเขาเมื่อนานมาแล้วก็แว่บผ่านเข้ามาราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน.
ในวันนั้นเขากระแทกประตูและเห็นกระทิงอยู่ตัวหนึ่ง.
พร้อมกับร่างกายที่แหลกเป็นชิ้นๆของน้องสาวของเขา.
"หมัดมังกรคลั่งสะบัดหาง!"
ดวงตาของซุยหลงวาบไปด้วยแสงสีแดงและร่างกายของเขาก็หายไปและมายืนอยู่ที่ไหล่ของกระทิงก่อนที่เขาจะต่อยหัวมันอย่างเมามันถึง 17 หมัดภายในครั้งเดียว!
ตูม ตูม ตูม -
เสียงดังต่อเนื่อง.
แต่หัวของม่านหนิวไม่แม้แต่จะยุบหรือสะบัด!
หมัดของเฟยหลงเริ่มแดงและบวมหลังจากการชกอย่างบ้าคลั่ง การทำอย่างนี้ทำให้ร่างกายของเขาต้องรับภาระหนัก.
แต่เขาไม่คิดที่จะหยุดมันแม้แต่น้อย.
เพียงกระโดดอีกครั้ง เขาต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของกระทิงจนมันก้าวถอยหลังไปข้างหนึ่ง!
ตูม!
ก้าวนี้ทำให้พื้นดินรอบๆบ้านเรือนระเบิดและเกิดแรงสั่นสะเทือนน้อยๆ.
อีกก้าว!
ตูม!
พื้นดินระเบิดอีกครั้งและบ้านรอบๆก็สั่นสะเทือน.
ซุยหลงทำให้ม่านหนิวก้าวถอยหลังไปถึงสองก้าวจากการต่อยสุดแรงของเขา!
"หมัดสุดยอด!"
ตูมม!
Modifier Chapter 76
หมัดนี้ต่อยเข้าไปที่หน้าอกของม่านหนิวอีกครั้ง พร้อมกับเกิดลมกรรโชกอย่างแรงกระจายออกไปทางด้านหลังของม่านหนิวจนไปโดนเข้ากับรถยนต์ที่อยู่ด้านหลังของมัน.
อย่างไรก็ตาม.
ยังไม่มีประโยชน์!
"เป็นไปได้อย่างไง!"ซุยหลงเบิกตากว้าง.
เพราะเขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าไอ้เถื่อนตัวนี้ผายมืออกมารับหมัดของเขา!
หมัดสุงแรงของเขาไม่อาจทำให้ม่านหนิวถอยหลังได้แม้สักก้าว!
ในเวลานั้น.
เขาไม่มีแรงที่จะยืนอยู่ต่อไป เพราะหมัดสุดแรงนี้ใช้กำลังของเขาทั้งหมด ถ้าศัตรูไม่ตาย ก็เป็นเขาที่จะตาย!
รอยยิ้มแปลกๆยังคงอยู่บนใบหน้าของม่านหนิว.
มันยังคงจับกำปั้นของเขาและยกซุยหลงขึ้น.
"ไม่มีทาง ฉันทำไม่ได้"
"ทำไมกัน?"
ซุยหลงหมดหวัง"ทำไมฉันอ่อนแอขนาดนี้"
"ฉันจะทำอะไรได้มากกว่านี้อีกไหม?"
"ฉันได้ทำได้เพียงแค่มุ่งหน้าไปนรกเท่านั้น"
เขาพึมพำ"คงได้เจอกันในนรก..."
ฉากที่น้องสาวของเขาถูกกระทิงหักคอจนขาดที่เขาเห็นด้วยตาของตัวเอง ในตอนนี้มันกำลังจะเกิดกับเขาแล้ว.
แต่ในเวลาต่อมา เขาหัวเราะ.
ตูมม!
ไอ้เถื่อนนั่นได้กระแทกเขาลงกับพื้น.
ซุยหลงรู้สึกราวกับว่าถูกรถบรรทุกชนและร่างกายของเขาก็เจ็บปวดทั้งตัวราวกับว่าอวัยวะภายในของเขากำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ!
รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงอยู่และมือข้างหนึ่งของเขายื่นชูไปทางอากาศ.
"อย่างน้อยฉันก็ซื้อเวลาให้ได้"
"น้องเอ้ย... ฉันทำได้แล้ว ฉันไม่ได้ปล่อยให้ใครมาตายต่อหน้าอีกแล้ว"
จากนั้นเขาก็หลับตาและรอให้ความตายมาเยือน
จนในเวลาต่อมา
"ซุยหลง!"
เสียงตะโกนเรียกออกมาจากปากของชุนเฟิงเอ้อและเฮยถาน!
เมื่อซุยหลงลืมตาเขาก็พยายามจะลุกขึ้นด้วยความลำบากและมองไปยังทิศทางของเสียงและเห็นผู้ชายสองคนกำลังวิ่งมาหาเขาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก
"กลับมาทำไม?"เขาตะโกนอย่างโกรธๆ"ทำไมไม่หนีไป?"
"เราถูกล้อม!"
ตูมม--
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา.
กระทิงอีกตัวปรากฏและซอมบี้ก็เริ่มมามากขึ้นเรื่อยๆ
กระทิงสองตัวและซอมบี้อีกพันตัว!
กลายเป็นว่าไปทางไหนก็เป็นทางตัน
ตูมม!
ซุยหลงนอนอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแรงถึงกับร้องไห้"งั้นนี่คือจุดจบของเราซินะ"
"ม่านหนิว แกคิดคำนวนไว้แล้วซินะ ฉันแพ้แล้ว..."
"คุณเป็นไรไหม!"
ในเวลานี้ชุนเฟิงเอ้อและเฮยถานวิ่งผ่านมาและชุนเฟิงเอ้อแบกซุยหลงไว้บนบ่าของเขา"ไม่ต้องห่วง!"
"เราจะตายด้วยกัน"ซุยหลงหัวเราะอีกครั้ง
เฮยถานเงียบ
ชุนเฟิงเอ้อเงียบเช่นกัน
"ไม่!"ทันใดนั้นชุนเฟิงเอ้อตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด
"ฉันพอแล้วและไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว โลกนี้จะมีอะไรดีๆอีกงั้นหรือ?"
"โลกสีเลือด โลกที่สิ้นหวัง!"
"ฉันไม่อยากได้มันอีกแล้ว"
"เราไม่ต้องการอนาคตแบบไหนทั้งนั้น!"
ว้าว!
ทันใดนั้นฟ้าก็มืดและฝนก็ตกหนัก เลือดของซุยหลงถูกชะร้างไปหมดแล้ว
ตูม ตูม ตูม-
กระทิงและซอมบี้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ.
ด้วยรอยยิ้มที่ไม่แย่แสบนใบหน้าของกระทิง มันทุบมาที่พวกเขาทั้งสาม!
ทั้งสามกอดคอกันทันที.
บางทีพวกเขาอาจจะอยากตายด้วยกันอย่างที่ชุนเฟิงเอ้อพูดก่อนหน้านี้พวกเขาได้เห็นภาพหลายอันด้วยกัน.
นี่ยังแสดงให้เห็นว่าพวกเขาเกิดและตายไปหลายครั้ง.
ตูมม!
มีเสียงอู้อี้.
พวกเขาไม่รู้สึกตกใจ แต่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย.