0016

นักรบญี่ปุ่นมีพิธีที่เข้มงวดและพวกเขาจะกระทำฮาราคิริเมื่อการรบนั้นแพ้ ในช่วงเวลาที่พวกเขาเสียชีวิตพวกเขาจะเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความไม่เต็มใจซึ่งจะทิ้งความแค้นไว้บนใบมีดที่พวกเขาเคยฆ่าตัวตาย

ความแค้นนี้จะหายไปอย่างช้าๆหากใบมีดถูกทิ้งไว้ในที่โล่งที่มีแสง ถ้าหากมันถูกทิ้งไว้ในห้องใต้ดินที่มืดและมืดมนซึ่งแสงแดดไม่เคยส่อง ... ไม่เพียง แต่ความแค้นจะยังคงอยู่ แต่มันจะแข็งแกร่งขึ้นและเริ่มดูดซับ 'เลือดผี' รอบ ๆ เพื่อรักษาการดำรงอยู่

สิ่งที่เรียกว่า 'เลือดผี' นี้เป็นเลือดงู

ในบรรดาสิ่งมีชีวิตใต้ดินงูมีคุณสมบัติในการบำรุงร่างกายที่แข็งแกร่งที่สุด ด้วยเหตุนี้ดาบดาบคาตานะจึงลงเอยด้วยการ 'บังคับ' ให้งูเสนอเลือดเพื่อที่มันจะได้เติมพลังความแค้น

ความแค้นจะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเวลาผ่านไปและหากวันหนึ่งสมบัตินี้ถูกขุดพบมันก็ไม่น่าแปลกใจถ้ามันเริ่มการเข่นฆ่า!

เป้าหมายหลักของสมบัตินี้คือชาวจีน ท้ายที่สุดแล้วทหารญี่ปุ่นเหล่านั้นที่ทำฮาราคิริในตอนนั้นกลับเกลียดชังปรพเทศีนจีนและประชาชน

เมื่อผมใช้หนูตัวนั้นในการทดสอบมันก็เป็นการตรวจสอบด้วยว่ามีความแค้นประเภทงูที่รุนแรงในลานตัดสินของยมราชหรือไม่ ท้ายที่สุดนอกจากแมวแล้วหนูก็กลัวงูมากที่สุด ...

ยิ่งไปกว่านั้นทุกสิ่งที่ผมพูดต่อหน้าหลุมนี้ นั้นก็เพื่อให้ดาบคาตานะได้ยิน

เครื่องแบบตำรวจที่เราสวมทำให้เรามีกลิ่นอายของ 'ผู้มีอำนาจ' ซึ่งเพียงพอที่จะข่มขู่ดาบได้ จากนั้นผมก็บอกว่าผมจะส่งมันกลับไปที่ญี่ปุ่นโดยรับบททั้ง 'ตำรวจที่ดี' และ 'ตำรวจเลว' ผมอยากจะบอกให้มันรู้ว่าผมจะไม่ทำอันตรายมันและผมจะนำมันกลับไปยังประเทศของมันด้วย

ท้ายที่สุดดาบคาตานะได้สะสมความแค้นนี้ไว้ทั้งหมดเพราะมันไม่สามารถกลับไปที่ญี่ปุ่นได้แม้ว่ามันจะตายไปแล้วก็ตาม

เมื่อผมบอกทั้งคู่เกี่ยวกับเรื่องนี้ หลี่หม่าจือและพี่ชายร่วมสาบานของเขาเกือบจะกราบเท้าต่อหน้าผมด้วยความชื่นชมและกล่าวชมเชยหลายคำ แน่นอนว่าสิ่งที่พวกเขาต้องการจะรู้อย่างแท้จริงก็คือมูลค่าของดาบคาตานะในสกุลเงินหยวน ...

ผมลังเลเล็กน้อยเพราะมันยากที่จะอธิบาย

ดาบที่เลี้ยงด้วยเลือดงูเช่นนี้เป็นที่ต้องการอย่างมากในญี่ปุ่น หลังจากได้สัมผัสกับ 'วิถีแห่งนักรบ' มาหลายพันปีชาวญี่ปุ่นนับถือทหารที่ทำฮาราคิริในการรบ สำหรับพวกเขาดาบเล่มนี้เป็นเหมือนสมบัติของชาติและไม่ว่าราคาจะสูงแค่ไหนพวกเขาก็ยอมจ่าย

อย่างไรก็ตามปัญหาคือตอนนี้เราอยู่ในประเทศจีน การหาผู้ซื้อชาวญี่ปุ่นไม่ใช่เรื่องง่าย

หลังจากที่ผมบอกพวกเขาว่าสิ่งต่างๆเป็นอย่างไรทั้งคู่ก็พยักหน้ามองด้วยความคิดลึก ๆ

ในตอนนี้พี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือถามว่า "ยังไงก็ตามทำไม ดาบออสรพิษอุปถัมภ์จึงปรากฏใน ลานตัดสิน ของ ยมราช?

เมื่อผมได้ยินคำถามนั้นผมก็หัวเราะ สถานที่นั้นไม่ใช่ 'ลานตัดสินของยมราช' เป็นเพียงฐานทัพใต้ดินที่ทหารญี่ปุ่นเคยใช้ในอดีต

หลังจากบุกจีนในปี 1937 ญี่ปุ่นได้สร้างหน่วยงาน 2 หน่วยที่ก่ออาชญากรรมมากมายต่อมนุษยชาติ ทั้งสองหน่วยนี้มีชื่อเสียงมากและชื่อของพวกเขาก็เป็นที่รู้จักไปทั่วโลก

หน่วยแรกเรียกว่าหน่วย 731 ซึ่งได้รับมอบหมายให้ทำการทดสอบอาวุธชีวภาพและเคมีและทำการทดลองกับคนจีนด้วย จำนวนคนที่พวกเขาทำร้ายนั้นนับไม่ถ้วน

อีกหน่วยเป็นที่รู้จักในนามกองทัพของยมราช ภารกิจหลักของพวกเขาคือจับสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์และทรมานพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะบสารภาพ

อย่างไรก็ตามกองทัพเส้นทางที่แปด ประกอบไปด้วยคนที่ไม่ยอมห้มหัวและไม่ใช่เรื่องง่ายที่กองกำลังญี่ปุ่นจะงัดข้อมูลออกมาจากพวกเขา สิ่งนี้ทำให้ผู้เชี่ยวชาญด้านการทรมานชาวญี่ปุ่นสิ้นปัญญา

ด้วยเหตุนี้ญี่ปุ่นจึงสร้างสิ่งที่เรียกว่า 'กองทัพยมราช' ซึ่งเป็นหน่วยที่เชี่ยวชาญในการทรมานและมีวัตถุประสงค์เพื่อให้ผู้คนรู้สึกเจ็บปวดในระดับสูงสุด บางทีพวกเขาไม่ได้ทำเพียงเพื่อรวบรวมข้อมูล แต่ยังเพื่อตอบสนองงานอดิเรกที่บิดเบือนด้วย

อย่างไรก็ตามเมื่อใดก็ตามที่กองทัพญี่ปุ่นเผชิญหน้ากับคนที่แข็งแกร่งพวกเขาจะส่งพวกเขาไปยังกองทัพของยมราช

หน่วยนี้มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเทคนิคการทรมานที่ใช้ในประเทศจีนในช่วง 5,000 ปีที่ผ่านมาและพวกเขายังมีอุปกรณ์ทรมานที่โหดเหี้ยม

พวกเขายังจำลองสิ่งของที่ถูกกล่าวถึงในตำนานเช่นทะเลเพลิงภูเขาใบมีดหม้อต้มขนาดใหญ่ขุมนรกสิบแปดชั้นและอื่น ๆ ทุกอย่างดำเนินการเพื่อกระตุ้นให้เกิดทำลายจิตใจของนักโทษ

ผมเดาว่าลานตัดสินยมราชนี้อาจเป็นหนึ่งในฐานทัพที่หน่วยนีเคยใช้ในอดีต

ต่อมาเมื่อญี่ปุ่นพ่ายแพ้และถูกบังคับให้ล่าถอยสมาชิกของกองทัพยมราชรู้ดีว่าพวกเขาจะไม่มีจุดจบที่ดี ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงมุ่งมั่นที่จะทำฮาราคิริ

หลังจากที่ผมเล่าเรื่องเสร็จ หลี่หม่าจือและพี่ชายร่วมสาบานของเขาก็ตกตะลึง จากนั้น หลี่หม่าจือก็ลุกขึ้นยืนและพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า "ลานตัดสินของยมราชจะต้องถูกระเบิดเป็นชิ้น ๆ ! บางอย่างเช่นนี้ไม่ควรมี!"

ผมพูดว่า "เราไม่สามารถระเบิดชั้นใต้ดินได้มันจะดีกว่าที่จะรายงานการมีอยู่ของมันต่อรัฐบาลและปล่อยให้คนที่นั่นจัดการคนญี่ปุ่นหยิ่งผยองมาโดยตลอดและพวกเขาไม่เคยรู้สึกเสียใจกับอาชญากรรมที่พวกเขาก่อขึ้น ในทางกลับกันพวกเขายังยุ่งกับตำราเรียนโดยบอกว่ามีบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นเมื่อพวกเขาบุกจีนในตอนนั้นตอนนี้ 'ลานตัดสินแห่งยมราช' ถูกขุดพบแล้วการมีอยู่ของมันจะเป็นการตราหน้าพวกมัน "

พี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือกล่าวว่าเขายินดีที่จะบริจาคที่ดินผืนนี้เพื่อที่จะได้ใช้สร้างศาลารำลึกถึงเหยื่อของกองทัพญี่ปุ่น

ผมพยักหน้าพอใจ

อย่างไรก็ตามมีสิ่งอื่นที่ทำให้น้องชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือเป็นห่วง "อุปกรณ์อื่น ๆ ในห้องใต้ดิน ... มีผีสิงด้วยหรือเปล่า?"

ผมบอกเขาว่า "คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพวกมันเหตุผลที่อุปกรณ์เหล่านั้นดูแปลก ๆ ก็คือความไม่พอใจของดาบคาตานะตอนนี้ดาบคาตานะถูกนำไปแล้วไม่มีความแค้นอีกต่อไปและอุปกรณ์ในห้องใต้ดินก็มีเพียง เศษขยะ "

นี่เป็นเหตุผลที่ผมให้ความสำคัญกับดาบคาตานะตั้งแต่เริ่มต้นแทนที่จะเป็นอุปกรณ์อื่น ๆ

หลังจากบอกพี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือทั้งหมดนี้ผมก็เตรียมตัวออกจากหมู่บ้าน

อย่างไรก็ตามผู้ชายคนนั้นยังคงกังวลและพูดว่า "ผมจะไม่พบกับหายนะถ้าจู่ๆลานตัดสินของยมราชก็ทำให้เกิดความวุ่นวายอีกได้โปรดอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวัน

ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสัญญากับเขาว่าผมจะอยู่ต่อไปอีกวัน เราจะออกจากหมู่บ้านอย่างเงียบ ๆ ในเย็นวันพรุ่งนี้ ท้ายที่สุดเราไม่กล้าออกไปกลางวันแสกๆเนื่องจากชาวบ้านที่นี่ไม่ค่อยเป็นมิตรกับคนนอก

ค่ำคืนผ่านไปอย่างเงียบ ๆ และลานตัดสินของยมราชก็ไม่ได้สร้างปัญหาใด ๆ ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก

วันรุ่งขึ้นเช้าตรู่

พี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือออกไปข้างนอกอยากรู้อยากเห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะจัดการกับนักบวชลัทธิเต๋าตัวปลอมได้อย่างไร

แต่เมื่อผมเห็นเพื่อนคนนั้นกลับมาพร้อมกับก้มหน้าด้วยความหดหู่ผมเดาว่าสิ่งต่างๆอาจไม่เป็นไปอย่างที่เขาหวัง

แน่นอนว่าพี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือบอกเราว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาลานตัดสินเงียบสนิท นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นในอดีตและชาวบ้านทุกคนคิดว่าเป็นฝีมือของนักบวชเต๋า

หลังจากฟังแล้วผมก็อดขำไม่ได้ สังคมเสื่อมโทรมมากขนาดนี้แล้วหรือ? คนที่มีทักษะจริงมักถูกละเลยในขณะที่ถังขยะที่สามารถใช้กลอุบายเล็กน้อยก็ได้รับบเกียรติยศแล้ว

ผมไม่รู้สึกอยากลดระดับตัวเองให้อยู่ในระดับของนักบวชเต๋าคนนั้น ยิ่งไปกว่านั้นเขาได้รับความไว้วางใจจากหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว ถ้าเราปรากฏตัวตอนนี้ มันก็ป็นแค่การก็แค่ทำร้ายตัวเอง

ผมศึกษา ดาบอสรพิษอุปถัมภ์มาทั้งวันแล้วสงสัยว่าจะจัดการกับมันได้อย่างไร

แม้ว่าผงหรดาลจะระงับมันได้ชั่วคราว แต่ผลกระทบก็จะอ่อนลงเมื่อเวลาผ่านไป ความแค้นที่แนบมากับมันจะไม่หายไปเว้นแต่ดาบจะถูกส่งกลับไปยังญี่ปุ่น

คนในแวดวงของผมจะช่วยผมในเรื่องนี้ได้ไหม ... ?

ดังนั้นผมจึงกระจายข่าวในแวดวงของเก่าโดยหวังว่าจะหาผู้ซื้อได้อย่างรวดเร็ว ยิ่งไปกว่านั้นผู้ซื้อจะต้องเป็นชาวญี่ปุ่นและจะดีที่สุดถ้าพวกเขาสามารถกลับไปญี่ปุ่นได้ในเวลาอันสั้นที่สุด

หลังจากกลับไปญี่ปุ่นความแค้นของ ดาบอสรพิษอุปถัมภ์ควรจะค่อยๆหายไป

เมื่อท้องฟ้ามืดลงพี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือก็สตาร์ทรถและขับพาพวกเราออกจากหมู่บ้าน

ขณะขับรถเขาบอกกับเราว่า "ผมได้ติดต่อกับสมาคมแล้วเพื่อหาหลักฐานการกระทำความผิดในระหว่างการรุกรานของญี่ปุ่นผู้เชี่ยวชาญจะเข้ามาโดยเร็วที่สุดและนำอุปกรณ์ที่พบในลานตัดสินของยมราชออกไป"

ผมผงกหัว หวังว่าคนของสมาคมจะสามารถหาหลักฐานการกระทำความผิดในระหว่างการบุกรุกได้

ปัญหาไม่ได้อยู่ที่การก่ออาชญากรรม แต่พวกเขาปฏิเสธที่จะยอมรับมัน ราวกับว่ายังไม่เพียงพอพวกเขาก็ยังทิ้งภารกิจในการหาข้อพิสูจน์ให้กับเหยื่อ

ผมเคารพวิถีแห่งนักรบของญี่ปุ่น แต่ผมไม่เคารพพฤติกรรมของรัฐบาลพวกเขา

ในขณะที่ผมคิดลึก ๆ พี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือก็กรีดร้อง

เสียงกรีดร้องอย่างกะทันหันของเขาทำให้ผมตกใจ ผมถามเขาว่า "มีอะไรเหรอ"

เพื่อนคนนั้นส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่เป็นอะไรเมื่อกี้ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาต่อยผมบางทีอาจเป็นแมลงก็ได้"

หลังจากเห็นว่าเขาสบายดีผมก็ผ่อนคลายและงีบกับหลี่มาซีที่เบาะหลัง ลานตัดสินแห่งยมราชแห่งนี้สร้างปัญหาให้เราไม่น้อยในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาและผมก็เหนื่อยล้า

จากนั้นในยามหลับผมได้ยินเสียงพี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือพูดเบา ๆ ว่า "จะไม่มีใครหนีไปได้ ... "

ต่อมาเมื่อผมลืมตาขึ้นผมก็กลัวจนหมดปัญญาเพราะผมพบว่าเรากลับไปที่บ้านของพี่ชายร่วมสาบานของหลี่มาจือ เราไม่เคยออกจากหมู่บ้านเลย!

ยิ่งกว่านั้นผมรู้สึกมึนงงราวกับว่ามีใครวางยาผม

ถึงกระนั้นผมก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือจึงตัดสินใจขับพาเรากลับมาเมื่อวานนี้ ...

ผมไปล้างหน้าเพื่อฟื้นความกระจ่างใสแล้วผมก็ปลุก หลี่หม่าจือและพี่ชายร่วมสาบานของเขา

พวกเขาสองคนไม่รู้ว่าเมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้น สิ่งนี้ทำให้ผมไม่สบายใจเพราะสิ่งต่างๆไม่ง่ายอย่างที่คิด

จากนั้นผมก็จำได้ว่าพี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือได้พูดอะไรบางอย่างเช่น [จะไม่มีใครสามารถหนีไปได้ ... ] ในตอนนั้น

ผมเลยถามเขาว่า "เมื่อวานนี้คุณจำได้ไหม คุณพูดว่า 'จะไม่มีใครหนีไปได้'

พี่ชายร่วมสาบานของ หลี่หม่าจือส่ายหัวและพูดว่า "ผมจำอะไรไม่ได้เลยผมจำได้แค่ว่าผมขับรถตอนที่ผมรู้สึกง่วงและหลับไป ... "

ใบหน้าของผมมืดลง ดูเหมือนว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับ ลานตัดสิน ของ ยมราช ยังไม่สิ้นสุด ดาบออสรพิษอุปถัมภ์ส่งผลกระทบต่อเราแลวหรือเปล่า?

หลังจากนึกถึงดาบเล่มนั้นผมก็กังวลและรีบถามว่า "ดาบคาตานะอยู่ที่ไหน"

เหตุการณ์ 731กับน่านกิงมีจริง แต่กองทัพยมราชน่าจะเรื่องแต่ง