ระบบใช้จ่ายตอนที่247

บทที่ 247: ดูรองเท้าบู๊ตนี่สิ!

“นี่เป็นความคิดที่ดีมาก!” หลังจากได้ยินคำพูดของหงต้าหลี่ ถังมู่ซินก็หัวเราะและพูดว่า "ต้าหลี่ ความคิดนายยอดเยี่ยมจริง ๆ!"

ลี่เนียนเหว่ยยิ้มและพูดว่า “นายน้อย ฉันก็มีไอเดียดี ๆ เช่นกันค่ะ”

“เนียนเหว่ย เธอคิดอะไรได้ บอกเรามาเลย!” หงต้าหลี่รีบถาม

“ท่านนายน้อยค่ะ ทำไมเราไม่เพิ่มรายการฉันเป็นนักร้องไปด้วยล่ะคะ?” ลี่เนียนเหว่ยยิ้มและพูดว่า “เหลืออีกสองสเตจสุดท้าย ยังมีช่วงเวลาเหลืออยู่ เมื่อถึงเวลานั้น มันจะเป็นเรื่องยากที่จะหาคนมาเติม เราอาจปล่อยให้ฮัทสึเนะ มิคุ เข้าสู่เวทีด้วย ฉันคิดว่าผลตอบรับจะดีแน่นอน”

"โอ้ ว้าว!" ดวงตาของหงต้าหลี่เปล่งประกายเป็นสีทองอีกครั้ง “นี่เป็นความคิดที่ดีมาก โวะฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันตัดสินใจแล้ว! ฮัทสึเนะ มิคุ จะปรากฎตัวบนเวทีนี้  ใช่ แจ๋วมาก ฉันมีเพลงด้วย โอ้ ใช่ หยูหยิน เธอสามารถสร้างระบบร้องเพลงสำหรับตัวการ์ตูนเสมือนนี้ได้ไหม? มันเหมือนกับว่า… เอ่อ เช่น เพลงของตัวการ์ตูน ระบบโทนเสียงคงที่และเราจะใส่เนื้อเพลง พร้อมกับปรับแต่งเพลงและเธอก็จะเป็นคนร้องเอง?”

"โอ้" หลินหยูหยินครุ่นคิดสักพักแล้วพูดว่า “ไม่น่าจะมีปัญหา”

"โอเค ตัดสินใจแล้ว!" หงต้าหลี่หัวเราะเสียงดัง “ถึงเวลาแล้ว โอ้ ใช่ เนียนเหว่ย ตอนนี้สเตจของรายการฉันเป็นนักร้อง ตอนนี้ถึงไหนแล้ว?”

ลี่เนียนเหว่ยตอบว่า “ตอนนี้จะไปสเตจที่ห้าในสัปดาห์หน้าค่ะ เรามีเวลาเหลืออีกประมาณสี่สัปดาห์ เวลาก็ค่อนข้างแน่นขนัดค่ะ”

"ไม่ต้องกลัว!" หงต้าหลี่มองไปที่หลีอวนเฉิงที่กำลังตื่นเต้น “พี่หลี ฉันไม่ได้ต้องการอะไร แค่จะฝากถามให้ทีมของคุณมาที่นี่ในวันพรุ่งนี้ ฉันจะให้ 5 ล้านหยวนก่อน คุณจะเอาไปซื้ออะไรก็ได้! สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้คือความรวดเร็ว ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ฉันไม่มีอะไรอย่างอื่นนอกจากงี่เง่าและมีเงินมากมาย!”

"โอ…โอเคครับ!" นี่อาจเป็นครั้งแรกที่หลีอวนเฉิงได้ยินใครบางคนอธิบายตัวเองแบบนี้ สักพักนึงเขาก็ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

"หยูหยิน" หงต้าหลี่สั่งหลินหยูหยิน “เธอควรย้ายห้องปฏิบัติการของเธอมาที่นี่ก็ได้นะ และตั้งระบบการร้องเพลงให้เร็วที่สุด อืม.. แต่เธออาจจะทำไม่เสร็จ แต่ไม่เป็นไร ฉันจะขอให้ลุงหัวหน้าส่งคนมาช่วยล่ะกัน ฉันคิดว่าเขาน่าจะช่วยได้!”

"โอ้ โอเค" หลินหยูหยินพยักหน้าทันที ท้ายที่สุดแล้วการสร้างภาพลักษณ์ของตัวเองเป็นสิ่งที่เธอเต็มใจที่จะทำ

หงต้าหลี่ยืดเอวของเขาและพูดว่า “ทุกคนมาเริ่มเตรียมตัวกันเถอะ เสี่ยวหยี่ หาคนเตรียมขนของย้ายเข้าบ้าน หืม…สำหรับฝ่ายของหยูหยิน เราจะไปช่วยเอง เสี่ยวหยี่ เธอจะต้องรับผิดชอบเรื่องของพี่หลีนะ”

"เข้าใจแล้ว" หลิงเสี่ยวหยี่ยิ้มและพูดว่า

"โอเค!" หงต้าหลี่พูดอย่างตื่นเต้นว่า “เราจะมารวมตัวกันที่นี่ในวันพรุ่งนี้เวลา 8.00 น. และเริ่มแผนของเรากัน! สำหรับวันนี้ ทุกคนกลับไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้พรุ่งนี้เจอกัน!”

“เจอกันพรุ่งนี้ครับท่านนายน้อย!”

ทุกคนก็กลับบ้านของตัวเองทันที ก่อนที่เขาจะจากไป หลีอวนเฉิงยิ้มและพูดว่า “ท่านนายน้อยครับ วันนี้ผมรู้สึกเปิดหูเปิดตาจริง ๆ ท่านเป็นอย่างที่ใคร ๆ เขาลือกันจริงๆ…” เขาคิดมาครึ่งวันแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถหาทางพูดชมหงต้าหลี่ได้ “ท่านอัจฉริยะ!”

"แน่นอนอยู่แล้ว!" หงต้าหลี่หัวเราะเสียงดัง “ฉันไม่เก่งเรื่องอื่นเลย เก่งแค่เรื่องถลุงเงิน! ไม่ต้องกังวล ทีมของนายจะไม่เดือดร้อนแน่นอนหลังจากที่พวกเขาติดตามฉัน”

"ฮิฮิ ผมรู้ครับ" หลีอวนเฉิงลุกขึ้นและจากไปทันที “ผมจะไม่ปล่อยให้เสียเวลาอีก ผมจะขอให้พวกเขาเริ่มเตรียมตัวตั้งแต่ตอนนี้เลย”

หลังจากออกจากอาคารเฉินหุย หงต้าหลี่ก็ยืดตัวอีกครั้ง เขาหาวและพูดว่า “วันนี้เป็นวันที่ดีจริง ๆ โอ้ ใช่ ฉันต้องรีบโทรหาลุงหัวหน้าบอกเขาเรื่องนี้”

เขาขึ้นรถและหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาลุงหัวหน้าทันที “นี่ลุงหัวหน้าเหรอ? ผมเองครับ หงต้าหลี่”

“โอ้ ต้าหลี่เองเหรอ” ลุงหัวหน้าหัวเราะและพูดว่า “มันดึกมากแล้ว ทำไมยังไม่หลับอีก? ฉันจำได้ว่าสภาพร่างกายของต้าหลี่ไม่ค่อยดีนัก ควรนอนพักผ่อนให้มากนะ”

“ฮ่าฮ่า ขอบคุณลุงหัวหน้าครับที่เป็นห่วง” หงต้าหลี่ขอบคุณอย่างจริงใจสำหรับความห่วงใยของลุงหัวหน้า “ทางผมเองก็ขอให้คุณฟันดี อิ่มท้อง ทานอร่อยและมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง

คนขับรถหวังหมิงหยูและถังมู่ซินต่างก็ขนลุกเมื่อได้ยินคำพูดของหงต้าหลี่ “ผิวหนังของต้าหลี่นี้หนามากจริง ๆ ดูสิว่าเขากำลังต่อล้อต่อเถียงลุงหัวหน้ายังไง…”

ตามที่คาดไว้ลุงหัวหน้าหัวเราะมีความสุขมาก เขายิ้มและพูดว่า "เด็กน้อยเอ้ย บอกฉันสิว่าโทรมามีอะไร? มันดึกมากแล้ว ไม่น่าจะโทรมา หากไม่มีเรื่องอะไรก็วางเถอะ

"อ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า" หงต้าหลี่หัวเราะแห้ง ๆ และพูดว่า "คือว่า ... ใช่ครับ ลุงหัวหน้า ผมขอยืมทีมงานของลุงได้ไหม มันจะดีมากเลย ถ้าพวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเขียนโปรแกรมอินเทอร์เน็ต ผู้ที่เกี่ยวข้องกับภาษาและเสียง"

"โอ้? ทําไม มีไอเดียเจ๋ง ๆ หรือกำลังทำอะไรเหรอ?" ลุงหัวหน้าสงสัย "ทําไมเราไม่ทําแบบนี้ล่ะ ตอนนี้ต้าหลี่อยู่ที่ไหน ฉันไม่สะดวกที่จะพูดทางโทรศัพท์เลย มันคงจะดีกว่า ถ้าเราพูดกันแบบตัวต่อตัว"

"แน่นอน ผมกําลังเดินทางกลับบ้าน ตอนนี้ทําไมลุงหัวหน้าไม่มาล่ะ?" หงต้าหลี่รีบพูดว่า "บ้านของผมใหญ่มาก..."

"ฉันรู้ว่าบ้านต้าหลี่ใหญ่มาก" ลุงหัวหน้าหัวเราะและพูดว่า "เอาล่ะ ฉันจะไปหาและไปเยี่ยมพ่อแม่ของต้าหลี่ด้วย ถ้าอย่างนั้นต้าหลี่ถึงบ้านแล้ว ฉันจะไปหาภายใน 15 นาที"

"โอเค!" จากนั้นหงต้าหลี่ก็วางสาย

เขาส่งถังมู่ซินกลับบ้านก่อน เมื่อพวกเขามาถึงบ้านของเธอ หงต้าหลี่ยิ้มและพูดว่า "ซินซิน เธอถึงบ้านแล้ว อย่าปล่อยให้ข้าวโพดรังแกเหมียวน้อยนะ ดูสิว่าเหมียวน้อยน่ารัก มันน่าสงสารแค่ไหน" แมวพันธุ์สก็อตติชโฟลด์ ข้าวโพด เจอมันก่อนหน้านี้ที่หงต้าหลี่ซื้อสวนสัตว์และถังมู่ซินก็ชอบมัน ตอนนี้เธอมีเหมียวน้อยที่น่าสงสารและน่ารัก และเธอต้องป้องกันไม่ให้ทั้งสองต่อสู้กัน

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลเหมียวน้อยเอง ฮิฮิ" ถังมู่ซินมั่นใจและเธอก็ยิ้มหวานให้หงต้าหลี่ ทันทีที่เธอยิ้ม ดวงตาของเธอก็เป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเล็กน้อย ฉากที่สวยงามนี้ทําให้หงต้าหลี่เขินสักพัก จากนั้นเขาก็ส่ายหัวและพูดว่า "เอาเถอะ ช่วยหยุดยิ้มเหมือนคนบ้าได้แล้ว รีบขึ้นบ้านพักผ่อนเถอะ"

ถังมู่ซิน: "..."

หวังหมิงหยู: “...”

หงต้าหลี่บ้า เขากินสมองหมูเข้าไปรึไง ถังมู่ซินพูดเคือง ๆ ว่า "ฉันจะไม่สนใจนายแล้ว กลับบ้านไปเลย!"

"เธอเป็นอะไร..." หงต้าหลี่ทำหน้าไร้เดียงสา "ลุงหวัง ผมไม่ได้พูดอะไรไม่ดีใช่ไหม?"

หวังหมิงหยูก็พูดอะไรไม่ออก หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ "ก็... อาจจะ.. ไม่ครับ"

หลังจากหงต้าหลี่กลับขึ้นรถและนั่งลง คนขับรถหวังหมิงหยูก็รีบสตาร์ทรถออกไปทันที ถ้าพวกเขายังอยู่ที่นี่ต่อไป เขากลัวว่าจะเป็นบ้าไปก่อน...

"แม่ ผมกลับมาแล้ว! เมื่อเขามาถึงบ้าน หงต้าหลี่อุ้มเคลตินและวิ่งในบ้าน "พ่ออยู่ไหน อีกสักพักจะมีคนมาเยี่ยมบ้านเรานะ ให้พ่อเตรียมตัวเลย!"

"โอ้ เจ้าเด็กดื้อ แกจะรีบไปไหน แกวิ่งเร็วไปแล้วนะ ระวังหน่อยสิ!" หลานรุยชีแต่งตัวในชุดราตรี เธอรีบไปหาหงต้าหลี่และพูดว่า "ร่างกายของแกเพิ่งฟื้นตัว แกไม่กลัวหายใจไม่ทันรึยังไง ใครกันที่ทำให้แกต้องรีบแบบนี้"

ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอดึงหงต้าหลี่ลงมานั่งข้าง ๆ เธอและช่วยจัดผมให้เป็นระเบียบ เธอยิ้มและพูดว่า "ฉันไม่รู้เลยว่าต้าหลี่จะวิ่งเล่นได้แบบนี้ เฮ้อ ช่างดีจริงๆ!"

ผู้หญิงที่เหมือนจักรพรรดินี้ เธอมักจะรวดเร็วและเด็ดขาดกับคนอื่น ๆ อยู่เสมอ เธอมีชื่อเสียงและจะแสดงด้านอ่อนโยนของเธอต่อหน้าหงเหว่ยกูและหงต้าหลี่เท่านั้น

"ฮ่าฮ่า ลูกชายของฉันก็ต้องเหมือนฉันอยู่แล้ว" หงเหว่ยกูค่อย ๆ ออกมาจากห้อง เขาหัวเราะและพูดว่า "ฉันกำลังไปหา สองสามวันมานี้หัวฉันหมุนไปหมด! คนพวกนั้นจากตระกูลของเรากลัวกันหมด พวกเขาคงไม่คิดเลนสินะว่าเหตุผลที่เราซื้อที่ดินเหล่านั้นในตอนแรก เพื่อให้ต้าหลี่ของเรามีความสุขล่ะ ฮ่าฮ่า"

"พ่อ พ่อ ผมอยู่นี่" หงต้าหลี่เรียกและส่งสายตาให้เขา "ว่าแต่คนพวกนั้นกลัวพ่อหมดแล้วเหรอ? ผมหลับอยู่จนไม่ได้ฟังอะไรเลย การรายงานเรื่องต่าง ๆ ในระหว่างการประชุมนั้น มันเหมือนหนังสือเรียนเลยล่ะครับ ผมตื่นขึ้นมาและหลับต่อทันทีเลย..."

"ฮ่าฮ่า เจ้าเด็กดื้อ ฉันรู้เรื่องนั้นแล้ว" เขาเพิ่งกลับมาจากคฤหาสน์ของตระกูลกับภรรยาและเห็นได้ชัดว่าเขายังตื่นเต้นอยู่ "อาเสี่ยน้อยของเราได้รับมรดกทายาทรุ่นใหม่ แต่กลับปฏิเสธ! พ่อเลยคิดว่า ต้าหลี่ของเราเป็นคนเดียวที่ไม่สนใจการประชุมตระกูลเลย ตั้งแต่มีการประชุมแบบนี้ "

"นั้นสิ!" หลานรุยชีพูดต่อว่า "ท่านผู้อาวุโสทั้งสามคนก็ชื่นชมต้าหลี่ของเรา แม้แต่ทีมวิเคราะห์เล็ก ๆ ถึงกลับต้องหาข้อมูลว่าทําไมต้าหลี่ถึงสามารถหารายได้ได้ขนาดนี้ ฮ่าฮ่า พวกเขาจดบันทึกมากมาย อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้แต่ในรอบหนึ่งร้อยปีพวกเขาก็ไม่สามารถวิเคราะห์เหตุผลได้ ต้าหลี่ของเรามีคุณธรรมและโชคดีมาก พวกเขาจะเข้าใจสิ่งนี้ได้ยังไง!"

"อันที่จริงผมไม่ได้ดีขนาดนั้น..." หงต้าหลี่ค่อนข้างอาย "ผมแค่โชคดี เอ่อ แค่โชคดี..."

"เด็กดื้อเอ้ย" หงเหว่ยกูหัวเราะและพูดว่า "อันที่จริงแล้ว ฉันก็อายนิดหน่อยที่ต้องสู้กับคนเหล่านั้นในตระกูล เพราะเราเป็นสายเลือดเดียวกันทั้งหมด ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาพูดเรื่องน่ารังเกียจกับต้าหลี่ ก็อย่าไปใส่ใจเลย เป็นเรื่องปกติที่ผู้คนจะอิจฉาคนที่โดดเด่น"

"ไม่ต้องกังวลเลยครับ" หงต้าหลี่พูดว่า "ผมไม่โกรธพวกเขาหรอก ผมมีความสุขมากที่ได้เล่นทุกวัน ใช่ไหมเคลติน?"

เคลติน: "อะฮู้ววว..." จากนั้นมันก็ถูตัวกับใบหน้าของหงต้าหลี่

"ฮ่าฮ่า เห็นไหม เคลตินมันตอบด้วย!" หงต้าหลี่หัวเราะ

"เด็กน้อยเอ้ย แกชอบสัตว์เลี้ยงตัวเล็ก ๆ จริง ๆ เลย" ทั้งสามคนหัวเราะและพูดคุยกันสักพัก จากนั้นหงเหว่ยกูก็ถามว่า "โอ้ ใช่ ลูกบอกว่าแขกกำลังจะมา เขาเป็นใคร? เขามาทำอะไร?

"โอ้? พ่อกับแม่ถามถึงลุงหัวหน้าใช่ไหม?" หงต้าหลี่ส่ายหัว "เขาเป็นลุงหัวหน้า ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน อย่างไรก็ตามเขาดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งชาติ ผมไม่รู้ชื่อเขา ผมเลยเรียกเขาว่าลุงหัวหน้า"

"สำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ!?" หงเหว่ยกูและหลานรุยชีตกใจอีกครั้ง "เด็กดื้อ แกไปทําอะไรมา ทำไมถึงเชิญหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งชาติมาที่นี้? ทําไมแกไม่พูดก่อนหน้านี้ล่ะ!"