ระบบใช้จ่ายตอนที่245

บทที่ 245: แขกรับเชิญสุดเซอร์ไพรส์

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลิวหมิงซินก็ไม่ได้กังวลกับการหาเงินล้านหยวนนี้เลย สิ่งที่เขากังวลจริง ๆ คือความโชคดีที่เหลือเชื่อของหงต้าหลี่

เขาทำตัวดีกับหงต้าหลี่แค่เล็กน้อยและสิ่งที่เกิดขึ้นก็อย่างที่เห็น แต่หากพวกเขาร่วมมือกันได้ในระยะยาวล่ะ ...

"เฮ้อ ดูเหมือนว่าฉันจะกลายเป็นศัตรูของเขาไม่ได้จริง ๆ เขาน่ากลัวเกินไปจริง ๆ“หลังจากขึ้นรถแล้วความคิดสุดท้ายของหลิวหมิงซินคือ:”บางทีฉันควรจะคิดหาวิธีร่วมมือกับเขา? อืม ดูเหมือนว่าเราจะต้องรีบออกจากการบริการธุรกิจที่ตระกูลของเราทับซ้อนกันอยู่ ถ้าไม่อย่างนั้นเราอาจมีปัญหากันได้ หากหงต้าหลี่เข้ามาเกี่ยวข้อง”

ขณะที่หลิวหมิงซินออกไป ถังมู่ซินอุ้มเหมียวน้อยขึ้นมา เมื่อเธอเห็นหงต้าหลี่ เธอก็พูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงว่า “ต้าหลี่ สัตว์แพทย์บอกว่าขาของเจ้าเหมียวน้อยไม่สามารถรักษาให้หายได้ ถ้าขามันหักหรือขาร้าว มันยังสามารถเชื่อมต่อกลับเข้าไปใหม่ได้ แต่ตอนนี้คงไม่มีอะไรสามารถทำได้ เพราะเหมียวน้อยมันพิการตั้งแต่เกิด” เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็ดึงศอกของหงต้าหลี่ “ต้าหลี่ เจ้าเหมียวน้อยมันน่าสงสารขนาดเนี่ย เราจะทำยังไงกันดี?”

หงต้าหลี่อุ้มเหมียวน้อยขึ้นมาเบา ๆ และมองไปที่อุ้งเท้าที่ผิดรูปทั้งสองข้าง เขารู้สึกหดหู่เหมือนกัน เขาชอบสัตว์ตั้งแต่ยังเด็ก โดยเฉพาะสุนัขและแมว

หงต้าหลี่ลูบขนของเหมียวน้อยเบา ๆ และพูดว่า “ไม่ต้องกังวลนะ ฉันเชื่อว่ามันยังมีทางออกอยู่ เหมียวน้อย แกน่ารักมาก ฉันมีเงิน ตราบใดที่มีวิธีรักษาให้หายได้ เราก็จะลองดู”

“เหมียว…” เจ้าเหมียวน้อยนอนอยู่ในมือของหงต้าหลี่ มันเงยหน้าอย่างช้า ๆ และมองไปที่ดวงตาของหงต้าหลี่พร้อมกับส่งเสียงแผ่วเบา

“ฮ่าฮ่าฮ่า ดูสิ ดูเหมือนว่ามันจะเข้าใจคำพูดของฉันด้วย ฮ่าๆๆ!” เมื่อเห็นเหมียวน้อยตอบเขา หงต้าหลี่ก็หัวเราะและจูบมันทันที “เจ้าเหมียวน้อย แกเชื่องมาก! พี่ชายต้าหลี่คนนี้จะคิดหาวิธีรักษาให้แกเอง!”

“เหมียว…” เจ้าเหมียวน้อยร้องเรียกอีกครั้ง

"ใช่ ใช่" หงต้าหลี่รีบสั่งการเสี่ยวหยี่ “หากพบเจอสัตว์ที่น่าสงสารเหมือนเหมียวน้อยให้คนของเราช่วยเหลือไว้เลย ไม่ว่าจะมีกี่ตัว ฉันก็มีเงินช่วยเหลือมันอยู่ดี แม้ว่าจะมีรูปร่างผิดปกติหรือบาดเจ็บก็ตาม”

"ได้เลยค่ะ ท่านนายน้อย" หลิงเสี่ยวหยี่รีบออกไปโทรทันที

เมื่อเขาพูดจบ หลินหยูหยินก็เดินมาและก้มมองเหมียวน้อย เธอพึมพำว่า “ต้าหลี่ ทำไมนายถึงดีสัตว์ตัวเล็ก ๆ แบบนี้”

“เอ่อ…เพราะว่า…” หลินหยูหยินไม่มียีนรับรู้อารมณ์ เธอยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่ การพยายามอธิบายให้เธอฟังคงเป็นเรื่องลำบากมาก ท้ายที่สุดหงต้าหลี่ก็อุ้มเหมียวน้อยขึ้นสูงอย่างนุ่มนวล “หยูหยิน เพื่อนตัวเล็กคนนี้เล่นด้วยสนุกมาก ถือไว้ในมือสบายมาก อยากลองอุ้มไหม?”

"โอ้ อืม" หลินหยูหยินยื่นมือออกมา “บางทีนี่อาจช่วยให้ฉันค้นพบยีนอารมณ์ของตัวเองได้ ฉันจะพยายามล่ะกัน”

“อย่าลืมว่าอย่าใช้กำลังมากไป เพราะเพื่อนตัวเล็กบอบบางมาก…” หงต้าหลี่ยังคงกังวลเล็กน้อยและคอยบอกเธอ

"ฉันรู้" มือของหลินหยูหยินขาวมาก เขาสามารถมองเห็นเส้นเลือดเล็ก ๆ ที่หลังมือของเธอ ที่จริงแล้วเธอก็ค่อนข้างคล้ายกับเหมียวน้อย ทั้งคู่ขาดอะไรบางอย่างเหมือนกันและอาจพูดได้ว่าพวกเขามีชะตากรรมเดียวกัน ดังนั้นเมื่อเธอได้เหมียวน้อยและอุ้มไว้ในมือ จุดอ่อนโยนในหัวใจของเธอก็ดูเหมือนจะขยับเล็กน้อย

แต่น่าเสียดายที่มันกลับสู่สภาวะปกติอย่างรวดเร็ว

“โอ้ แมวแร็กดอลล์” ตามสัญชาตญาณ หลินหยูหยินพูดถึงข้อมูลของเหมียวน้อย “แมวแร็กดอลล์ถือได้ว่ามีขนาดและน้ำหนักค่อนข้างใหญ่กว่าแมวทั่วไป หัวของพวกมันเป็นรูปตัววี ดวงตากลมโตสดใสสีน้ำเงินและรูปร่างคราส ส่วนใหญ่แบ่งออกเป็นสี มีสามสีหรือสองสี แมวแร็กดอลล์มีนิสัยอ่อนโยน เงียบและเป็นมิตรกับผู้คนมาก

“แมวตัวนี้มีอายุเพียง 15 ถึง 20 วัน เพราะอุ้งเท้าหน้าทั้งสองข้างผิดรูปตามธรรมชาติ ทางการแพทย์ในปัจจุบันการรักษาค่อนข้างยาก”

ทุกคนกลั้นหายใจและฟังเธอ

“อย่างไรก็ตาม…” เมื่อพูดจบ คำพูดของหลินหยูหยินก็เปลี่ยนไป เธอพูดช้า ๆ ว่า “ถ้าเราใช้ระบบนำทางการเคลื่อนไหวของเส้นประสาทควบคู่ไปกับเกราะเหล็กเชิงกล มันอาจใช้ประโยชน์ได้”

ระบบนำทางการเคลื่อนไหวของเส้นประสาทควบคู่ไปกับเกราะเหล็กเชิงกล!

โวะฮ่าฮ่าฮ่า! เขาลืมเรื่องของหลินหยูหยินไปได้ยังไง คนที่มีความสามารถทางเทคโนโลยีที่แข็งแกร่งที่สุดคนนี้!

"หยูหยิน!" ดวงตาของหงต้าหลี่เปล่งประกาย “การพัฒนาจากเทคโนโลยีที่เธอเพิ่งพูดเมื่อกี้มันเป็นยังไง? เธอคิดว่ามันเป็นไปได้ไหม!?”

“ในตอนนี้ยังคงเป็นทฤษฎีอยู่” หลินหยูหยินส่งเหมียวน้อยคืนให้หงต้าหลี่อย่างนุ่มนวล น้ำเสียงของเธอฟังดูจืดชืด “นี่เป็นสาขาไมโครวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ในตอนนี้ฉันยังไม่สามารถเข้าใจได้ชัดเจน”

“โอ้…” เมื่อได้ยินแบบนั้น หงต้าหลี่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย อย่างไรก็ตามอารมณ์ของเขาฟื้นตัวเร็วมาก จากชื่อเพียงอย่างเดียว ระบบนำทางการเคลื่อนไหวของเส้นประสาทควรเชื่อมต่อกับเส้นประสาท นี้อาจนับเป็นนาโนเมตรด้วยซ้ำ ไม่ว่าหลินหยูหยินจะรู้เทคโนโลยีมากแค่ไหน แต่เธอก็ยังไม่สามารถสร้างอุปกรณ์ดังกล่าวได้ ดังนั้นหงต้าหลี่จึงได้แต่ถามว่า “แล้วกลไกเบื้องต้น มันคืออะไร.. บอกฉันได้ไหม?”

“กลไกนั้นง่ายมาก” หลินหยูหยินชี้ไปที่อุ้งเท้าหน้าของเหมียวน้อย “มันยังสามารถรับรู้ความรู้สึกที่อุ้งเท้าได้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเส้นประสาทยังไม่หักเพียงแค่ว่ากระดูกผิดรูปเท่านั้น วิธีนี้เราจำเป็นต้องตัดกระดูกออกจากกันและแทนที่เส้นประสาทด้วยวัสดุอื่น ๆ จากนั้นก็เชื่อมต่อเส้นประสาทกลับคืน ในระดับสากลเทคโนโลยี ยังคงเป็นแค่ทางทฤษฎีเท่านั้น พวกเขายังไม่พบวัสดุใด ๆ ที่สามารถใช้ประสาทได้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากที่จะนำไปใช้ นอกจากนี้ตัวเลือกที่ง่ายกว่า คือเพียงแค่ตัดอุ้งเท้าด้านหน้าออกและแทนที่ด้วยแขนเชิงกล”

ในที่สุดหงต้าหลี่ก็เข้าใจ หลังจากได้ยินเธอพูดอธิบาย

ทางเลือกที่หนึ่ง คือ ทำกระดูกใหม่แล้วเชื่อมต่อเส้นประสาท ด้วยวิธีนี้อุ้งเท้าจะทำงานเหมือนปกติเพียงแค่เปลี่ยนกระดูกด้วยกระดูกใหม่ อีกทางเลือกหนึ่งที่ง่ายกว่า คือ การเปลี่ยนอุ้งเท้าที่ผิดรูปด้วยกลไก

หงต้าหลี่คิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็ส่ายหัว “รออีกสักพักและดูว่าเทคโนโลยีนี้จะเป็นก่อนเถอะ เพราะถ้าเราแทนที่ด้วยกลไกโดยตรง เหมียวน้อยคงจะน่าสงสารมาก …”

ทุกคนรอบข้างพยักหน้าอย่างรุนแรง

ท้ายที่สุดแล้วมันก็เป็นเพียงเจ้าเหมียวน้อย มันน่ารักมาก ใครจะทนเห็นมันโดนตัดขาหน้าทิ้งได้

โชคดีที่ตอนนี้หงต้าหลี่ยังมีทางเลือก ตอนนี้เขายังสร้างโรงเรียนหลานเซียงไม่เสร็จ เมื่อสร้างเสร็จ เขาจะทุ่มเงินให้กับมัน! หึหึหึพอ รวมกับบริษัทย่อยด้านเทคโนโลยี มาดูกันซิว่าฉันจะสร้างเทคโนโลยีนี้ได้ไหม!

เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าเหมียวน้อยของฉันก็จะกลายเป็นแมวธรรมดาได้ ฮ่า ๆ!

ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายน่ะเหรอ ... อะไรกัน ก็แค่ต้นทุน อาเสี่ยอัจฉริยะต้องแคร์ด้วยเหรอ!?

แต่เมื่อพูดถึงชุดเกราะเหล็กนี้ หงต้าหลี่ก็นึกถึงชุดเกราะภายนอกในทันที เมื่อเขานึกถึงชุดเกราะภายนอก เขาก็นึกถึงไอรอนแมน และเมื่อเขานึกถึไอรอนแมน จู่ ๆ ก็มีคนมาเคาะประตูอย่างไม่คาดคิด ...

"ท่านนายน้อย" บุคคลนั้นคือจางไก เธอเดินเข้ามาหลังจากเคาะประตู เธอยิ้มและพูดว่า “ท่านนายน้อยค่ะ มีคนกำลังตามหานายน้อยอยู่ค่ะ

“คนที่มาหาฉัน” หงต้าหลี่ชี้ไปที่จมูกของตัวเอง “ฉันรู้จักคนนั้นไหม?”

“ท่านนายน้อยไม่รู้จักเขาค่ะ” จางไกตอบ “แต่คน ๆ นั้นบอกว่าคุณจะต้อนรับเขาแน่นอน”

"ฮะ?" มันแปลก ๆ ฉันไม่รู้จักเขา แต่ฉันจะต้อนรับเขาแน่นอน? เขาคนนั้นคือใคร หงต้าหลี่รู้สึกแปลก ๆ และถามว่า “เขาพูดอะไรอีกไหม? เขาเป็นคนปล่อยข้อมูลรั่วไหลใช่มั้ย? เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะต้อนรับใครก็ตามที่พูดแบบนี้หรอก ว่าไหม?”

"ใช่ค่ะ" จางไกรู้ว่าหงต้าหลี่จะไม่ปฏิเสธตรง ๆ อย่างแน่นอน เธอยิ้มและพูดว่า “เขาบอกว่ามันเกี่ยวกับเทคโนโลยีฉายภาพเสมือนจริง…”

"อะไรนะ!" เมื่อได้ยินแบบนั้น หงต้าหลี่ก็รีบออกไปทันที

เนื่องจากคนนั้นบอกว่ามันเกี่ยวกับเทคโนโลยีและมาหาฉัน ไม่ต้องสงสัย เขาต้องมาจากทีมที่พัฒนามัน!

พวกเขาบอกว่าตอนนั้นขาดเงินไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้พวกเขาจะต้องขาดเงินอีกแน่นอน ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะไม่มาที่นี่

ฉันไม่ได้เก่งอะไรเลย แต่ฉันมีเงิน เราเป็นคู่ค้าที่สมบูรณ์แบบ!

เมื่อหงต้าหลี่รีบวิ่งออกไป คนอื่น ๆ ก็ตามมาข้างหลัง พวกเขามาถึงห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว ตามที่คาดไว้มีชายหนุ่มสวมเสื้อยืดสีดำนั่งดื่มชาไขว่ห้างอยู่ เมื่อเห็นหงต้าหลี่เข้ามา เขาก็รีบลุกขึ้นยืนและเดินไปจับมือกับหงต้าหลี่ "ฮิฮิ นายน้อยต้าหลี่ต้องล้อเล่นแน่ ๆ ฉันเคยได้ยินชื่อของท่านมานานแล้ว ฮ่าฮ่า…”

ใช่ เขาเคยได้ยินมาบ้างแล้วว่าฉันเป็นคนอัจฉริยะแค่ไหน หงต้าหลี่ไม่ได้กังวลกับเรื่องนี้และจับมือกับเขาทันที "สวัสดี จะให้ฉันเรียกว่ายังไงดี?"

“สวัสดีครับ ผมชื่อ หลีอวนเฉิง” หลีอวนเฉิงยิ้มและตอบกลับ

หลีอวนเฉิงคนนี้เพิ่งจะอายุ 30 ปี ผมของเขาหยิกธรรมชาติ เขาดูปกติ รูปร่างของเขาก็ไม่ได้อวบอ้วนเหมือนกัน เขาเป็นแค่คนธรรมดา อย่างไรก็ตามเขาไม่ค่อยปกตินักเมื่อเขาพูด “ท่านนายน้อยต้าหลี่ คือว่า.. ผมเป็นผู้นำและเป็นผู้รับผิดชอบของทีมพัฒนาเทคโนโลยีฉายภาพเสมือนจริงครับ ความสามารถของทีมผมเป็นที่ยอมรับในระดับสากล ทุกคนต่างมีฝีมือกันถ้วนหน้า…”

เขายังคงต้องการที่จะแนะนำทีมของเขาต่อไป แต่หงต้าหลี่พูดขัดจังหวะเขาและพูดว่า “นายเงินหมดแล้วใช่ไหม? นั่นไม่ใช่ปัญหา ฉันไม่มีอะไร ฉันไม่รู้จะซื้ออะไรจนฉันมีเงินเหลือ ... ทีมของนายต้องการเท่าไหร่?”

ในตอนนี้หลีอวนเฉิงสำลักอย่างเห็นได้ชัด อย่างไรก็ตามวันนี้เขามาที่นี่เพื่อต้องการผู้สนับสนุน ที่จริงเขาต้องการไปที่อื่นเพื่อขอสปอนเซอร์ แต่เทคโนโลยีนี้ขายให้กับหงต้าหลี่ไปแล้ว บริษัท อื่น ๆ ไม่สนใจเลย ไม่มีใครเต็มใจรุกรานตระกูลหง ดังนั้นเขาจึงมาที่นี่ในวันนี้ เพื่อหวังว่าหงต้าหลี่จะสนใจ เขาพูดอย่างระมัดระวัง “เอ่อ ประมาณ…ประมาณห้าล้านหรือมากกว่านั้นครับ”

หลังจากพูดแบบนี้ เขาก็ยังคงกลัวว่ามันอาจจะมากเกินไปสำหรับหงต้าหลี่ เขาจึงรีบพูดเสริมว่า “จริง ๆ แล้วทีมของผมใช้ประหยัดมากอยู่แล้ว เงินห้าล้านนี้เป็นเพียงตัวเลขคร่าว ๆ เราคงไม่จำเป็นต้องใช้อะไรมากมาย…”

“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว!” หงต้าหลี่ขัดจังหวะเขาอีกครั้ง “ฉันเสนอ 20 ล้านให้ตัดสินใจเอาเองเลยว่าจะทำอะไร!”

หลีอวนเฉิงคุกเข่าลงโดยไม่พูดอะไรอีก "ได้ครับ! ถ้าเป็นเช่นนี้ นับจากนี้ไปพวกเราจะอยู่ภายใต้ท่านนายน้อยแล้วครับ!”