ระบบใช้จ่ายตอนที่239

บทที่ 239: ไม่พอ มันยังไม่พอ!

หลังจากได้ยินสิ่งที่ครูหวังพูด หงต้าหลี่ก็ลูบคางของเขาแล้วพูดว่า “นี่…แล้วเรื่องนี้ล่ะ? ครูหวังอยู่ในฐานะครูใหญ่ก่อน คงไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย? หากครูหวังทำได้ คุณจะแอบหลับในห้องวิทยุก็ได้นะ คุณทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ อยากทำอะไรก็ทำเลย”

ครูหวังก็คิดตามอย่างรอบคอบ "จริงด้วย ผมจะทำตามนั้นครับ แต่ก่อนผมก็เป็นครูและเคยเป็นครูใหญ่ชั่วคราว คิคิ ท่านนายน้อยต้าหลี่เป็นคนดีจริง ๆ ขอให้ท่านนายน้อยเฮงๆรวยๆครับ”

เขาคิดว่าฉันดีขนาดนั้นเลยเหรอ?

ในตอนนี้โรงเรียนหลานเซียงมีครูใหญ่ที่มีความรับผิดชอบและนิสัยดีแล้ว หงต้าหลี่พอใจกับการแต่งตั้งครูหวังให้เป็นครูใหญ่ประจำโรงเรียนของเขา หงต้าหลี่ดีดนิ้วแล้วพูดว่า “ปะ เข้าไปดูข้างในโรงเรียนกัน” ลองคิด ๆ ดูแล้วฉันไม่ได้ไปดูโรงเรียนเลยตั้งแต่เริ่มก่อสร้าง”

ตอนนี้มีขบวนกลุ่มคน รถยนต์จำนวนหนึ่ง ตามด้วยเต่าดำตัวยักษ์และปิดท้ายด้วยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมากกว่าหนึ่งร้อยคน พวกเขาสร้างภาพที่น่าเกรงขามนี้ในการเดินทางเหมือนอย่างกับเจ้าชายออกมาสำรวจประเทศของตัวเอง ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงที่ตั้งของโรงเรียน

หงเหว่ยกูพบสถานที่นี้ ซึ่งมันเป็นที่ดินที่เหมาะสมสำหรับโรงเรียนหลานเซียงที่หงต้าหลี่ต้องการ มีพื้นที่ด้านนอกของภูเขาเทียนจิงด้านหลังและครอบคลุมพื้นที่หลายหมื่นตารางเมตร คนงานทำงานอย่างกระตือรือร้นและได้สร้างอาคารหลักบางส่วนเสร็จเรียบร้อยแล้ว สถานที่แห่งนี้มีขนาดใหญ่ขึ้น เส้นรอบวงด้านนอกเป็นกำแพงที่ยาวมากโดยมีโรงอาหารและหอพักอยู่ไกลออกไป

พูดตามตรงพ่อของหงต้าหลี่เป็นคนใจกว้างมาก โรงเรียนนี้มีขนาดใหญ่พอ ๆ กับวิทยาลัยเทียนจิงที่หงต้าหลี่เรียนอยู่ อย่างไรก็ตามหงต้าหลี่ยังคงรู้สึกว่ามันยังใหญ่ไม่พอ

มันเป็นที่ดินของเขาเอง ทำไมเขาไม่สร้างให้มันยิ่งใหญ่อย่างที่เขาต้องการ?

หงต้าหลี่คิดอยู่พักหนึ่ง เขาถามหลิงเสี่ยวหยี่ว่า “เสี่ยวหยี่ วันนี้เราใช้จ่ายไปกับโรงเรียนนี้ไปเท่าไหร่แล้ว?”

หลิงเสี่ยวหยี่ตอบว่า “ท่านนายน้อยค่ะ เราสร้างฐานรากและโครงสร้างพื้นฐานของอาคารต่าง ๆพร้อมแล้วค่ะ มีเพียงอาคารการเรียนที่ก้าวหน้าเร็วกว่าที่อื่น ๆ ตอนนี้เราใช้จ่ายก่อสร้างไปประมาน 4 ล้านหยวน เราใช้ไปประมาณ 800,000 หยวนกับกำแพงโดยรอบและยังไม่ได้เริ่มต้นในส่วนที่เหลือ

ในความเป็นจริงสิ่งที่แพงที่สุดในการก่อสร้างอาคารอันดับแรก คือ ที่ดิน และประการที่สอง คือ การตกแต่งภายใน ตัวอาคารนั้นไม่ได้ราคาแพง

ถ้าเป็นคนธรรมดาสิ่งที่สำคัญที่สุด คือ เงินทุน อย่างไรก็ตามหงต้าหลี่มีระบบใช้จ่ายในใจของเขา ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนและการประหยัดเงินทุนเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำ เขายังคงมีภารกิจหลักที่ต้องทำ ถ้าเขาล้มเหลว คะแนนช่องความสามารถทางเพศก็จะโดนหักไป 10 คะแนน นั่นมันเป็นอะไรที่แย่มาก สวรรค์รู้ว่ามันต้องเพิ่มขึ้น มันจะเล็กลงไม่ได้ หงต้าหลี่ส่ายหัวและพูดว่า “ยังไม่พอ มันยังไม่พอ!”

ถังมู่ซินที่อุ้มลูกแมวอยู่ในอ้อมแขนของเธอถามอย่างสงสัย “เอ๊ะ ต้าหลี่อะไรยังไม่พอ? นี่ก็ดีแล้วนะ วิทยาลัยเทียนจิงของเราก็มีขนาดเท่านี้เหมือนกัน มันยังไม่พออีกเหรอ?”

หงต้าหลี่ยังคงส่ายหัว “ยังไม่พอ มันยังไม่พอ! นี่คือโรงเรียนของเรา มันจะขนาดเท่านี้ได้ยังไง? เสี่ยวหยี่ ขอให้ทุกคนหยุดงานก่อน เราต้องสร้างใหม่ ใช่ เอาแบบแปลนอาคารมาให้ฉันด้วย ฉันต้องดูให้ดี”

เมื่อได้ยินหงต้าหลี่พูดแบบนั้น ครูหวังก็บิดตัวและถามเสียงสั่น ๆ ว่า "ท่านนายน้อยต้าหลี่ อย่าบอกนะว่าท่านตั้งใจจะรื้อถอนและสร้างโรงเรียนใหม่? นั้นมันจะเสียเงินเป็นจำนวนมาก…”

หงต้าหลี่หน้าแดงและเกาหัวของเขา ถ้าฉันอยากทำ มันต้องดีที่สุด ฉันยังมีสโลแกนสำหรับโรงเรียนหลานเซียง เรียนรู้วิธีการจีบ…อา ไม่ ๆ  เรียนรู้ทักษะเทคโนโลยีที่หลายเซียง พร้อมด้วยนักเรียนหญิงที่มีทักษะสามพันคนและเตียงสแตนเลสแปดพันเตียง!”

ครูหวังตกใจมากกับคำพูดของหงต้าหลี่ เขาล้มลงกับพื้น เขาพูดอย่างหดหู่ว่า “นี่คือสโลแกนของโรงเรียนหลานเซียงของท่านนายน้อยเหรอครับ? สิ้นหวัง มันสิ้นหวังเกินไปแล้ว!”

เอ่อ อะไรคือคำขวัญที่ว่ามี นักเรียนหญิงที่มีทักษะสามพันคนและเตียงสแตนเลสแปดพันเตียง ...

ฟังดูแล้ว มันไม่เหมาะสมสักนิดเดียวเลย…

ครูหวังเป็นคนมัธยัสถ์ เขาชี้ไปที่หงต้าหลี่และตะโกนด้วยความโกรธ “ตอนนี้ท่านนายน้อยกำลังคิดจะทำอะไร ท่านยังเป็นลูกชายที่เอาแต่ใช้เงินไปวัน ๆ อยู่เหรอ?” จากนั้นเขาก็ทุบพื้นและร้องไห้ เขาพูดว่า “ผมคงคิดไปเอง ผมคิดเข้าหาคนที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยได้ยังไง ... ท่านนายน้อยไม่เคยอยากจะก่อตั้งโรงเรียนที่ดี ๆ ตั้งแต่แรก สิ่งที่ท่านทำแค่จ่ายเงินเท่านั้น เพราะท่านมีเงินมากเกินไป!”

เป็นที่เข้าใจได้ว่าเขาทำแบบนั้นจริง ๆ จนถึงตอนนี้มีการใช้จ่ายไปกับการสร้างโรงเรียนเกือบ 5 ล้านหยวนแล้ว และหงต้าหลี่ก็กำลังจะทุบมันทิ้ง คงไม่มีใครอยากให้ทุบทิ้ง สำหรับครูหวังแล้ว เขาเป็นคนรุ่นเก่าและอนุรักษ์นิยมมาก เขาเป็นผู้รอบรู้และเงินจำนวนมหาศาลที่เขาเคยเห็นมานั้น น่าจะน้อยกว่าหมื่นล้าน เขาอาจจะมีสุขภาพที่ดีขึ้นแล้ว ถ้าหงต้าหลี่ไม่ใส่ใจกับเงินหลายล้านดอลลาร์ ก็คงไม่ทำให้เขาหัวใจวาย

หงต้าหลี่ไม่ได้โกรธ เขาพูดว่า “ครูหวัง ดูก่อนสิ ฉันจริงใจกับการก่อตั้งโรงเรียนเพื่อให้เด็ก ๆ ที่มาจากแดนไกลได้มีที่เรียนที่ดี ฉันได้กำหนดไว้แล้วว่าพวกเขาจะมีอาหารและที่พักฟรีรวมทั้งค่าธรรมเนียม ฉันจะช่วยพวกเขาหางานในอนาคตด้วยซ้ำ โรงเรียนนี้มีการวางแผนอย่างดี! คิดว่าดีไหม? อย่ากังวลกับเรื่องนี้สิ”

หงต้าหลี่พูดด้วยความจริงใจ ครูหวังเงยหน้าขึ้นมองเขาขณะที่นั่งพื้น “ท่านจะทำอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ? ท่านไม่ได้ก่อตั้งโรงเรียนนี้เพื่อถลุงเงินใช่ไหม?”

หงต้าหลี่พยักหน้า "แน่นอน! ฉันอาจจะเป็นอาเสี่ย แต่ฉันก็ยังเป็นคนที่ไว้ใจได้”

ครูหวังเหลือบมองเต่ายักษ์ที่ยืนอยู่ด้านหลังกลุ่ม ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ และพูดกับหงต้าหลี่ว่า “อย่าโกหกผมนะครับ ถ้าอนาคตของเด็ก ๆ ต้องพังพินาศเพราะท่าน…” ใบหน้าและน้ำเสียงของเขาร้อนรนขึ้นเมื่อเขาพูดแบบนี้ “ฉันไม่โกหกหรอก แม้ว่าฉันจะกลายเป็นผีก็ตาม!”

บ้าเอ้ย ฉันไม่ได้เชี่ยวชาญศาสตร์เวทย์มนต์สักหน่อย

ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน หลิงเสี่ยวหยี่ก็มาพร้อมกับวิศวกร วิศวกรสวมหมวกนิรภัย เขาน่าจะอายุสี่สิบปีเศษ ๆ เขาจำได้ว่าชายคนนั้นที่อยู่ตรงหน้าเขา ในฐานะนายน้อยหงต้าหลี่ เขาถามอย่างสุภาพว่า “ท่านนายน้อยต้าหลี่ ท่านกำลังเรียกหาผมอยู่ใช่ไหมครับ?”

หงต้าหลี่หัวเราะเบา ๆ "ใช่แล้ว นี่โรงเรียนของพวกเรา มันใหญ่แค่ไหน? มีแบบแปลนอาคารให้ดูไหม? ด่วน ๆ เลย ให้ฉันดูหน่อย"

“แบบแปลนก่อสร้าง? ได้ครับ!” ในฐานะวิศวกรการสร้างอาคาร การที่ไม่มีแบบแปลนอาคารก็เหมือนกับการกินข้าวโดยไม่มีชาม เขารีบนำแบบแปลนก่อสร้างออกมาและหาสถานที่ที่จะเผยแพร่ “โรงเรียนของพวกเรามีพื้นที่กว้างใหญ่และมีกำแพงล้อมรอบที่แข็งแกร่ง ตอนนี้มีหอพักหนึ่งตึก สามารถอยู่ได้สี่คนต่อหนึ่งห้อง สามารถรองรับคนได้ห้าร้อยคน มีหนึ่งอาคารการสอนที่สามารถรองรับนักเรียนได้ 1,600 คนและอีกหนึ่งห้องโถงประชุมที่สามารถรองรับนักเรียนได้ถึง 1,000 คน โดยไม่มีปัญหา

“หอพักนักเรียนชั้นเดียว สูงสองชั้น สามารถอยู่อาศัยได้ 2,000 คน ไม่มีปัญหา ลู่วิ่งและสนาม ยาวประมาน 400*300  มันกว้างขวางแน่นอน สนามบาสเก็ตบอล 4 สนามและสระว่ายน้ำกลางแจ้ง สระว่ายน้ำมีขนาด 600 ตารางเมตร คุณสามารถว่ายน้ำได้ในฤดูร้อนและในฤดูหนาวอาจเป็นลานสเก็ตน้ำแข็ง…”

บอกตามตรงว่าโรงเรียนที่มีขนาดแบบนี้จะเป็นสถานประกอบการชั้นยอดไม่ว่าจะสร้างขึ้นที่ไหนก็ตาม คงจะเกินพอที่จะใช้เป็นโรงเรียนมัธยมได้แน่นอน อย่างไรก็ตามขึ้นอยู่กับว่าคุณกำลังคุยกับใคร สำหรับบางคน โรงเรียนแห่งนี้มันหรูหราเกินจินตนาการไปแล้ว

อย่างไรก็ตามในสายตาของหงต้าหลี่ยังถลุงเงินไม่มากพอ

“ใช่ ยังไม่พอ มันยังไม่พอ!” หงต้าหลี่ลูบคางของเขาและมองไปรอบ ๆ นี่คือที่ราบที่นำไปสู่พื้นที่ด้านนอกของภูเขาเทียนจิง รอบตัวไม่มีอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่า เขาคิดเรื่องนี้และปีนขึ้นไปบนหลังของเต่ายักษ์ เขาใช้มือปิดตานึงข้างและมองไปรอบ ๆ จากนั้นเขาก็มองอีกครั้งและเริ่มหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะของเขาแปลกขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเขาหัวเราะมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้คนที่อยู่รอบ ๆ รู้สึกขนลุกขึ้นมา

เขาหัวเราะต่อ ในขณะที่ทุกคนแทบล้มทั้งยืนเพราะรู้สึกกลัว ในที่สุดเขาก็ลงมาและเมื่อเขาพูด ทุกคนก็ตะลึง “จู่ ๆ ฉันก็มีไอเดียดี ๆ แล้ว ฮ่าฮ่า! ทิ้งแบบแปลนอาคารเหล่านี้ทั้งหมดซะ ใช่ หยุดการทำงานตอนนี้ รอให้ฉันได้แปลนสร้างใหม่”

วิศวกรตกตะลึงทันที “นี่…อาคารโครงสร้างที่เราใช้สร้างไป 5 ล้านหยวน เราจะทิ้งมันไปเหรอครับ?”

“ใช่ ไม่ต้องรีบ ปล่อยไว้นั้นล่ะ ฉันจะส่งมืออาชีพไปจัดการกับมัน” ในขณะที่เขาพูด หงต้าหลี่แตะนาฬิกาสื่อสารบนข้อมือของเขา มันเป็นของขวัญจากหลินหยูหยินผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยี “หยูหยิน สวัสดี เธอได้ยินฉันไหม? เธอได้ยินไหม?”

เสียงของหลินหยูหยินดังเข้ามาในนาฬิกาข้อมือของหงต้าหลี่ "โอ้ ได้ยิน! มีอะไรหรือเปล่า?”

“อืม ใช่” หงต้าหลี่ยิ้มในขณะที่พูดในนาฬิกาของเขา “ฉันตั้งใจจะสร้างเมืองไซไฟระดับไฮเอน ตอนนี้เธอว่างไหม? เธอมาที่นี่ได้ไหม? อ่อ ใช่ อย่าลืมเอาโน๊ตบุ๊คของเธอมาด้วยนะ คราวนี้ล่ะ เราจะสร้างใหม่!”

ฮิฮิ ตอนนี้ระบบได้รับการอัปเกรดแล้ว มีหลายอย่างที่ฉันสามารถใช้จ่ายได้ เราอาจสร้างเมืองไซไฟขนาดใหญ่ได้เช่นกัน วะฮ่าฮ่าฮ่า! เป็นเรื่องที่น่าพอใจ!

"โอ้ โอเค สิบนาที!" หลินหยูหยินวางสาย

ถังมู่ซินกระทืบเท้าของเธอ “ต้าหลี่ นายบ้าไปแล้วเหรอ?! เมืองไซไฟ? โรงเรียน?! นายต้องการสร้างเมืองไซไฟในโรงเรียนหลานเซียงงั้นเหรอ? มันจะต้องใช้เงินเท่าไหร่? นี่คือโรงเรียนที่ไม่แสวงหาผลกำไรนะ!”

"ฉันรู้น่า" ต้าหลี่ถามอย่างสงสัย

คราวนี้ทำเอาทุกคนอึ้ง ตะลึงจริง ๆ

เมืองไซไฟที่มีหลินหยูหยินผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยีในการวางแผนที่นี่ ... หากไม่มีเงินถึงร้อยล้านก็ไม่น่าจะทำอะไรได้ ทุกอย่างเริ่มซีเรียส!

เช่นเดียวกับถังมู่ซินก็คิดได้ว่าไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถหยุดความพยายามของหงต้าหลี่ได้และคงไม่มีใครทำให้ครอบครัวของเขาล้มละลายได้ เธอไม่รำคาญที่จะถามเขา เธอดึงหลิงเสี่ยวหยี่มาใกล้ ๆ และกระซิบว่า “พี่เสี่ยวหยี่เมืองไซไฟที่ต้าหลี่ต้องการสร้าง พี่คิดว่าจะได้ผลตอบแทนเท่าไหร่? มันไม่ใช่เงินก้อนเล็ก มันต้องใช้เงินจำนวนหลายร้อยล้านและอาจสร้างไม่เสร็จนะ หากไม่มีกำไรเลย…”

ครั้งนี้เสี่ยวหยี่ไม่รู้จะหาวิธีคำนวณค่าใช้จ่ายจริง ๆ ยังไง เมืองไซไฟไม่ใช่โครงการเล็ก ๆ นอกจากนี้เธอยังไม่รู้ว่าหงต้าหลี่ต้องการพื้นที่ขนาดเท่าไหน ท้ายที่สุดพวกเขาสองสามคน รวมถึงลี่เนียนเหว่ย คิดอยู่พักใหญ่และสรุปว่ารอให้หลินหยูหยินมาถึงก่อนจะตัดสินใจอะไร จากรูปลักษณ์ต่าง ๆ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับว่าหลินหยูหยิน

ในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงเครื่องมอเตอร์เบา ๆ  หลินหยูหยินผมสีฟ้าหมัดผมแกะสองข้างก็ได้ลงจากรถอย่างไม่สนใจอะไร เธอเดินไปที่ด้านข้างของหงต้าหลี่และพูดว่า "ฉันมาแล้ว เมืองไซไฟที่นายกำลังพูดถึงมันคืออะไร?”