ระบบใช้จ่ายตอนที่223

บทที่ 223: ช่วยเหลือเต่ายักษ์

“อัยยา เด็กดื้อคนนี้กล้าแกล้งปู่เหรอ เดี๋ยวเถอะ!” เมื่อมือซุกซนของหงต้าหลี่พยายามจะดึงหนวดของหงตู หงตูเลยขยับตัวหนี เขาพูดว่า “ฉันไว้หนวดนี้มานานแล้ว ฉันจะไว้หนวดตลอดชีวิต!”

"ผมแค่ล้อเล่นเองปู่" หงต้าหลี่หัวเราะคิกคักและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ปู่ครับ ผมจะไปแล้วนะ ผมจะกลับมาหาเมื่อผมว่าง ถ้าพูดถึงแล้วละก็สภาพแวดล้อมที่นี่สดชื่นมากครับ ฮิฮิ ผมรักธรรมชาติที่สุด!”

“ไปเลย เด็กน้อย” หงตูหัวเราะชอบใจเสียงดัง “หลานมาครั้งหน้า ปู่จะเซอร์ไพรส์หลานเอง จริงสิ หวังต้าหมิง กีเซอร์หวังจะอยู่ที่นี่อีกสองสามวันที มีเรื่องพูดคุยกับฉันนิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวฉันจะส่งเขากลับไปหาเธอเอง”

"โอ้ โอเคครับ" กีเซอร์หวังเป็นคนรุ่นเดียวกับปู่หงตู ดังนั้นหวังต้าหมิงก็ไม่จำเป็นต้องยุ่งหรือหยุดพวกเขา หงต้าหลี่นั่งในรถ จากนั้นเขาก็โบกมือลาหงตู “ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะท่านปู่ โอ้ ใช่ ปู่จะเซอร์ไพรส์อะไร?”

“เร็ว ๆ ไป เร็ว ๆ ไป ฉันจะโกรธแกแล้วนะ ถ้าแกยังถามอีก” หงตูรู้สึกโกรธทันทีที่เป็นคนจัดการเงินรางวัลทายาทรุ่นใหม่ แต่ต้าหลี่กลับไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ “เด็กน้อยเอ้ย เมื่อวานแกยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยใช่ไหม …”

หวังหมิงหยูค่อย ๆ เหยียบคันเร่งและพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “จิตใจที่ไร้กังวลของนายน้อยต้าหลี่เป็นสิ่งที่น่าอิจฉาจริง ๆ”

หงต้าหลี่สูดลมหายใจเข้าในขณะที่เขาพูดว่า “แน่นอน ความสุขของคนไร้กังวลนั้นมันสุดยอดมาก! ไปกันเถอะ ไปช่วยเจ้าเต่ายักษ์กัน!”

เมื่อออกจากพื้นที่คฤหาสน์ตระกูลหง รถแองเจิ้ลเพลย์สามคันและโซแองเจิ้ลหนึ่งคันพร้อมด้วยรถสปอร์ตสีดำสุดเท่ของหลินหยูหยินแล่นอยู่บนถนน เดินทางไปตามถนนสายหลักรอบนอกและตรงไปยังพื้นที่ด้านนอกของภูเขาเทียนจิง

“อ๊ะ ที่นี่เยี่ยมมาก! ฮ่าฮ่า!” เมื่อเขาลงจากรถ หงต้าหลี่ก็สูดลมหายใจแรง ๆ "นี่คืออากาศอันบริสุทธิ์! ฉันรักธรรมชาติ! วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"

เมื่อพูดถึงอากาศที่นี่ดีกว่าอากาศที่เต็มไปด้วยฝุ่นควันในเมืองมาก

หงต้าหลี่รู้สึกแข็งแกร่งเป็นพิเศษและเขาได้รับฉายาว่า อาเสี่ยน้อยรักธรรมชาติ

จากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าไปทางถ้ำใต้ดิน ในที่สุดเมื่อพวกเขามาถึงปากถ้ำ หงต้าหลี่ก็มึนงงทันที

ไม่ใช่เพราะจ้าวซูเรนที่ปัญญาอ่อนอยู่ที่นั่น แต่มันเป็นเพราะฉากข้างนอกทั้งหมดเปลี่ยนไปอย่างมาก

บนพื้นดินมีเครื่องจักรขุดสองสามชุดที่กำลังทำให้ถนนเรียบ และยังมีรถบรรทุกขนาดใหญ่กำลังลากดินโคลนและหินทรายซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังสร้างถนนที่นี่ ในขณะเดียวกันผู้ที่มีหน้าที่ควบคุมงานวิศวกรรมถนนเหล่านี้คือชายสวมแว่นกันแดด บราเดอร์เทิรน์แบค

“พี่ชายเทิรน์แบคตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น?” ต้าหลี่เคยเห็นเขาเมื่อคืนก่อนและเห็นเขาอีกครั้งในวันนี้ ซึ่งทำให้หงต้าหลี่รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ เขารีบเดินไปข้างหน้าและถามว่า “ฉันจำได้ว่าคุณยุ่งมาก…”

"อ่า ใช่ครับ" มู่ฮุยโจวยิ้มและพูดว่า “ในตอนแรกสถานที่นี้เจ้าของเดิมได้ขายให้ท่านนายน้อยไปแล้ว ดังนั้นเราไม่เข้าไปยุ่ง อย่างไรก็ตาม อย่างที่ท่านทราบ มีผลเหตุการณ์เกิดขึ้นที่นี้ ดังนั้นบอสของเราจึงตั้งใจมอบของขวัญให้ท่านนายน้อยสำหรับการพบกันครั้งแรกครับ ในอนาคตจะมีการสร้างถนนที่นี่เพื่อพัฒนาสถานที่นี้ได้สะดวกยิ่งขึ้น อืม ดูสิ เรายังไม่ได้แตะต้องต้นไม้พวกนี้เลย แม้แต่นิดเดียวและเราได้สร้างมันทั้งหมดตามลักษณะภูมิประเทศ เราไม่ได้ทำลายสภาพแวดล้อมใช่ไหมครับ?”

“เฮ้เฮ้ ก็ไม่เลว” การสร้างถนนนี้จะช่วยให้เขาประหยัดเงินได้มาก ดังนั้นหงต้าหลี่จึงค่อนข้างพอใจ “ขอบคุณที่มีน้ำใจกับฉันนะ” จากนั้นเขาก็เผยให้เห็นเขี้ยวของเขา “พูดมาสิ ฉันจะรับฟังคำขอของคุณ คุณรู้ไหมว่าการสร้างถนนเส้นนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรกับฉันเลย…”

มู่ฮุยโจวเกือบสะดุดล้มลงกับพื้น หงต้าหลี่คนนี้พูดตรงจริง ๆ … แต่ฉันชอบ!

มู่ฮุยโจวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อย ๆ พูดว่า “เฮ้เฮ้ ง่ายจริง ๆ ที่ได้พูดกับท่านนายน้อยต้าหลี่แบบนี้ครับ เจ้านายของเราบอกว่าการที่จะไปช่วยเหลือเต่ายักษ์แบบนั้น หากให้ผู้คนอื่นเห็นตรง ๆ อาจทำให้เกิดความวุ่นวายได้ง่าย ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่จะช่วยเหลือมัน เราอยากที่จะติดตามและปกป้องมันตลอดทาง จากนั้นเราก็จะสามารถบอกสาธารณชนได้ หากไม่สามารถช่วยได้ เราคงได้แต่ต้องกระจายข่าวออกไป”

สิ่งที่เขาหมายถึงคือจะไม่มีปัญหา ถ้าสิ่งนั้นต้องปรากฏต่อหน้าสาธารณชน อย่างไรก็ตามจำเป็นต้องดำเนินการผ่านการรับรองความถูกต้องและเป็นพยานของประเทศ เพื่อหลีกเลี่ยงข่าวลือต่าง ๆ ที่อาจทำให้คนอื่นกลัว

ทำไมหงต้าหลี่ถึงคัดค้านคำขอเช่นนี้? เพราะในปัจจุบันมันเป็นของเขาและเขาไม่ได้สนใจเลย เขาพยักหน้าตรง ๆ และพูดว่า “ถ้าเป็นแบบนั้นก็โอเค เอาล่ะ เราจะไปกันแล้วใช่ไหม?”

"โอเค!" เนื่องจากหงต้าหลี่ได้ตกลงแล้ว นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา

หงต้าหลี่เดินไปพร้อมกับลี่เนียนเหว่ย,ถังมู่ซิน,หลินหยูหยิน,หวังหมิงหยู และคนอื่น ๆ ในขณะที่มู่ฮุยโจวนำเพื่อนร่วมงานของเขาสี่คนและกลุ่มออกเดินทางทันที ในเวลาไม่นานกลุ่มคนของพวกเขาก็มาถึงสถานที่ ที่เป็นถ้ำเล็ก ๆ ซึ่งก่อนหน้านี้พวกเขาไม่สามารถผ่านเข้าไปได้

ถ้ำนี้ไม่อนุญาตให้ผู้คนเข้าไปในตอนแรก ในตอนนี้ได้ถูกขยายออกพอสมควรโดยทีมวิศวกรมืออาชีพ ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันเพียงพอแล้วสำหรับคน ๆ หนึ่งที่จะคลานเข้าไปในนั้น มู่ฮุยโจวยิ้มและพูดว่า “หินเหนือศีรษะนี้ทับซ้อนกันจริง ๆ วิศวกรได้พูดไว้ว่าตอนนี้ไม่สามารถขยายได้อีก ขณะนี้เขากำลังสำรวจเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้และเราต้องรอจนกว่าผลลัพธ์จะออกมา เพื่อดูว่าเราสามารถขยายวงกว้างต่อไปได้หรือไม่ หรือหากทำอะไรเกินไป อาจจะทำให้ภูเขาถล่มได้ง่าย อย่างไรก็ตามในตอนนี้มันไม่สะดวกสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนที่จะเข้าไปครับ”

"โอเค ไม่มีปัญหา" อย่างไรก็ตามจากการอ้างอิงถึงภาพถ่ายโดยอุปกรณ์ขนาดเล็กนั้น หงต้าหลี่คุ้นเคยกับภูมิประเทศที่นี่มากขึ้น ดังนั้นเขาจึงพูดตรง ๆ ว่า “เข้าไปก่อน ค่อยคุยกันทีหลัง!”

ทุกคนคลานไปข้างหน้าทันที โดยมีมู่ฮุยโจวเป็นผู้นำตามด้วยหวังหมิงหยู จากนั้นก็เป็นหงต้าหลี่,หลินหยูหยินและคนอื่น ๆ ตามมา ถึงเวลานี้ไม่ต้องกังวลอีกต่อไปว่าเสื้อผ้าของพวกเขาจะเปื้อนสกปรกหรือไม่ ทุกคนจะพูดคุยกันหลังจากที่พวกเขาเข้ามา

หลังจากผ่านอุโมงค์เล็ก ๆ ที่แคบ ๆ ในไม่ช้าก็ถึงปลายอุโมงค์ มันกลับกว้างขวางขึ้น กลุ่มคนของเขาคลานไปก่อน จากนั้นพวกเขาก็หมอบลงแล้วงอเอวพร้อมกับยืนตัวตรงในที่สุด หลังจากนั้นประมาณ 20 นาที ในที่สุดพวกเขาก็เข้าไปในถ้ำใต้ดินขนาดใหญ่ที่มีเต่ายักษ์หงายท้องอยู่

เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ จู่ ๆ ก็มีแสงอ่อน ๆ ในมือของพวกเขาส่องสว่างขึ้น หงต้าหลี่และคนอื่น ๆ ตกตะลึงอีกครั้ง

ภาพที่บันทึกโดยอุปกรณ์ขนาดเล็กนั้นยังไม่ชัดเจนมากนัก เนื่องจากถ่ายจากระยะไกลเกินไป แต่ตอนนี้ทุกคนยืนอยู่ตรงหน้ามัน พวกเขารู้แล้วว่าเต่ายักษ์อยู่ตรงหน้าพวกเขา

เพื่อที่จะดูดวงตาของเต่ายักษ์ตัวนั้น อุปกรณ์ส่องสว่างที่ทุกคนใช้เป็นอุปกรณ์ส่องสว่างที่ไม่สว่างจ้าเกินไป แสงไฟแทบจะไม่สามารถมองเห็นโครงร่างของเต่ายักษ์ได้

ทันทีที่แสงส่องสว่าง สิ่งแรกที่หงต้าหลี่เห็นคือหัวเต่าขนาดมหึมา (หงต้าหลี่ตกใจตาตะลึงด้วยความชื่นชอบ ... ) และขนาดของมันก็ใหญ่กว่าครึ่งหนึ่งของร่างกายหงต้าหลี่ และนั่นหมายถึงความกว้างเท่านั้น ...

ตาสองข้างของเต่าเพียงอย่างเดียวนั้นมีขนาดใหญ่เกือบเท่าหัวของหงต้าหลี่และหัวเต่าทั้งตัว  เต่ามีหนามงอกขึ้นไปทั่ว ตอนนี้มันกำลังหงายท้องนอนอยู่ตรงนั้น ซึ่งดูตลก แต่ก็น่ากลัวในเวลาเดียวกัน

เปลือกขนาดใหญ่ดูเหมือนว่ามันจะยาวประมาณ 3.5 เมตร สูง 2 เมตร เสริมด้วยขาขนาดใหญ่ทั้งสี่ที่หนาเกือบเท่าขาช้าง น้ำหนักของเต่าทั้งตัวน่าจะไม่ต่ำกว่า 5,000 กิโลกรัม

ถ้าเทียบกับคนมากมายโดนทับก็คงไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่น้อย กุญแจสำคัญ คือ หลังจากที่มันตัวโตและมีขนาดใหญ่เช่นนี้ หากพลิกไปด้านข้าง กระดองเต่าของมันจะบดขยี้ขาของมันได้ง่ายและนั่นคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ ๆ

“ต้าหลี่เราจะทำยังไงดี?” ถังมู่ซินถามว่า “พวกเราเข้ามาแล้ว แต่เราจะพลิกตัวมันกลับยังไง”

“เต่ายักษ์ตัวนี้ ฉันจะทำยังไงดี?” หงต้าหลี่พูดอย่างเศร้าโศก “ถ้าเราพลิกมันไปด้านข้าง ขาของมันอาจจะแหลก เราจะใช้แรงยกมันยังไม่ได้ด้วยซ้ำ ปัญหาคือไม่สามารถนำรถเครนมาที่นี่ได้”

"ใช่" มู่ฮุยโจวพยักหน้าและพูดว่า “เราคิดคำนวณไว้ก่อนหน้านี้แล้วและควรพลิกเต่าตัวนี้โดยตรงแบบนั้นจะทำให้ขาของมันหักแน่นอน ที่สำคัญคือมันนอนหงายท้องแบบนี่มาสักพักแล้ว ดังนั้นมันคงจะไม่ได้กินน้ำมานานแล้ว และหากไม่มีกล้ามเนื้อมารองรับก็จะไม่ได้ผลอย่างแน่นอน ดังนั้น…” มู่ฮุยโจวมองไปที่หงต้าหลี่ “ท่านนายน้อยต้าหลี่ ท่านมีไหวพริบมาตลอด ตอนนี้เราสามารถพึ่งพาท่านได้เท่านั้น…”

ปัญหาตอนนี้ชัดเจนมาก

ทางเข้าถ้ำที่นี่เล็กเกินไป ดังนั้นเครื่องจักรขนาดใหญ่จะไม่สามารถเข้าไปได้

ไม่สามารถใช้แรงพยุงมันได้ เนื่องจากขาของเต่ายักษ์อาจจะหักได้ง่ายเมื่อพลิกมันคว่ำ

พลังของมนุษย์ไม่เพียงพอแน่นอน

ดังนั้นหงต้าหลี่จึงทำได้เพียงแค่ตบหัวเต่าตัวใหญ่อย่างช่วยไม่ได้ “เจ้าเต่ายักษ์ เจ้าตัวโต ในตอนนี้เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยแกไว้ที่นี่ก่อน ฉันต้องคิดให้ดีว่าจะพลิกแกยังไง …”

แปลกมากเมื่อเต่าได้ยินคำพูดของหงต้าหลี่ มันก็ค่อย ๆ หลับตาลงและหลังจากนั้นมันก็อ้าปาก “คูคู่ววว …”

“ต้าหลี่ดูเหมือนมันจะเข้าใจสิ่งที่นายพูดนะ!” ถังมู่ซินอุทานอย่างประหลาดใจ

ไม่ชัดเหรอ? ฉันมีเอฟเฟคเพื่อนที่ดีที่สุดยังไงล่ะ!

อย่างไรก็ตามปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้คือจะพลิกมันยังไง

หงต้าหลี่มองไปรอบ ๆ อย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นเขาก็หยิบอุปกรณ์ส่องสว่างและเดินไปรอบ ๆ เต่ายักษ์ ในที่สุดเขาก็หยุดและพูดว่า “ทุกคนอย่าพึ่งกังวล ไปดูที่รอบๆก่อน เราจะคิดหาทางกันใหม่”

คำราม … เต่ายักษ์ตอบกลับมา

หลังจากที่มันมีชีวิตอยู่เป็นเวลาหลายปี แม้ว่าความฉลาดของมันจะแตกต่างจากมนุษย์ แต่อย่างน้อยมันก็สามารถเข้าใจได้ว่าหงต้าหลี่มีเจตนาดีและตอนนี้ก็ยังไม่มีทางออกที่ดีที่จะช่วยมัน ดังนั้นพวกเขาจึงหยุดพยายามตอนนี้

เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม สถานที่ที่เหมาะสมและคนที่เหมาะสมเป็นสิ่งที่จำเป็น ตอนนี้ทั้งเวลาและผู้คนถูกต้อง ขาดเพียงสถานที่ หงต้าหลี่จำได้ว่าเขาเคยเห็นถ้ำเล็ก ๆ ในถ้ำขนาดใหญ่นี้ ดังนั้นกลุ่มคนจึงเดินต่อไปในทันทีและไม่นานหลังจากที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้ามีถ้ำขนาดเล็กประมาณ 30 เมตรอยู่ด้านหลังเต่าตัวใหญ่

ถ้ำเล็ก ๆ นั้นมีความยาวประมาณ 6 เมตรและมีความกว้างประมาณ 4 เมตร หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในถ้ำแล้ว มีทางขึ้นไปอีก เมื่อพิจารณาจากพื้นที่แล้ว มันอาจจะเป็นทางที่นำไปใกล้เชิงเขา

ตามที่คาดไว้หลังจากที่กลุ่มเดินไปอีก 100 เมตรขึ้นไปโดยประมาณ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงถ้ำที่เล็กกว่าก่อนหน้านี้มาก

ภายในถ้ำค่อนข้างแห้ง อย่างไรก็ตามหงต้าหลี่ได้ค้นพบบางอย่างที่แปลกประหลาด ทันใดนั้นเขาก็เห็นรอยกรงเล็บสองสามรอยบนพื้นซึ่งลึกลงไปประมาณครึ่งนิ้ว

“เดี๋ยวก่อน ฉันรู้แล้วว่าจะช่วยมันยังไง หึหึหึหึหึหึ ฉันรู้วิธีช่วยเต่ายักษ์แล้ว!” หงต้าหลี่หัวเราะเสียงดัง