ระบบใช้จ่ายตอนที่216

บทที่ 216: การประชุมตระกูล (ตอนที่18)

"โอเค พ่อเข้าใจแล้ว ..." หงตูวางสายด้วยมือที่สั่นเทา หงตูรู้สึกว่าวันนี้เขาได้รับข้อมูลมากเกินไป

หงต้าหลี่ เด็กน้อยคนนี้เขาควรถูกเรียกว่าอาเสี่ยหรืออัจฉริยะ?

ถ้าไม่ เขาเป็นอาเสี่ยอัจฉริยะรึเปล่า? อาเสี่ยอัจฉริยะ?

ในตอนนี้แม้กระทั่งอัจฉริยะอันดับหนึ่งของตระกูลหงอย่างมู่หยู่ซีก็สามารถพูดซ้ำคำเดิมที่เลขาเสี่ยวหลิวพูดไว้ในตอนนั้นได้

พลังทั้งหมดที่มีก็ไม่อาจสู้โชคของท่านนายน้อยต้าหลี่ได้

หงต้าหลี่ยังคงนอนอย่างสบายที่นั่น

ในขณะที่มู่หยู่ซีกำลังประหลาดใจ ลูกหลานทั้งหมดที่อยู่ในห้องประชุมก็เริ่มซุบซิบกัน

“โอ้ พระเจ้า เขาเป็นแบบนั้นเพียงเพราะถลุงเงินเล่น ฉันอยากจะบ้าตาย อยากจะเอาเต้าหู้มาทุบหัวซะจริง…”

“เฮ้ ถ้าฉันเรียนรู้จากนายน้อยต้าหลี่และถลุงเงินตลอดทั้งวัน คิดว่ามันจะได้ผลตอบแทนดี ๆ ไหม?”

“นั่นเป็นความคิดที่ดี ฉันก็คิดจะทำอย่างนั้นอยู่บ้าง แต่หากไม่มีโชคอย่างนายน้อยต้าหลี่ ฉันรับประกันได้ว่าบางทีมันอาจจะได้รับผลลัพธ์แย่ ๆ กลับมาแทน”

“ก็จริง เฮ้อ…แต่ฉันเองก็อยากจะถลุงเงินเหมือนกัน!”

เมื่อได้ยินการสนทนาของลูกหลานรอบ ๆ ใบหน้าของหงอันเปาก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว จากนั้นหน้าของเขาก็ซีดอีกครั้ง ความทุกข์ทรมานในวันนี้มันมากเกินไปสำหรับเขา

แม้แต่หงเจียนหยี่ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็มีเหงื่อออกที่หน้าผาก เมื่อเขามองดูแล้ว คนที่จะได้อันดับสามอย่างหงอันเปา ตอนนี้คงไม่ได้อันดับสามแล้ว ไม่จำเป็นต้องคิดซ้ำอีก

ตามที่คาดการณ์ไว้ หงตูไอกระแอมสองสามครั้ง ก่อนที่เขาจะประกาศเสียงดัง “ฉันเชื่อว่าทุกคนได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้แล้ว ปีนี้ อันดับที่หนึ่ง ได้แก่ … หงต้าหลี่ มีใครจะคัดค้านไหม?”

ใครจะค้านอะไรไหม? ใครกล้าที่จะค้านอะไรไหม?

เมื่อเห็นว่าหงอันเปาถูกทิ้งปางตายแบบนี้ สุดท้ายแล้วเขาทำได้แค่เพียงต่อสู้ดิ้นรนต่อ “ผมขอคัดค้าน!”

"โอ้? โอเค ว่ามา“แม้ว่าเขาจะไม่พอใจมากนัก แต่หงตูก็ยังคงถามอย่างเป็นมิตร”อันเปา มีอะไรข้องใจไหม? เธอพูดมาได้เลย” ท้ายที่สุดพวกเขาทุกคนก็เป็นหลานชายของเขาและแม้ว่าเขาจะไม่ชอบหงอันเปา แต่พวกเขาก็ยังเป็นคนในตระกูลเดียวกัน แต่หงตูก็ไม่ได้ให้ความรักกับพวกเขาทั้งสองแตกต่างกันเลย ...

“หงต้าหลี่ เขาก่อตั้งแก๊งมาเฟีย!” หงอันเปาใช้ไม้เด็ดสุดท้ายของเขา “เขารับคนมาจากแก๊งรัฐมนตรีโซไซตี้มาทั้งหมด เพื่อมารับใช้ภายใต้อำนาจของเขา! นี่เป็นเรื่องใหญ่ ท่านผู้อาวุโสจะปล่อยให้คนแบบนั้นได้อันดับที่หนึ่งไม่ได้! ไม่เช่นนั้นใครจะรู้ว่าจะเกิดปัญหาใหญ่อะไรขึ้น บางทีเขาอาจจะลอบฆ่าพวกเราก็ได้!”

"อย่างนั้นเหรอ" เมื่อรู้เรื่องที่หงอันเปาพูด หงตูก็ขมวดคิ้ว

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ พูดได้ว่าอาจจะมีการสมรู้ร่วมคิดระหว่างแก๊งและนักธุรกิจ ดังนั้นจึงไม่นับว่าเป็นประเด็นใหญ่

อย่างไรก็ตามปัญหา คือ การสมรู้ร่วมคิดและเรื่องส่วนตัวเป็นแนวคิดที่แตกต่างกันสองแบบ

การสมรู้ร่วมคิดเป็นการทำงานร่วมกันและมีปัจจัยที่น่าสนใจเหมือนกัน

การทำงานร่วมกัน หากมีผลประโยชน์ร่วมกัน พวกเขาจะยังร่วมมือกันและถ้าหมดผลประโยชน์ก็จะแยกย้ายจากกันไป ดังนั้นจะไม่มีปัญหามากนัก แม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม

อย่างไรก็ตามการดำเนินสิ่งต่าง ๆ เป็นเรื่องส่วนตัว ความสำคัญจึงแตกต่างกัน แม้ว่าบุคคลนั้นจะมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่คนที่เป็นบอส เมื่อทำผิดกฎหมายอย่างไรก็ตามก็จะเกี่ยวข้องกับธุรกิจร่วมกันด้วย เป็นเรื่องปกติที่มันจะเกิดขึ้น แต่ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือมีเรื่องที่ไม่คาดคิด หัวหน้าแก๊งทั้งสามหรือนักธุรกิจที่ทำผิดกฎหมาย พวกเขาก็จะป้องกันตัวเอง

ตอนนี้หงต้าหลี่ได้เลือกแก๊งคณะรัฐมนตรีโซไซตี้มาทั้งหมดแล้ว เมื่อเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น มันจะเป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากในการจัดการ

เกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว แม้แต่หงตูก็ไม่สามารถนั่งนิ่งได้ ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ผู้ช่วยของเขาที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาไว้ “รีบไปตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เด็กคนนั้น ต้าหลี่เกี่ยวข้องกับแก๊งที่ผิดกฎหมายได้อย่างไร?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหงอันเปาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ฮิฮิ เดี๋ยวก่อนนะ อย่ามาโทษฉันในเรื่องนี้ เพราะฉันจะไม่พลาดโอกาสดี ๆ แบบนี้หรอก

ไม่นานผู้ช่วยก็กลับมาและเริ่มรายงาน “ท่านผู้อาวุโสครับ ท่านนายน้อยต้าหลี่ได้เลือกแก๊งคณะรัฐมนตรีมาทั้งหมดจริง ๆ ปัจจุบันหัวหน้าแก๊งอย่างโยเทียนเฮาได้ยอมรับท่านนายน้อยต้าหลี่ให้เป็นหัวหน้าแล้ว”

เมื่อผู้ช่วยพูดจบ หงอันเปาแทบจะหยุดตัวเองไม่ให้ส่งเสียงหัวเราะคำรามถึงสามครั้ง ฮ่าๆๆ คราวนี้มีหลักฐานเพียงพอแล้ว ดูสิว่ายังทำอะไรได้อีก!

น่าเสียดายที่หงอันเปามีความสุขเร็วไป ...

“อย่างไรก็ตาม…” ผู้ช่วยพูดต่อ “ด้านของโยเทียนเฮาพูดว่า.. เงินที่ท่านนายน้อยต้าหลี่ให้นั้นมากเกินไป ปัจจุบันเขาทำตามคำสั่งของนายน้อยต้าหลี่ โดยการเป็นผู้นำของลูกน้องทั้งหมดในการเล่นเกมออนไลน์ ทุกวันนี้เขาเล่นเกมมังกรยุคทวีปที่โด่งดัง พวกเขาได้ก่อตั้งกิลด์ชื่อว่า”สมาคมอู้ฟู่“และพวกเขาก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการติดต่อเรื่องผิดกฎหมายเลยในตอนนี้…”

ไอ้บ้า! หัวหน้าแก๊งบ้าอะไร พาลูกน้องเล่นเกมออนไลน์ทุกวัน?!

หงอันเปาสาปแช่งในใจอย่างไม่หยุดหย่อนและเกือบหัวใจวาย เขารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นและยมโลกกำลังจะรับตัวเขาไป! หัวหน้าแก๊งแบบไหนกันที่ต้องชวนลูกแก๊งมานั่งเล่นเกมแบบนี้?!

เขาเล่นกับเราแบบนั้นไม่ได้!

น่าเสียดาย เห็นได้ชัดว่าเลขายังสรุปไม่เสร็จ “ยิ่งไปกว่านั้น ผมได้ยินมาว่าเกี่ยวกับปัญหานี้ ฝ่ายตำรวจก็ค่อนข้างให้การสนับสนุนด้วย ท้ายที่สุดแล้วจึงทำให้แก๊งของพวกเขาไม่มีความผิด ยิ่งไปกว่านั้นโยเทียนเฮาและคนอื่น ๆ ไม่ได้ทำอะไรเลย สิ่งที่พวกเขาทำมากที่สุดคือการทะเลาะวิวาทและการต่อสู้เล็ก ๆ น้อย ๆ โดยคำนึงถึงธุรกิจของตัวเองและอื่น ๆ เท่านั้นเองครับ”

อย่างไรก็ตามเลขานุการยังพูดไม่จบ “ในขณะนี้รองหัวหน้าสำนักงานของมิสเตอร์หยางที่อยู่ข้างตำรวจได้พูดว่าท่านนายน้อยต้าหลี่ทำงานได้ดีและเขายังคิดที่จะให้รางวัลท่านนายน้อยต้าหลี่เป็นผ้าไหมอีกด้วย เขาแค่กังวลว่าท่านนายน้อยต้าหลี่จะไม่สนใจ ดังนั้นเขาจึงไม่มา…”

จู่ ๆ หงอันเปาก็อยากบีบคอผู้ช่วยคนนั้นจนตาย

คุณตั้งใจจะต่อต้านฉันใช่มั้ย? คุณตั้งใจต่อต้านฉันจริง ๆ ใช่มั้ย?!

แม้แต่หงตูก็ต่อต้านเขา “ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นเหรอ? เอ๊ะ เหมือนกับที่ฉันเคยพูดไว้ว่าต้าหลี่คนนี้ เขาเป็นเด็กที่ใจดีมาก เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะมีส่วนร่วมในการทำเรื่องชั่ว ๆ พวกนั้นแค่พาลูกน้องเล่นเกมเอง เด็กคนนั้นจัดการทำทุกอย่างดีหมด แต่เขาติดเล่นเกินไปหน่อย”

ตอนนี้เขาชอบหงต้าหลี่มากขึ้นเรื่อย ๆ ในทางกลับกัน หงอันเปากัดฟันด้วยความโกรธ

เขารู้สึกโชคร้ายเสมอ โชคร้ายอย่างไม่คาดคิด ผู้ช่วยวิ่งมาอย่างรวดเร็วมากและพยายามสงบสติอารมณ์ ในขณะที่เขาพูดอย่างกังวลว่า "ท่านผู้อาวุโสครับ มีบางอย่างเกิดขึ้น! มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นครับ! เปิดรายการข่าวไดอารี่โฟกัสของโทรทัศน์สถานีเทียนจิงตอนนี้เลยครับ!"

"ไดอารี่โฟกัส? แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?" จากข่าวข้อมูลโทรทัศน์ ข้อมูลไม่มากก็น้อย ในตอนนี้หงตูยังไม่สามารถคาดเดาสถานการณ์ใด ๆ ได้ "มันคืออะไร? อย่าพูดติดอ่างและพูดเร็วเกินไปสิ!"

"ได้... ได้ครับ..." ผู้ช่วยกลืนน้ำลายลงคอดังอึก "ในข่าวบอกว่าเครื่องดื่มกระทิงแดงของท่านนายน้อยหงอันเปา พบสิ่งปนเปื้อนสารพลาสติกไซซิ่ง และนักข่าวกําลังรวบรวมข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่!"

เมื่อได้ยินข่าวนี้ ทุกคนก็เริ่มส่งเสียงในห้องประชุม

สารปนเปื้อนพลาสติกไซซิ่งเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นพลาสติก มันเป็นสารเคมีที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในอุตสาหกรรมการผลิต โดยการเพิ่มชนิดของสารนั้นในระหว่างกระบวนการผลิตพลาสติก สามารถทำให้เครื่องดื่มผลิตได้ง่ายขึ้นและมันอาจจะถูกใช้ถูกต้องตามกฎหมายสําหรับการใช้งานในอุตสาหกรรม อย่างไรก็ตามสารพลาสติกไซซิ่งไม่ได้เป็นวัตถุดิบและเครื่องปรุงในผลิตภัณฑ์อาหาร ดังนั้นจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ใส่ลงไปในอาหาร มันถูกห้ามแม้จะถูกนํามาใช้ในการผลิตบรรจุภัณฑ์อาหาร

ในความเป็นจริง ปกติแล้วสารชนิดหนึ่งจะถูกเพิ่มเข้าไปในเครื่องดื่ม สารนั้นเรียกว่า สารเติมแต่ง สารที่ทำให้ขุ่น มันเป็นสารชนิดหนึ่งที่เติมแต่งในอาหาร ทางกฎหมายมักจะใช้ในน้ำผลไม้,แยมผลไม้,เครื่องดื่มและผลิตภัณฑ์อาหารอื่น ๆ มันมีราคาแพงและราคาของมันก็แพงกว่าห้าเท่าตัว ซึ่งมีราคาแพงกว่าสารพลาสติก ดังนั้นจึงสามารถทดแทนได้ง่าย โดยใช้ตัวแทนอย่างสารพลาสติก เพราะราคาสารพลาสติกถูกกว่า แต่สารพลาสติกเป็นพิษต่อร่างกาย โดยที่บริษัทเครื่องดื่มต่าง ๆ มักใช้สารนี้ในเครื่องดื่ม เมื่อถูกค้นพบ มันก็ค่อนข้างชัดเจนว่าผลจะเป็นอย่างไร

เมื่อได้ยินข่าวแล้ว หงอันเปาก็เหงื่อแตกเต็มหน้าผากของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออก เมื่อมีคนรับสาย เขาก็ตะโกนเสียงดังทันที "มันเกิดอะไรขึ้น! ฉันไม่ได้บอกพวกแกยกระดับเรื่องคุณภาพของผลิตภัณฑ์รึไง! ทําไมสารพลาสติกถึงเห็นในรูปชัดแบบนี้! คนที่ทำอยู่ที่ไหน?!"

เสียงปลายสายอีกด้านก็ตอบอย่างไม่แคร์ "ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมพยายามติดต่อเขาตอนนี้ แต่ผมติดต่อไม่ได้!"

"ถ้าแกติดต่อมันไม่ได้ ทำไมแกไม่ไปหามันล่ะ!" หงอันเปาร้องเสียงดัง "แกคิดไม่ได้รึไง เพียงเพราะหาทางออกอื่นไม่ได้ แกเลยเอาแต่โทรหาเนี้ยนะ? ขยะสิ้นดี!"

"โอเค โอเค โอเค! ผมกำลังไป ผมจะไปเดี๋ยวนี้!"

หลังจากวางสายแล้ว หงอันเปาตะโกนอย่างสิ้นหวัง "ท่านผู้อาวุโสครับ ผมไม่ได้ใช้สารพลาสติก ผมไม่ได้ใช้ของพวกนั้นจริง ๆ! ถึงผมจะหมดหวังที่ไม่ได้รับเงินรางวัล แต่ผมก็ไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้!"

หงตูขมวดคิ้วและคิดทบทวนกับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วเขาก็พยักหน้าและพูดว่า "อืม ฉันเชื่อ" เขามองไปทางผู้ช่วยของเขาที่อยู่ด้านข้าง "เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"มันเป็นแบบนั้นครับ" ผู้ช่วยพูดว่า "สาเหตุเป็นเพราะเกมเมอร์สองคนได้ดื่มเครืองดื่มกระทิงแดง หลังจากนั้นพวกเขาก็มีอาการแน่นหน้าอก รู้สึกอึดอัดและหลังจากที่พวกเขาไปตรวจที่โรงพยาบาลก็พบว่าพวกเขามีอาการคล้ายกัน ซึ่งเกี่ยวข้องกับโรคบิดต่อมไร้ท่อและอื่น ๆ หลังจากตรวจเช็คหลายครั้ง พบว่าเมื่อพวกเขาได้ดื่มเครื่องดื่มกระทิงแดง มีผลต่อร่างกายรุนแรงและมีสารปนเปื้อนพลาสติกผสมอยู่ครับ"

"อย่างนั่นเหรอ อืม.. ฉันเข้าใจแล้ว" หงตูหายใจลึก ๆ "รอผลการทดสอบในห้องปฏิบัติการจากกรมการสุขอนามัยก่อน เห้อ ช่างน่าสงสาร ไม่ว่าเรื่องนี้เป็นจริงหรือเท็จ ปริมาณการขายของเครื่องดื่มกระทิงแดงก็คงจะลดลงแน่นอน ประชาชนส่วนใหญ่เชื่อในข่าว ช่างน่าเสียดายจริง"

"มันเป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไง..." หงอันเปาพึมพำพร้อมกับแสดงสีหน้าโศกเศร้า

ตอนนี้ไม่เพียงแต่เขาไม่ได้อันดับที่สามของตระกูลแล้ว บริษัทเครื่องดื่มกระทิงแดงของเขาก็เดือดร้อนอีก เขาช่างน่าสงสาร .. เป็นเรื่องยากที่เขาจะขายเครื่องดื่มได้จำนวนมาก ๆ เหมือนเมื่อก่อน

…

ร้านสกายบูลคอฟฟี่

หลิวหมิงซินไขว้ขาและดื่มกาแฟ ในขณะที่เขายิ้มและพูดว่า "ฉันคิดว่าข่าวชิ้นนี้คงจะทำให้หงอันเปาไม่มีเวลาว่างเหมือนแต่ก่อนแล้วล่ะ ฮิฮิ เป็นข่าวดีมากที่เขาโดนโจมตีแบบนี้ ไม่งั้นเขาคงจะทำตัวเย่อหยิ่งและมองว่าตัวเองสูงส่งเหมือนเดิม"

…

หงต้าหลี่ ณ ห้องประชุมตระกูล “คร็อก…คร็อก…”

…

ทางตอนเหนือของเมืองเทียนจิง บนถนนสี่แยกวงเวียน

รถสปอร์ตสุดหรูสีดํา ซุปเปอร์คาร์ที่เคลื่อนตัวผ่านมา หลินหยูหยินนั่งอยู่ในรถ ใบหน้าของเธอไร้อารมณ์ เธอมองไปที่ถนนด้านหน้าผ่านกระจกรถ

"แม่ ดูเร็ว ๆ รถคันนั้นเท่มากเลย!" ในขณะที่เธอกําลังคิดอยู่ ทันใดนั้นมีเด็กน้อยคนนึงได้วิ่งตัดหน้ารถ เมื่อเด็กเห็นรถสปอร์ตสีดําของหลินหยูหยิน หลินหยูหยินก็ตกตะลึง เด็กกลับไม่ตกใจและแทนที่จะชี้ไปที่รถของหลินหยูหยิน แต่เด็กกลับกระโดดขึ้นลงไปมาด้วยความตื่นเต้น

"ระวัง" เมื่อเห็นสถานการณ์ แม่ของเด็กก็วิ่งไปข้างหน้าเพื่อดึงลูกของเธอเข้ามาในอ้อมอก

ทันใดนั้นหลินหยูหยินไม่ได้รู้สึกอะไร เนื่องจากเธอกดปุ่มที่ด้านข้างของพวงมาลัยและพูดอย่างราบเรียบว่า "Bounce"

ทันใดนั้นเครื่องจักรกลสปริงก็ทำงานเด้งจากด้านล่างของซุปเปอร์สปอร์ตคาร์และตัวรถทั้งหมดก็เริ่มเร่งเครื่องดัง "วิ้ว"  รถเร่งพุ่งตรงไปข้างหน้าด้วยพลังงานของเครื่องสปริงและรถก็ดัง "วู้ววว" รถบินไปข้างหน้าผ่านหัวของแม่เด็ก

"ว้าว ว้าว!" เด็กกระพริบตาปริบ ๆ "แม่ รถมัน "บิ่น" ได้ (เด็กพูดผิด ที่จริงต้องพูดว่า 'บิน')! รถมันบิ่น (บิน) ได้!"

"ไอ้ลูกดื้อ! แม่จะตีแกให้ตายเลย ใครบอกให้วิ่งตัดหน้ารถแบบนี้!" แม่กลัวจนหัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม เธอดึงลูกของเธอไปข้างถนนและตีก้นลูกของเธอ

"หึ ดีนะที่อยู่ในพื้นที่ของท่านหงต้าหลี่" ฉากอันตรายเมื่อกี้ไม่ส่งผลกระทบต่อหลินหยูหยินแม้แต่น้อย ในขณะนี้เธออยากจะไปถึงไว ๆ เธอมองดูที่หน้าจอ "อืม ประมาณ 6 กิโลเมตรจากที่นี่"

หลังจากที่เธอขึ้นเนินถนนสูงของ "เรือนป่าไม้" เพื่อไปคฤหาสน์ตระกูลหง รถซุปเปอร์สปอร์ตของหลินหยูหยินก็ไม่ได้ชะลอรถเลย รถกลับพุ่งเลยข้ามมาด้านหน้าคฤหาสน์