ระบบใช้จ่ายตอนที่195
บทที่ 195: ผู้หญิงที่กระโดดลงแม่น้ำ
หงต้าหลี่บิดขี้เกียจและพูดว่า “อ่า วันนี้สนุกมาก กลับบ้านไปนอนกันเถอะ รีบเข้านอนดีกว่า!”
เขาหันกลับมาจับมือลี่เนียนเหว่ยและพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “น้องสาวเนียนเหว่ย อีกสองสามวันฉันจะเขียนบทละคร มาทำหนังสนุก ๆ กันเถอะ เพราะฉันเองก็เริ่มเบื่อแล้วด้วย”
ลี่เนียนเหว่ยซึ่งไม่ได้เป็นพรีเซนเตอร์โฆษณาตัวไหนหรือแสดงภาพยนตร์มาก่อน เธอตอบอย่างไม่ลังเล "โอเคค่ะ"
ถังมู่ซินตื่นเต้นกับไอเดียของหงต้าหลี่ เธอพูดว่า “อืม อืม ต้าหลี่ฉันเองก็อยากแสดงละครด้วยนะ!”
หงต้าหลี่หัวเราะเสียงดัง “เธอต้องมาแสดงอยู่แล้ว โปรดักชั่นของต้าหลี่ต้องดีที่สุด ฉันจะต้องทำให้แน่ใจว่านักแสดงนำทุกคนต้องยอดเยี่ยม อย่าเพิ่งใจร้อนเลย อีกไม่กี่วันข้างหน้าฉันจะเริ่มเขียนบทแล้ว”
“เราอาจจะได้เงินมาอยู่ในมือเยอะ เพราะว่าค่าธรรมเนียมการแพร่ภาพของรายการฉันเป็นนักร้อง ค่าธรรมเนียมการดาวน์โหลดจากหนังเรื่องไม่คาดคิด! และมียอดเงินจากเย่ไหลเซียงมากกว่าสี่หมื่นต่อวัน เราได้เงินจากประโยชน์ทั้งหมดนี้และเราก็จะได้ใช้เงินอย่างคุ้มค่าแน่นอน!”
เป็นอาเสี่ยอัจฉริยะและจะไม่ให้ใช้เงินได้อย่างไร?!
ถูกต้อง ในเมื่อเราไม่มีประสบการณ์มากนัก งั้นมาเริ่มจากภาพยนตร์กันดีกว่า
มีภาพยนตร์คลาสสิกมากมายบนโลกนี้ เราไม่จำเป็นต้องจำโครงเรื่องและการตั้งค่าทั้งหมด เพียงแค่ทำไปตามที่เราคิดว่าใช่ก็พอ
ถ้าเรารวมเครื่องมือของหยูหยินด้วยล่ะก็ วะฮ่าฮ่า! มันจะเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้น!
หงต้าหลี่ได้คิดบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว อย่างไรก็ตามเขายังไม่ได้วางแผน ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำ คือรอให้ชูจงฉินออกจากเวทีรายการฉันเป็นนักร้องอย่างสง่างามและเขาจะมีอิสระที่จะก้าวไปสู่งานอื่น ๆ ได้ สิ่งที่เขาต้องทำคือรอให้เงินมาถึง เมื่อจางไกจัดการเรื่องต่าง ๆ เขาก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกังวล
ตอนนี้เริ่มดึกแล้วและเขาควรจะกลับบ้าน อย่างไรก็ตามเขาติดอยู่ในรถ เนื่องจากการจราจรติดขัด คนเดินเท้า,จักรยาน,รถยนต์ส่วนตัว และ รถแท็กซี่ รวมถึงรถประจำทางได้อัดแน่นเต็มถนน ซึ่งจริง ๆ แล้วถนนค่อนข้างกว้าง เขาคิดจะถอยหลัง แต่รถคันข้างหลังปิดกั้นทุกทางออก
ใช่ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องเดินกลับ
แต่หงต้าหลี่ก็ไม่ได้รีบร้อนใด ๆ เขากลับปล่อยวางและพูดว่า “ฉันจะงีบหลับสักพักนะ”
ถังมู่ซินกอดเคลตินและไม่สามารถหลับตามได้ ความคิดของเธอเต็มไปด้วยเพลงที่หงต้าหลี่เขียน เธอเห็นว่าต้าหลี่เหนื่อย แต่เธอก็รู้สึกเบื่อ เธอตัดสินใจมองออกไปข้างนอกหน้าต่างรถว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเลื่อนหน้าต่างรถลง เธอยื่นหัวออกไปเพื่อถามคนที่เดินผ่านไปมาว่าใครมาที่นี่ “พี่ค่ะ มีอะไรเกิดขึ้นข้างหน้าเหรอคะ?”
ผู้สัญจรไปมาเป็นชายในวัยห้าสิบเศษ เขาชี้ไปทางด้านหน้า ถังมู่ซินมองไปยังทิศทางที่นิ้วของเขาชี้
เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่บนสะพานข้ามทะเลสาบเฟิงหยวนที่กำลังมองลงไปในน้ำ ใบหน้าของเธอไม่สามารถมองเห็นได้ชัด เมื่อลมหนาวพัดแรง ชุดสีขาวของผู้หญิงที่สวมอยู่ก็ปลิวไสวไปตามสายลมราวกับชุดของนางฟ้าและผมยาวระดับเอวของเธอก็ปลิวไปตามสายลมเช่นกัน
ถังมู่ซินอุทาน “เธอกำลังจะกระโดดลงแม่น้ำ!”
นี่อาจเป็นฉากกระโดดลงน้ำทะเลสาบที่ไม่มีตัวตนที่สุดในประวัติศาสตร์
หงต้าหลี่ตะคอกเมื่อได้ยินว่ามีคนกำลังจะกระโดดลงไปในแม่น้ำ เขาถามคนที่เดินผ่านไปมาว่า "เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง? เกิดอะไรขึ้นน่ะ?" เขาไม่รู้เลยว่าผู้หญิงจะจบชีวิต
ผู้สัญจรไปมาพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าอาชีพของเธอไม่ค่อยดีนักและเธอไม่สามารถหางานที่เหมาะสมได้ ความฝันในวัยเด็กของเธอก็พังทลายลง ก็เลยตัดสินใจทำแบบนั้นลง”
หงต้าหลี่และถังมู่ซินพูดพร้อมกันว่า “แย่จัง”
ผู้สัญจรไปมาเล่าต่อว่า “ผู้หญิงคนนั้นปีนขึ้นไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เธอบอกว่าเธออยากจะกระโดด มีผู้ชายสองสามคนถอดเสื้อรอให้เธอกระโดด พวกนั้นคงอยากเป็นฮีโร่ช่วยสาวล่ะมั้ง อีกอย่างเธอมีรูปร่างดีด้วย ทุกคนกำลังรออยู่ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ขยับ เธอกำลังร้องไห้”
หงต้าหลี่พูดว่า “ก็นั่นคงเป็นความผิดของเธอเอง ว่าแต่พวกเขาไม่ถอดกางเกงด้วยเหรอ?”
คนที่เดินผ่านไปมาบอกว่า "ไม่ ฉันได้ยินคนพูดมาว่ามีผู้ชายสองสามคนพยายามช่วยเธอ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็กลับมาอีก"
ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา
หงต้าหลี่หัวเราะ “ผู้หญิงคนนั้นจะฆ่าตัวตายเพียงเพราะหางานไม่ได้เนี่ยนะ? อ่อนแอชะมัด?”
ผู้สัญจรไปมาพูดอีกว่า “มีข่าวลือว่าเธอมีปัญหาทางอารมณ์ด้วย แฟนของเธอคบกับผู้หญิงรวย ๆ และก็ได้ทิ้งเธอไป”
นั่นแหล่ะ ข่าวอื่น ๆ อาจไม่ส่งผลกระทบต่อเธอ แต่สิ่งนี้ส่งผลกระทบต่อถังมู่ซิน เพราะเธอก็เป็นผู้หญิง ถังมู่ซินทำเสียงขุ่นเคืองเล็กน้อยและเริ่มเขย่าข้อมือของหงต้าหลี่ “ต้าหลี่คิดหาวิธีช่วยเธอเถอะ”
หงต้าหลี่ตอบว่า “ไม่ต้องกังวล ถ้าเธออยากจะกระโดด เธอคงทำไปนานแล้ว ถ้าถามฉัน ฉันไม่คิดว่าเธอจะกระโดดลงไปในวันนี้หรอก เธอไม่เข้าใจเหรอว่ามันเป็นเพราะอารมณ์ของเธอ มีผู้ชายจำนวนมากที่อยู่ที่นั่นพร้อมกับถอดเสื้อรอเป็นฮีโร่ พวกเขามีมากพอที่จะต่อยกันทั้งวันด้วยซ้ำ แล้วทำไมเราต้องช่วยเธอด้วยล่ะ?”
ผู้สัญจรไปมาพูดว่า “ใครจะไปรู้ล่ะครับ ว่าก็ว่าเถอะ นายน้อย ท่านดูเหมือนคนรวยตัวจริง ท่านคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรต่อเหรอครับ?”
หงต้าหลี่ลูบคางของเขา "ฉันจะไปรู้เหรอ ช่างเหอะ ไหน ๆ เราก็กำลังติดจราจรอยู่ ไปดูกันเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น”
ก่อนที่ต้าหลี่จะลงรถ เขามีชื่อเล่นว่า กู้ดดี้ต้าหลี่ ท้ายที่สุดเขามาที่นี่เพราะเขาพยายามช่วยชีวิตเด็กสองคน เมื่อเห็นสถานการณ์แล้ว เขาก็อยากจะไปช่วยเธอ
พวกเขาทั้งหมดลงจากรถ
ผู้ติดตามทั้งเก้าคนนำทางและเปิดทางฝูงชนเพื่อให้หงต้าหลี่และคนของเขามาถึงสะพาน ในขณะที่พวกเขาเข้าใกล้สะพาน หงต้าหลี่ก็เห็นเงาที่โดดเดี่ยวของผู้หญิงที่ยืนอยู่บนราวสะพานที่สวมชุดสีขาวที่พลิ้วไหว ผมของเธอปลิวไสวไปตามสายลมที่พัดผ่าน น่าเสียดายที่ใบหน้าของเธอถูกบดบังและเขามองไม่เห็นเธอชัด
ก่อนหน้านี้หงต้าหลี่เพิ่งได้พูดคุยเกี่ยวกับการสร้างภาพยนตร์ หงต้าหลี่รู้สึกตัวสั่น
ถ้าผู้หญิงคนนี้ออกมาจากภาพยนตร์ เธอจะเป็นซาดาโกะ เธอไม่ต้องแต่งหน้าหรือเครื่องแต่งกายเพิ่มเติมด้วยซ้ำ!
ในขณะนั้นหญิงสาวรู้สึกถึงบรรยากาศรอบตัวเธอและหันกลับมา เธอเห็นหงต้าหลี่และคนของเขาที่อยู่ข้างหลัง เธอร้องออกมาด้วยความตื่นกลัวว่า “อย่าเข้ามาใกล้เด็ดขาดเลย!”
หงต้าหลี่ยักไหล่ การแสดงออกของเขายังคงเป็นมิตรและยิ้มแย้ม หงต้าหลี่พูดว่า “เรามาที่นี่เพื่อดูเธอ แต่สายตาของฉันไม่ดีนัก ดังนั้นฉันจึงแค่อยากเข้ามาดูใกล้ ๆ น่ะ”
หญิงสาวหันกลับมา หงต้าหลี่ยังมองไม่เห็นใบหน้าของเธอชัดเจน เขาได้ยินเธอพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง “มาดูฉัน? ตลกหรือไง?”
ไม่ชัดเหรอ? ในเมื่อตัดสินใจที่จะกระโดด แต่คุณกลัวคนมอง?
นั่นคือสิ่งที่หงต้าหลี่คิด แต่เขาไม่ได้พูดออกมาดัง ๆ แต่เขาถามอย่างสงสัยว่า “พี่สาวทำไมถึงอยากฆ่าตัวตายล่ะ? หุ่นก็ดี มีส่วนเว้าส่วนโค้ง เอวสมส่วนและขาของคุณยาวสวย ชุดของคุณสวยและผมของคุณก็ยาวสลวย ดูเหมือนเทพธิดาเลยด้วยซ้ำ แล้วเกิดอะไรขึ้น คุณมีปัญหาอะไร?”
แม้ว่าเธอจะมีอิสระ เป็นผู้ใหญ่ที่อยากฆ่าตัวตาย แต่หงต้าหลี่ก็ไม่สามารถอดมองรูปลักษณ์ที่สวยของเธอไม่ได้ เขาพยายามที่จะช่วยเธอ
เขาไม่ได้คาดหวัง เธอตอบอย่างเศร้า ๆ ว่า “ถ้าเธออยากจะคุยกับฉัน..”
หงต้าหลี่ตอบกลับว่า “จะว่าไปยังไงคุณก็จะกระโดดอยู่ดี งั้นไม่มีปัญหาใช่ไหมถ้าเราจะคุยกันสักหน่อย? เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับความหวังและแรงบันดาลใจหรือเกี่ยวกับชีวิตทั่วไปได้นะ คงไม่เลวร้ายอะไรใช่ไหม?”
หงต้าหลี่รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเมื่อผู้หญิงไม่ได้ตลก เธอแค่พยักหน้าเล็กน้อย ออร่าของเธอนั้นนิ่งเงียบ อากาศยามค่ำคืนที่หนาวเย็น ทำให้ใคร ๆ ก็หนาวสั่น แต่เธอกลับไม่รู้สึกหนาวเลย
สิ่งที่หงต้าหลี่คิดในตอนแรกนั้นผิด ผู้หญิงคนนี้กำลังตั้งใจจะฆ่าตัวตายจริง ๆ
เสียงของเธอเงียบสงบ “เธอต้องการคุยเรื่องอะไรเหรอ?”
หงต้าหลี่คิดอยู่พักหนึ่ง แต่ตระหนักว่าเขาไม่รู้จะพูดอะไร สุดท้ายเขาถามว่า “อืม คุณสูบบุหรี่ไหม?”
หญิงสาวตอบว่า “ฉันไม่สูบบุหรี่”
หงต้าหลี่หักนิ้วของเขา “คุณจะกระโดดอยู่แล้วไม่มีอะไรต้องกังวลหรือพยายามหรอกน่า แม้ว่าคุณจะหายใจไม่ออก แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ใหม่ก่อนตาย” ทันทีที่เขาพูดจบ ผู้ติดตามก็เดินมาข้างหน้าและส่งบุหรี่ให้เขาด้วยความเคารพ
หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่มาจากเขาและวางไว้ที่ริมฝีปากของเธอ "ก็ดี โอเค"
เธอมีนิ้วเรียวยาวซึ่งซีดมาก เขาเห็นว่าไม่เพียงแต่เสื้อผ้าของเธอจะเป็นสีขาว แต่ผิวของเธอก็ขาวเช่นกัน
สิ่งนี้ทำให้หงต้าหลี่สงสัยมากขึ้นกว่าเดิม อะไรที่ทำให้สาวสวยต้องการฆ่าตัวตาย? เป็นเพราะเธอตกงานหรือเปล่า? เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า มีคนอยากฆ่าตัวตายเพราะหางานไม่ได้ หรือเป็นเพราะเธอตกหลุมรัก? ผู้ชายคนไหนจะโง่ถึงขนาดยอมทิ้งผู้หญิงสวย ๆ แบบนี้
หงต้าหลี่ก็ได้สั่ง “จุดไฟสิ!”
ผู้ติดตามของเขาหยิบธนบัตรไม่กี่ร้อยดอลลาร์จุดไฟแล้วใช้มันจุดบุหรี่ให้ผู้หญิง
“เธอรวยมากสินะ” หญิงสาวหยิบบุหรี่ขึ้นมา เธอไม่เคยสูบบุหรี่มาก่อนและสำลักควันทันที ซึ่งทำให้เธอไอ ผมยาวของเธอปลิวไปตามสายลม เธอพูดว่า "เฮ้อ บุหรี่มันทั้งขมทั้งแย่"
หงต้าหลี่กระทืบเท้าอย่างไม่สบอารมณ์ “ตอนนี้คุณไม่ควรบ่นนะ จะว่าไปทำไมคุณถึงอยากกระโดดลงไปในแม่น้ำ? บอกฉันที”
หญิงสาวยังคงสูบบุหรี่ “ฉันไม่เคยจ่ายเงินให้อะไรเลยตลอดชีวิต ฉันชอบวาดการ์ตูน ฉันวาดตัวละครและวาดคาแรคเตอร์ของพวกมันและส่งภาพวาดของฉันไปยังสำนักพิมพ์การ์ตูน หลังจากนั้น..”
หงต้าหลี่ถามอย่างสงสัย “ก็ดีนิ โอเค แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นเหรอ?”
หญิงสาวหัวเราะอย่างขมขื่น "หลังจากนั้น? บริษัทคอมมิคและผู้จัดพิมพ์หนังสือการ์ตูนเกิดเพลิงไหม้ ไฟนั้นทำให้ภาพวาดของฉัน.. ฉันไม่มีรายได้ตลอดสี่ปี สี่ปี ชีวิตเรามีมากกว่าสี่ปีนะ? ตัวการ์ตูนทั้งหมดวาดด้วยมือของฉันและพวกมันก็ไม่สามารถทดแทนได้ สำนักพิมพ์หนังสือการ์ตูนเจ๊งหลังจากที่เกิดไฟไหม้บริษัท ฉันไม่ได้เงินแม้แต่สตางค์เดียว”
นี่เป็นโศกนาฏกรรม ถ้ามันเกิดขึ้นกับหงต้าหลี่ เขาจะต้องได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน “ก็เศร้าจริง ๆ แหละนะ”
ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยเสียงแห้ง ๆ ว่า "หลังจากนั้นฉันก็พบแฟนหนุ่มของฉัน แต่ไม่นานเขาก็ทิ้งฉันไปหาคนที่รวยกว่า"
หงต้าหลี่ถามอย่างจริงใจว่า “งั้นคุณสามารถวาดการ์ตูนได้อีกครั้งไหม แม้ว่าตัวละครพวกนั้นจะจากไปแล้วก็ตาม แล้วที่คุณจะกระโดดลงแม่น้ำเพราะความฝันพังทลายและเพราะแฟนหนุ่มเนี่ยนะ และเขาก็ไม่กังวลถึงคุณเลยเหรอ? แล้วผู้หญิงรวย ๆ คนนั้น รวยมากเลยเหรอ?”
ผู้หญิงคนนั้นพูดช้า ๆ ว่า “อย่างน้อยก็รวยกว่าฉัน”
หงต้าหลี่พยักหน้าและพูดว่า “อืม งั้นนั่นเป็นความผิดของเขา แต่อย่างที่พูดไป มันก็เป็นแค่เรื่องในอดีต”
หญิงสาวพูดอย่างอนาถว่า “มันไม่ง่ายอย่างนั้นสิ ฉันอยากจะทำงานหนักและหาเงินให้มากขึ้น แต่ใครจะรู้ ฉันโชคไม่ดี ไม่ว่าฉันจะเข้าร่วมบริษัทไหน สุดท้ายฉันก็ไปทำงานที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ภายในสองเดือนซูเปอร์มาร์เก็ตปิดตัวลง เฮ้อ ฉันไม่มีทางออกอื่น ฉันจะใช้ชีวิตต่อยังไง?”
ผู้หญิงคนนั้นมีชีวิตที่โชคร้ายจริง ๆ หงต้าหลี่ถามว่า “แล้วคุณเคยพยายามหาสาเหตุไหม?”
เธอหัวเราะอย่างขมขื่น “ฉันพยายามหาคำตอบอยู่ มันคงเป็นเพราะฉันน่าเกลียดมาก ฉันเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดและโชคร้าย ฉันไม่มีที่อยู่บนโลกนี้ บางคนถึงกับบอกว่าฉันไม่ใช่มนุษย์”
ขณะที่เธอพูด ใบหน้าของเธอเริ่มดูเศร้าและเศร้ามากขึ้น เธอยักไหล่อย่างสิ้นหวัง “ขอบคุณที่คุยกับฉันนะ”
หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็ยิ้มและในที่สุดก็หันกลับมามองหงต้าหลี่เป็นครั้งสุดท้าย
