ระบบใช้จ่ายตอนที่167

บทที่ 167: ตามฉันมา แล้วนายจะไม่ผิดหวัง

ในเวลาเดียวกัน นอกเรือนจำ คนขับรถหวังหมิงหยูได้รับโทรศัพท์จากหงเหว่ยกู

“หมิงหยู นายทำอะไรอยู่? ทำไมยังไม่มาอีก? มันสองทุ่มแล้วนะ” เสียงของหงเหว่ยกูในโทรศัพท์ดูกังวลเล็กน้อย "นี้มันเป็นการดูหมิ่นแขกมากเลยนะ หากงานวันเกิดล่าช้าออกไปอีกจะเป็นยังไง หรือเกิดอะไรขึ้นกับต้าหลี่งั้นเหรอ?”

หงเหว่ยกูให้ความสำคัญกับหงต้าหลี่และไม่เต็มใจที่จะพูดตรง ๆ กับเขา ดังนั้นเขาได้แต่ต้องส่งข้อความผ่านหวังหมิงหยูคนขับรถ ซึ่งนี้ยิ่งทำให้หวังหมิงหยูค่อนข้างอารมณ์เสีย เขาทำได้เพียงแค่ฟังหงเหว่ยกูด่า “ท่านผู้ชายครับ เรื่องมันเป็นแบบนี้ น้องชายของหลิงเสี่ยวหยี่ หลิงมู่เฟิงถูกหลอก เขาถูกวางยาบลูแฟนตาซีในแก้วเบียร์และตอนนี้อยู่ในเรือนจำเทียนจิงทิศตะวันตก ท่านนายน้อยได้เข้าไปหาน้องชายของเสี่ยวหยี่แล้วครับ ผมไม่สามารถหยุดเขาได้แล้วครับ”

“มีผู้ติดตามอยู่กับหงต้าหลี่ด้วยใช่ไหม?” หงเหว่ยกูเป็นคนฉลาด ภายในไม่กี่วินาทีเขาก็คิดลำดับเหตุการณ์ได้แล้ว “ดูเหมือนว่ามีใครบางคนตั้งใจสร้างเรื่องขึ้นมาในวันเกิดพอดิบพอดี ฉลาดใช้ได้”

.

"ใช่ครับ ท่านผู้ชาย" หวังหมิงหยูเองก็โกรธมาก “ถ้าผู้ติดตามของท่านนายน้อยไม่ช่วย มันก็จะเหมือนกับพวกเขาทรยศ แต่เมื่อพวกเขาช่วยแล้ว มันก็จะทำให้ท่านนายน้อยมาสาย” หวังหมิงหยูได้พูด “แต่ผมว่านี้เป็นทางเลือกที่ดีแล้วนะครับ เพราะหากท่านนายน้อยไม่ช่วย มันก็จะดูในสายตาผู้อื่น”

“อืม .. ดูเหมือนเขาจะมาสายสินะ งั้นลองวิธีนี้ก่อนล่ะกัน” หงเหว่ยกูพูด “ฉันจะรั้งแขกเอาไว้ก่อน ส่วนฝั่งหงต้าหลี่ รีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เมื่อต้าหลี่เสร็จธุระแล้วให้ติดต่อฉันทันที ห้ามให้เขาได้รับบาดเจ็บเด็ดขาด แต่เด็กดื้อนั้นก็ตัดสินใจได้ดี พ่อเสืออย่างฉันเองก็ไม่มีทางให้กำเนิดลูกสุนัขอยู่แล้ว ไอ้พวกที่มันกล้ามาดูถูกเรา ไม่มีทางจบสวยแน่!”

ภายในเรือนจำเทียนจิงทิศตะวันตก ในห้องขังว่างเปล่า

"นายชื่ออะไรนะ?" หงต้าหลี่นั่งที่เก้าอี้ธรรมดาและมองไปที่หลิงมู่เฟิงที่อยู่ตรงหน้าเขา “ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับนายมาก่อนจากเสี่ยวหยี่ แต่ฉันจำชื่อนายไม่ได้จริง ๆ”

“เรียกผมว่าหลิงมู่เฟิงก็ได้ครับ” ในที่สุดเขาก็เห็นความหวัง หลิงมู่เฟิงก็ค่อย ๆ ฟื้นคืนสติและสงบตามเดิม “ท่าน ท่านนายน้อยต้าหลี่ ใช่มั้ยครับ? พี่สาวของผมบอกเกี่ยวกับท่าน แต่ผมไม่เคยมีโอกาสได้พบท่านเลย”

"อืม งั้นตอนนี้นายไม่เห็นฉันหรือไง?" หงต้าหลี่พูดพร้อมรอยยิ้ม “ขอถามหน่อยเถอะมู่เฟิง นายได้บลูแฟนตาซีมายังไง? นั่นมันคือชื่อยาใช่มั้ย?”

เมื่อต้าหลี่พูดถึงเรื่องนี้ หลิงมู่เฟิงก็กัดฟันและพูดว่า "เดิมทีผมเป็นเด็กเรียนและผลการสอบของผมก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นัก แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญ ในตอนนั้นจู่ๆก็มีคนมาตีสนิทผม พวกเขาใจดีกับผมมากและมักจะขอให้ผมไปกินข้าวด้วย โดยพวกเขาบอกว่ามีผู้หญิงอยากจะคุยกับผม ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรและก็ได้ตามไป"

หลังจากที่เขาพูดแบบนี้ หงต้าหลี่ก็เข้าใจ “อืม นายคงคิดว่าผู้หญิงคนนั้นไม่กล้าจีบนาย ก็เลยส่งเพื่อนมาบอกต่อ นายก็เลยตามไปสินะ แล้วยังไงต่อ?”

“ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้น” หลิงมู่เฟิงก็พูดต่อ ว่า “พอตามไป พวกเขาก็ถามเกี่ยวกับความคิดของผมที่มีต่อเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในโรงเรียนของผม แล้วก็ด้วยความที่พวกเขาเป็นคนดีและเป็นมิตรกับผม ผมจึงรู้สึกว่าคงไม่ดีแน่ถ้าผมปฏิเสธพวกเขา หลังจากอยู่ด้วยกันไม่นาน เราก็คุ้นเคยกัน แล้วก็ถึงวันศุกร์ พวกเขาขอให้ผมออกไปเล่นกับพวกเขาหลังเลิกเรียน และหลังจากนั้น ท่านก็คงรู้เรื่องที่เหลือแล้ว วันนั้นเองที่ผมถูกหลอกให้กินยานี้”

พูดง่าย ๆ ก็คือทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะหลิงมู่เฟิงไม่รู้เรื่องการเอาตัวรอดในสังคม

หลิงมู่เฟิงพูดต่อว่า “ในตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นแค่ยาเม็ดเล็ก ๆ ราคาประมาณสิบเหรียญและคิดว่าคงไม่ได้ติดจริงจัง แต่หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็ไม่สามารถหยุดทานได้ ผมจึงไปหาพวกเขาสองครั้งและลงเอยด้วยการถูกจับได้ หลังจากที่ผมมาถึงที่นี่ ผมก็รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นต่อ”

หลิงมู่เฟิงไม่จำเป็นต้องพูดต่อ เพราะหงต้าหลี่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลิงมู่เฟิงถูกหลอกให้เริ่มติดยาเสพติดและถูกตำรวจจับได้ และมันทำให้ต้าหลี่ถูกเบี่ยงเบนความสนใจให้ไม่ได้ไปงานวันเกิดของตัวเอง

ดูเหมือนว่าผู้บงการตัวจริงได้ชักใหญ่ขนาดใหญ่เพื่อพยายามตรึงเขาเอาไว้

หลิงมู่เฟิงเป็นเพียงหนูตัวเล็ก ๆ ในแผน แต่เขามีหลิงเสี่ยวหยี่อยู่ข้างหลังเขา ด้วยความที่หลิงเสี่ยวหยี่เป็นหนึ่งในผู้ช่วยที่มีความสามารถที่สุดของเขา หงต้าหลี่จึงช่วยหลิงเสี่ยวหยี่ และด้วยเหตุนี้แล้ว...

คำถามหลักคือ: ใครเป็นผู้บงการ? แต่มันเดายากเกินไปเพราะมันกว้างมาก

ขณะที่หงต้าหลี่นึกถึงเรื่องนี้ ร่างกายของหลิงมู่เฟิงก็เริ่มสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ตอนแรกเขาแค่อ่อนแรง แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพักร่างกายของเขาก็ดูเหมือนจะไม่สบาย เขาเริ่มหายใจถี่และริมฝีปากของเขาก็สั่นหลังจากนั้นไม่นาน ดวงตาของเขาก็เริ่มขุ่นมัว

มันคืออาการของยา "บลูแฟนตาซี" มันกำลังเริ่มออกอาการอีกครั้งแล้ว

“ต้าหลี่ เราจะทำยังไงดี?!” หลังจากเห็นหลิงมู่เฟิงเป็นแบบนี้ ถังมู่ซินก็เดาได้ว่าเป็นเพราะการติดยา เธอพูดอย่างรีบร้อนว่า "ต้าหลี่รีบทำอะไรสักอย่างสิ!"

หลิงเสี่ยวหยี่ร้องไห้มาตลอดจนเสื้อผ้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอยิ่งรู้สึกว่าหัวใจของเธอถูกกระชากออกมาอีกครั้งเมื่อเธอเห็นน้องชายของเธอมีอาการติดยา

หงต้าหลี่หรี่ตามองและยืนอยู่ตรงหน้าหลิงมู่เฟิง เขามองดูอย่างรอบคอบก่อนที่จะพูดว่า "พวกนายดูอาการของเขาด้วย ฉันเองก็ไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้ เฮ้อ

เมื่อทุกคนเห็นท่าทางของต้าหลี่ที่แปลกไป บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไปทันที

เมื่อมองไปที่หลิงมู่เฟิงในตอนนี้ หัวใจของหงต้าหลี่ก็รู้สึกอึดอัด ตอนที่เขาอยู่บนโลก เขาเคยมีเพื่อนที่วิทยาลัย และเพื่อนของเขาก็ติดยาเสพติดที่เรียกว่า "ยาไอซ์" และไม่ถึงหนึ่งปีเขาก็ตัวผอมบางเหมือนไม้ไผ่ แม้แต่รูปร่างของเขาก็คล้ายเป็นผี หลังจากหงต้าหลี่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็เริ่มสั่น เรื่องนี้มันทำให้เขาเกลียดยาเสพติดเข้ากระดูกดำ

"มันอึดอัดมาก" หลิงมู่เฟิงล้มลงพร้อมกับเหงื่อไหลลงหน้าผากของเขา ปากของเขาเม้มงุ้มและพึมพําพูดอะไรสักอย่าง ซึ่งไม่มีใครสามารถเข้าใจได้

ในตอนแรกเขาสามารถยับยั้งตัวเองได้ แต่ในตอนนี้หลิงมู่เฟิงเริ่มหนักเข้าขั้น ตัวสั่นเทา แม้แต่ลูกตาของเขาก็เริ่มตาเหลือก ราวกับว่าเขาประสบกับฝันร้าย เขาเริ่มพึมพํา "ยา เอายามาให้ฉัน"

ในเวลานี้ หลิงมู่เฟิงเริ่มสูญเสียสติไปแล้ว เขาเริ่มทําตัวเหมือนแมลงวันตาบอดในห้อง เขาคว้าของและโยนทุกอย่างที่เขาเห็น เขารู้สึกวิงเวียน ร้อน และหายใจลําบาก เขารู้สึกเหมือนเป็นผีที่มีชีวิตอยู่ก็ไม่ปาน

หลิงเสี่ยวหยี่เอามือปิดปากของเธอและร้องไห้หนักจนเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

คนอื่นเองก็ทนมองเขาไม่ไหวเช่นกัน

ในเวลานี้หลิงมู่เฟิงเกือบจะสูญเสียตัวตน เขาคว้าเสื้อผ้าของหงต้าหลี่และตะโกนว่า "ส่งยามาให้ฉัน! เอายามาให้ฉัน!" เมื่อเห็นเขาโจมตีหงต้าหลี่ ผู้ติดตามชายสามคนก็รีบเดินไปข้างหน้าหงต้าหลี่ทันทีและดึงตัวหงต้าหลี่ออกมาให้ห่างจากหลิงมู่เฟิง

หงต้าหลี่ก็ไม่ยอมและก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับคว้าเสื้อหลิงมู่เฟิง เขาเขย่าตัวหลิงมู่เฟิงและถามว่า "นายยังจําชื่อของนายได้ไหม?"

"หลิง หลิงมู่เฟิง"

หงต้าหลี่กดดันเขาอีกครั้งและพูดเสียงดังว่า "นายต้องการที่จะกลับมาเป็นเป็นแบบเดิมหรือนายอยากอยู่แบบนี้กับชีวิตที่นายเหลืออยู่? ตอบฉันมา! หลิงมู่เฟิง ตอบฉัน!"

ใบหน้าของหลิงมู่เฟิงเต็มไปด้วยน้ำตา เขาร้องไห้และพูดว่า "ผมอยากกลับไปเป็นคนเดิมครับ ผมอยากเป็นคนปกติ"

หงต้าหลี่หัวเราะ "ดี! ฮ่าๆๆๆ! ใช่ได้ ยอดเยี่ยม!" เขาพูดกับตัวเองในขณะที่ปล่อยคอเสื้อของหลิงมู่เฟิง จากนั้นเขาก็หยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาและพบบัตรเครดิต เขาโยนบัตรไว้บนโต๊ะ จากนั้นเขาก็พูดว่า "ฉันจะให้ทางเลือกสองทางกับนาย" ในนี้มี 500,000 หยวน! ตอนนี้ถ้านายใช้บัตรเครดิตนี้ ฉันจะไม่เรียกเงินคืนจากนาย นายจะสามารถซื้อยาได้มากเท่าที่นายต้องการด้วย! แต่ในอนาคต หากนายเลิกยาไม่ได้ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน อีกทางเลือกหนึ่ง คือ มันขึ้นอยู่กับตัวนายว่าสามารถอดทนและใช้ชีวิตปกติได้หรือไม่ แต่นายจะไม่ได้รับเงิน 500,000"

ขณะที่หงต้าหลี่พูดออกไป ทันใดนั้นเขาก็ตะโกนออกมาว่า "หลิงมู่เฟิงเลือกสักที!"

หลิงมู่เฟิงจ้องที่บัตรเครดิตที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาเริ่มรู้สึกลังเล

ถ้าเขาเอาบัตรนี้ไป บัตรที่มีเงินถึง 500,000 หยวน มันเพียงพอสําหรับเขาที่จะซื้อยาจํานวนมาก อย่างไรก็ตามเขาจะไม่สามารถกลับมามีชีวิตเหมือนคนปกติได้อีกครั้ง

ถ้าเขาไม่เอามัน เขาอาจจะสามารถมีชีวิตอยู่แบบคนปกติ แต่ด้วยสภาพเขาตอนนี้ ความเจ็บปวดคงหยั่งลึกถึงร่างกายเขาแน่

เขาควรเลือกอย่างไร?

ในตอนนี้หลิงมู่เฟิงเป็นคนที่ประสบปัญหากับการติดยาเสพติด นี้เป็นทางเลือกที่ยากมาก

เทพและมารในหัวของเขาเริ่มต่อสู้กัน

มือของหลิงมู่เฟิงสั่น เขาไม่สามารถช่วยตัวเองได้และกำลังเอามือไปหยิบบัตรเครดิตบนโต๊ะ อย่างไรก็ตามอีกครึ่งหนึ่งของเขาต้องการทำอีกอย่าง เขาได้แต่กัดฟันของเขาและกรีดร้องในใจ เขาบังคับให้ตัวเองเลือกอีกวิธีคือการกลับไปเป็นคนปกติ ตอนนี้หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

หงต้าหลี่ได้แต่มองดูเขา ตอนนี้หลิงมู่เฟิงกำลังพยายามอยู่ "เอาเลย! หากนายผ่านเวลานี้ไปได้ นายก็มีหวังที่จะได้กลับมาเป็นคนปกติแล้ว!"

ร่างกายของหลิงมู่เฟิงเริ่มกระวนกระวายและใช้เล็บขูดไปทั่วพื้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและริมฝีปากของเขาก็ได้เปลี่ยนเป็นสีขาว เขาจ้องมองที่ตาของหงต้าหลี่และพูดอย่างอ่อนแรงว่า "ท่าน ท่านนายน้อยต้าหลี่ครับ ได้โปรดช่วยผมด้วย ผมกลัว ผมยืนไม่ไหวแล้ว ท่านนายน้อยต้าหลี่"

หงต้าหลี่ใช้ตาของเขาสั่งผู้ติดตามให้ช่วยเหลือหลิงมู่เฟิง ชายผู้ติดตามก็ได้เข้าใจสิ่งที่หงต้าหลี่ต้องการทันทีและช่วยตบหลังหลิงมู่เฟิง ตบหลังเบา ๆ แค่ครั้งเดียว หลิงมู่เฟิงก็มีฟองสีขาวไหลออกจากปากของเขา ทันใดนั้นเขาก็หมดสติไป

นี่เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้หลิงมู่เฟิงยับยั้งการติดยาเสพติดและในเวลาเดียวกันก็ไม่ก่อให้เกิดอันตรายมากเกินไปต่อร่างกายของเขา

หลังจากที่รอหลิงมู่เฟิงตื่นขึ้นมาและเช็ดเลือดออกจากปากของเขาก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ

"ท่านนายน้อยต้าหลี่ขอบคุณครับ ขอบคุณจริง ๆ ครับ" ดวงตาของหลิงมู่เฟิงสดใสกว่าที่เคย แม้ว่าตอนนี้ร่างกายของเขายังคงอ่อนแอ เขาก็พยายามยิ้มให้หงต้าหลี่และพูดว่า "ผมรู้สึกภูมิใจในตัวเองตั้งแต่ผมเกิดจนถึงตอนนี้ ผมไม่เคยเป็นแบบวันนี้มาก่อน"

หงต้าหลี่หัวเราะและกอดหลิงมู่เฟิง เขาพูดว่า "ดี! สรุปนายเลือกได้แล้วใช่ไหม?"

หลิงมู่เฟิงก็ได้พยักหน้า "ผมเลือกแล้ว! แม้ว่าผมจะต้องอดทนอย่างยากลําบากก็ตาม แต่ผมอยากกลับไปเป็นคนปกติ! อยากมีชีวิตอยู่แบบคนปกติ! เพื่อพี่สาวของผม เพื่อพ่อแม่ของผมเอง!"

หงต้าหลี่ตบไหล่ของหลิงมู่เฟิงและพูดว่า "งั้นก็ดี ตามฉันมา แล้วนายจะไม่ผิดหวัง”

เมื่อเห็นฉากนี้ หลิงเสี่ยวหยี่ ถังมู่ซินและผู้ติดตามผู้หญิงห้าคนต่างก็ร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้

การที่ได้เป็นผู้ติดตามของหงต้าหลี่ มันคือทางเลือกที่ดีที่สุดในชีวิตของเขาแล้ว!