ระบบใช้จ่ายตอนที่166

บทที่ 166: ฉันไม่เห็นอะไรเลย

เมื่อได้ยินคำแนะนำของหงต้าหลี่ ชายหนุ่มก็วิ่งออกไปเหมือนลมกระโชกแรง เพียงไม่กี่นาทีเขาถือถุงพลาสติกสีดำขนาดใหญ่ที่มีบุหรี่อย่างน้อย 20 กล่องอยู่ข้างในและวิ่งกลับมา เพียงแค่ดูที่บรรจุภัณฑ์ก็จะรู้ว่าเป็นสินค้าของแท้ทั้งหมด

"ไม่เลว" หงต้าหลี่พูดด้วยรอยยิ้ม "มีไหวพริบและว่องไวดีมาก" จากนั้นเขาก็พูดว่า "นำกล่องบุหรี่เล็กทั้งหมดออกจากกล่อง" จากนั้นผู้ติดตามก็ช่วยกันเอาบุหรี่ออกจากกล่องต่อหน้านักโทษ

หลังจากเอาออกจากกล่องใหญ่หมดแล้ว หงต้าหลี่ก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งกล่องแล้วก็โยนออกไป เขายิ้มและพูดว่า "รับไปสิ ฉันอยากรู้ว่านายจะช่วยอะไรฉันได้"

ทันใดนั้นนักโทษก็ปรือตาขึ้นและถือบุหรี่ไว้แน่นราวกับว่าเป็นนักเบสบอลมืออาชีพและเตรียมขวางลูกเบสบอล เขารู้สึกราวกับว่าเขาถูกลอตเตอรี่ห้าล้านหยวนและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความปีติยินดีและความพึงพอใจที่ไม่อาจพรรณนาได้

พอเห็นแบบนี้ นักโทษในห้องขังอื่น ๆ ก็เริ่มส่งเสียงดังลั่นและยืนใกล้ประตูห้องขัง ราวกับกระหายยาสูบมาช้านาน

หงต้าหลี่หัวเราะและเริ่มโยนกล่องบุหรี่ หลังจากโยนออกไปมากกว่าครึ่งแล้ว เขาก็พูดว่า "อย่าลืมช่วยฉันทำอะไรสักอย่างล่ะ"

หลังจากได้ยินคำสั่งของพระเจ้า นักโทษคุกเข่าลงและพูดว่า "หากท่านนายน้อยต้องการความช่วยเหลือในเรื่องใดโปรดบอกพวกเราครับ เราจะทำทุกอย่างไม่ว่ายังไงก็ตาม!”

ห้องขังที่อยู่ลึกเข้าไปในทางเดินนั้นว่างเปล่า ดังนั้นจึงไม่วุ่นวายนัก ในไม่ช้าหงต้าหลี่และพรรคพวกของเขาก็มาถึงห้องขัง 205

นี่คือห้องขังเดี่ยวที่อยู่สุดทางเดิน

ในฐานะผู้คุมเรือนจำของเรือนจำนี้ เซาเจียนหลงเข้าใจโดยธรรมชาติว่าห้องขัง 205 เป็นยังไง

อาจพูดได้เลยว่านี่คือห้องขังที่มีนักโทษที่โหดเหี้ยมและโหดร้ายที่สุดบนชั้นสอง พวกเขาทั้งหมดปฏิบัติตามกฎของหัวโจก มีเพียงคนที่ดุร้ายและโหดร้ายที่สุดเท่านั้นที่สามารถกลายเป็นหัวโจกของห้องขัง 205 และเป็นถึงแม้แต่เจ้านายของชั้นสอง ทุกคนต้องเชื่อฟังสิ่งที่หัวโจกพูด

ผู้คุมเรือนจำเซายืนอยู่ที่ทางเข้าห้องขัง 205 และพูดอย่างระมัดระวัง "นายน้อยครับ ผมขออนุญาตเรียกคนออกมาและถามหาหลิงมู่เฟิงนะครับ ผมเองก็ไม่อยากให้ท่านอารมณ์เสีย” หลังจากมาถึงที่นี่ เซาเจียนหลงรู้สึกราวกับว่าเขามาถึงประตูนรก อย่างไรก็ตามเขาทำได้เพียงรวบรวมความกล้าและเปิดประตูราวกับว่าเขายืนอยู่ที่สิ้นหวังสุดท้าย

หงต้าหลี่ไม่สนใจคำพูดของเซาเจียนหลง เขาดึงเซาเจียนหลงไปด้านข้างและพูดว่า "เรามาถึงที่นี่แล้ว เราจะไม่เข้าไปหน่อยเหรอ?"

เหงื่อเย็นเริ่มไหลลงหน้าผากของเซาเจียนหลง เขาถอยไปที่มุมหนึ่งอย่างหมดหวัง ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความกลัว กลัวที่จะพูดอะไรออกไป

ในความเป็นจริง ไม่สามารถตำหนิเซาเจียนหลงได้ที่เขาเป็นแบบนี้

ห้องขัง 205 แตกต่างจากห้องขังปกติ มีเพียงนักโทษที่ดุร้ายและโหดร้ายที่สุดเท่านั้นที่ถูกคุมขังอยู่ภายใน ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากกฎของเรือนจำ

ชั้นแรกโดยทั่วไปเป็นของนักโทษที่ไม่ได้ทำความผิดใหญ่และมักจะได้รับการปล่อยตัวหลังจากนั้นประมาณสิบวัน ดังนั้นชั้นแรกจึงอยู่ใกล้กับทางออกมากที่สุด ทำให้สะดวกในการส่งตัวและปล่อยตัวนักโทษ

อย่างไรก็ตามบนชั้นสองนั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ส่วนใหญ่จะกักขังผู้ต้องขังที่ถูกจำคุกเป็นระยะเวลาระหว่างหนึ่งปีถึงสิบปี ถูกตัดสินจำคุกนานขนาดนี้ นักโทษคนไหนกันที่ไม่เคยเปื้อนเลือด?

ผู้ที่อยู่ในห้องขัง 205 เป็นผู้ที่ถูกตัดสินจำคุกนานที่สุดในชั้นสองทั้งหมด ทุกคนที่อยู่ข้างในนั้นอันตรายและส่วนใหญ่โดนจำคุกจากการที่ก่ออาชญากรรมนองเลือดอย่างน้อยหนึ่งครั้งในชีวิต

สำหรับหลิงมู่เฟิงที่ถูกส่งเข้าไปในห้องขังนั้น เราจินตนาการถึงชะตากรรมของเขาได้เลย

ส่วนผู้ที่อยู่บนชั้น 3 ส่วนใหญ่เป็นนักโทษที่ถูกตัดสินจำคุกนานกว่าสิบปี แม้แต่เวลาปล่อยตัวก็แตกต่างจากนักโทษด้านล่าง หากพวกเขาโชคดี พวกเขาสามารถรอดชีวิตและเดินออกจากคุกได้ อย่างไรก็ตามพวกเขาส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ดูแสงพระอาทิตย์นอกเรือนจำหรอก ที่ชั้นสามเหมือนกับสนามแบทเทิ้ลรอยัลก็ไม่ปาน

อย่างไรก็ตามสิ่งที่หงต้าหลี่กังวลมากที่สุดไม่ใช่ว่าหลิงมู่เฟิงถูกรังแกในห้องขังหรือไม่

หลังจากเข้าห้องขัง 205 การถูกรังแกเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่จำเป็นต้องพูดถึง

สิ่งที่หงต้าหลี่กังวลมากที่สุด คือ ความกระหายและความกดดันของผู้ต้องขังที่อยากจะปลดปล่อยตัวเองหลังจากถูกกักขังอยู่ข้างในมานานต่างหาก

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องผู้หญิงเลย ถ้านักโทษพวกนี้เห็นผู้หญิง แม้ว่าจะเป็นแค่รูปภาพของผู้หญิง นักโทษในห้องขังพวกนี้ก็คงไม่คิดที่จะฆ่าหรอก เขากลัวว่าถ้าหลิงมู่เฟิงดูเป็นผู้หญิง เขาจะตกเป็นเป้าในการโดนล่วงละเมิดและเป็นเครื่องมือผ่อนคลายซะมากกว่า หากมันเกิดขึ้นจริง ๆ หลิงมู่เฟิงคงเกิดรอยแผลในใจของเขาอย่างแน่นอน

หงต้าหลี่หายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า "ได้เลย เปิดประตู"

"โอเคครับ" เซาเจียนหลงเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจและนำทางไปพร้อมกับทหารยามสองสามคนของเขา

หงต้าหลี่นำถังมู่ซินและผู้ติดตามของเขาพร้อมมุ่งหน้าเข้าห้องขัง

เมื่อเทียบกับห้องขังอื่น ๆ ห้องขัง 205 กว้างเกือบสองเท่า ห้องนี้มีความยาว 10 เมตร กว้าง 8 เมตรและสูง 4 เมตร บรรยากาศค่อนข้างมืด แน่นอนว่าส่วนหนึ่งเกิดจากนักโทษ เรือนจำเลยมักจะต้องมีสภาพแวดล้อมเช่นนี้

มีเตียงเหล็กสองชั้นในห้องทั้งหมด 16 เตียง ซึ่งทั้งหมดถูกเชื่อมเข้ากับผนัง มันยากที่จะขยับเตียงได้ สาเหตุที่ทำเช่นนี้ก็เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดการต่อสู้ไปสู่คดีฆาตกรรม

พื้นที่ส่วนกลางของห้องขังถือได้ว่าค่อนข้างกว้างขวาง ช่องระบายอากาศตั้งอยู่บนเพดานโดยมีแท่งเหล็กเชื่อมอยู่ด้านใน ห้องน้ำตั้งอยู่ตรงหัวมุม แม้ว่าห้องน้ำจะมีชักโครก แต่ก็ยังมีกลิ่นเหม็น

แต่ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ห้องน้ำกลายเป็นหนึ่งในต้นเหตุของความวุ่นวายที่นี่บ่อยครั้ง ไม่ได้พูดเกินจริง เพราะถ้าไม่มีใครเข้ากันได้ที่นี่ การเข้าห้องน้ำจะเป็นปัญหาใหญ่

อาจมีคนเตะประตูห้องน้ำ ในขณะที่อีกคนกำลังปลดทุกข์หนัก มันคงเป็นภาพที่ดูโหดร้าย

ขณะนี้มีนักโทษกว่า 20 คนในห้องขัง พวกเขานั่งอยู่กลางที่โล่ง ในหมู่นักโทษ มีสี่คนกำลังเล่นโป๊กเกอร์และนักโทษราวสิบห้าคนกำลังปรบมืออยู่รอบ ๆ

คนที่อายุน้อยที่สุดที่อยู่ข้างนอกกำลังยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดห้องขัง เขาสูงประมาณ 1.78 ม. เขามีคิ้วที่สวยงามดูหล่อเหลาและผิวของเขาก็ขาวอย่างไร้ที่ติ ไม่ต้องคิดอะไรเพิ่มเติม เขาน่าจะเป็นน้องชายคนเล็กของเสี่ยวหยี่ หลิงมู่เฟิง

อย่างไรก็ตามชายหนุ่มที่ค่อนข้างหล่อเหลา ในขณะนี้สวมเครื่องแบบของเรือนจำ ตามร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยรอยฟกช้ำสีม่วงดำ จมูกของเขามีสีแดงและตาบวมดำคล้ำ ช้ำเลือด และมุมปากของเขาก็ฉีกขาดและมีคราบเลือดแห้งอยู่ใกล้ปากของเขา สำหรับผมของเขาถูกโกนไปแล้วเหลือเส้นผมประมาณห้ามิลลิเมตร

หงต้าหลี่พยักหน้า อย่างน้อยเขาก็ยังดูดีและเป็นผู้ชายและคงจะไม่ถูกมองว่าเป็นผู้หญิงของผู้ต้องขัง ความบริสุทธิ์ของเขาคงรักษาไว้

เมื่อเห็นน้องชายของเขาอีกครั้ง หลิงเสี่ยวหยี่ไม่สามารถช่วยได้ เธอเริ่มร้องไห้

หงต้าหลี่ส่ายหัวอย่างเงียบ ๆ ไม่แปลกใจเลยที่เธอร้องไห้ขนาดนี้ โชคดีที่พวกเขามาก่อนเวลา มิฉะนั้นหลิงมู่เฟิงอาจต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่านี้

เมื่อมีผู้คนหลั่งไหลเข้ามาอย่างกะทันหันในห้องขัง 205 ทุกคนจึงหันมาสนใจหงต้าหลี่ทันที โดยเดาได้ว่าเจตนาของเขาคืออะไร

เมื่อหลิงมู่เฟิงเห็นฉากนั้น ผู้คุมเรือนจำและพี่สาวของเขาเข้ามาในห้องขัง เขาก็รีบวิ่งเข้าหาพวกเขาทันที ชายเหล่านั้นก็เข้ามาล้อมเขาเพื่อพยายามปกป้องเขา

ในเวลานี้ชายที่มีกล้ามในฝูงชนที่มีรอยสักรูปนกอินทรีบนแขนของเขายืนขึ้นและมองไปที่หงต้าหลี่ เขายิ้มและพูดว่า "เฮ้ น้องชาย แกมาที่นี่ทำไม? แกมาเยี่ยมญาติของเหรอวะ?"

"อืม ฉันมาเยี่ยมญาติของฉันจริง ๆ" หงต้าหลี่พูดอย่างยิ้มแย้ม "ว่าแต่จะให้ฉันเรียกพี่ใหญ่คนนี้ว่ายังไงดี?"

"ง่าย ๆ เรียกฉันว่า พี่อินทรี ก็ได้" แม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้ แต่เขาก็คิดอย่างอื่นในใจ นี่คือห้องขัง 205 คนที่ไม่มีอิทธิพลคงจะไม่สามารถเข้ามาได้ง่าย ๆ แบบนี้ ทั้งยังมีผู้คุมเรือนจำคอยคุ้มกันเขาน้อยมาก ผู้ชายคนนี้เป็นใคร? เขาเป็นอะไรกับหลิงมู่เฟิง?

หงต้าหลี่ไม่ได้สนใจที่จะตอบเขา แต่หันไปทางหลิงมู่เฟิงและถามว่า: “นายยังไม่โดนทำอะไรใช่ไหม?”

จู่ ๆ หลิงมู่เฟิงก็กระตุกขึ้นและแตะก้นของเขาโดยไม่รู้ตัวก่อนจะพยักหน้าอย่างรีบร้อน

นักโทษชายที่มีนามว่าอินทรีและคนอื่น ๆ เงียบลง ก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา อินทรีกุมท้องของเขาและหัวเราะเสียงดัง "ฮ่า ๆ ๆ พวกเอ็งได้ยินมันพูดไหม? ไอ้เด็กคนนี้ถามว่ายังบริสุทธิ์อยู่มั้ย ฮ่าๆๆ! ดูเหมือนแกจะมามาเยี่ยมมันจริง ๆ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็.... หรือว่าโลกมันเปลี่ยนเร็วเกินไปแฮะ ฮ่าๆๆ!"

ทุกคนหัวเราะอย่างหยิ่งผยอง เซาเจียนหลงกำลังเตรียมที่จะเตือนพวกเขาเพื่อสั่งสอน แต่หงต้าหลี่ก็หันกลับมาและจากไปทันที "เฮ้ย ออกไปคุยข้างนอกกันเถอะ"

“ท่านนายน้อยต้าหลี่ คือว่า...?” เซาเจียนหลงถาม

"ไม่มีปัญหาครับ" หลังจากออกจากห้องขัง 205 หงต้าหลี่ก็หันไปหาหลิงมู่เฟิง “จำได้ไหมว่าใครรังแกนายในห้องขัง?”

"ทุกคนทำครับ" หลิงมู่เฟิงกัดฟันและพูดว่า "ถึงผมจะเข้าห้องน้ำ ผมก็ไม่มีความสุขเลย"

"เดี๋ยวจัดการให้" หงต้าหลี่เดินกลับไปและตะโกนว่า "พี่ชายออกมาช่วยฉันหน่อย!"

นักโทษด้านนอกทั้งหมดตอบเสียงดัง: "ท่านนายน้อยสั่งพวกเรามาเลย!"

หงต้าหลี่กระตุกจมูกก่อนจะยิ้ม “พี่ชายเห็นห้องขังนั้นไหม? ฉันจะปล่อยให้ทุกคนเข้าไปในภายหลัง ช่วยฉันจัดการมันหน่อย! อย่าปล่อยพวกมันแม้แต่คนเดียว! ทุกคนที่ทำตามคำสั่งจะได้รับเงินหนึ่งพันหยวน ขึ้นอยู่กับว่าพวกพี่ชายว่าพี่ต้องการใช้เงินหรือเปล่านะ!”

การปล่อยตัวนักโทษเป็นการส่วนตัวเมื่อไม่ใช่เวลาราชการจะต้องถูกลงโทษ อย่างไรก็ตามในขณะนี้หงต้าหลี่ไม่ลังเลที่จะบอกให้ผู้ติดตามของเขาปล่อยตัวนักโทษ อย่างไรก็ตามสถานการณ์ได้ลุกลามไปถึงจุดนี้แล้ว แม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น หงต้าหลี่ก็ต้องป้องกันตัวเอง มีอะไรต้องลังเลเล่า?

หลังจากประตูห้องขังแรกถูกเปิดออก ชายหนุ่มรูปร่างกำยำสูงเกือบ 1.9 เมตร ศีรษะล้าน มีคำว่า "ภักดี" ที่คอ คิ้วหนาและริมฝีปากหนา เขาน่าจะเป็นผู้นำของทุกคนที่นี่

หงต้าหลี่พอใจกับร่างกายของเขาจึงถามว่า "ฉันจะเรียกพี่ใหญ่คนนี้ว่ายังไง?"

ชายกล้ามโตตอบว่า "เรียกผมว่า เฉิงควอนดาว หรือเรียกผมว่าเสี่ยวดาวก็ได้”

"อืม ไม่เลว" หงต้าหลี่ก้าวไปข้างหน้าและสัมผัสกล้ามเนื้อของเขา "ไม่เลวเลยพี่ชาย กล้ามเนื้อของพี่แข็งแรงมาก "ให้ทิปเงินเขา 2,000!"

ชายสามคนก้าวไปข้างหน้าทันทีและนับเงิน 2,000 หยวน ก่อนที่จะส่งต่อให้เสี่ยวดาว นักโทษที่เหลือทั้งหมดมี 1,000 คน นักโทษทั้งหมดเชื่อฟังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พวกเขาทั้งหมดเข้าคิวเพื่อรับเงินก่อนที่จะยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ เพื่อรอคำสั่งต่อไป หลังจากที่ทุกคนได้เงินส่วนแบ่งแล้ว หงต้าหลี่ก็กระตุกจมูกและตะโกนว่า "พี่น้องจัดการ!"

นักโทษจำนวนหนึ่งพันคนรวมตัวกันในคุก นักโทษทุกคนตื่นเต้นและมีแรงฮึกเหิม จนถึงจุดที่ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความตื่นเต้น

"เปิดประตู" หงต้าหลี่ดีดนิ้วและสั่งว่า "อย่าทุบตีพวกมันจนถึงตายล่ะ"

เซาเจียนหลงถอนหายใจอย่างโล่งอกและเปิดประตูห้องขัง 205 อีกครั้ง

จากนั้นกลุ่มนักโทษก็ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งและวิ่งเข้าไปห้องขัง 205 ทุกผู้ทุกคน หัวใจดวงน้อย ๆ ของเซาเจียนหลงกระวนกระวายจนแทบจะกระโดดออกมาจากอก โอ้ สวรรค์ ฉันไม่เห็นอะไรเลย ฉันไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ...