ระบบใช้จ่ายตอนที่163

บทที่ 163: กระต่ายตายและสุนัขจิ้งจอกซึมเศร้า

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลิวเสี่ยวหยี่พูด หงต้าหลี่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง "บ้าเอ้ย! อยู่ที่ไหน? ทำไมเธอถึงบอกไม่ได้”

หลิงเสี่ยวหยี่ตอบกลับผ่านโทรศัพท์ว่า "ไม่ ไม่ วันนี้เป็นวันเกิดของท่านนายน้อย คุณผู้ชายได้ส่งคำเชิญทั้งหมดไปแล้ว ฉันทำอะไรไม่ได้ค่ะ เพียงแค่คืนนี้คืนเดียว ไว้ฉันจะขอความช่วยเหลือจากท่านนายน้อยในวันพรุ่งนี้" เธอวางสายทันทีหลังจากพูดแบบนั้นจบ

หงต้าหลี่: "..."

ให้ตายเถอะมันไม่ควรเป็นอย่างนั้น หงต้าหลี่กระทืบเท้าด้วยความโกรธและตะโกนออกไปว่า "เธอกล้าขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอ?! ไม่ไว้ใจฉัน?! หรือว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นสินะ แต่ดันไม่พูดเนี่ยนะ นี่มันเป็นเรื่องบ้าอะไรกัน!"

ถังมู่ซินพยักหน้า "อืม ถ้าหากเป็นคนอื่นคงไม่สนใจหรอก แต่นายน่ะที่เป็นลูกชายตระกูลหงที่แสนอัจฉริยะผู้ไม่เคยแพ้ ถ้าเราไม่สามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้ คนอื่นจะดูถูกเราได้นะ!”

หงต้าหลี่สั่งคนขับรถหวังหมิงหยูว่า "ลุงหวังหาตำแหน่งโทรศัพท์ของเสี่ยวหยี่ที ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอแน่ น้ำเสียงของเสี่ยวหยี่ฟังดูไม่ดีเลย!”

"รับทราบครับ ท่านนายน้อย" หวังหมิงหยูหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็วและเริ่มกดหมายเลข และกดโทรออกทันที หวังหมิงหยูยิ้มขณะที่พูดว่า "รองหัวหน้าจางคุณเป็นยังไงบ้าง?"

รองหัวหน้าจางหัวเราะขณะที่เขาตอบว่า "ก็ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ลมอะไรหอบให้คุณหวังถึงโทรมาหาผมกันล่ะ มีอะไรให้ช่วยเหลือหรือเปล่า? ถ้าผมช่วยได้ก็พูดมาเถอะ"

หวังหมิงหยูหัวเราะและพูดว่า "รองหัวหน้าจาง ผมไม่ใช่คนที่กำลังขอให้คุณช่วยครับ ท่านนายน้อยต้าหลี่ของผมต่างหาก” เขาส่งโทรศัพท์ให้หงต้าหลี่ทันที

รองหัวหน้ากรมตำรวจจางไฮยางพึมพำและถอนหายใจ "ท่านนายน้อยต้าหลี่?" ทันใดนั้นเขาก็ร้องอุทานว่า "ท่านนายน้อยต้าหลี่ นายน้อยต้าหลี่คนนั่นน่ะเหรอครับ?"

หงต้าหลี่หัวเราะแล้วพูดว่า "นี่ลุงจางเหรอ? ฉันเอง หงต้าหลี่"

เมื่อจางไฮหยางได้ยินเสียงของหงต้าหลี่ เขาก็ตอบอย่างรวดเร็ว "ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร! ท่านนายน้อยต้าหลี่ ผมไม่คิดว่าท่านจะมาขอความช่วยเหลือจากผม มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ?" หากนี้เป็นไปตามที่เขาคิด นี้ก็คงเป็นหงต้าหลี่ เขามีอิทธิพลในโลกธุรกิจและการเมือง และเขาก็เป็นถึงลูกหลานของบิดาผู้ก่อตั้ง แม้พวกเขาไม่สามารถทำได้ทุกอย่าง แต่การมาขอความช่วยเหลือจากรองผู้กำกับตำรวจย่อมเป็นอะไรที่พวกเขาทำได้อยู่แล้ว

หงต้าหลี่ครุ่นคิดและค่อย ๆ พูดว่า "มันเป็นอย่างนี้นะลุงจาง ผมมีพนักงานที่มีความสามารถชื่อหลิงเสี่ยวหยี่  มีบางอย่างเกิดขึ้นในครอบครัวของเธอ แต่เธอปฏิเสธที่จะบอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น ลุงจางช่วยเช็คตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของเธอให้หน่อยได้ไหม?”

มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพียงตรวจสอบตำแหน่งของหมายเลขโทรศัพท์ จางไฮหยางจึงไม่สามารถปฏิเสธคำขอได้ "แน่นอน ไม่มีปัญหาครับ ขอผมจัดการบางอย่างก่อน ขอแค่สิบนาที!"

“ขอบคุณลุงจาง” หงต้าหลี่หัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขาวางสายโทรศัพท์

ในขณะนี้คนขับรถวังหมิงหยูถาม "นายน้อยครับ อีกสามชั่วโมงก็จะถึงงานวันเกิดของท่านแล้ว เรากลับบ้านไปเตรียมตัวก่อนดีไหมครับ?”

หงต้าหลี่หายใจเข้าและคิดในใจ.. “ไม่ต้องรีบ ฉันไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย ถ้าฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวหยี่ เธอติดตามฉันมาระยะหนึ่งแล้วและเธอก็เป็นคนดีด้วย หากฉันไม่คิดจะทำอะไรเลย นั่นมันก็ไม่ใช่ฉันแล้ง”

ทั้งความจริงใจและความยุติธรรมของหงต้าหลี่ มันทำให้หัวใจของหวังหมิงหยูรู้สึกร้อนผ่าว "ครับ"

ส่วนใหญ่แล้วเจ้านายส่วนมากมักจะไม่ห็นค่าของข้ารับใช้ตน แต่ไม่ใช่กับหงต้าหลี่ผู้นี้

ไม่นานโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น หงต้าหลี่หยิบขึ้นมาและเสียงของจางไฮหยางก็ดังมาถึงอีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ด้านหนึ่ง “ท่านนายน้อยต้าหลี่ ผมพบเธอแล้วครับ ตำแหน่งสุดท้ายของโทรศัพท์ของหลิงเสี่ยวหยี่คือ..”

หงต้าหลี่พูดทันทีว่า “อยู่ไหน? บอกตำแหน่งมา อย่าบอกนะว่าอยู่ตรงพุ่มไม้”

จางไฮหยางหยุดพูด ก่อนที่เขาจะตัดสินใจพูดว่า "เธออยู่ที่เรือนจำเมืองเทียนจิงตะวันตกครับ คุณหลิงเสี่ยวหยี่ไปที่นั่น ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ดังนั้นผมจึงบอกให้ลูกน้องผู้ชายสองสามคนไปหาข้อมูลเพิ่มเติม ปรากฎว่าน้องชายของเธอติดคุกครับ"

น้องชายของหลิงเสี่ยวหยี่ติดคุก?!

หงต้าหลี่ถามอย่างสงสัย "เป็นไปไม่ได้! ฉันเคยได้ยินเธอพูดถึงน้องชายของเธอ เขาอายุสิบเก้าปีและกำลังศึกษาอยู่ที่โรงเรียนมัธยมในเครือเทียนจิงชิฟาน ชั้นปีที่ 3 ชั้น 14  ผลการเรียนของเขาไม่ได้แย่ เขาจะติดคุกได้ยังไง? เขาทะเลาะกับใครหรือเปล่า? ใครทำร้ายเขา?! ไม่สมเหตุสมผลเลย!"

จางไฮหยางก็อยากรู้เช่นกัน "ไม่ครับ ไม่ครับ ถ้ามันเป็นเพียงเรื่องเล็กเช่นการทะเลาะวิวาท ผมพาเขาออกไปจากที่นั่นได้อย่างง่ายดาย ปัญหาคือเขาอยู่ที่นั่น มันต้องเป็นเรื่องอื่น ผมจึงไม่สามารถพาตัวเขาออกมาได้ง่ายๆ "

“หรือว่าเขาฆ่าคนเหรอ?!” หงต้าหลี่พูดไม่ออก “ใช่ไหม?!” เขาตะโกนผ่านโทรศัพท์ทันที "ลุงจางรีบพูดอะไรหน่อย ฉันกระวนกระวายจะบ้าตายอยู่แล้ว!"

“โอเค ผมพูดก็ได้ครับ อย่าเพิ่งกระวนกระวายไปนะครับท่านนายน้อยต้าหลี่” จางไฮหยางกลืนน้ำลาย “น้องชายของหลิงเสี่ยวหยี่ คือ หลิงมู่เฟิง เหตุผลที่อยู่ในคุก คือ เขาจับได้ว่ามีบลูแฟนตาซี”

“บลูแฟนตาซี?” หงต้าหลี่ถามอย่างสงสัย "มันคืออะไร? อย่าบอกฉันนะว่ามันเป็นยาผิดกฏหมาย?"

จางไฮหยางพูดว่า "ประมานนั่นครับ มันมีผลกระทบที่รุนแรงมาก ดังนั้นผมจึงไม่กล้าปล่อยเขาออกมาได้ง่าย ๆ"

หงต้าหลี่โยนโทรศัพท์ลงพื้น “เป็นไปไม่ได้! หลิงมู่เฟิงจะบ้าบอขนาดกินอะไรอย่างนั้นด้วยเหรอ?! ลุงหวังไปเรือนจำเทียนจิงทิศตะวันตก ฉันต้องการค้นดูว่าทำไมคนที่ดีแบบนี้ถึงทำอะไรแบบนั้น!” แต่ทันใดนั้นเอง เสียงของจางไฮหยางก็ได้ดังขึ้นมา “นายน้อยต้าหลี่อย่าเพิ่งกระวนกระวายครับ ท่านนายน้อยต้าหลี่”

ถังมู่ซินได้ยินทุกอย่างและโกรธมากเช่นกัน “พี่เสี่ยวหยี่เป็นคนดี ทำไมน้องชายของเธอถึงทำแบบนี้ล่ะ!”

โชคดีที่หวังหมิงหยูมีประสบการณ์และพูดในขณะที่เขาสตาร์ทรถ "ท่านนายน้อยครับ ดูเหมือนเรื่องนี้จะไม่ธรรมดาแล้วนะครับ"

หงต้าหลี่พยักหน้า “ฉันรู้ นักเรียนดีเด่นบางครั้งอาจมีปัญหาถึงขั้นชกต่อยกัน แต่ก็ไม่น่าเสพยา? มันไม่สมเหตุสมผลเลย ซินซินคิดว่ายังไง?”

ถังมู่ซินพูดว่า “ต้องมีอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลัง ต้าหลี่นายรู้สึกไหมล่ะ? ดูเหมือนเวลาที่เกิดเรื่อง มันดูจะบังเอิญมากเกินไปแล้ว”

หงต้าหลี่พยักหน้า “ใช่ พอดีกับงานวันเกิดของฉันด้วย การถูกจับได้ว่าเสพยา ปกติแล้วเมื่อถูกจับได้ พวกเขาก็ต้องเสพมันถึงสองสามครั้ง เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะถูกจับได้เพียงเสพครั้งเดียว เขาต้องถูกเล็งหรือถูกจับเนื่องจากเหตุผลบางอย่าง”

"ใช่ ฉันก็สงสัยเหมือนกัน" ตราบใดที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการถลุงเงิน ถังมู่ซินก็พร้อมที่จะช่วย "ต้าหลี่ นายลองคิดดู ถ้าน้องชายของเสี่ยวหยี่ หลิงมู่เฟิงถูกล่อลวงด้วยเหตุผลบางอย่างและถูกจับด้วยข้อหาเสพยา มันคงจะปกติใช่ไหม หากว่ามันไม่ได้เกิดพอดีกับงานวันเกิดนาย?"

หงต้าหลี่ลูบคางของเขา "ใช่แล้ว นั่นสิ" หากคิดแบบนี้ ก็แสดงว่ามีคนจงใจถ่วงเวลาหงต้าหลี่ และนั่นยิ่งทำให้อยากรู้เขาไปอีก “ว่าแต่มันก็เป็นแค่งานวันเกิดครบรอบ 18 ปีของฉัน มันไม่มีอะไรสำคัญ ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย?”

ถังมู่ซินครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า "อาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ ลุงหงจัดงานวันเกิดใหญ่โตและขนเรื่อสำราญมาด้วย หากนายไม่มาในงานวันเกิด มันจะดูไม่ดีสำหรับลุงหงนะ หากแขกเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ มันก็จะเป็นปัญหา เพราะวันนี้นายเป็นเจ้าของงานนะ หากนายไม่โผล่เข้าไป คนอื่นอาจจะคิดว่านายไม่มีสนใจพวกเขานะ เรื่องนี้อาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้เลย”

"ใช่ มันก็จริง ปัญหา คือ ใครจะพยายามทำแบบนี้?" หงต้าหลี่รู้สึกสงสัย “แล้วอีกเรื่องคือคือพวกเขาทำเพื่ออะไร? สิ่งที่ฉันอยากทำคือถลุงเงินอย่างมีความสุขและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ฉันไม่ต้องการสร้างความเดือดร้อนให้ใครและฉันไม่ต้องการสร้างศัตรูด้วย”

หงต้าหลี่รู้สึกเสียใจมาก

อาจพูดได้ว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ทุกวันนี้เขาอ่านการ์ตูนและนอนในชั้นเรียน เดินเล่นกับเคลตินลูกรักหลังเลิกเรียน กินของที่อยากกิน นอนในตอนที่อยากนอน เขาชอบพูดตอนที่เขามีความสุข ใครกันที่วางแผนต่อต้านลูกชายตระกูลหงที่แสนอัจฉริยะเช่นนี้? เหตุผลอะไรที่ทำแบบนั้น? ทำไมพวกเขาถึงต้องมาก่อกวนเขาด้วย?

ถังมู่ซินพูดว่า “ฉันคิดว่ามีคนกลัวนาย และเขาต้องการให้บทเรียนกับนาย”

"กลัว? ฉันเนี่ยนะ?" หงต้าหลี่ชี้ไปที่ตัวเอง “ใครจะกลัวลูกชายตระกูลหงที่แสนอัจฉริยะ? มันเป็นไปไม่ได้เลย ฉันทำตัวให้ไม่เป็นที่ต้องสนใจแล้วนะ”

ถังมู่ซินสะกิดเขาอย่างโกรธเกรี้ยว "ทำตัวให้ไม่ถูกสนใจ? นายอะนะ?!" เขาได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความเจ็บปวดและได้ยินเพียงถังมู่ซินบ่นว่า "ก็ใครมันจะคิดว่าสิ่งที่นายถลุงเงินจะทำกำไรได้ขนาดนี้"

หงต้าหลี่รู้สึกหมดหนทางและเจ็บปวด “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย ซินซิน เธอคิดว่าใครจะทำอะไรแบบนี้? เป็นคนจากในตระกูลของฉันหรือคนนอก?”

ตอนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดถึงเรื่องนี้ สิ่งสำคัญคือค้นหาว่าใครเป็นคนทำ

ถังมู่ซินก็สงสัยไม่แพ้กัน “ใช่ คน ๆ นั้นต้องมีความสามารถมากที่ทำแบบนี้ เรามาเริ่มจากการที่นายซื้อทรัพย์สินแถวทิศตะวันตกสี่แยกวงเวียน มันคงอาจทำให้บริษัทอสังหาริมทรัพย์บางแห่งโกรธ การสร้างภาพยนตร์ นายก็อาจทำให้บริษัทภาพยนตร์อื่น ๆ โกรธด้วย อีกทั้งยังมีหลายคนในตระกูลของนายที่อดไม่ได้ที่จะเห็นนายล้มเหลว หลิวหมิงเฉิงอาจเป็นหนึ่งในนั้น เพราะเว็บไซต์ร้านหนังสือตุรกีเจ๊งเพราะนาย และครั้งสุดท้ายนายโกงชาวอเมริกันและชาวเกาหลีใต้ อาจเป็นพวกเขาก็ได้”

หงต้าหลี่ลูบหัวอย่างร้อนรน "ฉันทำให้คนจำนวนมากโกรธขนาดนี้เลยเหรอ"

"นายคิดว่ายังไงล่ะ?" ถังมู่ซินก็กังวลเช่นกัน “โลกของธุรกิจเปรียบเสมือนสนามรบ นายทำตามใจของนาย แต่ปัญหามากมายก็จะตามมา ดูอย่างเว็บไซต์ร้านหนังสือตุรกี นายล้มเขาได้อย่างง่ายดาย แต่มันมีมีคำกล่าวที่ว่า กระต่ายตายและสุนัขจิ้งจอกซึมเศร้า หากนายทำให้พวกเขาขาดทุน นายคิดว่าพวกเขาจะปล่อยนายไปง่าย ๆ เหรอ?”