ระบบใช้จ่ายตอนที่148
บทที่ 148: ข้าวโพดมังกรน้อย
"เฮ้ เพื่อนตัวน้อย เจ้าสนุกไหม มันคล้ายมังกรน้อยเลยนะ ว่ามั้ย?" แมวตัวน้อยสีขาวตัวนี้น่ารัก ยิ่งหงต้าหลี่มองมันมากเท่าไหร่ หงต้าหลี่ก็ยิ่งชอบมันมากขึ้นเท่านั้น เขาหัวเราะและเอานิ้วแหย่แมวน้อย "แกชอบฉันไหม?"
สก็อตติชโฟลด์สีขาวตัวนี้ได้ยินคำพูดของหงต้าหลี่และมันก็ยื่นกรงเล็บเล็ก ๆ ออกมาเผยให้เห็นอุ้งเท้าของมัน อุ้งเท้าสีชมพูวางลงบนนิ้วของหงต้าหลี่ จากนั้นมันก็ร้องเหมียวอีกครั้ง
"ฮ่าฮ่าฮ่า สนุกจริง ๆ เลยนะเจ้าตัวน้อย" ในขณะที่หงต้าหลี่มองไปรอบ ๆ และเห็นเศษข้าวโพดอยู่ไม่ไกล อาจจะเป็นอาหารสัตว์ เขาจึงตั้งชื่อให้แมวตัวนี้ทันที “ต่อจากนี้ไป แกชื่อข้าวโพดนะ ฮิฮิ”
"เหมียว ~~" แมวสีขาวตัวน้อยร้องเหมียวอีกครั้งดูเหมือนจะพอใจ
“รอที่นี่ก่อน โอเค ฉันจะกลับมาหาแกหลังจากเดินทัวร์เสร็จนะ” หลังจากปลอบแมวน้อยข้าวโพดแล้ว หงต้าหลี่ก็งับนิ้วของเขาและพูดว่า "ไปเดินดูรอบ ๆ กันต่อเถอะ!"
นอกจากสวนสัตว์เลี้ยงแล้วยังมีสวนสิงโตและเสือ
ต้องบอกว่าสวนสัตว์เกือบจะล้มละลาย แต่ถังหยาก็ยังคงจัดการเลี้ยงดูพวกมันอย่างดี สัตว์ทั้งหลายยังดูสะอาดและดูจากสีขนของมันก็ดูแวววาว อาหารสำหรับสิงโตและเสือเหล่านั้นก็ไม่เลวเช่นกัน
เสือและสิงโตกำลังเดินเล่นอย่างสบาย ๆ ในห้องปิดที่มีแผงกระจกกั้นโดยไม่กลัวคนแปลกหน้าเลย เสือก็ได้ผยองไปทางหงต้าหลี่และใช้กรงเล็บข่วนไปที่พื้นชานชาลาด้านข้าง
“ฮ่า ๆ โดนัลดั๊ก ดูเหมือนว่านายจะชอบสัตว์จริง ๆ นะเนี่ย” หงต้าหลี่ไม่สามารถจับมันได้ แต่ต้องการสัมผัสขนที่สวยงามของมัน แต่ถูกหยุดไว้ที่แผงกระจก แต่หลังจากนั้นไม่นานหงต้าหลี่ก็จ้องไปที่ทิศทางเดียวราวกับว่าเขาได้ค้นพบทวีปใหม่ "ลูกเสือ! มีลูกเสืออยู่ที่นี่จริง ๆ!"
หลังจากจ้องมอง ทันใดนั้นก็มีลูกตัวเล็ก ๆ อายุประมาณสองถึงสามเดือนอยู่ที่มุมห้อง มันกำลังนอนดื่มนมอยู่บนพื้น ถังหยารีบพูด “ผมตั้งชื่อให้ลูกเสือตัวนี้ว่า ทิเกร จริงๆแล้วมันมีพี่น้องอีกสามตัว แต่พวกเขาถูกซื้อไปโดยคณะละครสัตว์ เป็นที่ ๆ พวกมันเกิด ตอนนี้เหลือเพียงตัวเดียว ผมสงสารมันเหลือเกิน”
"ชื่ออะไรแปลก ๆ ฟังดูไม่ดีเลย" หงต้าหลี่ได้เปลี่ยนชื่อให้มัน “ฉันจะตั้งชื่อให้มันเอง!” เขาแตะคางและคิดสักพัก ไม่นานดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น เขาจำหนังตลกของฝรั่งเศสเรื่องหนึ่งที่เขาเคยดูในชีวิตก่อนหน้านี้ได้ ฉันจะตั้งชื่อให้มันว่า "รูบี้และเคลติน" มันเป็นชื่อของนักแสดงนำชายคนหนึ่งที่น่าสนใจมาก เขาตบต้นขาของเขาและตัดสินใจ “เรียกมันว่าเคลตินต่อจากนี้ไป! โวะฮ่าฮ่าฮ่า!”
"ชื่อบ้าอะไรเนี้ย" ถังมู่ซินปิดใบหน้าของเธอ "ชื่อ ทิเกร น่าจะฟังดูดีกว่านะ"
"เฮ้ ฉันตั้งชื่อว่าเคลติน และมันมาจากมอนทาร์กิส มันต้องเป็นชื่อนี้สิ!" หงต้าหลี่หัวเราะเสียงดังและพูดว่า "คราวหน้า ฉันจะพามันออกไปซื้อของกับฉันด้วย โอ้ ถ้าฉันมีเคลตินนำทางอยู่ข้างหน้า ฉันรู้สึกได้เลยว่าฉันจะมีอำนาจมากแค่ไหน แค่คิดก็สุดยอดแล้ว!"
พวกเขาเดินและมองพวกมันในเวลาเดียวกัน หลังจากออกจากสวนเสือและสิงโต พวกเขาก็มาถึงภูเขาหมี หมีดำที่ดูไร้เดียงสาที่มีเสน่ห์กำลังนั่งอยู่ที่ด้านล่างจ้องมองหงต้าหลี่และกลุ่มผู้ติดตาม นอกจากนี้ยังมีบางตัวที่นอนหาวอยู่บนพื้นอย่างเกียจคร้าน
สถานที่สุดท้ายที่น่าสนใจ คือ ลิภูเขาง มีลิงอย่างน้อยสิบตัววิ่งไปมาทั่วสถานที่ หนึ่งในสิ่งที่น่าสนใจที่สุดมีหางยาวมาก พวกมันมักใช้หางเพื่อเป็นสวิง ทำให้ถังมู่ซินหัวเราะคิกคัก
ที่น่ากลัวที่สุด คือ ลิงอุรังอุตังสีดำ หงต้าหลี่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าลิงอุรังอุตังจะตัวใหญ่ขนาดนี้ ตัวของมันเหมือนภูเขาลูกเล็ก ๆ เมื่อเห็นคนจำนวนมากมองมาที่ตัวมัน มันตอบสนองโดยการแคะจมูกของมันอย่างเกียจคร้าน
หงต้าหลี่ก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ก็รู้สึกว่าลิงตัวนั้นมันดูแข็งแกร่งจริงๆ “จะว่าไปแล้ว โดนัลด์ดั๊ก สวนสัตว์ของนายที่นี่ค่อนข้างสมบูรณ์มากเลยนะ น่าแปลกใจจริง ๆ ที่สวนสัตว์ส่วนตัวของคุณมีสัตว์มากมายขนาดนี้”
โดนัลด์ดั๊กหัวเราะและพูดว่า "คือดวงล้วนๆเลยครับ ตอนที่ได้พัฒนาสถานที่แห่งนี้ขึ้นมา การเลี้ยงสัตว์ก็เรียบง่าย ในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา สัตว์ที่มีค่าหรือที่หายากมีน้อยลงเรื่อย ๆ ไม่ว่าพวกมันจะวิเศษแค่ไหนก็ยากที่จะหามา เมื่อรวมกับผลกระทบของสวนสาธารณะที่เป็นของรัฐเหล่านั้นและผมไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้สัตว์เหล่านี้หิวโหย ผมจึงพยายามหาเศรษฐีใจดีที่จะดูแลพวกมันได้”
คำพูดของถังหยานั้นจริงใจมาก หงต้าหลี่ไม่สงสัยในความตั้งใจของเขาเลย เช่นเดียวกับสัตว์จำนวนมาก ขนของพวกมันสวยงามเสมอ แค่เดินทัวร์สวนสัตว์แค่ครั้งเดียว เขาก็รู้ว่าเสบียงอาหารของพวกมันต้องดีมากแน่ ๆ
หลังจากคุยกันเสร็จ ถังหยาก็พาหงต้าหลี่และกลุ่มผู้ติดตามกลับไปที่ห้องประชุม เมื่อพวกเขาได้ที่นั่งแล้ว เขาก็พูดต่อ "เฮ้อ พอได้เห็นแบบนี้แล้ว ผมรู้ดีว่าคงไม่ง่ายนักที่จะหาคนมารับช่วงต่อ สัตว์มีเยอะเกินไป คงจะดีไม่น้อยหากมีเพียงไม่กี่ชนิด เศรษฐีบางคนอาจเต็มใจที่จะซื้อพวกมันกลับบ้านเพื่อเลี้ยงดูพวกมันในยามที่พวกเขาไม่มีอะไรทำ แต่ด้วยสัตว์จำนวนมากที่นี่ และสิ่งที่ยากกว่า พวกเขาไม่สามารถเปิดสวนสัตว์และไม่สามารถเลี้ยงที่บ้านได้ นอกจากนี้ถ้าผมขายเฉพาะสัตว์ที่หายาก สัตว์ที่เหลือก็อาจจะตายเพราะความหิวโหย ท้ายที่สุดมีเพียงไม่กี่คนที่เต็มใจที่จะให้พวกเขากลับไปป่า ซึ่งถ้าทำแบบนั้นได้ก็ถือว่าเป็นการทำกุศล มันไม่ใช่อะไรที่ง่าย ๆ เลย”
ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าถังหยากำลังเล่าเรื่องจริงและไม่ได้พยายามล่อให้หงต้าหลี่ซื้อสัตว์พวกนี้
สัตว์ 600 ตัวและมีทุกขนาดถ้าขายได้แล้ว คงจะไม่มีใครซื้อสัตว์ที่เหลือ และถังหยาก็ไม่มีทางเลือก เพราะเขาไม่มีเงินเลี้ยงพวกมัน ดังนั้นเขาจะเหลือเพียงสองทางเลือกในตอนนี้ ข้อแรก คือ การปล่อยพวกมันกลับสู่ป่า และข้อสอง คือ รอจนกว่าพวกมันจะตายจากความหิวโหย
อีกทั้งสัตว์เหล่านี้เคยชินกับการอยู่ในสวนสัตว์ เพราะฉะนั้นความสามารถในการล่าสัตว์ของพวกมันจึงไม่มี หากพวกมันถูกปล่อยกลับสู่ป่า ผลที่ตามมาก็คือพวกมันส่วนใหญ่ก็ยังคงตายจากความหิวโหย
ถังหยาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ผมเป็นห่วง ผมเป็นห่วงพวกมันจริง ๆ แต่พอผมเห็นมิสเตอร์ชูติดตามท่านนายน้อย ผมเลยขอให้มิสเตอร์ชูแนะนำท่านนายน้อยให้ผมได้รู้จักครับ ผมหวังว่าท่านนายน้อยจะไม่ตำหนิเขา”
ชูจงฉินที่ยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกอายเล็กน้อย “ท่านนายน้อยครับ เรื่องนี้ผมไม่มีทางเลือกจริง ๆ”
"เข้าใจ ไม่เป็นไร คราวหน้าไม่ต้องพูดอ้อมค้อมนะ บอกตรง ๆ มาเลย" หงต้าหลี่ไม่ได้กังวลเรื่องนี้เลย เขาถามแค่ว่า "คำถาม คือ ถ้าฉันซื้อสัตว์เหล่านี้ ฉันควรเลี้ยงพวกมันไว้ที่ไหน? แม้ว่าฉันจะพึ่งเริ่มสร้างสถานที่ตอนนี้ แต่ก็ต้องใช้เวลาใช่ไหมล่ะ?"
"เรื่องนี้.." ถังหยาคิดสักพัก นี่ไม่ใช่ปัญหาเล็ก ๆ หากไม่มีที่ให้พวกมันอยู่ ก็ไม่สามารถซื้อพวกมันมาเลี้ยงได้ หรือไม่ก็ถ้าเอาพวกมันมาเลี้ยง พวกมันก็อาจจะถูกขังไว้ในกรงตลอด? ถึงตอนนี้ถังหยาก็กัดฟันแน่นและพูดว่า “ผมยังมีเวลาเตรียมตัวอีกประมาณสองเดือนก่อนที่จะต้องเริ่มเปลี่ยนธุรกิจที่นี่ ในสองเดือนนี้ หากท่านนายน้อยไม่พอใจ ท่านก็ยังปล่อยให้พวกเขาอยู่ที่นี่ได้ มีผู้เลี้ยงดูที่นี่อยู่แล้ว หลังจากสองเดือน สถานที่สำหรับเลี้ยงสัตว์ของท่านก็น่าจะเสร็จพร้อมแล้ว จากนั้นเราสามารถย้ายพวกมันไปที่นั่นได้เลยครับ”
สุดท้ายนี้เขาไม่ลืมที่จะพูดเสริมว่า "ถ้าท่านนายน้อยไม่กังวล เมื่อถึงเวลาท่านก็สามารถจ้างผู้เลี้ยงดูสัตว์ได้ต่อ ท่านแค่ต้องเปลี่ยนสัญญาเล็กน้อยเท่านั้น ค่าจ้างของพวกเขา คือ 1,200 หยวนต่อเดือนและท่านก็แค่จ่ายค่าอาหารกลางวันเท่านั้น"
โอเค ตอนนี้แม้แต่คนเลี้ยงดูสัตว์ก็เตรียมพร้อมแล้ว สิ่งนี้ช่วยให้หงต้าหลี่จัดการปัญหาได้เยอะมาก เขาพูดตรง ๆ ว่า "เอ่อ แล้ว.. สัตว์พวกนี้ในสวนสัตว์ทั้งหมดราคาเท่าไหร่? คุณก็น่าจะรู้ว่าผู้ซื้ออย่างฉันนั้นหายาก"
"ผมรู้ ผมรู้ครับ!" เมื่อได้ยินว่าหงต้าหลี่เห็นด้วย ถังหยาก็ดีใจ นายน้อยคนนี้เป็นอาเสี่ยที่อัจฉริยะและมีชื่อเสียง เขาไม่เคยผิดคำพูดตัวเอง เขาหยิบแบบฟอร์มรายงานราคาสัตว์ต่าง ๆ ออกมาทันทีและส่งให้หงต้าหลี่พร้อมกับพูดว่า "บัญชีเฉพาะทั้งหมดอยู่นี่แล้วครับ ผมได้วางราคาตามราคาที่ต่ำที่สุดในท้องตลาดปัจจุบัน ผมคนหนึ่งที่เป็นคนรักสัตว์ ผมจะไม่เอาเปรียบท่านนายน้อยแน่นอนครับ"
หงต้าหลี่ไม่สนใจที่จะอ่านแบบฟอร์มนี้ด้วยซ้ำ เขาโยนให้หลิงเสี่ยวหยี่ "เสี่ยวหยี่ช่วยดูหน่อย"
หลิงเสี่ยวหยี่รับแบบฟอร์มมาและดูรายละเอียดต่าง ๆ อย่างพิถีพิถัน เธอพยักหน้าและพูดว่า "ท่านนายน้อยค่ะ ตามการคาดการณ์ของฉันราคารวมน่าจะประมาณ 2.7 ล้านค่ะ ราคาที่เขาขอนั้นสมเหตุสมผลมาก”
"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร" หงต้าหลี่ตัดสินใจโดยตรง “ฉันจะให้เงินนาย 3 ล้านหยวน ให้มากกว่าที่นายเสนอมา 2.7 ล้าน โดยนายจะได้กำไร 0.3 ล้านเป็นค่าอาหารสำหรับสัตว์ ถ้าเงินไม่พอ นายจ่ายไปก่อน แล้วค่อยมาเก็บเงินที่ฉัน”
ถังหยารีบควักสัญญา "โอเคครับ! ท่านนายน้อยเป็นคนที่ตรงไปตรงมามาก! เชิญท่านนายน้อยลงชื่อตรงนี่เลยครับ"
"ได้" หงต้าหลี่เขียนชื่อของเขาในสัญญาอย่างคดเคี้ยว เช่นเดียวกับที่เขาส่งมอบให้ถังหยา จู่ ๆ ก็มีเสียงระบบในใจดังขึ้นมา หงต้าหลี่มองดูระบบในใจของเขา เขาประหลาดใจทันที
[ภารกิจที่ 1: ใช้จ่ายอย่างห่วงใย
ภารกิจที่ต้องทำ: ช่วยเหลือสัตว์เล็ก ๆ ที่น่าสงสาร
ความคืบหน้าปัจจุบัน: 588/1000
รางวัลภารกิจ: "สัตว์จะเป็นเพื่อนที่แสนดี"
ผลที่ตามมา: โฮสต์จะไม่ถูกสัตว์ใหญ่ใด ๆ โจมตี ตราบใดที่โฮสต์ไม่โจมตีพวกมันก่อน
ระดับ: จูเนียร์
คำอธิบายเพิ่มเติม: ภารกิจนี้ไม่จำเป็นต้องทำสำเร็จ เมื่อระบบเสร็จสิ้นการอัปเกรด ระบบจะถูกลบ]
ความต้องการของภารกิจที่ไม่รู้จักก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นแล้ว ดังนั้นในตอนนี้หงต้าหลี่จึงคาดการณ์ไว้ว่า ภารกิจนี่คือการช่วยเหลือสัตว์ที่น่าสงสาร
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เขาประหลาดใจ ความประหลาดใจจริง ๆ คือ การกระทำของเขาในวันนี้ที่ถลุงเงินกับสัตว์เหล่านี้ด้วยความรักที่มีต่อพวกมัน ทำให้ภารกิจคืบหน้าไปถึง 588/1000! มากกว่าครึ่ง! ยอดเยี่ยม!
ตอนนี้ภารกิจด้านข้างทั้งสองสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว ภารกิจด้านธรรมชาติน้อยมาก ความคืบหน้าของภารกิจก็เกินครึ่งอยู่ที่ 532/1000
หงต้าหลี่ถอนหายใจ โอ้ โชคดีอะไรอย่างนี้ ความโชคดีของฉันมันไม่สามารถปิดกั้นได้ แม้ว่าฉันจะพยายามก็ตาม
แต่เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หงต้าหลี่ก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก
เพราะจู่ ๆ เขาก็นึกอะไรขึ้นได้ คำพูดในระบบเกือบทำให้เขาเป็นลม
คะแนนสถานะปัจจุบันจากการถลุงเงิน : 36 คะแนน
คุณสมบัติโฮสต์: พละกำลัง: 36 ความเร็ว: 95 ปฏิกิริยาตอบสนอง: 92 สุขภาพ: 100 ความสามารถทางเพศ: 100
คะแนนสถานะปัจจุบันที่เหลืออยู่ก่อนที่โฮสต์จะถึงสถิติสูงสุดคือ 41 คะแนน
จะบ้าตาย!
ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย เพราะฉันใช้เงินอย่างสนุกและมีความสุข!
นั่นหมายความว่าระบบจะอัพเกรด ถ้าฉันใช้จ่ายอีก 4.1 ล้าน!
มันไม่สำคัญเลยที่ระบบจะอัพเกรด แต่ถ้าฉันไม่ทำภารกิจด้านข้างให้สำเร็จก่อนหน้านั้น พวกมันจะถูกลบทิ้งไป!
ลบ หมายความว่าพวกเขาจะไม่ปรากฎขึ้นมาอีก!
ทำไม่ได้ ทำแบบนี้ไม่ได้แน่นอน!
