ระบบใช้จ่ายตอนที่144
บทที่ 144: คิดว่าฉันนับไม่เป็นเหรอไง?
ในฐานะที่เป็นผู้รักความสมบูรณ์แบบ เมื่อหงต้าหลี่เห็นทั้งสองภารกิจด้านข้างของเขา เขาก็ตื่นเต้นมากจนนอนไม่หลับ
เนื่องจากภารกิจไม่ต้องรีบเร่งในการอัปเกรดและไม่จำกัดเวลา เขาจึงอยากทำภารกิจทั้งสองนี้ให้สำเร็จ!
สำหรับรางวัลภารกิจไม่ใช่จุดประสงค์หลัก แต่การถลุงเงินเป็นสิ่งที่ต้าหลี่ชอบ มันคือขั้นตอนการทำภารกิจ สำหรับรางวัลคืออะไร เขาไม่ได้สนใจอะไรเลย!
หงต้าหลี่แกล้งทำเป็นหลับในขณะที่พิจารณาภารกิจทั้งสองนี้ มันไม่เลวเลย ฉันจะเริ่มทำเมื่อเพิ่มคะแนนสถานะเสร็จ! ว่าแต่ฉันจะเพิ่มคะแนนสถานะอันไหนดี? แบ่งเท่า ๆ กันหรือเพิ่มสถานะเดียวก่อน? นอกจากรางวัลภารกิจแล้ว ตอนนี้ฉันมีคะแนนสถานะทั้งหมด 94 คะแนน ฉันสามารถเพิ่มคุณสมบัติอย่างใดอย่างหนึ่งได้อย่างแน่นอน แต่ความแข็งแกร่ง,ความเร็วและการตอบสนองนั้นมันเชื่อมโยงกัน ถ้าฉันเพิ่มทุกอย่างเท่า ๆ กันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากนัก ถ้าร่างกายของฉันไม่สามารถตอบสนองได้เร็วพอ ๆ กับปฏิกิริยาการตอบสนองของตัวเอง ความเร็วของฉันอาจจะเร็วพอประมาณแต่ฉันไม่สามารถตอบสนองได้ทัน หมายความว่าความแข็งแกร่งคงจะสำคัญน้อยที่สุดสำหรับค่าสถานะทั้งหมด
หลังจากพิจารณาอยู่นาน หงต้าหลี่ก็กัดฟันแน่นและคิดว่า: พละกำลัง: 36 ความเร็ว: 41 ปฏิกิริยาการตอบสนอง: 52
พละกำลังไม่สำคัญเท่าตอนนี้ ฉันไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรมากมาย ฉันไม่ชอบไปสู้กับใคร ในเมื่อมีคะแนนสถานะ 94 คะแนน ฉันจะเพิ่ม 40 คะแนนในช่องปฏิกิริยาการตอบสนองและช่องความเร็ว 54 คะแนน
คะแนนรวมตอนนี้ก็จะเป็น ช่องความเร็วมี 95 คะแนน และช่องปฏิกิริยาการตอบสนองมี 92 คะแนน ไม่เลว โอเค ตัดสินใจแล้ว!
จากนั้นเขาก็เพิ่มคะแนนสถานะตามที่เขาตัดสินใจ อีกครั้ง มีแสงสีทองที่มีเพียงหงต้าหลี่เท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้ หงต้าหลี่รู้สึกได้ทันทีว่าจิตใจของเขาสว่างขึ้นและร่างกายของเขาก็คล่องตัวขึ้น นี่เป็นจินตนาการของเขาล้วน ๆ
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรระบบสุดยอดใช้จ่ายในใจของเขานั้นมีความถูกต้องเสมอ ดังนั้นหงต้าหลี่จึงไม่สงสัยเกี่ยวกับผลลัพธ์ของการเพิ่มคะแนนสถานะ
สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ในตอนนี้ คือ การทำภารกิจทั้งสองให้สำเร็จ
สำหรับภารกิจแรก 'ใช้จ่ายอย่างห่วงใย' เห็นได้ชัดว่ามันเกี่ยวข้องกับสัตว์ คำถามคือว่าจะทำอย่างไร แต่มันไม่ได้น่ากลัวอะไรมาก เพราะมันเกี่ยวข้องกับการดูแลสัตว์แน่นอน
ส่วนภารกิจที่สอง ระบบบอกว่า 'ธรรมชาติที่ดีที่สุด' มีแต้มอยู่ที่ 232/1000 แล้วมันเกิดขึ้นตอนไหน? เป็นไปได้ไหมว่าเขาเริ่มทำภารกิจนี้โดยไม่รู้ตัว?
ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร เขาก็จำไม่ได้ว่าเขาทำอะไรเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม หรือว่าทะเลสาบเฟิงหยวน? มีภูเขาและน้ำอยู่ที่นั่น นอกเหนือจากนั้นเหลือเพียงพื้นที่ด้านนอกของภูเขาเทียนจิงเท่านั้น เดี๋ยว! "บนวงแหวนรอบนอกของภูเขาเทียนจิง!" ฉันไม่ได้ส่งคนไปทำความสะอาดในบริเวณนั้นหรอกหรือ? นั่นหมายความว่าภารกิจที่สองหมายถึงการทำความสะอาดเก็บกวาดทิชชู่และถุงพลาสติก? เฮ้ เฮ้ ถ้าอย่างนั้นมันก็จะง่ายขึ้นมาก แต่คงจะต้องหาอะไรมายืนยันสักอย่าง
และทันใดนั้นในขณะที่หงต้าหลี่กำลังเตรียมตัวที่จะงีบหลับอยู่ดี ๆ จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากข้างนอก ในฐานะที่เป็นอัจฉริยะและเป็นที่รู้จักกันดี หงต้าหลี่รู้สึกโกรธทันที "ใครอยู่ข้างนอก! เงียบซะ! ฉันจะนอน เข้าใจมั้ย!? ถ้าพูดไม่รู้เรื่อง ฉันจะส่งคนไปเตะพวกแกที่เสียงดังข้างนอกให้ออกไปถึงนอกโลกเลย!"
เมื่อเขาตะโกนจบ ก็มีคนสามคนเดินเข้ามาด้วยความโกรธ คนที่เดินนำเข้ามาป็นชายวัยกลางคนโจมตีหงต้าหลี่ทันทีด้วยคำถามเมื่อเห็นเขา "เราได้เสนอราคาที่ดีที่สุดให้กับคุณแล้วสำหรับสิทธิ์ในการจัดรายการและออกอากาศในประเทศเกาหลีใต้ของเรา ทำไมคุณถึงปฏิเสธ!? คุณกำลังดูถูกประชาชนเกาหลีใต้หรือไง!?" หลังจากที่พวกเขาเข้ามาแล้ว ก็มีชาวอเมริกันอีกสี่คนเดินตามมาข้างหลังพวกเขา
วันนี้ยังมีคนบังคับให้คนอื่นค้าขายของอีกเหรอ?
หงต้าหลี่มองไปที่จางไกที่เดินตามหลังพวกเขามาและถามด้วยน้ำเสียงงงงวย "พี่สาวไก พวกเขากินยาผิดขวดหรือเปล่า?"
จางไกพูดอย่างช่วยไม่ได้ "คงเป็นเช่นนั้นค่ะ ฉันได้บอกพวกเขาไปแล้วว่าเราไม่มีแผนที่จะขายสิทธิ์ในต่างประเทศในขณะนี้ แต่พวกเขายังคงไม่ยอมรับการปฏิเสธ เพราะพวกเขาคิดว่า เราได้ราคาต่ำเกินไปแล้วไม่ยอมขายให้ ดังนั้นพวกเขาจึงวิ่งมาที่นี่เพื่อถามท่านนายน้อยค่ะ"
"อ้อ เข้าใจแล้ว" หงต้าหลี่สูดลมหายใจและมองไปที่ชายเมริกันทั้งสี่ที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา “แล้วพวกคุณล่ะ?”
หนึ่งในนั้นคือชายผู้มีหนวดมีเคราสีเหลืองกล่าวว่า "โอ้ มันเป็นแบบนี้ ท่านนายหงครับ เราต้องการซื้อสิทธิ์ในการจัดรายการฉันเป็นนักร้องและราคาที่เราเสนอไปคือสี่ล้านดอลลาร์สหรัฐ แต่เราก็หวังว่าท่านนายน้อยหงจะสามารถให้ยืมเทคโนโลยีฉายภาพโฮโลแกรมให้เราด้วยครับ”
"ราคานี้ รับได้" หงต้าหลี่พูดกับจางไกว่า "ซิสเตอร์ไก คุณติดตามพวกเขาไปและนำอุปกรณ์ออกมาให้เขา เมื่อเสร็จการแสดงให้นำกลับมาทันที"
จางไกอดทนที่จะไม่หัวเราะ "โอเคค่ะ ท่านนายน้อย ฉันจะไปที่นั่นโดยตรงค่ะ”
นายน้อยคนนี้ชั่วร้ายเกินไปจริง ๆ ชายชาวอเมริกันเหล่านี้ต้องการที่จะขโมยเทคโนโลยี แต่ตอนนี้หงต้าหลี่กลับให้ยืม พวกเขาสามารถยืมเทคโนโลยีได้ แต่ก็ไม่สามารถผ่านมือพวกเขาได้ แม้ว่าพวกเขาต้องการขโมยเทคโนโลยีนี้ แต่ก็ไม่มีทางทำได้ แต่พวกเขาตอนนี้ปฏิเสธไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะเห็นได้ชัดว่าพวกเขาจงใจมาขโมย
พวกเขาก็ได้แต่เพียงกัดฟันและพยักหน้า "ครับ! คุณต้าหลี่ช่างเอื้อเฟื้อจริงๆ"
หงต้าหลี่แสยะยิ้มและตอบกลับไปว่า "ไว้พวกนายเรียนรู้ที่จะเป็นอาเสี่ยอัจฉริยะอย่างฉัน พวกนายก็จะเอื้อเฟิ้อแบบฉันนี้แหละ"
"คุณกล้าดูถูกประชาชนเกาหลีจริง ๆ งั้นเหรอ? เราเสนอเงินสามล้านเลยนะ! พวกเราชาวเกาหลีใต้ก็ต้องการเหมือนกัน!" เมื่อเห็นว่าชาวเมริกันซื้อลิขสิทธิ์ในการจัดรายการได้ ชาวเกาหลีจึงคัดค้านทันที
เมื่อได้ยินพวกเขาพูดเช่นนั้น หงต้าหลี่ก็โกรธทันที “พวกเขาเสนอเงินสี่ล้านเหรียญสหรัฐ ส่วนนายเสนอแค่สามล้าน นายคิดว่าฉันนับเลขไม่คล่องหรือไง?”
ชาวเกาหลีพูดอย่างหยิ่งผยองว่า "เราไม่ต้องการเทคโนโลยีฉายภาพโฮโลแกรม! ดังนั้นเรารู้สึกว่าข้อเสนอของเราแสดงให้เห็นถึงความจริงใจของเรา สามล้านก็พอแล้ว!”
"โอ้ แต่ปัญหาคือฉันยังไม่ได้อยากจะขาย" หงต้าหลี่ยักไหล่อย่างไม่ไยดี
"นี่มันคือการเหยียดหยามแล้ว เราจะฟ้องคุณ!" ชาวเกาหลีโกรธมากเมื่อได้ยินแบบนี้ พวกเขาต้องการให้เหตุผลกับหงต้าหลี่ แต่หงต้าหลี่จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาเหยียดหยามและด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เขาสั่งอย่างเด็ดขาดว่า "โยนพวกมันออกไป เหม็นเปรี้ยวชิบ"
ในตอนนี้ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไร ทันใดนั้นชายสามคนพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกจำนวนนึงก็ดึงพวกเขาออกไป
หงต้าหลี่ก็สรุปว่า: “ถ้าฉันขายสิทธิ์ให้กับโอปป้าพวกนั้น พวกเขาจะไม่ประกาศว่าฉันเป็นนักร้องของประเทศของพวกเขาเหรอ? ฉันไม่เห็นด้วยแน่นอน ฉันจะไม่ให้โอกาสพวกเหม็นเปรี้ยวพวกนี้”
ถังมู่ซินหัวเราะจนปวดท้อง เธอกุมท้องแล้วพูดว่า "ต้าหลี่ นายนี้มันร้ายจริง ๆ ฮิฮิ"
ลี่เนียนเหว่ยยิ้มและส่ายหัว นายน้อยคนนี้ หากใครว่าเขาเป็นคนโง่ พวกเขาจะได้รับผลที่ตามมาอย่างแน่นอน
ทุกคนหัวเราะกันสักพัก จากนั้นทั้งสามคนพร้อมด้วยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็กลับมาอย่างกล้าหาญ พวกเขาเดินมาหาหงต้าหลี่และทำความเคารพ "ท่านนายน้อยครับ พวกเราจัดการเสร็จแล้ว!"
"ให้รางวัลพวกเขา คนละ 5,000!" หงต้าหลี่หัวเราะเสียงดัง หลังจากตัดพวกเหม็นเปรี้ยวเหล่านี้ออกไปได้แล้ว เขาก็อารมณ์ดี "ผู้ติดตาม ลงไปดูที่เว็บไซต์จงเตียนและตรวจสอบหน่อยสิ!"
"รับทราบครับ!" ผู้ติดตามนำทางไปทันที
อาคารเฉินหุย ชั้น 8 เว็บไซต์จงเตียน
"ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ ท่านนายน้อย!" เมื่อได้ยินว่าหงต้าหลี่มาที่นี่เพื่อตรวจงาน เจ้าหน้าที่หลายคนจากเว็บไซต์จงเตียนก็มารวมตัวกันและเรียงแถวเป็นสองแถวพร้อมตะโกนทักทายอย่างพร้อมเพรียง ในเวลาเดียวกันพวกเขาทุกคนต่างก็มีความสุขที่สุดเมื่อเทพเจ้าแห่งโชคลาภกลับมาอีกครั้ง ถ้าพวกเขาไม่ยิ้มก็ถือว่าพวกเขาทำตัวโง่เขลา!
หงต้าหลี่ไม่เคยขี้เหนียวเรื่องงานกับลูกจ้างของเขา "ให้รางวัล! ทุกคน คนละ 2,000!"
ทันใดนั้นชายสามคนก็รีบวิ่งออกไป จากนั้นผู้ติดตามหญิงคนหนึ่งก็ถือเครื่องนับเงินสดไว้ในอ้อมแขนของเธอ หงต้าหลี่ชื่นชมเธอมากสำหรับแนวคิดนี้และด้วยเหตุนี้ผู้ติดตามหญิงจึงได้รับรางวัล 5,000 หยวนทันที
ดังนั้นกลุ่มพนักงานของเว็บไซต์จงเตียนจึงเข้าแถวและเครื่องนับเงินสดก็เริ่มนับเงินสด ทุกคนกระฉับกระเฉงขึ้นมากและหงต้าหลี่ก็พอใจมากเช่นกัน
หลังจากแจกจ่ายทิปเงินทั้งหมดแล้ว หงต้าหลี่ก็นั่งลงบนที่นั่งหลักของเขา ผู้อำนวยการเว็บไซต์จงเตียน หยางไชฉี่ก็ได้เดินมาหา คราวนี้เขาได้เรียนรู้จากบทเรียนที่แล้วและไม่ต้องเสียเวลากับเจ้าหน้าที่ เขารายงานโดยตรง: "ท่านนายน้อยครับ IP รายวันสำหรับเว็บไซต์จงเตียนมีมากถึง 500,000 และยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทุกวันจะมีผู้เขียนหน้าใหม่ประมาณ 40 ถึง 50 คน เริ่มเขียนนวนิยายเรื่องใหม่ จำนวนนวนิยายที่อัปเดตในช่วงสามวันที่ผ่านมาเพิ่มขึ้นจาก 500 บวกเป็น 1200 นอกจากนี้ผู้อ่านยังสนใจในนวนิยายที่เขียนโดยมหาเทพทั้งห้าอีกด้วยครับ”
หงต้าหลี่ไม่พอใจกับความคืบหน้าที่ได้รับ “อ๋อ ไม่เลว ไม่เลวเลย งั้น ให้ทิปเงินทุกคนอีกคนละ 1,000 หยวน จะว่าไปฉันได้ยินมาว่าคุณได้เพิ่มเงินให้สำหรับมหาเทพทั้งห้าด้วยใช่ไหม? ทำได้ดี!”
"ใช่ ใช่ครับ นั่นคือความคิดของผู้อำนวยการซัน" แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ แต่หยางไชฉี่ก็ไม่กล้าขโมยเครดิตซันเหวินหยาง “กลยุทธ์ของผู้อำนวยการซันล้วนมีประโยชน์มากทีเดียว ท่านนายน้อย ท่านคิดว่า ท่านควรจะ..” พูดอย่างนั้นเขาก็ทำท่าทางนับเงิน
ซันเหวินหยาง เขาเป็นหนึ่งในคนที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในเว็บไซต์จงเตียน ถ้าตอนนี้รักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาไว้ มันจะง่ายกว่ามั้ยที่จะคุยเรื่องต่าง ๆ กับเขาในอนาคต?
หงต้าหลี่จะไม่ให้รางวัลกับพนักงานที่มีความสามารถเช่นนี้ได้อย่างไร?
"ให้รางวัล! 5,000!"
ซันเหวินหยางรีบออกมารับเงินทันทีและกล่าวขอบคุณ “จากนี้ไป ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อใช้จ่ายเงินให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมจะไม่ทำให้ท่านนายน้อยผิดหวังอย่างแน่นอนครับ”
หงต้าหลี่แสดงท่าทางแบบฮ่องเต้ในตอนที่มีขันทีติดตาม “ใช่ นายเองก็มีความสามารถมากทีเดียว ไม่เลวเลย!” จากนั้นเขาถามผู้อำนวยการหยางว่า "มีข่าวดีอีกไหม?"
หยางไชฉี่พูดว่า "อ่อ ใช่ครับ! มีบริษัทบางแห่งต้องการซื้อสิทธิ์นวนิยายเพื่อทำเป็นภาพยนตร์สำหรับนวนิยายของมหาเทพจักรวางมังกรดำ พวกเขาเสนอเงิน 500,000 หยวน แต่ผมคิดว่าวันหนึ่งท่านนายน้อยอาจต้องการทำอย่างอื่น ดังนั้นผมจึงไม่กล้าขายครับ"
หงต้าหลี่ยกมือขึ้น "ไม่ขายน่ะ ถูกต้องแล้ว นายทำได้ดีมาก! เอาไป 5,000! โอ้ และช่วงนี้ไม่มีโฆษณาเลย ตอนนี้อ่านนิยายได้สบายมาก เรื่องนี้นายก็ทำได้เยี่ยมเลย!"
หยางไชฉี่ปาดเหงื่อ "ใช่ครับ แต่ว่าท่านนายน้อย ตอนนี้มีบริษัทที่ต้องการซื้อที่โฆษณาบนเว็บไซต์ของเรามากกว่า 30 บริษัท และราคาที่เขาเสนอมาเพื่อขอโฆษณาก็ไม่น้อยเลยครับ ผมได้คำนวณไว้ก่อนแล้ว ในเวลาไม่กี่เดือน เราจะสามารถสร้างรายได้มากถึงหนึ่งล้าน ท่านคิดว่า.. " เมื่อพูดถึงจุดนี้เขาก็อธิบายทันที "ผมไม่ได้หมายถึงว่าเราขาดเงิน แต่ถ้าเราไม่ยอมรับพวกเขา พวกเขาจะไปที่เว็บไซต์ร้านหนังสือตุรกีและไปโฆษณาที่เว็บไซต์นั้นแทนครับ เราไม่ควรปล่อยให้ฝ่ายตรงข้ามฉวยโอกาสนี้เพื่อหาเงินใช่ไหม?”
หงต้าหลี่ตัดสินใจโดยไม่มีคำอื่น "ไม่! อย่ายอมรับแม้แต่บริษัทเดียว! ฉันซื้อเว็บไซต์มาเพื่อถลุงเงินของฉัน ไม่ใช่เพื่อหาเงิน พวกเขาจะขอที่โฆษณาเว็บไซต์ไหน มันก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน ปฏิเสธพวกมันให้หมด!"
