ระบบใช้จ่ายตอนที่132

บทที่ 132: เทคโนโลยีฉายภาพสามมิติ

อาคารเฉินหุย ชั้น 9

ศรีษะของหงต้าหลี่กำลังหนุนอยู่ที่ต้นขาของลี่เนียนเหว่ย ในขณะที่เขาพลิกร่างของเขาไปด้านอื่นด้วยความงุนงง โดยไม่ลืมตา เขาก็ได้ถามออกมาว่า "พี่สาวเนี่ยนเหว่ย ตอนนี้กี่โมงแล้ว?"

ลี่เนียนเหว่ยค่อย ๆ จัดทรงผมยุ่ง ๆ ของเขา เธอยิ้มแล้วพูดว่า "ตอนนี้บ่ายสองแล้วค่ะ ท่านนายน้อยตื่นแล้วหรอคะ?"

หงต้าหลี่ลุกขึ้น "โอ้ ผ่านมาสองชั่งโมงแล้วหรอ? โอเค ฉันจะลุกแล้ว เฮ้อ.. ฉันเบื่อจริง ๆ ฉันไม่สามารถหยุดคิดได้เลย ตอนนี้เรื่องอะไรหลายๆอย่างมันก็ถาโถมเข้ามาเต็มไปหมด ฉันไม่สามารถสปอยรายการฉันเป็นนักร้องได้ และฉันก็ขี้เกียจออกไปข้างนอกแล้วด้วย"

ลี่เนียนเหว่ยพูดเบา ๆ ว่า "ท่านนายน้อยค่ะ ท่านไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไปนะคะ ตอนนี้เราได้จัดการเวทีได้ใหญ่โตแล้ว แสงไฟและของต่าง ๆ อยู่ในขั้นตอนการทดสอบแล้วค่ะ หรือไม่ก็ ท่านอยากจะเพิ่มแสงบนพื้นเวทีอีกไหมคะ?"

"ฉันขอคิดดูก่อน" ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็นอนลงที่ตักของลี่เนียนเหว่ยอีกครั้งและเปลี่ยนข้าง "ช่างมัน ตอนนี้ให้ฉันนอนอีกซักพักก็พอ"

ในขณะที่เขากำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น aDUsound ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของเขาก็ดังขึ้น ด้วยความงงงวย หงต้าหลี่ยื่นมือออกมาและรู้สึกถึงสิ่งของนั้น "หืม อะไรนี่? ฉันกำลังกดโทรศัพท์มือถืออยู่หรอ?" แต่เมื่อเขาสัมผัส จู่ ๆ เขาก็ตื่นขึ้นมาทันที "บ้าเอ้ย! ฉันกดอะไรเนี้ย!?"

เขาหยิบออกมาแล้ววางไว้บนฝ่ามือ หลังจากที่มองอย่างแน่ใจว่ามันคืออะไร หงต้าหลี่ก็รู้สึกกดดันเพราะเขากดปุ่มส่งสัญญาณที่หลินหยูหยินมอบให้กับเขาเป็นครั้งสุดท้าย

"โอ้! ตายแล้ว ฉันเผลอไปกดปุ่มเข้าให้!" หงต้าหลี่ยืนขึ้นและเดินไปรอบ ๆ อย่างหวาดกลัว "นี่คืออุปกรณ์ที่ใช้ในยามฉุกเฉินและสามารถช่วยชีวิตฉันได้ ฉันควรพูดยังไงกับหลินหยูหยิน ฉันเผลอกดมันตอนฉันหลับเนี่ยนะ? เธอจะฆ่าฉันแน่ๆ!"

ถังมู่ซินที่เล่นแบดมินตันกับจางไกอยู่ ก็เห็นหงต้าหลี่และถามเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า "ต้าหลี่ นายกำลังทำอะไร? ทำไมนายถึงเดินไปเดินมา?"

หงต้าหลี่พูดอย่างหงุดหงิด "ซินซิน รีบช่วยฉันคิดหน่อย! ฉันเผลอกดเครื่องส่งสัญญาณที่หยูหยินมอบให้ฉัน! เครื่องส่งสัญญาณ! หยูหยินพูดไว้ว่า เมื่อกดสัญญาณ เธอจะมาหาภายใน 10 นาที!"

"อะไรนะ!" ถังมู่ซินตกใจมาก เธอทิ้งไม้แบดมินตันลงทันที เธอรีบไปหาหงต้าหลี่และพูดอย่างใจจดใจจ่อว่า "ถ้าอย่างนั้นเราต้องคิดทำอะไรสักอย่างตอนนี้เลย หยูหยินพูดจริงเสมอ ถ้าเธอพูดว่าสิบนาที เธอก็จะมาถึงภายในสิบนาที นอกจากนี้บ้านของเธอไม่ไกลจากที่นี่ เราต้องคิดแก้ตัวให้เร็วที่สุด ถ้าเธอรู้ว่านายกดมันเพราะนอนละเมอ เธอคงโกรธแน่!"

"เธอจะโกรธหรอ? เธอไม่จำเป็นต้องโมโหอะไรเลยนิ?" หงต้าหลี่ถามด้วยความประหลาดใจ

ถังมู่ซินพูดอย่างหงุดหงิดว่า "เธอจะคิดว่านายทำให้เธอเสียเวลาและคิดว่านายเป็นศัตรูพร้อมกับโจมตี! ไม่ว่าในกรณีใด เราต้องคิดหาข้อแก้ตัว แต่เราจะใช้ข้ออ้างอะไรได้บ้างล่ะ?"

"ไม่ต้อง ใจเย็น ๆ จริง ๆ แล้วเธอเป็นคนดี" หงต้าหลี่ไม่รู้สึกประหม่าเหมือนถังมู่ซิน เขาเกาหัวของเขาและคิดอยู่พักหนึ่ง เขาพูดว่า "ก่อนหน้านี้ฉันให้เธอยืมเทคโนโลยีฉายภาพเสมือนจริงและเธอดูมีความสุขมาก ทำไมเราถึงไม่ถามเธอในสิ่งที่เธออยากทำแทนล่ะ?"

ถังมู่ซินพูดอย่างหงุดหงิดว่า "เธอคงไม่สนใจคำถามน่าเบื่อแบบนี้หรอกน่า คิดคำถามอื่นด้วย!"

พวกเขาทั้งสองต่างคิดคำถามอยู่พักหนึ่ง ก็เกือบจะสิบนาทีแล้ว และไม่กี่นาทีที่ผ่านมาหงต้าหลี่ก็คิดบางอย่างออก เขาปรบมือและพูดว่า "ฉันคิดออกแล้ว! ฉันมีไอเดีย!"

จู่ ๆ ก็มีน้ำเสียงเย็นชาและชัดเจนดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเขา "ฉันอยู่นี่"

หงต้าหลี่และคนอื่น ๆ หันไปมองและเห็นเด็กผู้หญิงที่มีผมสีฟ้ามัดผมแกะสองข้างยาวไปถึงก้นของเธอ ร่างกายที่ผอมเพรียวและหน้าอกแบน เธอสวมเสื้อเชิ้ตสไตล์ทรัมเป็ต กระโปรงสั้น ถุงน่องสีดำและรองเท้าหนัง ดวงตาของเธอกลมโตและใส ใบหน้าของเธอก็สวยมาก เธอคือท่านหญิงน้อย หลินหยูหยิน

เมื่อเห็นว่าท่านหญิงน้อยมาถึง ทุกคนก็ตื่นกลัว เพราะเธอคือนักพัฒนาเทคโนโลยีที่อันตรายสุด คงไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไหร่หัวเธอจะลุกเป็นไฟ แต่หงต้าหลี่กลับวิ่งไปหาเธออย่างยิ้มแย้มราวกับว่าเขาไม่กังวลใด ๆ ในขณะที่เขาวิ่งไปหา เขาพูดว่า "ในที่สุดเธอก็มาที่นี่ ฉันนึกว่าเธอจะไม่มาแล้ว!"

ใบหน้าของหลินหยูหยินไม่แสดงออกและเธอก็ถามอย่างสุภาพว่า "นายให้ฉันมาที่นี่เพื่ออะไร?"

หงต้าหลี่ที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอ เขาก็ได้ถามว่า "ฉันมีไอเดียเจ๋ง ๆ ที่เกี่ยวกับเครื่องฉายภาพเสมือนจริงที่ฉันให้เธอยืมไปด้วยล่ะ ฉันไม่มีหมายเลขติดต่อของเธอ ก็เลยใช้วิธีนี้ติดต่อเธอส่วนตัวให้มาที่นี่เท่านั้นเอง เธออยากฟังไหมล่ะ?"

"ฉันอยากฟัง!" หลินหยูหยินพยักหน้า

หงต้าหลี่หมอบลงและใช้นิ้วมือวาดบนพื้น "พูดง่าย ๆ ก็คือ ยกตัวอย่าง ฉัน ถ้าฉันสวมสูท ฉันจะเห็นตัวเองบนเดสก์ท็อปใช่ไหม? แผนของฉันก็คือเราจะใช้แสงเพื่อสร้างการฉาย ในกรณีนี้ภาพที่เราเห็นจะคล้ายกับมนุษย์จริงและมีเอฟเฟกต์แสงด้วยใช่ไหม?"

เมื่อหงต้าหลี่พูดจบ ทุกคนรอบตัวก็ตกตะลึง

ถังมู่ซินอุทานด้วยความประหลาดใจ "ต้าหลี่ นายคิดได้ยังไงเนี้ย? ความคิดนี้มันสุดยอดมากเลยนะ!"

หงต้าหลี่ยิ้มแล้วพูดว่า "ใช่ แน่นอน ในฐานะอาเสี่ยที่หล่อเหลา ถ้าฉันไม่มีความคิดสร้างสรรค์มันก็แย่น่ะสิ ฮิฮิ"

หลินหยูหยินก็ได้พูดตอบว่า "โอ้ ฉันได้ทำการวิจัยเรื่องนี้แล้ว ตอนนี้ฉันสามารถสร้างการฉายภาพได้สีเดียวเท่านั้น ถ้าทำหลายสี มันยังอยู่ในกระบวนการวิจัย ระดับความคืบหน้าในขณะนี้คือ 46% และจะเสร็จสิ้นในไม่ช้า"

เมื่อเธอพูดจบ ทุกคนประหลาดใจ

ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ได้คิดถึงเทคโนโลยีนี้มากนัก เพราะหงต้าหลี่ซื้อมาเพื่อจุดประสงค์ในการถลุงเงินเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินเรื่องนี้ และเป็นสิ่งที่หลินหยูหยินชอบ

พวกเขาไม่สามารถจินตนาการได้ เพราะมันเหนือกว่าจะจินตนาการ!

เธอเป็นคนที่เชี่ยวชาญในเทคโนโลยีสูงมาก ความสามารถของเธอนั้นแข็งแกร่งมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่คนทั้งเมืองไม่กล้าทำให้เธอไม่พอใจ แม้แต่นายหลิวหมิงซินผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังต้องเดินหลบเธอ ความสามารถชนิดนี้ไม่ได้อยู่ในระดับของธุรกิจและเศรษฐศาสตร์ แต่เรียกได้ว่าระดับประเทศ

หงต้าหลี่ไม่ใส่ใจกับเรื่องนั้นเท่าไหร่นัก เพราะหากหาเรื่องอื่นมาคุยไม่ได้ คงมีปัญหาแน่ "เธอพัฒนาไปแล้วหรอ!? จะเสร็จในไม่ช้า! เทคโนโลยีชิ้นนี้มีชื่อไหม?"

หลินหยูหยินพยักหน้า แล้วถามว่า "ชื่อเหรอ? มันใช้งานดีอยู่แล้ว ทำไมถึงต้องมีชื่อด้วยล่ะ?"

หงต้าหลี่หดหู่ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ล้มตัวลงและวาดวงกลมบนพื้น "ดี นี้เป็นการพิสูจน์ให้เห็นว่า มีภูเขาสูงกว่าฉันเสมอ ฉันคนนี้ขอยอมคุกเข่าให้เธอตอนนี้เลย แต่นั่นเป็นถึงเทคโนโลยีสมัยใหม่เลยนะ อย่างน้อยเธอต้องตั้งชื่อเพื่อแสดงว่าเป็นเทคโนโลยีชั้นสูง เข้าใจมั้ย?"

หลินหยูหยินพูดว่า "โอ้ นายตั้งชื่อแทนฉันเลย ฉันไม่คัดค้าน"

การตั้งชื่อเทคโนโลยีชิ้นใหม่ ช่างเป็นเกียรติอะไรเช่นนี้!

ถังมู่ซินหายใจถี่ ในขณะเดียวกันเธอคว้าแขนเสื้อของหงต้าหลี่และพูดเบา ๆ ว่า "ต้าหลี่ ท่านหญิงน้อยขอให้นายตั้งชื่อน่ะ แล้วนายจะตั้งชื่อว่าอะไร นายต้องคิดให้รอบคอบนะ ไม่อย่างนั้นนายจะถูกหัวเราะเยาะเอาได้!" ถังมู่ซินไม่มั่นใจในตัวหงต้าหลี่ ถ้าเขาตั้งชื่อมันว่า เครื่องถลุงเงิน หรือ เครื่องเผาผลาญเงิน เธอคงรู้สึกหดหู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

โชคดีที่ต้าหลี่ต้องทำภารกิจถลุงเงินให้สำเร็จ แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เขาเข้าใจเรื่องนี้ "ฉันรู้น่า หืม ให้ตั้งชื่อให้มันงั้นหรอ ตั้งชื่อมันว่าเทคโนโลยีฉายภาพโฮโลแกรม หรือเราเรียกอีกชื่อว่า เทคโนโลยีฉายภาพเสมือนจริง" เมื่อหงต้าหลี่พูดอย่างนั้น เขาก็มองไปที่หลินหยูหยินและถามว่า "เธอคิดว่าไงชื่อนี้?"

"เทคโนโลยีฉายภาพโฮโลแกรม?" หลินหยูหยินคิดอยู่พักหนึ่ง "โฮโลแกรม-โปรแจคชั่น-เทคโนโลยี? ก็ดี"

เมื่อได้ยินคำศัพท์ภาษาอังกฤษที่มีความยาว หงต้าหลี่เกือบหมดสติ ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา นอกเหนือจากคณิตศาสตร์ที่เรียนไม่เก่งและไม่มีเวลา เขากลัวภาษาอังกฤษมากที่สุด

แต่ด้วยความกลัว เขายังคงกระตือรือร้น ดวงตาของหงต้าหลี่เต็มไปด้วยดวงดาว ในขณะที่เขาถามว่า "ดีเลย หยูหยิน เทคโนโลยีฉายภาพโฮโลแกรม เธอสร้างมันขึ้นมาได้ยังไง?"

แม้ว่าหลินหยูหยินจะไม่มีอารมณ์ใด ๆ แต่เธอก็รักวิทยาศาสตร์เป็นอย่างมาก เธอเริ่มอธิบายแนวคิดพื้นฐานให้หงต้าหลี่ฟังทันที "มันไม่ยาก ฉันใช้แนวคิดของการแทรกซ้อนและดีแฟรคชั่น จากนั้นก็บันทึกและทำซ้ำ ฉายภาพ 3 มิติกับสิ่งต่าง ๆ

"ข้อแรก ฉันใช้แนวคิดของการแทรกแซงเพื่อบันทึกข้อมูลของคลื่นแสงในสสาร"

"ข้อที่สอง ฉันใช้แนวคิดดีแฟรคชั่นเพื่อทำซ้ำข้อมูลนี้"

เมื่อเธออธิบายเสร็จ หลินหยูหยินสรุปว่า "นี่เป็นวิธีที่ฉันสร้างมันขึ้นมา"

หงต้าหลี่ตัดสินใจกลับไปนั่งวาดวงกลมอีกครั้ง "อืม ฉันไม่เข้าใจเลยสักประโยคเดียว จริง ๆ แล้วดูเหมือนว่าภูมิปัญญาของคนธรรมดาไม่สามารถเทียบกับสมองระดับพระเจ้าอย่างเธอได้แหละมั้งนะ " คนที่อยู่รอบ ๆต่างเหงื่อไหลเต็มใบหน้าของพวกเขาเมื่อได้ฟังเธอพูด เทคโนโลยีชิ้นนี้อยู่ในระดับสูงเกินไปที่พวกเขาจะเข้าใจ

หลินหยูหยินไม่รู้สึกตัวเลยว่าเธอได้ชนะพวกเขาไปได้อย่างไร เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งและทันใดนั้นก็พูดว่า "ถ้านายไม่เข้าใจ นายมาดูที่บ้านของฉันได้นะ"

เมื่อได้ยินแบบนั้น ดวงตาของหงต้าหลี่ก็สว่างราวกับหลอดไฟ 200 วัตต์ "พูดจริงหรอ!? เธอจะให้พวกเราเห็นมันจริงเหรอ?"

หลินหยูหยินไม่พูดเป็นครั้งที่สอง เธอหันหลังและเริ่มเดิน "ไปกัน ตามฉันมา ฉันจะพาพวกนายไปดู"

ในฐานะที่เป็นบุคคลที่เชี่ยวชาญเทคโนโลยีขั้นสูง ถึงแม้ว่าหลินหยูหยินจะไม่มีอารมณ์ใด ๆ แต่เธอก็ยังมีความรู้สึกเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ นั่นก็คือเธอต้องการให้คนอื่นชอบในสิ่งที่เธอทำ เพราะเธอคิดว่าเธอคงไม่ใช่คนเดียวในโลกที่ชอบเรื่องเทคโนโลยี

ในขณะที่หลินหยูหยินอยู่เงียบ ๆ อย่างสบาย ๆ หงต้าหลี่และคนอื่น ๆ ก็แทบจะคลั่งไปแล้ว

พวกเขาจะได้เห็นเทคโนโลยีชิ้นใหม่ที่กำลังถูกสร้างขึ้น! นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะมีโอกาสได้เห็นเชียวนะ!

ไม่เพียงแต่หงต้าหลี่เท่านั้นที่ประหม่า แม้แต่ลี่เนียนเหว่ยที่เป็นคนใจเย็นก็ตื่นเต้นเช่นกัน หงต้าหลี่สั่งเด็ดขาดว่า "ทุกคนไปด้วยกัน เราทุกคนจะไป! ออกเดินทาง!"