Chapter 55:เตะฟุตบอลหรือเตะคน?

อันที่จริงแล้ววิชาพลศึกษาในมหาวิทยาลัยนั้น มีเนื้อหาที่ไม่มีคุณภาพนัก ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวที่ไม่คาดฝันของสาวสวยบางคนในคราสเรียนของเขา อาจารย์ก็จะปล่อยให้พวกนักศึกษามีอิสระ หลังจากที่พวกเขาเสร็จสิ้นการอุ่นเครื่องและการออกกำลังกายเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงแล้ว อาจารย์ก็ปล่อยให้ทุกคนเล่นฟุตบอลในสนามอย่างไรก็ตามที่พวกเขาชอบ

เสี่ยวหลัวไม่สนใจที่จะเล่นฟุตบอลกับเด็กๆพวกนี้ เขาเดินไปที่มุมหนึ่งของสนาม เขานั่งลงและเล่นโทรศัพท์ของเขา

"เสี่ยวหลัวใครอนุญาติ ให้แกเล่นโทรศัพท์มือถือ!"

ต้า เผิงเฟย และพรรคพวกของเขา ชี้ไปที่เสี่ยวหลัวก่อนที่เขาจะตะโกนเสียงดัง "ตอนนี้คือคลาสเรียนพลศึกษา เก็บโทรศัพท์มือถือของแกลงไปซะ!"

“อย่ามองหาปัญหา มิฉะนั้นพวกนายจะเป็นคนที่จะเสียใจ!” เสี่ยวหลัว ยังเล่นโทรศัพท์มือถือของเขาต่อไป โดยไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมามอง

"ตอนนี้แกกำลังดูแม่ของแกXXX สินะ ตอนนี้แกคงรู้สึกขึ้นสวรรค์อยู่หละสิ?"

“ดูแกจะมุ่งมั่นกับมันมาก คงจะสนุกกับคลิปอยู่งั้นสิ!”

“หยุดนั่งตายซากอยู่ที่นี่ได้แล้ว ยืนขึ้นมาซะ!. มาแข่งฟุตบอลกัน แกไม่คิดว่านี่มันน่าสนใจมากกว่าเรื่องในโทรศัพท์โง่ๆของแกงั้นเหรอ? แกกล้าที่จะแข่งขันกับพวกเราไหม?”

กลุ่มคนที่ถือลูกบอลนี้ พวกเขาต่างแสดงท่าทางประชดประชัน หากพวกเขาไม่ได้อยู่ในมหาลัย หรือในคลาสเรียน พวกเขาคงจะพุ่งลงไปซ้อมเสี่ยวหลัวแล้ว

“ไปซะ!”

เสี่ยวหลัว เงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองไปที่พวกเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ราวกับว่าเขาเป็นสัตว์ร้ายกระหายเลือด

กลุ่มของ ต้า เผิงเฟย ก้าวถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว พวกเขารู้สึกสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง พวกเขามองหน้ากันด้วยความตกใจ และเห็นความหวาดกลัวในสายตาของกันและกัน แต่พวกเขาก็เปลี่ยนความคิดไปในทันที พวกเขามีกันหลายคนส่วนมันมีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น มีอะไรที่จะต้องกลัว

ต้า เผิงเฟย โบกมือให้พรรคพวกของเขาถอยกลับ

หลังจากที่เดินถอยออกไปยี่สิบกว่าเมตร ต้า เผิงเฟย และอีกสี่คนที่ถือลูกฟุตบอลไว้อยู่ ก็วางลูกฟุตบอบไว้บนพื้น พวกเขาทั้งห้าก้าวถอยหลังออกไป จากนั้นก็วิ่งเข้าไปหาลูกฟุตบอลในเวลาเดียวกัน

“เตะใส่ไอจอมหยิงผยองนั้นซะ!”

ต้า เผิงเฟย คำรามด้วยความโกรธ“เตะมันนนน!”

ห้าคนง้างเท้าขวาไปข้างหลัง และออกแรกเตะไปที่ลูกบอลอย่างรุนแรง….

ตู้มมมม

ลูกฟุตบอลทั้งห้าลูกส่งเสียงคำรามแหวกผ่านอากาศ สร้างเส้นโค้งอันสวยงามพร้อมกับเสียงกรีดร้องของอากาศพุ่งตรงไปที่เสี่ยวหลัว เสียงของลูกบอลที่แหวกอากาศนั้น มันทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก

ชูเยว่ และ ไป่หลิง ผู้ซึ่งกำลังส่งลูกฟุตบอลให้กันไปมา เหลือบไปมองเห็นพวกเธอหลับตาลงไปอย่างไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นอาจารย์พลศึกษาก็พบว่ามีบางอย่างแปลกๆไป เขาหันไปมองและอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เขาตะโกนไปที่ เสี่ยวหลัว ที่กำลังนั่งก้มหน้าเล่นกับโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่ในทันที "รีบลุกหนีไปปปป!"

บูม บูม บูม

ลูกฟุตบอลทั้งห้าลูก พุ่งเข้ามาหาเขาจากทิศทางที่แตกต่างกัน ความเร็วของลูกฟุตบอลที่พุ่งเข้ามานั้นรวดเร็วมาก ในฐานะที่เป็นอาจารย์สอนฟุตบอลเขารู้ดีว่า ถ้าถูกลูกฟุตบอลที่พุ่งเร็วแบบนั้นพุ่งเข้าชน นักศึกษาคนนั้นต้องเลือดตกยางออกแน่

ร่างกายของเสี่ยวหลัวตอบสนอง แขนของเขายกขึ้นมาปกป้องศรีษะของเขาโดยสัญชาตญาณ

ปัง ปัง ~

ลูกฟุตบอลทั้งห้าลูกพุ่งเข้าไปปะทะเขากับร่างกายของเสี่ยวหลัวอย่างรุนแรงจากทั้งห้าทิศทาง แรงพลังที่พุ่งชนมันมหาศาลมาก เมื่อพุ่งเข้าชนแล้วลูกฟุตบอลทั้งห้าก็กระเด้งออกไปทุกทิศทาง

"ยอดเยี่ยมไปเลย ฮ่าๆๆๆ ... "

ต้า เผิงเฟย ตะโกนร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

คนอื่นๆ มองไปที่เสี่ยวหลัวอย่างไม่กะพริบตา ในขณะที่เขาถูกลูกฟุตบอลความเร็วสูงทั้งห้าลูกพุ่งเข้าชน พวกเขาหวังว่าเสี่ยวหลัวจะไม่เป็นอะไร

อาจารย์พลศึกษากลืนน้ำลายลงอย่างหนักและจ้องมองไปที่เสี่ยวหลัว เมื่อเขาเห็นว่าเสี่ยวหลัวค่อยๆลดแขนที่ปกป้องศีรษะของเขาลง ก้อนหินหนักอึ้งที่กดทับในใจของเขาก็ผ่อนคลายลงในที่สุด เขาวิ่งออกไปด้วยความกลัวและตะโกนออกมาว่า "ต้า เผิงเฟย พวกแกกำลังทำอะไร นี่เล่นฟุตบอลหรือเล่นเตะคน?.”

“อาจารย์เรากำลังเล่นฟุตบอล แต่ลูกฟุตบอลพวกนั้นมันไม่มีดวงตา ดังนั้นมันถึงพุ่งเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น” ต้า เผิงเฟย ชี้ไปที่ เสี่ยวหลัว เขากล่าวด้วยสีหน้าที่ดูผ่อนคลาย

“ใช่แล้ว พวกเราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ลูกบอลที่เราเตะออกไป มันหลุดออกจากการควบคุมของเรา”

“มันจะต้องเป็นเพราะว่าลูกฟุตชอบคนคนนั้นมากเกินไปแน่ๆ พวกมันถึงได้พุ่งเข้าไปหาเขา”

"ใช่แล้วลูกฟุตบอล ต้องชอบคนนั้นมากเกินไป ฮ่าๆๆ ... "

บางคนหัวเราะออกมาแต่ในใจพวกเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกมุ่งร้าย

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ถึงคนอื่นๆจะไม่สามารถควบคุมทิศทางของลูกบอลได้ แต่พวกแกนั้นไม่ใช่! ไม่รู้หรือไงมันเป็นเพราะว่าทักษะพิเศษของพวกแก พวกแกถึงเข้ามาในชมรมฟุตบอลของมหาลัยได้ ยอมรับผิดซะแล้วฉันจะทำเพียงตัดคะแนนของพวกแก แล้วฉันก็ไม่สนใจด้วยว่าพวกแกมีความบาดหมางอะไรกับนักศึกษาคนนั้น อย่ามาสร้างปัญหาในคลาสเรียนของฉัน มิฉะนั้นฉันจะทำให้พวกแกมีปัญหาอย่างแน่นอน”

อาจารย์สอนกีฬาด่า ต้า เผิงเฟย และพรรคพวกของเขาอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็ตะโกนไปที่เสี่ยวหลัว“นักศึกษาเป็นอะไรมากไหม? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? เธอยืนขึ้นและเดินได้ไหม….”

เสียงพูดหยุดลงอย่างกะทันหัน เพราะเสี่ยวหลัวลุกขึ้นยืนช้าๆ

เมื่อเขายืนขึ้นคลื่นพลังอันน่าสะพรึงกลัวก็พัดพาออกมาจากจุดศูนย์กลางของเขา ราวกับสัตว์ดุร้ายที่หลุดพ้นออกมาจากพันธนาการและเผยเขี้ยวเล็บอันน่าสยดสยองของมันออกมา

อาจารย์พละ รู้สึกราวกับว่าสัตว์ร้ายกระหายเลือดกำลังเพ่งเล็งเขา

“เสี่ยวหลัวคงโกรธมากแน่ๆ!” ไป่หลิง มองไปที่เสี่ยวหลัว

ชูเยว่ยังรู้สึกว่าเสี่ยวหลัวนั้นแตกต่างออกไปจากปกติมากเมื่อเขาโกรธ ด้วยใบหน้าที่มืดมนของเขา มันทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

รอยยิ้มในกลุ่มของ ต้า เผิงเฟย ค่อยๆกว้างขึ้นเมื่อพวกเขามองไปที่เสี่ยวหลัว

“พี่เฟย ดูเหมือนเจ้านั่นมันจะโกรธแล้ว” หนึ่งในนั้นแสร้งทำเป็นจริงจัง

“เป็นการดีที่เขาโกรธ ตอนแรกฉันเองก็กลัวว่าเขาจะไม่โกรธซะแล้ว ไม่อย่างนั้นมันจะทำให้เราเสียแรงเตะออกไปโดยเปล่าประโยชน์หนะสิ ฮิฮิ… ..” ต้า เผิงเฟย หัวเราะ

“ฮ่าฮ่าฮ่า…”

คนอื่นๆก็ร่วมหัวเราะด้วยเช่นกัน การได้เห็นเสี่ยวหลัวโกรธ มันทำให้พวกเขารู้สึกดี ยิ่งกว่าชนะการแข่งขันกีฬาซะอีก

ในตอนนั้น เสี่ยวหลัวก็เก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงและจ้องมองไปที่ ต้า เผิงเฟย และพรรคพวกของเขา จากนั้นเสี่ยวหลัวก็ออกวิ่งเหมือนเสือชีตาห์ไปยังลูกฟุตบอลที่อยู่บนพื้น เขายกเท้าขวาของเขาและส่งแรงเตะออกไปที่ลูกฟุตบอลอย่างรุนแรง

ฟู้มมม

ลูกฟุตบอลที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นราวกับลูกแกะตัวน้อยที่อ่อนโยน เมื่อถูกเตะมันกลายเป็นสัตว์ร้ายคำรามเสียงดังก้อง มันพุ่งตัดผ่านอากาศเข้าไปหา ต้า เผิงเฟย และพรรคพวกของเขาด้วยแรงและความเร็วที่ไม่เคยมีมาก่อน

ลูกบอลเป็นเหมือนกับสายฟ้าที่กำลังฉีกกระชากผ่านช่องว่างในอากาศ!

ชายคนนั้นตกตะลึง และต้องการที่จะหลบหนี เขารู้สึกหวาดกลัวมากเมื่อเขาพบว่าลูกฟุตบอลที่เป็นอันตรายได้พุ่งเข้ามาใกล้ที่ช่องท้องของเขา เมื่อเขาคิดขึ้นมาได้มันก็ไม่ทันซะแล้ว ไม่มีการแจ้งเตือนหรือการป้องกันใดๆ ตัวของเขากลิ้งไปตามแรงกระแทกของลูกฟุตบอลที่พุ่งเข้าชน เขากลิ้งออกไปสี่ถึงห้าเมตรราวกับลูกแตงโม“อ๊วก” อาหารที่เขากินเมื่อตอนเที่ยงที่ยังไม่ย่อยดี มันพุ่งออกมาจากปากของเขาจนหมด

ฉากที่ปรากฏขึ้นนี้ มันทำให้ทุกคนตกตะลึง

F * CK? พวกเขากำลังมองเห็นอะไร? เส้าหลินฟุตบอล พลังขาระดับโอเมก้าซูพรีม ?

ทุกคนเบิกตากว้างสูดลมเย็นเข้าปอด และจ้องมองไปที่ชายผู้ซึ่งถูกลูกฟุตบอลอัดไป

ชูเยว่และไป่หลิงก็เบิกตากว้างเช่นกัน ขนตาของพวกเธอสั่นเทา สิ่งที่เกิดขึ้นนี้คืออะไร พวกเธอไม่เชื่อต่อภาพที่ปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้า

อาจารย์พละ ก็ไม่เชื่อสายตาของเขาเช่นกัน เม็ดเหงื่อขนาดเท่าถั่วกลิ้งลงมาอย่างช้าๆจากหน้าผากของเขา ไม่มีมุมกล้องหรือเทคนิคใดๆ ที่อยู่เบื้องหลังลูกเตะนั้น มันมีเพียงความเร็วและพลังที่บ้าคลั่ง ชายคนนี้เตะลูกฟุตบอลที่ทรงพลังขนาดนั้นออกไปได้อย่างไร? มันไม่ได้ถูกยิงออกมาด้วยเครื่องยิงลูกบอลงั้นเหรอ?

เมื่อมองไปที่เพื่อนของพวกเขาที่กำลังนอนอยู่บนพื้นดินและอาเจียนออกมาไม่หยุด ต้า เผิงเฟย และพรรคของเขาก็ตกอยู่ในความหวาดกลัว พวกเขารู้สึกถึงคลื่นความเย็นที่ไหลออกมาจากส่วนบนของหัวไปจนถึงปลายเท้าจนกระทั่งทั่วร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก