ตอนที่ 114 สำหรับคุณ ผมจะดูแลเอง
“พวกเขา...”
เฉียวเมียนเมียนไม่ต้องการบอกความจริงกับเหมาเยซื่อ และกำลังคิดหาข้อแก้ต่าง
แต่เจียงหลัวลี่รีบพูดแทรกขึ้น
“พวกเขาทะเลาะกับเรา เลยกลับไปแล้วค่ะ”
เหมาเยซื่อเลิกคิ้ว
“ทะเลาะอะไรกัน”
เฉียวเมียนเมียนไม่มีเวลาหยุดเธอ และเจียงหลัวลี่ก็บอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้
หลังจากพูดจบเธอก็ถามอย่างโกรธ ๆ ว่า
“เจ้าชายสุดหล่อคะ คุณไม่คิดว่าพวกเขาทำเกินไปเหรอ? คุณอุตส่าห์ให้ของขวัญพวกเขาและชวนพวกเขามาทานข้าวที่ร้านหรู ๆ แบบนี้ แต่พวกเขากลับคิดว่าเมียนเมียนจงใจจะอวด คุณไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย ฉันล่ะไม่พอใจจริง ๆ ที่ได้เห็นว่าพวกเขาอิจฉามากขนาดไหน”
ใบหน้าของเหมาเยซื่อดูเคร่งขรึมหลังจากฟังเธอ
เขาก้มศีรษะลงและถามเฉียวเมียนเมียน
“สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงเหรอ?”
เฉียวเมียนเมียน มองเจียงหลัวลี่อย่างทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ถอนหายใจและพยักหน้า
เธอไม่ต้องการให้เหมาเยซื่อรู้สึกว่ามีสิ่งแปลก ๆ มากมายอยู่รอบตัวเธอ
“โถ่เอ๊ย เมื่อฉันคิดถึงวิธีที่เรายังต้องอยู่ห้องเดียวกันกับพวกเขาไม่อีกครึ่งปี ฉันก็รู้สึกอึดอัดเป็นบ้า”
เจียงหลัวลี่กล่าวอย่างขมขื่น
“ก็แค่เปลี่ยนห้องซะสิ”
เหมาเยซื่อพูดออกมาตรง ๆ
“ไม่เห็นจะยากตรงไหน ผมจะให้คนจัดการให้ คุณย้ายไปห้องใหม่คืนนี้เลย อย่าอยู่ร่วมกับคนอื่นเลย อยู่กันสองคนก็พอแล้ว”
“ว้าว ได้ด้วยเหรอคะ? ฉันไม่ขัดข้องเลยค่ะ”
เจียงหลัวลี่เต้นรำด้วยความสุข
อย่างไรก็ตามจากความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่เริ่มรุนแรงขึ้น เธอจึงไม่ต้องการนอนกับไป๋เสี่ยวอีกต่อไป
ยิ่งไปกว่านั้นการได้อยู่ห้องพักกันแค่สองคนก็สมบูรณ์แบบแล้ว
เธอได้ยินมาว่าห้องเตียงใหญ่เป็นห้องสวีท แต่ละคนสามารถมีห้องเล็ก ๆ ของตัวเองได้
แค่คิดก็สวยแล้ว
“เมียนเมียน ย้ายเถอะ ไปห้องสวีทที่มีห้องคู่กัน ต่อไปเราจะได้มีอยู่อย่างมีความสุขและส่วนตัวของเราสักที”
เจียงหลัวลี่ กลัวว่าเฉียวเมียนเมียนจะไม่เห็นด้วย ดังนั้นเธอจึงจับแขนของเธอและเขย่ามันอย่างแรง
“เอาล่ะ ๆ ไปก็ไป”
เฉียวเมียนเมียนยังรู้สึกว่าถ้าพวกเขาอยู่ห้องเดียวกับไป๋เสี่ยวต่อไป ทุกคนก็จะไม่มีความสุข
อย่างนี้ก็ย้ายออกไปเลยดีกว่า
อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ของเธอกับพวกเขาก็อยู่ในระดับปานกลางมาโดยตลอด และความเป็นพี่น้องจอมปลอมนั้นก็ไม่จำเป็นต้องรักษาอีกต่อไปแล้ว
**
ออกจากห้องจัดเลี้ยง
ท้องฟ้าข้างนอกมืดลง
เหมาเยซื่อมองเวลา แล้วเดินไปที่รถเบนท์ลีย์สีดำของเขา พร้อมกับพูดกับเฉียวเมียนเมียนว่า
“มาสิ ผมจะไปส่งพวกคุณที่วิทยาลัย ไหนจะต้องย้ายห้องอีก พวกคุณควรกลับได้แล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉียวเมียนเมียน ก็หยุดนิ่งไปชั่วขณะ ใบหน้าของเธอดูประหลาดใจ
“เกิดอะไรขึ้น”
เหมาเยซื่อมองเธอด้วยริมฝีปากที่เม้ม
เธอเดินช้า ๆ ไปที่ด้านหลังของเขา และจ้องมองไปที่เจียงหลัวลี่ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอจากหางตา จากนั้นเธอก็ลดเสียงลงและถามว่า
“คุณจะไปส่งฉันกับหลัวหลัวกลับเหรอคะ”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าคะ...”
เฉียวเมียนเมียนลังเล และกระซิบอีกครั้ง
“ฉันแค่ประหลาดใจเล็กน้อย ลุงหลี่บอกฉันก่อนหน้านี้ว่า คุณจะไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นขึ้นรถขึ้น ฉันเลยคิดว่า...”
เธอคิดว่าเขาจะไม่ยอมให้เจียงหลัวลี่เข้าไปในรถของเขา
ถ้าเป็นเช่นนั้นก็จะน่าอึดอัดเล็กน้อย
เหมาเยซื่อเอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเธอแล้วก้มศีรษะไปที่หูของเธอแล้วกระซิบออกมาเบา ๆ ด้วยเสียงต่ำ
“อืม รถของผมไม่ได้มีไว้รับส่งผู้หญิงทั่ว ๆ ไปก็จริง แต่ก็มียกเว้นภรรยาและญาติของผม ไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยนั่งรถผมเลย”
“แล้วอย่างนั้น...”
"เธอเป็นเพื่อนสนิทคุณนี่ ที่รักเพื่อคุณแล้ว ผมยินดีต้อนรับ แม้ว่าจะรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้างแต่ก็สำคัญน้อยไปกว่าคุณ”
