ระบบใช้จ่าย ตอนที่ 122
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 122: โลกนี้มันลึกลับจริงๆ!
วันรุ่งขึ้น เช้าวันเสาร์
การนอนนับเงินและนับเงินจนกว่าจะเมื่อยมือ นี่คือชีวิตที่หงต้าหลี่หวังไว้
น่าเสียดายที่เขาตอบตกลงไปดูสถานที่ถ่ายทำไว้แล้ว ในขณะที่หงต้าหลี่กำลังขี้เกียจอยู่บนเตียงและหวังว่าจะนอนต่อ โทรศัพท์มือถือของเขาก็เริ่มดังขึ้นจนทำให้เขาไม่สามารถนอนต่อได้ ในที่สุดเขาก็ขวางโทรศัพท์ด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะโทรศัพท์ยังคงดังต่อไป!
แต่ก็อย่างที่รู้กันดีว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น โทรศัพท์มือถือที่พ่อบ้านอาวุโสเตรียมไว้ให้เขานั้นมีมูลค่า 168,000 หยวน ฝาครอบโทรศัพท์มือถือนั้นแข็งและทนทาน มันสามารถใช้เป็นอิฐเพื่อทุบหัวคนได้เลยหรือแม้แต่ใช้เพื่อบล็อกกระสุนก็ยังได้ ดังนั้นแม้ว่าโทรศัพท์จะถูกโยน แต่ผลลัพธ์ก็คือกำแพงห้องมีรอยแทน แล้วโทรศัพท์ก็ยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง …
"อ้าาาาาาา!!" หงต้าหลี่ร้องออกมาด้วยความรำคาญ มันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่เขากลับไม่สามารถนอนต่อได้
"มันคือใคร! ทำไมถึงมารบกวนเวลานอนของฉัน! นี้มันเวลา 8:30 นะ!" หงต้าหลี่ลุกจากเตียงแล้วคว้าโทรศัพท์พร้อมคำราม "แกต้องการอะไร! ทำไมไม่รอฉันก่อน เดี๋ยวค่อยคุยทีหลัง!"
"หงต้าหลี่!"
"โอ้…" จากนั้น เขาก็ยังคงนอนอยู่ เวลา 8:30 หงต้าหลี่ขยิบตา "ทำไมถึงรีบร้อนอย่างนี้? เรื่องไปที่ถ่ายภาพยนต์งั้นเเหรอ?"
"นายลืมเรื่องที่พวกเราพูดกันเกี่ยวกับปัญหาของครอบครัวฉันเมื่อครั้งก่อนแล้วเหรอ?" ถังมู่ซินกระซิบ "พ่อของฉันเห็นด้วยและเราจะเริ่มปฏิบัติการได้เลยวันนี้ ฉันแค่รอคำสั่งจากนายเท่านั้น!"
เรื่องครอบครัวของถังมู่ซิน? โอ้ ฉันจำได้แล้ว
หงต้าหลี่พูดว่า "ซิสเตอร์ไกน่าจะอยู่ที่ชั้น 10 อาคารเฉินหุย เธอสามารถพาคนไปที่นั่นได้เลย หลังจากเสร็จแล้ว เธอค่อยโทรหาฉัน แต่ตอนนี้ฉันขอกลับไปนอนก่อนนะ ... "
อาคารเฉินหุย ชั้น 10
"ซินซิน วิธีนี้จะใช้งานได้จริง ๆ เหรอ?" พ่อของถังมู่ซิน ถังรุยชีมองที่คนงานที่กำลังเคลื่อนย้ายอุปกรณ์ทุกชนิด เขาถามว่า "นี่คือโอกาสสุดท้ายของเรา ถ้ามันไม่ได้… เอ่อ ก็ไม่มีทางอื่นแล้ว"
ถังมู่ซินยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถึงแม้ว่าหงต้าหลี่จะเป็นคนเลวทราม แต่เขาก็ไม่ได้โง่และโชคของเขานั้นก็ดีมาก หนูไว้ใจเขา เขาจะไม่ทำร้ายเราแน่"
ถังรุยชีฟังคำพูดลูกสาวของตัวเขาเอง เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและทันใดนั้นก็พูดว่า "ซินซิน ยังไงพ่อก็เห็นลูกกับต้าหลี่เข้ากันแล้ว นี้เป็นโอกาสสุดท้ายของแผนเรานะ ... "
"อัยยา ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ค่อยคุยทีหลังเถอะค่ะ!" เมื่อฟังพ่อพูดเกี่ยวกับแผนการเดิม ถังมู่ซินก็หน้าแดงและเธอก็รีบเปลี่ยนหัวข้อทันที "แต่ยังไงพ่อก็ต้องระวังไว้นะ"
"พ่อรู้" ถังรุยชีถอนหายใจ "พ่อไม่เป็นไรหรอก ลูกไปทำสิ่งที่ลูกต้องทำเถอะ ไม่ใช่ว่าลูกจะต้องไปที่ถ่ายทำภาพยนตร์แล้วหรอ? เดี๋ยวพ่อดูแลที่นี้เอง"
"ถ้างั้น ... " ถังมู่ซินคิดและเตือนเขาอย่างระมัดระวัง "พ่อกลับไปก่อนเถอะ ตอนนี้ยังไม่พบอะไร พี่สาวไกจะจัดการทุกอย่างเอง พี่สาวไกน่ะเป็นคนที่มีความสามารถมากเลยนะคะ"
"ก็ได้ งั้นพ่อไปแล้วนะ"
หลังจากจัดการกับสิ่งต่าง ๆ แล้ว ถังมู่ซินก็ลงไปชั้นล่างเพื่อชวนลี่เนียนเหว่ยเล่นแบดมินตันสักพัก จากนั้นเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยความลังเลและเงียบไปช่วงครู่หนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าหนอนขี้เกียจตัวใหญ่ตัวนี้จะตื่นรึยัง … อืม ... ตอนนี้เป็นเวลา 9.30 แล้ว เขาน่าจะตื่นแล้วล่ะ อืม …ช่างมันเถอะ ฉันจะเรียกเขาอีกที เวลา 10.00น เขามีสุขภาพที่ไม่แข็งแรงด้วยสิ ฉันควรจะปล่อยให้เขานอนหลับให้มาก ๆ
เมื่อเธอกำลังคิดอยู่ จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น ถังมู่ซินมองดูแล้วเห็นว่าเป็นชื่อของหงต้าหลี่โทรเข้ามา เธอรู้สึกดีใจและคิดในใจว่าอย่างน้อยเขาก็ยังใส่ใจ จากนั้นเธอก็รับสาย พร้อมกับฟังหงต้าหลี่พูด "ซินซิน เธออยู่ในอาคารเฉินหุยใช่ไหม? ลงมาชั้นล่างเดี๋ยวนี้ เธอกินข้าวเช้ารึยัง? ฉันหิว!"
"กิน ... " ถังมู่ซินกำลังจะบอกว่าเธอกินไปแล้ว แต่หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว เขาได้ช่วยเหลือครอบครัวของเธอมามากมาย เธอควรจะไปกินกับเขาอีกครั้ง เธอจึงตอบไปทันทีว่า "ฉันดื่มนมไปแก้วเดียว พอนายบอกว่าหิว ฉันเองก็เริ่มรู้สึกหิวนิดหน่อยแล้ว ฉันกำลังจะลงไปชั้นล่าง"
เมื่อเธอลงมาชั้นล่างแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ขึ้นรถ แต่แล้วมู่ซีเซียวก็วิ่งออกมาจากด้านข้าง "นายน้อยต้าหลี่ ฉันรอนายนานแล้วนะ นายพาฉันไปด้วยได้ไหม? ฉันอยากไปดูสถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ด้วย"
อย่างน้อยเขาก็อยู่ในระดับเดียวกับหงต้าหลี่ เป็นเศรษฐีหน้าใหม่เหมือน ๆ กัน หากเขาอยากจะเจอซุปเปอร์สตาร์ เขาสามารถทำได้เพียงแค่พูดประโยคเดียว
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นหงต้าหลี่ เขารู้สึกว่าเขานั้นเหมือนกับกำลังนั่งอยู่ในบ่อน้ำแล้วแหงนมองท้องฟ้า ไม่ใช่ว่าภูมิหลังของครอบครัวเขาจะสู้ไม่ได้ แต่เขาไม่เคยเห็นคนที่โชคดีแบบนี้มาก่อน หากไม่มีเพื่อนแบบนี้ มันคงจะน่าเสียดาย ดังนั้นเขาไม่สนใจเกี่ยวกับตัวตนของหงต้าหลี่อีกต่อไปแล้ว หากการจะตามติดหงต้าหลี่ต้องเป็นสุนัขจรจัด ตัวเขาก็ยอมเป็น
"โอ้ ได้สิ" หงต้าหลี่เปิดประตูรถของเขา "ไปด้วยกัน แต่เราจะไปกินอาหารเช้ากันก่อนนะ"
"ได้เลย!" มู่ซีเซียวกระโดดขึ้นรถทันที
ทั้งสามคนและรวมถึงผู้ติดตามทั้งหลายก็ได้ไปร้านอาหารที่ดีที่สุดตรงสี่แยกวงเวียนเพื่อทานอาหารเช้า หงต้าหลี่และถังมู่ซินนั่งตรงกลาง ในขณะที่มู่ซีเซียวมองหาโต๊ะเล็ก ๆ ข้าง ๆ และสั่งอาหารด้วยตัวเอง ชายติดตามสามคนยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วมองไปรอบ ๆ เพื่อตรวจดูสถานที่และผู้หญิงติดตามอีกหกคนทำหน้าที่เสิร์ฟน้ำชา หงต้าหลี่มองดูด้วยความปลื้มปริ่ม กลับกันหัวหน้าเชฟกลับขาสั่นในขณะที่เสิร์ฟอาหารที่โต๊ะ
ถังมู่ซินยิ้มและมองดูหงต้าหลี่ที่จ้องไปที่อาหารแล้วพูดว่า "ทำไมนายถึงรีบกินข้าวนักล่ะ? กินช้า ๆ หน่อย เดี๋ยวก็สำลักหรอก"
เมื่อได้ยินถังมู่ซินถาม หูของมู่ซีเซียวก็ได้ยินเข้าจึงรอฟังคำตอบของหงต้าหลี่
"ฉันรีบ ฉันจะไปถลุงเงินต่อ" หงต้าหลี่ได้ตอบแบบนั้น
ถังมู่ซิน: "... " เอาเถอะ คราวหน้าฉันจะไม่ถามคำถามโง่ ๆ อีกแล้ว …
มู่ซีเซียว: "…" ดูเหมือนว่าการถลุงเงินมันจะอยู่ในสายเลือดเขาจริง ๆ
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาก็ตรงไปสถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ เมื่อรถเพิ่งออกมาที่ถนนใหญ่ สัญญาณไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ชายชราคนหนึ่งขี่รถจักรยานยนต์ไฟฟ้าไม่ได้หยุดจอดและทันใดนั้นเขาก็กระแทกกระจกมองหลังของรถโซแองเจิ้ลที่หงต้าหลี่กำลังนั่งอยู่เข้าอย่างจัง
เมื่อเห็นชายชราขับชน หงต้าหลี่ก็หันไปมอง ดูเหมือนว่า ชายชราคนนั้น คือ คนที่ขับชนเมื่อครั้งที่แล้ว "โอ้คุณลุง มันเป็นเพราะกฎธรรมชาติอีกแล้วเหรอเนี่ย รถจักรยานยนต์ไฟฟ้าของลุงชนเข้ากับกระจกมองหลังรถของฉันอีกแล้ว? ทำไมวันนี้ลุงถึงชนได้อีกเนี้ย?"
"นายรู้จักลุงคนนี้หรอ?" มู่ซีเซียวถามด้วยความอยากรู้
"อ่า เขาเคยชนกระจกมองหลังของฉันเมื่อครั้งก่อนและชนอีกครั้งในวันนี้" หงต้าหลี่พูดโดยที่ไม่ได้สนใจอะไร
มู่ซีเซียว: "โลกนี้ลึกลับจริง ๆ ... "
ครั้งก่อนที่ชายชราชนกระจกรถข้าง หงต้าหลี่ก็ไม่ได้เรียกให้เขาจ่ายเงิน อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาชน ชายชราก็อายเกินกว่าจะวิ่งได้ เขาเกาศีรษะที่ล้านของเขาแล้วก็ยิ้ม "ลุงขอโทษ ลุงกำลังรีบ รีบมาก ๆ"
"ลุงจะรีบทำไม?" คราวนี้หงต้าหลี่เริ่มสงสัย "ลุงก็แก่แล้ว อายุเกิน 60 ปีแล้วใช่ไหม? ลุงเกษียณแล้วหรือยัง?"
"ใครบอกว่าลุงอายุ 60 ปี?" ชายชราพูดด้วยความภาคภูมิใจ "ลุงอายุ 77 ปีแล้วต่างหาก"
เมื่อได้ยินว่าชายชราพูดถึงอายุ ว่าเขาอายุ 77 ปี ถังมู่ซินก็อยากรู้อยากเห็น "ลุงอายุ 77 แล้วหรอ? ลุงดูไม่เหมือนคนอายุ 77 ปีเลย ลุงดูอายุน้อยกว่า 60 ปีด้วยซ้ำ"
ใบหน้าของมู่ซีเซียวเต็มไปด้วยความตกใจ
"ลุงดูอ่อนกว่าวัยมากเลยนะ ทั้ง ๆ ที่ลุงอายุเยอะมากขนาดนี้!"
