ตอนที่ 107 ผม ซูเจ๋อ ไม่ใช่คนที่หามาให้ไม่ได้!

​​​​​​​ท่าทีของเธอทำให้เขาขมวดคิ้วลึกขึ้น

เขามองเธอด้วยสายตาผิดหวังและทุกข์ใจ ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“เมียนเมียนเราไม่ใช่ศัตรูกันนะ แม้ว่าเราจะเลิกกันแล้ว คุณก็ไม่ควรปฏิบัติต่อผมเหมือนศัตรูเช่นนี้ ผมเคยพูดแบบนี้มาก่อนแล้ว แม้ว่าเราจะไม่ใช้คู่รักกัน แต่หากคุณมีปัญหาในอนาคตคุณยังมาหาผมได้”

“ตราบใดที่มันอยู่ในการควบคุมของผม ผมจะช่วยคุณเอง ไม่ว่าคุณจะเกลียดผมมากแค่ไหน คุณก็ไม่ควรจะขายตัวเอง”

เฉียวเมียนเมียนขมวดคิ้วเมื่อเธอได้ยินประโยคสุดท้ายของเขา

สายตาของเธอก็เฉยเมยมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอหันไปมองซูเจ๋ออย่างผิดหวังและหัวเราะเยาะ

“ฉันเหรอขายตัว? คุณซู คุณเป็นใครกัน ฉันรู้จักคุณดีไหม คุณรู้จักฉันดีแค่ไหนกันถึงมาบอกว่า ฉันขายตัวเอง”

ความเย็นชาและแปลกแยกของเธอด้วยการเรียกเขาว่า “คุณซู” ทำให้การแสดงออกของซูเจ๋อเปลี่ยนไป แม้กระทั่งความโกรธ

ความโกรธเดือดดาลในดวงตาของเขา

“งั้นบอกผมมาสิ ว่าทำไมคุณมาที่นี่? ใครพาคุณมาที่นี่? และใครคือเจ้าของรถโรลส์รอยซ์ที่คุณนั่งเมื่อครั้งที่แล้ว? เมียนเมียนอยากจะดื้อขนาดนี้เลยเหรอ คุณอยากจะทรยศร่างกายของคุณเองมากกว่าจะมาขอความช่วยเหลือจากผมงั้นหรือ?”

“คุยกับผมนี่ มันยากกว่าการไปหลับนอนกับคนแก่ ๆ น่าขยะแขยงพวกนั้นไหมล่ะ”

ฉะ!

หลังจากที่ซูเจ๋อพูดจบ เขาก็ถูกตบ รอยนิ้วมือสีแดงทาบบนใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม

เขาตกตะลึง

ดูเหมือนเขาจะไม่อยากเชื่อเลยว่าเฉียวเมียนเมียนจะตบเขา

เฉียวเมียนเมียนเคยยอมซูเจ๋อทุกอย่าง

ในใจของเธอ ซูเจ๋อได้ตายไปแล้ว

ตอนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

แต่เธอก็ยังรังเกียจเขา

เธอรู้สึกขยะแขยงอยากจะอาเจียนอาหารเย็นที่เพิ่งทานเข้าไปออกมา

“ซูเจ๋อ คุณทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายจริง ๆ ฉันเคยตาบอดมาก่อน นั่นคือเหตุผลที่ฉันสัญญาว่าจะอยู่กับคุณ คุณทำให้ฉันคิดว่าการให้ความรู้สึกทั้งหมดของฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมากับสุนัขสักตัวยังจะเสียเวลาน้อยกว่าร้อยเท่าและดีกว่าพันเท่า” เฉียวเมียนเมียนตัวสั่นด้วยความโกรธ

นี่คือผู้ชายที่เคยบอกว่ารักเธอไปตลอดชีวิต และไม่มีวันที่ให้เธอผิดหวัง

เขาจะปกป้องเอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นและจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจหรือเจ็บปวด

เขาไม่ได้ทำตามสัญญาแม้แต่คำเดียว

เขาเป็นคนที่ทำให้เธอผิดหวัง

เขาเป็นคนที่ทำร้ายเธอและทำให้เธอรู้สึกผิด

เธอแค่เกลียดที่เธอไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้ในตอนนี้

มิฉะนั้น แม่ว่าผู้ชายทั้งหมดในโลกจะตายไป เธอก็จะไม่อยู่กับคนแบบนี้เป็นแน่

เมื่อถูกตบหน้าในที่สาธารณะซูเจ๋อเสียหน้าและใบหน้าของเขาก็มืดมน

เขายกมือขึ้นแตะแก้มของเขาด้วยความโกรธที่ฉายผ่านดวงตา โดยการจ้องมองกลับมาที่เธออย่างรุนแรง

“คุณตบผมเพราะผมพูดถูกล่ะสิ? เฉียวเมียนเมียน คุณเต็มใจที่จะหาเงินแบบนี้จริงหรือ? ชายชราให้เงินคุณเท่าไหร่? สิบล้าน? ยี่สิบล้าน? หรือร้อยล้าน? เป็นไปได้ไหมที่ใครจะนอนกับคุณก็ได้เท่าที่มีเงิน”

“บอกราคาของเธอมา ผม ซูเจ๋อ ไม่ใช่คนที่หามาให้ไม่ได้!”

เฉียวเมียนเมียน มองเขาอย่างไม่เชื่อ

นี่คือผู้ชายที่เธอรู้จักมาสิบปีจริงเหรอ?

สิบปีของความรู้สึกแลกกับการดูถูกของเขา?

“เชี่ยเอ๊ย ซูเจ๋อ ไอเหี้ย นายกล้าแสดงสีหน้าต่อหน้าเมียนเมียนแบบนี้อีก นายไม่รู้สึกละอายใจบ้างหรือไง”

อารมณ์ของเจียงหลัวลี่รุนแรงมากจนเธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอยืนขึ้นชี้ไปที่จมูกของซูเจ๋อและสาปแช่ง

“ไอ้คนไร้ยางอาย”