ตอนที่ 105 ฉันมีพี่สะใภ้ตั้งแต่เมื่อไหร่

​​​​​​​“ค่ะ”

เธอกำลังจะถามว่าใครเป็นคนจ่ายให้ แต่เธอก็คาดเดาได้ทันทีว่าต้องเป็นเหมาเยซื่อ

เขาบอกจะจัดการเรื่องคืนนี้ให้

แม้ว่าเธอจะเดาว่าเป็นเขา แต่เฉียวเมียนเมียน ก็ยังส่งข้อความถึงเขา

เฉียวเมียนเมียน : จ่ายค่าอาหารแล้วหรือคะ

เหมาเยซื่อ ตอบกลับอย่างรวดเร็ว : ครับ

เป็นเขานี่เอง

เฉียวเมียนเมียนกำลังจะส่งข้อความไปถามว่าเขาทานข้าวหรือยัง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน

เธอหยิบมันขึ้นมา

“พวกคุณทานอาหารกันอิ่มแล้วเหรอ” เสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูของชายคนนั้นดังขึ้น

เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่เฉียวเมียนเมียนได้ยินเสียงหัวเราะของชายและหญิงดังแทรกเข้ามา

“เออเพิ่งทานเสร็จ ทานข้าวรึยังคะ”

“ยังเลย” เหมาเยซื่อกล่าว

“ผมยุ่งอยู่กับการเล่นเป็นเพื่อนเจ้ากระต่ายน้อยสองสามตัวเนี้ย ยังไม่รู้จะได้ทานมื้อค่ำเมื่อไหร่เลย”

เฉียวเมียนเมียนงงงัน “เอ่อ กระต่ายน้อยเหรอ”

“กระต่ายน้อยสองสามตัวที่เล่นกับผม ตั้งแต่ตอนที่เรายังเป็นเด็ก ๆ”

หลังจากที่เหมาเยซื่อพูดจบ เฉียวเมียนเมียนก็ได้ยินเสียงอีกครั้งที่ดังแทรกมาจากโทรศัพท์ของเขา

มีเสียงผู้ชายพูดอย่างขำ ๆ ว่า

“พี่รอง โทรหาใคร เสียงอ่อนเสียงหวานทำเอาขนลุก ไม่ใช่ผู้หญิงหรอกหรือ”

เหมาเยซื่อ ตอบรับ “อืม”

ชายที่เพิ่งพูดดูตกใจและพูดด้วยน้ำเสียงตกใจว่า

“เป็นผู้หญิงจริง ๆ เหรอ พวกเรารู้จักเธอไหม?”

เหมาเยซื่อตอบว่า “พี่สะใภ้ของพวกนาย”

“แค่ก ๆ” เสียงไอรุนแรงดังแทรกเข้ามา ชายคนที่หัวเราะดูเหมือนจะสำลัก เขาไอสักพักก่อนจะเริ่มพูดต่อ

“พี่สะใภ้งั้นเหรอ? พี่ล้อเล่นรึยัง พี่โสดมาหลายปีแล้ว ยังทำตัวงุ่มง่ามกับผู้หญิงอยู่เลย จู่ ๆ ผมจะมีพี่สะใภ้น่ะนะ”

“พี่แน่ใจเหรอ ว่าเขามีตัวตนจริง ๆ เธอเป็นผู้หญิงจริง ๆ เหรอ เธอเป็นคนที่มีชีวิตจริง ๆ มองเห็นได้ใช่ไหม สัมผัสได้ใช่ไหม ไม่ใช่คิดไปเองหรอกนะ”

เหมาเยซื่อหัวเราะ

“ฉันมีภรรยาแล้ว เจ้าลูกหมาเอ๊ย”

“เชี่ย!” ชายคนนั้นระเบิดเสียงออกมา

เหมาเยซื่อรู้สึกขยะแขยง

“ไปให้พ้น อย่ามาพูดจาไม่ดีข้าง ๆ ฉัน เมียนเมียนยังเด็ก อย่ามาทำให้เสียคน”

“เชี่ย ช่างเถอะ แม้แต่พี่รองก็มีเมียแล้วงั้นผมก็ไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว” ชายคนนั้นสบถออกมาอีกครั้ง

เฉียวเมียนเมียนได้ยินบทสนทนาระหว่างทั้งสองอย่างชัดเจน

“...”

ผู้ชายคนที่หยุดพูดสบถไม่ได้คนนี้ คือกระต่ายตัวน้อยที่เหมาเยซื่อหมายถึงหรือ?

เฉียวเมียนเมียนได้ยินเสียงแทรกมาอีกครั้ง จากนั้นเสียงเปิดประตู แล้วเสียงนั้นก็เบาลง

เธอเดาว่าเหมาเยซื่อน่าจะอยู่ในที่ที่คล้ายกับในงานเลี้ยงสักอย่าง

ตอนนี้เขาคงอยู่ในห้องกับเพื่อนหลายคน แต่เขาเพิ่งออกไปข้างนอก

ครู่ต่อมาเสียงของเหมาเยซื่อก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ไอ้คนไร้การศึกษาเมื่อกี้คือทายาทของตระกูลหยาง หยางเชาชิงเขาเป็นคนหยาบคายสักหน่อยแต่ไม่มีอะไร”

“เอ่อ...” เฉียวเมียนเมียนขมวดคิ้ว

เขาแค่พูดถึงเพื่อนของตัวเองอย่างนั้นเหรอ?

“ผมให้คนอื่นเตรียมของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับเพื่อนของคุณด้วย พวกเขาชอบกันไหม”

เฉียวเมียนเมียนเงียบแล้วโกหกออกไป

“คะ พวกเขาชอบมันมาก พวกเขาฝากบอกว่าขอบคุณ คุณด้วยค่ะ”

เหมาเยซื่อยิ้ม

“ดีเลย คืนนี้พวกคุณจะทำอะไรต่ออีกไหม”

เฉียวเมียนเมียนมองไปที่เจียงหลัวลี่

“ไม่ค่ะ เรากำลังจะกลับวิทยาลัย”