ระบบใช้จ่าย ตอนที่ 118
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 118: ฉันเคยเห็นนายมาก่อน นายนี้สุดยอดจริงๆ
บนรถ:
หงต้าหลี่ถามว่า "ชูจงฉินคงจะไม่ถูกทำร้ายจนตายใช่ไหม ... "
ถังมู่ซินตอบว่า "เขาอาจจะ ... อาจจะไม่เป็นไร ... "
หงต้าหลี่ก็ได้สั่งการกำลังพลของเขา เขาบอกให้รถข้างหน้าวกกลับไป เพื่อกลับไปดูว่าพวกเขาสามารถช่วยชูจงฉินได้ไหม แล้วก็ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไร เพราะเขาเป็นดาราใหญ่และเพิ่งช่วยเราไว้เมื่อกี้ด้วย
ยี่สิบนาทีต่อมา
ชูจงฉินที่เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยก็ได้นั่งอยู่ในรถพร้อมกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เขาคว้าแขนเสื้อของหงต้าหลี่และเริ่มร้องไห้ "ท่านนายน้อย ผมเจ็บปวดเหลือเกิน กระเป๋าเงิน โทรศัพท์และบัตรประชาชนหายไปหมดเลย ..."
"ให้ทิปเงินเขา!" หลังจากที่พูดแบบนั้น หงต้าหลี่ก็ไม่ขี้เหนียวอีกต่อไป "ฉันจะไม่ปล่อยให้ความพยายามของนายสูญเปล่า ให้เงินเขา 1,000,000!"
"ขอบคุณครับท่านนายน้อย!" หลังจากได้ยินจำนวนเงินนั้น ชูจงฉินก็รู้สึกได้ทันทีว่าเอวและขาของเขาไม่เจ็บอีกต่อไป เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลัง การโดนทำร้ายเพื่อปกป้องหงต้าหลี่ ช่างเป็นค่าตอบแทนที่คาดไม่ถึงเสียจริง!
ชูจงฉินเป็นดาวเด่นในวงการเพลง อย่างไรก็ตาม คนดังที่มีประสบการณ์และคนดังที่มีชื่อเสียงนั้นแตกต่างกัน แม้ว่าเขาจะมีรายได้แต่ก็ไม่ได้รายได้ต่ำขนาดนั้น ซึ่งนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าการได้รับเงินจำนวนมันง่ายสำหรับเขา เพราะด้วยอายุของเขาแล้ว ค่าตัวในการแสดงมักจะมีจำนวนมากสุดก็เพียงแค่แสนหยวน แต่บางครั้งเขาก็แทบไม่ได้รับเงินเลย และถึงแม้ว่าเขาจะแต่งตัวดูดีหรูหรา แต่ที่จริงเขายากจนมาก ตัวเขาเองก็ไม่ได้อยู่ในกลุ่มศิลปินที่โด่งดังของวงการเพลงขนาดนั้นด้วย
ด้วยค่าตัว 1 ล้านหยวนที่เขาได้ก่อนหน้านี้ ที่ต้องขึ้นแสดงในรายการ "ฉันเป็นนักร้อง" และประกอบกับที่ชูจงฉินช่วยเหลือหงต้าหลี่ รวมกันแล้วเขาได้เงินสูงถึง 2 ล้านหยวน ซึ่งมันเป็นเงินจำนวนมากพอสมควร
หลังจากจอดรถ หงต้าหลี่ก็บอกให้ลูกน้องพาชูจงฉินเปลี่ยนชุดสูท เมื่อเขากลับมาที่รถ เขาก็แต่งตัวตามสไตล์ของเขาเอง แน่นอนว่าจมูกและใบหน้าของเขายังคงบวมอยู่
หงต้าหลี่หักนิ้วของเขา "ไปที่อื่นกันเถอะ! ไปคาสิโนดีกว่า!" ในขณะที่สั่งคนขับรถ เขาไม่ลืมที่จะปลอบโยนชูจงฉิน "เมื่อไปถึงที่พนัน ทำตามที่ฉันบอกนะ แม้ว่านายจะเล่นพนันไม่เก่ง แต่นายต้องทำตัวให้เป็นดั่งเทพเจ้าแห่งการพนัน อย่าทำให้ฉันเสียหน้าล่ะ เพราะเงินรางวัลทั้งหมดจะเป็นของนาย!"
"ไม่มีปัญหา ผมรับประกันได้เลยว่าสิ่งที่ท่านมอบหมายมาจะสำเร็จครับ!" หลังจากนั้นชูจงฉินก็เสยผมของเขาขึ้นและสวมแว่นกันแดด เมื่อเห็นชูจงฉินมั่นใจ หงต้าหลี่ก็ยกนิ้วให้เขา "เยี่ยมมาก!" ต้องยอมรับว่าหลังจากชายชราแต่งตัวเสร็จ เขาดูสมาร์ทและไฮคลาสมาก
"ด้วยการเป็นผู้ติดตามของท่านนายน้อย ผมจะไม่ทำให้ท่านนายน้อยเสียหน้าแน่นอน" ชูจงฉินตอนนี้ได้ศิโรราบต่อหงต้าหลี่แล้ว เพราะหงต้าหลี่ใช้เงินฟาดจนต้องเดี้ยงกันไปข้าง "ไม่ว่าท่านนายน้อยต้องการอะไร บอกผมมาได้เลยครับ ฮิฮิ"
ในสายตาของชูจงฉิน หงต้าหลี่ก็ไม่ต่างจากเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งบนสรวงสวรรค์ พูดง่าย ๆ คือไม่ว่าใครก็ต้องยอมเขาแล้วตอนนี้
"อืม ดี!" หงต้าหลี่พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง "เรามาถึงแล้ว ไปกันเถอะ"
คาสิโนเดโบราห์
ครั้งที่แล้วที่เขามาที่นี้ หงต้าหลี่ยังเป็นมือใหม่ แต่คราวนี้มันแตกต่างกัน
ชายสามคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าดูน่ากลัวมาก พวกเขาสวมเสื้อกันลมสีดำ สวมหมวกและผ้าพันคอสีขาวรอบคอ พร้อมกับบุหรี่ในปากและแว่นกันแดดของเขา ชูจงฉินเดินไปข้างหน้าอย่างสงบในขณะที่มองไปรอบ ๆ ทำตัวให้เหมือนเจ้านายใหญ่
หงต้าหลี่นำถังมู่ซินเดินอย่างว่องไว ในขณะที่แต่ละคนอุ้มสุนัขไว้ในมือ สุนัขพันธุ์ซามอยด์ เสี่ยวเสี่ยวของหงต้าหลี่ มันกำลังคาบหยกอยู่ในปาก หยกที่มีราคา 400,000 หยวน และถังมู่ซินที่อุ้มสุนัขพันธุ์เชาเชา เสี่ยวเสี่ยวไบ หากมีใครเห็นพวกเขาจากที่ไกล ๆ พวกเขาอาจจะคิดว่าเธอกำลังอุ้มหมีแพนด้าอยู่ เมื่อเด็ก ๆ เดินผ่านและเห็นมัน พวกเขาต้องวิ่งมาขอถ่ายรูปแน่ ๆ แต่เด็ก ๆ พวกนั้นคงจะถูกพ่อแม่รั้งแขนเอาไว้แน่นอน
ด้านหลังเป็นผู้ติดตามผู้หญิงหกคน และตามด้วยหลิงเสี่ยวหยี่กับส่วนที่เหลือของเธอ พวกเขาแต่งตัวด้วยแจ็คเก็ตหนังสีดำ กระโปรงสั้นและถุงน่องพร้อมกับสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ ผู้คนที่เห็นต่างกลืนน้ำลายเมื่อพวกเธอเดินผ่าน
หลังจากเข้าสู่คาสิโนเดโบราห์ ก็มีเด็กหนุ่มเดินออกมาต้อนรับหงต้าหลี่และทักทายอย่างสุภาพ "ยินดีต้อนรับครับ ท่านนายน้อยต้าหลี่ เชิญเข้ามาข้างในได้เลยครับ!"
"ให้ทิปเงินเขา!" หงต้าหลี่โบกมือและพูดว่า "1000"
ผู้ติดตามที่อยู่ข้าง ๆ ก็หยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าทันทีและนับธนบัตร 100 หยวน 10 ใบ "รับไป จำไว้ว่าจงทำตามที่ท่านนายน้อยสั่ง หากท่านนายน้อยขอไม่ให้แกทำอะไร ก็อย่าทำ ถ้าเขาขอให้แกทำอะไรซักอย่างก็ทำให้ท่านนายน้อยซะ แกเข้าใจไหม?"
"ครับ! ได้ครับ!" หลังจากได้รับเงิน พนักงานต้อนรับก็คำนับ "ท่านนายน้อยต้าหลี่ ท่านจะไปห้องพนันเดิมหรือเปล่าครับ?"
"เอางั้นแหละ" เมื่อคุ้นเคยกับสถานที่ในครั้งก่อน หงต้าหลี่ก็เดินตรงไปที่ห้องโป๊กเกอร์ พนักงานชายหนุ่มก็ได้เคลียร์เส้นทางและตะโกนว่า "ท่านนายน้อยต้าหลี่มาถึงแล้ว! ออกมาต้อนรับเขาเร็ว!"
หลังจากได้ยินเสียงเรียก บริกรของคาสิโนเดโบราห์ทั้งหมดก็วิ่งออกมาและยืนเป็นสองแถว เมื่อพวกเขาเห็นหงต้าหลี่ พวกเขาก็ตะโกนพร้อมกัน: "สวัสดีครับท่านนายน้อย!"
"ให้ทิปเงินพวกเขา!" หงต้าหลี่โบกมือ "ให้500หยวนต่อคน!"
ชายผู้ติดตามก็นับธนบัตรและให้แต่ละคน คนละ 500 หลังจากติดตามต้าหลี่มานาน เขาก็พัฒนางานได้ดีขึ้น แต่ก่อนเขาจะต้องรีบไปที่ตู้ ATM ที่ใกล้ที่สุดเพื่อถอนเงิน แต่ในครั้งนี้เขาได้รับอนุญาตเป็นพิเศษจากหลิงเสี่ยวหยี่ เขาเลยถือเงินไว้กับตัว 100,000 หยวนทุกครั้งไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เขามีกระเป๋าสะพายข้าง ๆ ใส่เงินไว้อย่างละ 20,000 หยวน และมีกระเป๋าหลังใส่เงินไว้อีก 10,000 หยวนและถืออยู่ในมืออีก 20,000 หยวน เมื่อใดก็ตามที่หงต้าหลี่เรียกให้เขาหยิบทิปเงินออกมา เขาก็จะเอาเงินออกจากกระเป๋า ซึ่งทำให้เขาสะดวกต่อการทำงานมาก
พอเข้าสู่ห้อง VIP ห้องเดิม หงต้าหลี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
ยังคงเป็นห้องที่คุ้นเคย กลิ่นที่คุ้นเคย …
ตอนนี้มีเพียงห้าคนในห้อง ไม่รวมเจ้ามือ มีสี่คนกำลังเล่นโป๊กเกอร์ หงต้าหลี่แทบไม่รู้จักพวกเขาเลย อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเห็นหงต้าหลี่ คนสามคนก็ลุกขึ้นยืนในขณะที่ยิ้มให้หงต้าหลี่และพูดว่า "อัยยา ท่านนายน้อยต้าหลี่มาที่นี้แล้ว"
ทั้งสามคนน่าจะมีอายุประมานสี่สิบ พวกเขาทั้งหมดต่างก็สวมชุดสูท โดยคนแรกสวมแว่นตาทองคำ อีกคนใส่เข็มขัดใหญ่และอีกคนมีสิวผื่นแดงที่หน้า แต่อย่างไรก็ตาม หงต้าหลี่ไม่ได้สนใจพวกเขาเลย ในตอนนี้เขากลับสนใจชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นนักสู้
ชายหนุ่มคนนี้ดูมีอายุอานามประมาน 25 หรือ 26 ปี และเขาแต่งตัวธรรมดา ถึงจะไม่รู้ว่าเขาใส่แบรนด์อะไร แต่มันคงไม่ถูกแน่นอน เขามีคิ้วคล้ายดาบ ริมฝีปากเรียบและมีไฝสีแดงอยู่ตรงกลางหน้าผาก ราวกับดวงตาที่สามของพระเจ้าเออร์แลงในเทพนิยาย
ทุกคนลุกขึ้นยืนและรีบทักทายหงต้าหลี่ ในขณะที่ชายหนุ่มคนนี้นั่งอยู่เฉย ๆ ที่โต๊ะแทน เขาหยิบถั่วลิสงโยนเข้าปากโดยไม่สนใจอะไรเลย
แค่มองแวบแรกก็รู้ได้เลยว่าบุคคลนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน หงต้าหลี่พยักหน้าเพื่อทักทายสามคนที่ทักทายเขา จากนั้นเขาก็พร้อมกับเดินเข้าไปทักทายชายหนุ่มคนนั้น "แหมพี่ชายคนนั้นน่ะ ฉันเคยพบคุณที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า? เหมือนฉันเคยได้ยินมาว่าคุณได้พรจากสวรรค์ คุณไม่ใช่คนธรรมดาใช่ไหมล่ะ!"
