ภาค5บทที่40 (ฟรี จบเรื่องที่บทที่ 50)
ภาค5บทที่40
“เรย์ล่า ฝากจัดการใช้เวทหน่อยได้มั้ย?”
“อื้ม เข้าใจล่ะ!”
“ย่างก้าวศักดิ์สิทธิ์”
ผมไปอยู่ตรงหน้าแอตลัสด้วยความเร็วสูง ราวกับไม่สนใจระยะทาง
ต่างกับ “ย่นระยะ” “ย่างก้าวศักดิ์สิทธิ์” นั้น ไม่ได้ไปได้แค่ย่นระยะทางบนพื้นดิน แต่ว่ามันสามารถย่นระยะแบบสามมิติได้ด้วย
แอตลัสตัวนั้นอ้าปากค้างเหมือนจะตกใจที่จู่ๆผมก็ไปปรากฏตัวข้างหน้ามัน
“หะ! หายไปแล้ว!?”
“นะ นั่น! ตรงนั้น!”
“อะไรกัน? ไม่ทันรู้ตัวเลย!?”
ในตอนที่ผมได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายจากด้านล่าง ผมก็สับเข้าที่คอของแอตลัส
กร็อบ!
มันส่งเสียงดัง แต่ว่าคอที่หนาและแข็งของแอตลัสก็ถูกเฉือนเข้าไปไม่ถึงเมตร
อย่างที่คิด ถ้าตัวใหญ่ขนาดนี้ พลังป้องกันของมันก็คงจะสูงด้วยเช่นกัน
แถมเพราะว่ามันเป็นอันเดด มันเลยไม่เจ็บปวดอะไร
มันยกแขนขึ้นฟาด พยายามจะตบผมให้ร่วงลงไป
ตึง!
“~~~!?”
“หวาา!?”
ผมกระโดดหลบกลางอากาศ แต่ว่าแรงอัดอากาศกระแทกเข้ากับทุกคนที่อยู่บนพื้นจนปลิวไป
“หมอนี่”
ผมแทงเข้าที่ลูกตาของแอตลัส
“อ้าาาาาาา!?”
บางทีมันคงจะไม่พอใจที่มองไม่เห็น มันจึงกรีดร้องออกมา
“เมเทโอสไตร์ค!”
หินก้อนใหญ่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า
เรย์ล่าใช้เวทเมเทโอสไตร์ค เวทขั้นสุดยอดของเวทเหลือง
คร๊อบบบบบบ!
อุกกาบาตกระแทกเข้าที่หน้าของแอตลัสเต็มๆ ทำให้เกิดเสียงกระแทกที่น่าสะพรึง
ร่างยักษ์ร่วงลงไปนอนด้วยแรงกระแทกที่ทำให้หัวของมันจมลงพื้น
“หวา.....”
หัวมันบิดเบี้ยวไม่เป็นรูป และอุกกาบาตก็ติดอยู่ในหน้ามันเต็มๆ แหยะ
ปกติถ้าหน้ามันไม่เละคงแปลก ก็ตามนั้นแหละ
แต่ว่า ยังไงมันก็เป็นอันเดดที่ฟื้นมาจากความตาย
แอตลัสพยายามจะลุกขึ้นอีก
“ดาบผ่าสวรรค์*10”
“เพอร์มาฟรอสต์!”
ไม่ยอมปล่อยให้เป็นแบบนั้นหรอก ผมใช้ “ดาบผ่าสวรรค์” ไปราวกับสายฝน
ส่วนเรย์ล่าก็แช่แอตลัสตัวนั้นด้วยความเย็นเพื่อที่จะไม่ให้มันขยับได้
และแล้ว เธอก็จัดการขังแอตลัสไว้ในน้ำแข็งได้ในที่สุด
เอาล่ะ ที่เหลือก็แค่ชำระล้าง
แต่ว่าตัวมันใหญ่ คงจะใช้เวลาซักพักแหละ
“เรย์ล่า ฝากจัดการชำระล้างด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะไปหาต้นเหตุ แล้วก็จัดการซักหน่อยน่ะ”
“รับ-ทราบ!”
ผมฝากเรย์ล่าและเดินออกไป
ยังเหลือมอนสเตอร์อื่นๆนอกจากแอตลัสอยู่ แต่ว่าคนอื่นๆสามารถจัดการกับพวกมันได้
ผมหันไปมองระหว่างแนวต้นไม้และออกวิ่ง
เหตุผลที่ว่าทำไมเราถึงไม่ชำระล้างแอตลัสในทันทีแต่ผนึกการเคลื่อนไหวของมันไว้ก่อน ก็เพื่อที่จะเอาไว้ตามกระแสพลังเวทที่ไหลมา
ผมวิ่งไปประมาณเกือบๆโลฯในเวลาไม่กี่วินาที และผมก็เจอตัวการในที่สุด
“เกิดบ้าอะไรขึ้นวะ? อันเดดพวกนั้นมันถูกมนุษย์แบบนี้ฆ่าอย่างนั้นเรอะ!? แถมการตอบสนองของแอตลัสมันก็ยิ่งอ่อนลงเรื่อยๆด้วย..!?”
เป็นชายที่ดูเหมือนว่าจะเป็นปีศาจกำลังตะโกนอยู่ โดยที่ข้างๆมีมอนสเตอร์อันเดดอยู่หลายตัว
เหมือนว่าหมอนี่จะเป็นเนโครแมนเซอร์ล่ะนะ
“ขอโทษที่รบกวนนะ แต่ว่ารู้สึกตัวให้ไวกว่านี้หน่อยก็ดีนะ”
“หือ?!”
พอผมเรียก ในที่สุดเขาก็หันมาทางนี้
“มะ...ไม่ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?”
“คือว่า นายเป็นปีศาจใช่มะ? มาทำอะไรในป่านี้อย่างนั้นเหรอ?”
“แกมาที่นี่ได้ยังไงกัน!?”
“ฉันอยากได้คำตอบมากกว่านะ”
ปีศาจนั่นเดินถอยหนีไป
“มะ มันแน่อยู่แล้วไม่ใช่รึไง! เพื่อแก้แค้นพวกมนุษย์อย่างแกยังไงล่ะ”
“แก้แค้น?”
“ใช่แล้ว! เมื่อสี่ปีก่อน อาจารย์ของข้ามาโจมตีเมืองนี้ แต่ว่าก็ถูกมนุษย์สวะฆ่าซะได้!”
อาจารย์คือตาแก่นั่นน่ะเหรอ?
ถึงจะเป็นมนุษย์ แต่ก็เป็นเนโครแมนเซอร์ที่เป็นถึงแม่ทัพกองทัพจอมมาร
“แต่ข้าไม่ยอม! ข้าไม่เชื่อว่าอาจารย์จะถูกมนุษย์สวะอย่างพวกแกเอาชนะได้!”
ผมนี่แหละเป็นคนฆ่าเขา....
“จากนั้น ข้าก็สาบานกับตัวเองว่าข้าจะต้องแก้แค้นให้ท่านอาจารย์ให้ได้! สี่ปีที่ผ่านมานี้ข้าเลยเตรียมตัวมาอย่างดียังไงล่ะ!”
อย่างนี้นี่เอง
ก็เลยมีมอนสเตอร์เยอะรวมไปถึงแอตลัสด้วยสินะ?
ไฮออร์คที่เจอนอกป่าเมื่อวันก่อนก็คงจะหลุดการควบคุมอะไรแบบนั้นสินะ
“แต่ข้าจะฆ่าพวกมนุษย์ที่เข้ามาในป่าแล้วใช้พวกมันเป็นบันไดต่อในจุดหมายที่ข้าเฝ้าฝันมานาน..... แต่ว่านี่ นี่มันอะไรกัน!?”
“แน่นอนว่า เหมือนว่ามันจะล้มเหลวน่ะนะ”
“ล้มเหลว!? เป็นไปไม่ได้! อันเดดขนาดนี้แพ้มนุษย์จำนวนแค่นั้นเนี่ยนะ!”
“อ่า ฉันว่านายควรจะยอมรับความจริงได้แล้วนะ”
“หุบปาก! พวกแก ฆ่าเด็กมนุษย์นั่นซะ!”
“กรรรรรรรร!!”
มอนสเตอร์อันเดด ที่อยู่เงียบๆมาจนถึงตอนนี้ โจมตีเข้ามาพร้อมๆกัน
“โฮลี่ครอส”
“อาาาาา!?”
มันโดนแสงแหง่การชำระล้างและร่วงลงไปกับพื้น
“บะ บ้าน่า...?”
ปีศาจที่เป็นเนโครแมนเซอร์นั่นงุนงงที่สัตว์อสูรของมันถูกกำจัดได้อย่างง่ายดาย
หมอนี่มีช่องว่างเยอะมาก ผมจึงรุดเข้าไปฟัน
“อ๊ากกกกกก!?”
หวังว่าจะไม่มีลูกศิษย์แล้วนะ.....?