บทที่ 268
ปลายดาบถูกสกัดกั้นด้วยเกราะสายฟ้าอย่างทันท่วงที ทันทีที่เนี่ยฟงหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นอันเฉินที่จ้วงแทงดาบออกมาหมายสังหารตนเอง เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกมาจากเกราะสายฟ้ารัดตัวของอันเฉินไว้จนแน่น เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดจากประกายสายฟ้า ผิวหนังเริ่มไหม้ส่งกลิ่นเหม็นออกมาพร้อมกับเลือดที่ไหลซึม เสียงสะบัดมือดังแว่วแส้แข็งสีดำปรากฏออกมา เนี่ยฟงจ้องมองอันเฉินพร้อมกับยกยิ้มฟาดหวดแส้แข็งในมือ เคร้ง แต่ทว่าถูกสกัดกั้นด้วยดาบของใครบางคนเมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นดาบของหยวนเจี้ยนพร้อมกับได้ยินเสียงเอ่ยวาจาดังออกมา
“ใจเย็นๆเนี่ยฟงเรื่องนี้ให้ข้าจัดการเถอะ”
เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมา หยวนเจี้ยนถึงกับขมวดคิ้ว
“ได้เรื่องนี้ข้าจะปล่อยให้เจ้าจัดการ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นหยวนเจี้ยนก็ถอนหายใจออกมา
“ขอบใจเจ้ามาก”
เนี่ยฟงสะบัดมือขวาเพื่อเก็บแส้แข็งในมือ ทันใดนั้นก็เป็นหยวนเจี้ยนที่ฟาดฟันดาบในมือเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว พวกหานป๋อรีบพุ่งเข้ามาหาเนี่ยฟง แต่ทว่าหยวนเจี้ยนก็ต้องหยุดชะงักตัวแข็งค้างอยู่นิ่ง เมื่อหรี่ตามองที่ใต้เท้ามีวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏออกมา
“คิดว่าข้าไม่รู้รึว่าพวกเจ้ากระทำสิ่งใด”
หยวนเจี้ยนถึงกับขมวดคิ้วจ้องมองเนี่ยฟง
“เจ้า เจ้ากล่าวสิ่งใด”
“คุณชายหยวนเจี้ยน เจ้าคิดว่าข้าโง่หรืออย่างไรถึงมองแผนของพวกเจ้าไม่ออก เอาเถอะเจ้าหาได้ต้องทราบสิ่งใดเพราะคนตายไม่มีสิทธิ์รับรู้”
สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงก็สะบัดมือขวาถือมีดสั้นสีดำตวัดผ่านลำคอของหยวนเจี้ยนอย่างรวดเร็ว คมมีดวาดผ่านลำคอเลือดสีแดงสดพุ่งออกมาจากบาดแผล หยวนเจี้ยนทำได้เพียงหรี่ตามองเลือดที่ไหลย้อยหยดลงพื้นเท่านั้น อันเฉินถึงกับตื่นตกใจดวงตาเบิกโพลงเพราะความหวาดกลัว กางเกงที่สวมใส่เปียกชุ่มมีกลิ่นเหม็นโชยออกมา เนี่ยฟงแสยะยิ้มก้าวเดินเข้าหาอันเฉินอย่างช้าๆ
“ไม่ ไม่ อย่า อย่างสังหารข้า ข้าเพียงแค่ทำตามคำสั่งของหยวนเจี้ยนเท่านั้น”
เนี่ยฟงยกมือซ้ายขึ้นมาพร้อมกับที่นิ้วชี้ไปที่ปาก
“จุ จุ จุ เป็นความผิดเจ้าเองที่คิดสังหารข้า เมื่อพบหยวนเจี้ยนแล้วเจ้าค่อยกล่าวโทษเขาก็แล้วกัน”
เมื่อกล่าวสิ้นเสียงเนี่ยฟงก็ตวัดมีดสั้นสีดำไปที่ลำคอของอันเฉินตกตายติดตามหยวนเจี้ยนไป พวกหัวอิงและหานป๋อถึงกับตื่นตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องตะโกนดังลั่นมาจากกลุ่มของเขตเจ็ดหลายคนหันไปมองเนี่ยฟงเองก็เช่นกัน เห็นชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งรูปร่างสูงใหญ่มีมัดกล้ามพุ่งทะยานเข้ามาพร้อมกับฟาดฟันดาบในมือ ปราณดาบพุ่งเข้าปะทะกับเกราะสายฟ้าเสียงดังสนั่น เปรี้ยง
“ใครผู้ใดสังหารหยวนเจี้ยน”
เนี่ยฟงก้าวเดินออกมาพร้อมกับกล่าววาจาตอบ
“เป็นข้าเอง มีสิ่งใดรึ”
ชายฉกรรจ์ด้านหน้าแสยะยิ้ม
“ดี เช่นนั้นข้าจะสังหารพวกเจ้าทั้งหมดเพื่อแก้แค้นให้น้องข้า”
เนี่ยฟงได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะดังลั่นออกมา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า อย่ากล่าววาจาบัดซบเช่นนั้น พวกเจ้าคิดจะสังหารข้าอยู่แล้วเหตุใดถึงกล่าววาจาอ้างพี่น้อง อย่าคิดว่าข้าไม่รู้สิว่าพวกเจ้าแอบร่วมมือกัน”
ชายฉกรรจ์ด้านหน้าถึงกับตื่นตกใจ
“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ วันที่ข้าไปพบเจอหยวนเจี้ยนเจ้าก็อยู่ที่นั่นไม่ใช่รึ”
จูคังถึงกับขมวดคิ้ว เป็นหานป๋อที่หันมาเอ่ยวาจาด้วยความสงสัย
“เกิดสิ่งใดขึ้นรึจูคัง”
“ข้ายังคิดไม่ออกเลยว่าเคยพบเห็นชายผู้นั้น เมื่อครั้งไปพบหยวนเจี้ยนข้าเองก็อยู่ที่นั่น”
เนี่ยฟงยกยิ้ม
“กลิ่นสาบของพวกเจ้ามันฟุ้งออกมามีรึข้าจะไม่รู้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เสียงสบถดังลั่นจากชายฉกรรจ์ด้านหน้า
“บัดซบวันนี้หากข้าเจียงอานสังหารเจ้าไม่ได้ข้าไม่ขอเป็นคน”
“หากเจ้าคิดว่าทำได้ก็เข้ามาเถอะ มาดูกันว่าสุดท้ายแล้วเจ้าจะกลายเป็นคนหรือไม่”
เจียงอานถึงกับหน้าแดงก่ำไปด้วยความโกรธ เพราะเสียงหัวเพราะจากพวกหานป๋อ เนี่ยฟงแสยะยิ้มยกมือซ้ายขึ้นมากวักเรียก ใต้เท้าก็แอบสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าเอาไว้ทับซ้อนกันถึงสามวง ทันทีที่เจียงอานพุ่งทะยานเข้ามาเนี่ยฟงหันไปจ้องมองด้านขวาของตนแทน เจียงอานแสยะยิ้มร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงทั้วร่างมีขนสีแดงขึ้นทั่วร่างจ้วงแทงกรงเล็บในมือขวาออกมา ทันใดนั้นเองเนี่ยฟงก็กระทืบเท้าลงพื้นดิน เปรี้ยง วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าสามวงส่องแสงออกมา เจียงอานถูกแรงกดทับฉุดรั้งร่างลงพื้นดิน ตูม เจียงอานได้แต่ร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดระเบิดพลังออกมาก็เหมือนจะอ่อนแรงลงไปกว่าเดิม เนี่ยฟงหาได้สนใจพุ่งทะยานออกไปทางขวาพร้อมกับตะโกนกล่าววาจาต่อหานป๋อ
“หานป๋อจัดการมันผู้นั้นซะอย่าเข้าไปในวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ ส่วนที่เหลือติดตามข้ามา”
หานป๋อพยักหน้าตอบรับกำชับดาบในมือแน่น ส่วนคนที่เหลือก็พุ่งติดตามเนี่ยฟงออกไป หานป๋อเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบพร้อมกับฟาดฟันออกไป ปราณดาบขนาดใหญ่พุ่งเข้าปะทะร่างเจียงอาน เปรี้ยง ร่างกายแตกระเบิดเลือดสาดไปทั่วบริเวณพื้นดินยุบตัวลงหานป๋อถึงกับจ้องมองไปที่ดาบของตนด้วยความสงสัย ไม่นานก็ได้ยินเสียงปะทะดังลั่นมาจากทางที่เนี่ยฟงพุ่งออกไป ก็มองเห็นบางสิ่งบางอย่างขนาดใหญ่สร้างมาจากหินรูปร่างคล้ายมนุษย์กำลังเข้าปะทะกับเนี่ยฟงเขาจึงรีบพุ่งทะยานติดตามออกไปอย่างรวดเร็ว
“เนี่ยฟงเจ้ารู้หรือไม่มันคือสิ่งใด”
“มันคือมนุษย์หินเป็นสิ่งประดิษฐ์จากเผ่ามายายุคแรกเริ่มเป็นดั่งผู้พิทักษ์ของหมู่บ้านคงมีใครบางคนยังไม่ตายและเปิดใช้งานมัน”
“เจ้าจัดการมันได้หรือไม่”
“แน่นอนขอเพียงพวกเจ้าล่อมันเอาไว้ ข้าขอเวลาไม่นานสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ก่อน ระวังพวกเขตเจ็ดที่เหลือด้วย ให้หัวอิงเตรียมพร้อมรอบนอกไล่ล่าสังหารพวกเขตเจ็ดให้หมด”
จูคังพยักหน้าตอบรับรีบหันไปเอ่ยวาจากับเจินอู่
“แยกย้ายกันโจมตี ข้าจะไปแจ้งหัวอิงก่อน”
“ได้”
หลังจากนั้นทั้งหมดก็พุ่งทะยานออกไปล้อมมนุษย์หินจนนั้นเอาไว้ ปราณดาบพุ่งเข้าปะทะเสียงดังสนั่น เนี่ยฟงรีบพุ่งทะยานออกไปยังที่โล่งด้านหน้าหมู่บ้านรีบสะบัดมือขวาสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ขนาดใหญ่ทับซ้อนถึงหกวงด้วยกัน เนี่ยฟงหลับตาเร่งโคจรลมปราณไปที่มือขวาประกายสายฟ้าพุ่งไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด เสียงการปะทะดังลั่นไปทั่วบริเวณปราณอาวุธมากมายพุ่งเข้าปะทะมนุษย์หินมันก็ฟาดทุบมือทั้งสองเข้าโจมตีด้วยเช่นกัน เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง พื้นดินถูกทุบเกิดเป็นหลุมลึกต้นไม้มากมายหักโค่น เสียงตะโกนโห่ร้องดังลั่นเกือบครึ่งเค่อเนี่ยฟงก็ค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ เสียงสะบัดมือดังแว่วเขารีบกลืนเม็ดยาสีทองถึงสองเม็ดทันใดนั้นก็ใช้ทักษะมังกรคำรามตะโกนออกไป
“ล่อมันมาที่หน้าหมู่บ้าน”
จูคังถึงกับยกยิ้มรีบสั่งการถอยกลับมายังหน้าหมู่บ้านเพราะตอนนี้พวกเขาล่อมนุษย์หินออกไปไกลจากหมู่บ้านมากแล้ว เสียงปะทะดังเข้ามาเรื่อยๆ เนี่ยฟงยืนกอดเองจ้องมองพวกจูคังที่กำลังล่อมนุษย์หินตนนั้นกลับมายังหน้าหมู่บ้าน เมื่อเห็นจูคังเข้ามาใกล้ก็เอ่ยวาจาออกมา
“พาทุกคนไปในหมู่บ้าน ตรวจค้นสิ่งของมีค่าและคัมภีร์มาให้ข้าเท่าที่หาได้”
จูคังถึงกับขมวดคิ้วแต่ก็หาได้เอ่ยสิ่งใดรีบตะโกนแจ้งคนที่เหลือ ไม่นานมนุษย์หินตัวสูงใหญ่ก็พุ่งทะยานติดตามเข้ามา เนี่ยฟงสะบัดมือขวากำชับแส้แข็งสีดำในมือพร้อมกับมีประกายสายฟ้าพุ่งออกมาตลอดเวลา ทันทีที่เห็นหานป๋อพุ่งทะยานเข้ามาเขาก็ถีบเท้าพุ่งทะยานออกไปพร้อมกับฟาดหวดแส้แข็งในมือด้วยทักษะฝ่าธรณี ปราณแส้แข็งสีฟ้าพุ่งทะยานออกไปมีเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกมารัดตัวมนุษย์หินเอาไว้เสียงปะทะดังสนั่น เปรี้ยง มนุษย์หินถึงกับชะงั้กหันมาจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา ไม่ถึงหนึ่งลมหายใจมันก็พุ่งเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าดังลั่นต้นไม้หักโค่น พวกหานป๋อที่หยุดจ้องมองในหมู่บ้านถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ทันใดนั้นเองเมื่อมนุษย์หินพุ่งทะยานเข้ามาใกล้มันก็ต่อยหมัดขวาออกมาหมายบดขยี้ชายหนุ่มด้านหน้า เนี่ยฟงเองก็ฟาดหวดแส้แข็งในมือลงพื้นดินเสียงดังลั่น เปรี้ยง
ทันใดนั้นก็มีวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าขนาดใหญ่ส่องแสงออกมามนุษย์หินถึงกับแข็งค้างไปชั่วครู่หลังจากนั้นก็ถูกฉุดรั้งลงพื้นเช่นเดียวกับเจียนอาน เนี่ยแสยะยิ้มเดินเข้าไปหามนุษย์หินที่คุกเข่าลงกับพื้นใช้สองมือค้ำยันพื้นเอาไว้ไม่ให้นอนลงกับพื้น เนี่ยฟงสะบัดมือขวาเก็บแส้แข็งในมือพร้อมกับเหยียบเกราะสายฟ้าพุ่งทะยานไปที่ศีรษะของมนุษย์หิน เสียงสะบัดมือดังแว่วอีกครั้งประกายสายฟ้าพุ่งออกจากมือขวาไปที่ศีรษะของมนุษย์หินไม่ถึงสองลมหายใจก็ปรากฏวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองออกมา เนี่ยฟงใช้เวลาศึกษาอยู่นานหลายเค่อ พวกหานป๋อทำได้เพียงยืนมองด้วยความงุนงงไม่นานก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่นมาจากจูคังจากในหมู่บ้าน
“เนี่ยฟงข้านำของที่เจ้าต้องการมาให้แล้ว”
เนี่ยฟงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มพุ่งทะยานเข้ามาหาจูคัง เมื่อรับแหวนมาก็สะบัดมือขวานำของออกมาจากแหวนที่จูคังมอบให้ สิ่งของมากมายมีทั้งคัมภีร์หินพลังปราณหลายคนถึงกับตื่นตกใจจ้องมองตาเป็นมัน เนี่ยฟงเดินเข้าไปหยิบคัมภีร์เล่มหนึ่งขึ้นมาดูเขาใช้เวลาหลายเค่อเช่นกันเพื่ออ่านคัมภีร์เล่มนั้นหลังจากนั้นก็โยนมันทิ้งเดินเข้าไปหยิบคัมภีร์เล่มอื่นอีก แสงอรุณลาลับขอบฟ้าเนี่ยฟงก็ยังคงไม่กล่าวสิ่งใดกับผู้ใดหรือแม้กระทั่งทานสิ่งใดด้วยเช่นกันนั่งอ่านคัมภีร์ที่เหลือจนแสงอรุณทอแสงอีกครั้งคัมภีร์เล่มสุดท้ายที่อ่านเขาก็โยนมันลงพื้นพร้อมกับเดินหาสิ่งของอื่นต่อจนแสงอรุณส่องลงมากลางศีรษะเขาก็พบเจอบางอย่างสะท้อนแสงออกมาเป็นป้ายหยกขนาดเล็กเท่าฝ่ามือเขาจึงเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาดู ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นหลายคนที่เฝ้ามองอยู่ล้วนแล้วต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย