Chapter 6: พลเมืองดี

" ปล่อยเธอไปเดี๋ยวนี้!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่หนักแน่นและเย็นชาดังขึ้นในตรอกที่ว่างเปล่า

ชายคนนั้นหันศีรษะของเขาและมองไปที่ใบหน้าของชายผู้ที่ทำตัวเป็นวีรบุรุษคนนั้น จากนั้นเขาก็พูดอย่างโกรธเกรี้ยว ว่า“มันไม่ใช่ธุระอะไรของแกฉันเพียงสั่งสอนและตีลูกสาวของฉันเท่านั้น ไสหัวของแกออกไป ก่อนที่ฉันจะไปเตะตูดแกออกไปจากที่นี่!”

“ฉันบอกให้แกปล่อยเธอไป!”

เสี่ยวหลัว ที่ติดตามมาอย่างเงียบๆเมื่อเขาเห็นฉากที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขานี้มันทำให้อารมณ์ของเขาพุ่งสูงขึ้นอย่างฉับพลัน

ทันใดนั้นชายผู้นั้นก็รู้สึกเย็นยะเยียบ เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นกบที่กำลังถูกงูพิษจ้องมอง เขารู้สึกว่าตอนนี้ตัวของเขาเองอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายอย่างยิ่งและเขาก็ก้าวถอยหลังออกไปตามสันชาตญาณอย่างไม่รู้ตัว

เสี่ยวหลัวรู้สึกเป็นห่วงเด็กหญิงตัวน้อย จนตอนนี้เขาแทบจะหมดความอดทนแล้ว

ร่างของเขากลายเป็นเส้นแสงสีดำราวกับสายฟ้า เขาพุ่งไปที่ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเขาก็พุ่งออกไปเป็นระยะกว่าเจ็ดแปดเมตรในเวลาเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น

ชายผู้นั้นตื่นตะลึง ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบสนองอะไร ก็มีกำปั้นพุ่งเข้ามาทักทายเขาแล้ว จากนั้นเขาก็มีอาการปวดอย่างรุนแรงที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันในสมองของเขา เขาควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ ร่างกายของเขาตอนนี้กำลังบินลอยออกไป และเลือดที่อยู่ในปากของเขาก็พุ่งออกมาพร้อมกับฟันที่อยู่ในปากของเขา

เด็กหญิงตัวเล็ก ล้มลงแต่ก็ถูกเสี่ยวหลัว อุ้มเอาไว้ได้ทัน

เมื่อเธอพบว่าเขาก็คือพี่ชายที่เพิ่งให้เงินกับเธอจำนวนมากเด็กหญิงตัวเล็ก ก็ตกตะลึงก่อนที่จะร้องไห้ออกมา

“เขาเป็นพ่อของหนูหรือเปล่า” เสี่ยวหลัว ชี้ไปที่ชายคนนั้นและถาม

เด็กหญิงตัวเล็กส่ายหัวอย่างรวดเร็วและสะอื้น“ไม่เขาเป็นคนตัวใหญ่ที่ไม่ดี เขาเป็นคนหักขาของหนูและบังคับให้หนูขอเงิน พี่ใหญ่คุณโทรหาตำรวจและลุงชาของหนูได้ไหม พี่ใหญ่ช่วยโทรหาตำรวจและลุงชาเพื่อที่พาเขาออกไปได้ไหม หนูอยากกลับบ้าน. หนูคิดถึงพ่อแม่ของหนู…”

เวลาที่เธอร้องให้ออกมาร่างเล็กๆ ของเธอก็สั่นเทา

เสี่ยวหลัว เข้าใจได้ในทันทีว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก คนนี้ถูกลักพาตัวมาและจากนั้นคนเหล่านี้ก็หักขาของเธอทิ้งอย่างไร้ความปราณี มันทำให้คนที่มีสุขภาพแข็งแรงกลายเป็นคนพิการที่น่าสังเวชและโยนเธอเข้าไปในถนนเพื่อที่จะขอเงิน

ชายคนนั้นลุกขึ้นจากพื้น ถ่มเลือดที่อยู่ในปากของเขาออกมา และดึงมีดพับออกมาจากกระเป๋าของเขาและจ้องมองที่ เสี่ยวหลัว อย่างเป็นอันตราย: " ไอเด็กน้อย แกส่งเธอกลับคืนมาให้ฉันเราสามารถที่จะพูดคุยกันได้ ไม่เช่นนั้นพ่อคนนี้จะฆ่าแกด้วยมีดของฉันที่นี่!”

“ฉันอยากจะรู้ว่าแกจะฆ่าฉันได้อย่างไร”

ขณะที่ เสี่ยวหลัว ก้าวเดินออกมาชายคนนั้นได้ยินเสียงดัง "ปัง" พื้นดินแข็งแตกกระจายแยกจากกันภายใต้ฝ่าเท้าของ เสี่ยวหลัว และรอยแตกจำนวนนับไม่ถ้วนก็แพร่กระจายออกจากฝ่าเท้าของเขาไปทุกด้านเหมือนดั่งใยแมงมุม

“อึก~” เสียงกลืนน้ำลาย

ชายคนนั้นกลืนน้ำลายลงอย่างแรงและคิดว่า: สัตว์ประหลาดตัวนี้มาจากไหน แค่ก้าวเท้าก็ทำให้พื้นคอนกรีตร้าวได้?

“แก…แกฝากไว้ก่อนเถอะ!”

ชายคนนั้นทิ้งคำพูดที่เลวทรามแล้วรีบวิ่งหนีไป เขาไม่คิดว่าร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งไปกว่าพื้นคอนกรีต

เสี่ยวหลัว ไล่ล่าและไม่ปล่อยให้ชายผู้นี้หนีไป เขากระโดดถีบชายผู้นั้นอย่างแรง จนมีฟันอีกสองซี่บินออกมาจากปากของมัน

“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับชัยชนะและได้รับ 10 แต้ม!” เสียงระบบดังขึ้น

เสี่ยวหลัว ไม่มีเวลาที่จะมาสนใจผู้ชายที่หมดสติไปแล้ว เขาถอนสายตาออกจากมันและจ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก และปลอบโยนเธอ:“อย่ากลัวไปเลย ตอนนี้พี่ใหญ่จัดการพวกมันให้แล้ว…”

“อืม!” เด็กหญิงตัวเล็ก เช็ดน้ำตาที่ไหลอย่างไม่สามารถควบคุมได้ของเธอ

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเสี่ยวหลัวก็ปรากฏตัวขึ้นที่สำนักความมั่นคงเพื่อประชาชนพร้อมกับเด็กหญิงตัวเล็ก

“หนูอยู่ที่นี่นะ คุณตำรวจและลุงชา ของหนูจะพาหนูกลับบ้านและพาหนูไปพบกับผู้ปกครองของหนู” เสี่ยวหลัว เขาได้ทำสิ่งที่เขาทำได้แล้วและมันก็ถึงเวลาที่จะต้องจากไป

“พี่ใหญ่ขอบคุณมากนะคะ!” เด็กหญิงตัวเล็ก ตอนนี้เธอรู้สึกมีความรู้สึกที่ดีมาก เธอรู้ว่าถ้าเธอไม่ได้พบกับคนดีเช่นนี้ เธอก็ยังคงต้องทนทุกข์จากพวกค้ามนุษย์ต่อไป

เสี่ยวหลัว ยิ้มให้เธอแล้วเดินออกจากสถานีตำรวจพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่เดินมาส่ง

" คุณเสี่ยวหลัว โปรดมั่นใจได้ว่าเราจะส่งเธอกลับไปหาพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเธออย่างแน่นอน”

" ขอบคุณมากครับ!"

“นี่เป็นหน้าที่และความรับผิดชอบของเราในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจและสายตรวจ ขอรับรองว่ามันจะไม่มีปัญหาใดๆ”

เจ้าหน้าที่ตำรวจทักทายเสี่ยวหลัวพร้อมกับยิ้มกว้างและจับมือเขาไว้ “ตอนนี้สังคมนี้ต้องการผู้คนจำนวนมากที่เป็นเช่นคุณเสี่ยวหลัว ถ้ามีคนเช่นคุุณอาชญากรรมคงจะลดน้อยลงมาก!”

เสี่ยวหลัวไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงพยักหน้าแล้วลุกขึ้นและเดินออกไป

ที่ประตูของสถานีตำรวจมีตำรวจเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

ตำรวจต้องมีอะไรเร่งด่วนที่จะต้องไปทำแน่ๆ เธอดูรีบร้อน หากไม่ใช่เพราะปฏิกิริยาตอบสนองของเสี่ยวหลัว นั้นรวดเร็วทั้งสองคนก็อาจจะชนกันไปแล้ว อย่างไรก็ตามมันก็ยังคงเฉียดไหล่กันอยู่หน่อยๆ

ตำรวจหันกลับมามองเสี่ยวหลัว

สายตาของทั้งสองสบกัน เธอส่งรอยยิ้มของการขอโทษออกมา และก็หันหลังกลับไป

"เจ้าหน้าที่อาวุโส!" ตำรวจและเจ้าหน้าที่ตำรวจทักทายเธอ

เธอชี้ไปที่ตัวของเสี่ยวหลัวและถามว่า“เขาคือใครอย่างงั้นเหรอ”

“เขาเป็นพลเมืองดี” เจ้าหน้าที่ตำรวจชายกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม

" พลเมืองดี?"

ตำรวจหญิงเจิ้ง เมื่อครู่นี้ที่เธอได้สบสายตากับเขา เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความหนาวเย็นที่ถูกปล่อยออกมาจากตัวของเสี่ยวหลัว ร่างของเธอราวกับถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็ง เธอได้เพียงสบตากับเขาเพียงชั่วครู่เท่านั้นเธอก็รู้สึกได้ว่าสายตาของเขานั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก

ตำรวจชายพยักหน้าและยิ้ม“เขาช่วยหญิงสาวตัวน้อยจากสมาชิกของแก๊งค์ทมิฬ ที่เชี่ยวชาญในเรื่องการควบคุมเด็กๆ ให้มาขอทาน เขาเป็นพลเมืองที่ดีจริงๆ”

" แต่ว่าฉันเห็…!"

ความหวาดระแวงของตำรวจหญิงที่มีต่อเสี่ยวหลัว ค่อยๆหายไปเมื่อเสี่ยวหลัวเดินพ้นออกไปจากสายตาของเธอและเธอก็ถอนสายตาออกมาจากด้านหลังของเสี่ยวหลัว “แล้วตอนนี้สาวน้อยคนนั้นอยู่ที่ไหน”

“เธออยู่ในสำนักงานของเรา”

“ดีมาก ที่ได้ช่วยเธอออกมาจากแก๊งทมิฬของพวกนั้นได้ ตราบใดที่เราทำงานกันอย่างรอบคอบ เราก็จะสามารถจับคนของแก๊งทมิฬที่นำพวกเด็กๆมาเป็นเครื่องมือในการให้มาขอทานที่ ริเวอร์ซิตี้ ได้” ดวงตาของตำรวจสาวส่องประกายแห่งความยุติธรรมจากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในอาคารสถานีตำรวจอย่างรวดเร็ว

******

เมื่อกลับไปถึงที่บ้านเช่าของเขาเสี่ยวหลัวก็เรียกดูร้านค้าของระบบ ตอนนี้เขามีทั้งหมด 200 แต้ม หลังจากแลกเปลี่ยนและกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาต่างประเทศแล้ว มันก็ยังมีความสามารถอย่างอื่นอีกมากมาย แต่เขาก็ไม่มีแต้มมากพอที่จะแลก

โชคดีที่ความสามารถทางภาษาต่างประเทศนี้ไม่เพียง แต่หมายถึงภาษาอังกฤษเพียงอย่างเดียว แต่ยังรวมถึงภาษารัสเซีย, ฝรั่งเศส, เยอรมัน, ฯลฯ มันมีภาษามากกว่าหนึ่งโหลของภาษาต่างประเทศ

เสี่ยวหลัว ลองหาภาพยนตร์ในภาษาที่สอดคล้องกันเพื่อมาลองดูและทดสอบความสามารถของเขาและเขาก็พบว่าเขาไม่เพียง แต่เข้าใจพวกสิ่งที่เขาพูดกันอย่างสมบูรณ์เท่านั้น แต่เขายังสามารถพูดบทละครที่อยู่ในภาพยนตร์ได้อย่างคล่องแคล่วอีกด้วย

“ความสามารถนี้มีประโยชน์อย่างมากในการหางาน!” เสี่ยวหลัว ค่อนข้างรู้สึกพอใจ

“กริง กริ๊งง~”

ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เสี่ยวหลัว เห็นว่ามันเป็นเสี่ยวรุ่ยอิงน้องสาวของเขาซึ่งเป็นพยาบาลโทรมา

ในไม่ช้าเขาก็กดปุ่มตอบรับ เสียงของ เสี่ยวรุ่ยอิง ดังมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์:“พี่ชายฉันได้ยินเรื่องมาจาก จาง ซูซาน ว่าพี่เลิกกับ จ้าว เหมิ่งชี แล้วงั้นเหรอ”

เสี่ยวหลัว ขมวดคิ้วหลังจากที่ได้ยินว่าเธอได้ยินเรื่องมาจาก จาง ซูซาน ปากอันใหญ่ของซูซานนี้มันไม่สามารถเก็บซ่อนความลับใดๆ ได้เลยจริงๆ!

“อืม!” เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตอบ

“เมื่อตอนครั้งแรกที่ได้เจอกับ จ้าว เหมิ่งชี หนูก็ไม่ค่อยมีความรู้สึกที่ดีกับเธอ หนูรู้สึกว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีอะไรนัก กระเป๋าของเธอที่ใช้ก็เป็นของแบรนด์ที่มีชื่อเสียงและเสื้อผ้าของเธอมีมูลค่าหลายพันหยวน ร่างกายของเธอมีกลิ่นน้ำหอมและใบหน้าของเธอก็ดูเจ้าเล่ห์ หากพี่ได้แต่งงานกับเธอพี่ก็จะต้องมีช่วงเวลาที่ยากลำบากแน่ๆและครอบครัวของพี่ก็จะไม่มีวันมีชีวิตที่ดี” เสี่ยวรุ่ยอิงกล่าว

เสี่ยวหลัว รู้สึกพูดไม่ออก:“เสี่ยวรุ่ยอิง พี่เพิ่งเลิกกับเธอ แต่เธอกลับพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ตอนนี้พี่สงสัยอย่างแท้จริงว่าเธอเป็นน้องสาวของพี่จริงๆใช่ไหม”

“พี่ชาย หนูเป็นน้องสาวของพี่อย่างแน่นอนสองร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะในฐานะน้องสาวของพี่ หนูแคร์เรื่องชีวิตในอนาคตของพี่ ถึงได้พูดโพล่งสิ่งนี้ออกมา ฮิฮิฮิ…”

เสี่ยวรุ่ยอิง หัวเราะเบาๆ “ที่โรงพยาบาลของหนู เพิ่งรับสมัครพยาบาลสวยๆมาหลายคน เมื่อพี่มีเวลาเดี๋ยวน้องจะแนะนำพวกเธอให้กับพี่เอง รับรองว่าพวกเธอนั้นดีกว่า จ้าว เหมิ่งชี อย่างแน่นอน”

เสี่ยวหลัว สำลักน้ำชาที่เพิ่งจะดื่มเข้าไปออกจากปากของเขา “เธอแค่ใช้ชีวิตคู่ที่ดีกับ ถังเหริน ก็พอ เธอไม่ต้องมาเป็นกังวลกับพี่ชายของเธอคนนี้หรอก”

“โถ่พี่, หนูมีเพียงแค่พี่ที่เป็นพี่ชายของหนู, เรื่องชีวิตพี่นั่นเป็นเรื่องใหญ่กว่าท้องฟ้า, หนูจะไม่สนใจได้ยังไง, เมื่อเรามีวันหยุด, หนูจะนำหญิงสาวคนหนึ่งที่หนูชอบมาพบกับพี่, มันถูกตัดสินแล้ว, หนูไป ทำงานก่อนหละตอนนี้ ลาก่อน!”

ก่อนที่ เสี่ยวหลัว จะปฏิเสธอะไรได้ เสี่ยวรุ่ยอิง ก็วางหูโทรศัพท์ไปแล้ว

"นี่…!"

เสี่ยวหลัว โยนโทรศัพท์ทิ้งลงบนที่นอน บนใบหน้าของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไร้ประโยชน์