ระบบใช้จ่าย ตอนที่ 105

ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay

บทที่ 105: เพื่อนรัก นายจะมีอนาคตที่สดใส

เมื่อมองดูกุญแจบ้านที่ตกพื้น ผู้หญิงคนนั้นก็ตื่นตกใจและแข็งค้างไปเลย หลังจากผ่านไป 20 วินาทีเท่านั้น เธอก็กลับมามีสติ "โอ้ สวรรค์ ท่านต้องการช่วยชายอ้วนแบบนี้จริง ๆ หรอ?! หากท่านมีความสามารถจริง ๆ ก็ทำให้เขาผอมเพรียวเพื่อฉันสิ!"

คราวนี้ เป็นทางหงต้าหลี่ที่ได้ยินก็ทำอะไรไม่ถูก "บ้าเอ้ย! มันจะเป็นไปได้ยังไง? ชายอ้วนผู้น่าสงสาร พี่ชายเอ้ย ฉันช่วยนายได้แค่นี้แล้วนะ ... "

ถังมู่ซินที่อยู่ข้าง ๆ ก็ได้หัวเราะ หงต้าหลี่คนนี้ เขามีความสามารถและซุกซนตลอดเวลาจริง ๆ

และทันใดนั้นชายอ้วนที่คุกเข่าก็ได้ส่ายหัว ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน! เขาพูดด้วยความมุ่งมั่นว่า "ในเมื่อคุณพูดอย่างนี้ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว พ่อแม่ของผมให้ร่างกายนี้มาและผมก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ไป ไปหาเขาคนนั้นเถอะ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราพบกัน"

"นาย นายรู้ใช่ไหมว่านายกำลังพูดบ้าอะไรอยู่?" หลังจากได้ยินชายอ้วนพูดแบบนั้น เธอก็ตกใจ "ใช่ ฉันรู้ดี"

"ตอนนี้มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วล่ะ ลาก่อน" หลังจากพูดจบแล้ว ชายอ้วนก็ตะโกนว่า "เพื่อน มันถึงเวลาแล้วที่จะต้องจากลา ผมรู้ว่าคุณกำลังพยายามช่วยผมอยู่ แต่น่าเศร้าที่ผมทำให้คุณผิดหวัง"

"ใคร? ใครช่วยคุณ?!" ผู้หญิงคนนั้นได้แต่มองไปรอบ ๆ ในตอนนี้มีทั้งพาย เงินสด กุญแจรถและกุญแจบ้านอยู่บนพื้น มีเพียงพายที่ไม่คุ้มค่าอะไรเลย ส่วนที่เหลือมีค่ามาก อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้โง่ เธอรู้ว่าพวกมันไม่มีทางหล่นลงมาจากท้องฟ้าได้แน่ๆ

"ฉันเอง" หงต้าหลี่ดึงถังมู่ซินขึ้นมาและคนที่เหลืออีกแปดคนออกจากมุมตึก เขายิ้มและพูดว่า "ฉันได้ยินมาว่านายกำลังจะเลิกกันที่นี่ ฉันก็เลยอยากจะช่วยเหลือ แต่น่าเสียดายที่.." หงต้าหลี่เดินไปหาชายอ้วนแล้วยื่นมือไปลูบท้องของเขา "ด้วยความเคารพ รูปร่างของนาย ฉันไม่สามารถแก้ไขได้จริงๆ"

หลังจากที่ได้เห็นแก๊งค์ของหงต้าหลี่ ผู้หญิงคนนั้นก็ตกตะลึงและพูดว่า "นาย ... นายคือ หงต้าหลี่ จากตระกูลหงหรอ?"

คราวนี้เป็นหงต้าหลี่ที่ตกใจ "อัยยา เธอรู้ได้อย่างไรเนี่ย?"

"ก็มีคนตามเยอะขนาดนี้จะไม่รู้ได้ยังไง" แต่แล้วในตอนนี้เธอกลับรู้สึกเสียใจ เธอมักจะได้ยินเรื่องราวของหงต้าหลี่และคนที่ดีกับเขาเสมอ ทุกคนสามารถมีชีวิตที่ดีได้เพียงติดตามเขา อย่างไรก็ตาม โชคก็ไม่ได้ดีเสมอไป สิ่งที่พูดออกไปแล้วจะไม่สามารถย้อนกลับคืนมาได้ หงต้าหลี่ก็ไม่เต็มใจที่จะให้โอกาสเธอเช่นกัน "ในเมื่อคุณเลิกกับเขาแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องพูดอีก เชิญคุณออกไปจากชีวิตเขาได้แล้ว ฉันขอคุยกับชายอ้วนก่อน พอดีเห็นว่าเขาคุยสนุกดี"

"โอ…โอเค ..." ใบหน้าของผู้หญิงก็ซีดลงทันที แต่เธอก็เดินจากไปตามที่เธอพูดไป เพราะเธอไม่กล้าที่จะสู้หน้ากับหงต้าหลี่

"ทั้งที่เธอพูดแบบนั้นออกมา มันก็เห็นได้ชัดเลยนะว่าเธอไม่ได้สนใจนายเลยนะ ทำไมนายถึงยังอยากอยู่กับเธอล่ะ" หงต้าหลี่ถามอย่างสงสัย

"อ่า เรื่องมันยาวน่ะ" ใบหน้าของชายอ้วนดูหมดเรี่ยวแรงไปทุกที "ทุกวันนี้มันยากเหลือเกินที่จะหาคู่แท้ หากนายต้องการแต่งงาน นายก็จะต้องมีเงินหรือบ้านใช่ไหมล่ะ? แถมนายจะต้องซื้อเครื่องประดับเงิน ซื้อเครื่องประดับทองใช่ไหม? แต่ครอบครัวของผมมีฐานะพอกินพอใช้ ผมไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อของพวกนี้หรอก ผมต้องทำงานตั้งแต่เช้าจรดค่ำ แต่ผมมีรายได้แค่ 1,500 หยวนต่อเดือนเท่านั้น นอกจากนี้ผมกินเยอะมาก หลังจากหักค่าเช่าแล้วก็แทบไม่มีอะไรเหลืออีกเลย" เขาพูดและมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น คนที่ทิ้งเขาไปและยิ้มอย่างขมขื่น "ผมไม่มีเสน่ห์มากพอที่จะดึงดูดใครเข้ามาหรอก"

"ก็จริง" ไม่มีใครรู้หรอกว่าคนอ้วนเวลาหิวแล้วมันทรมานแค่ไหน หงต้าหลี่นั้นแตกต่างกับชายอ้วน ตัวต้าหลี่มีฐานะร่ำรวยและใช้เงินเป็นแสนได้อย่างไม่ต้องคิดอะไร แต่ทางกลับกันชายอ้วนผู้นี้ไม่เหมือนกัน ทุกเดือน เงินเดือนน้อยนิดของเขาอาจจะไม่พอที่จะใช้ในชีวิตด้วยซ้ำ

"ต้าหลี่" ถังมู่ซินดึงแขนเสื้อของหงต้าหลี่ "ทำไมไม่ช่วยเขาล่ะ"

"เอ๋ ... " หงต้าหลี่มองไปที่ชายอ้วนด้วยความห่วงใย เมื่อพูดแบบนั้น แม้ว่าเขาจะอ้วนแต่เขาก็ไม่ได้น่ารังเกียจ ถึงเขาจะดูอ้วน แต่ในเวลาเดียวกันก็ดูน่ารัก หงต้าหลี่ยิ้มแล้วพูดว่า "บอกฉันสิ นายทำงานอะไร? นายเรียนอะไรมา? ฉันเพิ่งได้ยินนายพูดถึงโครงการอะไรบางอย่าง? ว่าแต่ฉันจะเรียกนายว่ายังไงดี?"

"ผม เรียกผมว่า ฉี่ฉี่ ... " หลังจากเขาถูกถามชื่อ เขาก็อายเล็กน้อย

"กิกิ ลูกบอลเหรอ?!" หลังจากได้ยินชื่อของเขา หงต้าหลี่ก็เกือบสำลักน้ำลาย อย่างไรก็ตาม เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า "ชื่อดีมาก" ถังมู่ซินหัวเราะจนท้องแข็ง

"ไม่ครับ คือชื่อ ฉี่ ที่ความหมายคล้าย ๆ กับเสื้อโค้ทครับ" ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ฉี่ฉี่ ก็พูดต่อว่า "ตอนที่แม่ของผมให้กำเนิดผมมา เธอกลัวว่าผมจะต้องเผชิญกับความลำบาก ด้วยเหตุนี้ผมจึงได้ชื่อว่า ฉี่ฉี่ เพราะแม่ผมหวังว่าผมจะสามารถรับความลำบากได้ คล้ายกับลูกบอลที่โดนเตะยังไงก็ยังอยู่ในสภาพดี"

"แม่ของนายเก่งมาก" หงต้าหลี่อดไม่ได้ที่จะแกล้งแหย่เขา "ช่างเป็นชื่อที่ดีมาก!"

เมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงของเมืองเทียนจิงและดูเหมือนจะคุยง่าย ถึงฉี่ฉี่จะไม่ได้สนิทมากนัก แต่ก็รู้สึกประทับใจมาก "ผมเรียนสาขาวิศวกรรมชีวภาพในมหาวิทยาลัย พูดง่ายๆก็คือเกี่ยวกับการตรวจสอบสัตว์ประเภทต่าง ๆ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผมกำลังวิจัย สัตว์แตกต่างกันเล็กน้อย ส่วนใหญ่จะวิจัยเกี่ยวกับพันธุศาสตร์ของสัตว์และเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงทางชีวภาพในสัตว์"

"ฮะ! อะไรนะ!" ดวงตาของหงต้าหลี่ก็เริ่มเปล่งประกาย "โอ้เพื่อนรัก นายจะต้องมีอนาคตที่สดใสแน่!"

ถังมู่ซินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "เหมือนว่าจะมีอนาคตที่สดใสไปกับการถลุงเงินแทนนะสิ ... "

“จริงๆแล้ว มันก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่หรอกครับ” ฉี่ฉี่อายเล็กน้อย "อาชีพของผมต้องใช้เงินลงทุนและเงินจำนวนมาก และมันก็ยากที่จะหางาน เพราะผมเป็นแค่ผู้ช่วยในโครงการที่ผมรับผิดชอบ ซึ่งมันก็เกี่ยวกับการพัฒนายาในปัจจุบัน"

"การพัฒนายา?!" คราวนี้ถังมู่ซินก็ต้องแปลกใจ "บางทีนี้อาจจะเป็นเพราะโชคของนายก็ได้นะ"

"เราแค่เดินเล่น ๆ และพยายามหาคนที่สามารถช่วยพ่อของฉัน ลองถามเขาดูสิว่าเขาจะช่วยพ่อฉันได้ไหม!"

“เธอไม่ได้ยินหรือว่าเขาเป็นแค่ผู้ช่วยเท่านั้น?” หงต้าหลี่ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ "เขาจะช่วยได้ยังไง?"

"นั่นก็จริง ... " ดวงตาของถังมู่ซินก็เศร้าทันที "เห้อ ... พวกเราไม่สามารถช่วยพ่อของฉันได้จริงๆหรอ?"

"แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ... " หงต้าหลี่ลูบคางของเขา "ฉันมีแผนดีๆแล้วล่ะ" หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็ดึงถังมู่ซินมาด้านข้างและกระซิบว่า "ฉันคิดว่าเราใช้เวลามากเกินไปกับปัญหาง่าย ๆแบบนี้"

"ใช้เวลามากเกินไปสำหรับปัญหาง่ายๆ" ถังมู่ซินก็ได้รีบถามทันที "ทำไมถึงคิดแบบนั้นละ? เร็ว บอกวิธีแก้ปัญหามานะ!"

"ลองคิดดูสิ" หงต้าหลี่เดินเข้ามาใกล้เธอแล้วกระซิบ "สายลับขององค์กรต้องซ่อนตัวอย่างลับ ๆ และไม่มีใครสามารถที่จะรู้ว่าเขาเป็นใคร แม้แต่ลุงถังก็ยังไม่รู้ว่าสายลับคนนั้นอยู่ในแผนกไหน ใช่มั้ยล่ะ?"

"ใช่ มันก็จริง ดังนั้น?" ถังมู่ซินถามต่อ

"แต่มีจุดหนึ่งที่ฉันแน่ใจ" หงต้าหลี่กล่าว "เป็นไปได้ไหมที่สายลับคนนี้ไม่ได้อยู่ในแผนกพัฒนายา"

ถังมู่ซินตกใจมากและถามว่า "ทำไมงั้นอะ?"

"ลองคิดดูสิ" หงต้าหลี่พูดและยืนยันทันที "สิ่งสำคัญที่สุดของสายลับบริษัทคืออะไร? เขาจะต้องทำหน้าที่รับข้อมูลที่ต้องการได้ง่ายและต้องซ่อนตัว ดังนั้นเขาจึงไม่มีความรู้ทางการแพทย์ ไม่ได้อยู่ในแกนหลักของทีมพัฒนายา ดังนั้นเราจะเริ่มต้นด้วยการทำ ... หลังจากนั้นเราจะ ... "

"นายกำลังจะพูดว่า…" ดวงตาของถังมู่ซินก็สว่างขึ้นทันที "ต้าหลี่ นายนี้สุดยอดจริงๆ! ความคิดนี้น่าจะใช้ได้เชียวล่ะ!"