ระบบใช้จ่าย ตอนที่ 104
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 104: การค้นคว้าที่แสนสนุก?
แม้ว่าจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับพ่อของตนอย่างถังรุยชีแล้ว แต่ในตอนนี้ถังมู่ซินก็ยังคงรู้สึกหดหู่ใจ เพราะเธอไม่สามารถทำอะไรให้ปัญหามันถูกแก้ไขได้เลย
สายลับมักหาตัวยากอยู่แล้ว และส่วนที่น่าผิดหวังที่สุด คือ ทุกวันนี้ก็ยังคงมีสายลับอยู่ในบริษัท จนทำให้เกิดวิกฤติบริษัทของถังรุยชีและมันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้
แถมตอนนี้ก็ไม่สามารถที่จะหยุดการพัฒนาและการวิจัยยาได้ ถ้าหยุดการพัฒนาและวิจัย การลงทุนก่อนหน้านี้ทั้งหมดก็จะสูญเปล่า แต่ถ้าพัฒนาอย่างต่อเนื่อง ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เนื่องจากข้อมูลได้รั่วไหลไปแล้ว ไม่มีอะไรดีเลยสักทาง
"ต้าหลี่ นายโชคดีมาโดยตลอด นายหาทางออกให้ครอบครัวของฉันได้ไหม?" ถังมู่ซินดึงมือของหงต้าหลี่และเขย่าไปมา "ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฉันต้องขอพึ่งโชคของนายเท่านั้น ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะนะได้โปรด"
"ฉันเองก็อยากจะช่วยนะ" หงต้าหลี่กล่าวอย่างช่วยอะไรไม่ได้ "คำถาม คือ ทุกอย่างจะสามารถแก้ไขได้ด้วยโชคอย่างงั้นเหรอ? นอกจากนี้สายลับยังคงซ่อนตัวได้แนบเนียนมาก ฉันจะต้องโชคดีแค่ไหนถึงจะทำให้เขาเปิดเผยตัวออกมา?"
"แล้วฉันควรทำยังไงดีล่ะ?" เมื่อได้ยินต้าหลี่พูดอย่างนั้น ถังมู่ซินก็ไม่มีทางเลือกอื่นอยู่ดี เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากและเข้าใจว่าวิธีการแก้ปัญหาโดยใช้โชคล้วนๆเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิดเดียว
เธอกัดริมฝีปากของเธอแล้วก็ได้พูดต่อว่า "ฉันทำได้แค่ดูพ่อของฉันเครียดมากขึ้นวันแล้ววันเล่าหรอ? ถ้าอย่างนี้ร่างกายของพ่อก็จะแย่ลงสิ"
"ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะแย่ไปกว่านี้หรอกนะ" ทันใดนั้นหงต้าหลี่ก็คว้ามือของถังมู่ซินแล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ ตอนนี้อย่าพึ่งคิดมากเลย เดินเล่นรอบ ๆ ถนนและดูว่ามีอะไรน่าสนุกทำกันดีกว่า เธอจะได้อารมณ์ดีขึ้นไง มีคนพูดไว้ว่าถ้าเราอารมณ์ดี โชคเราก็จะดีเช่นกัน แล้วพอโชคดีแล้วปัญหาก็จะถูกแก้ไข!"
"ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าวิธีนี้มันไม่น่าเชื่อถือเลยแฮะ?" ถังมู่ซินคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ในที่สุดเธอก็ทำอะไรไม่ถูกอยู่ดี "ลืมไปดีกว่า ยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์อยู่แล้วที่จะคิดถึงมัน บางทีฉันควรฟังนายโดยไม่สนเหตุผลสักครั้งหนึ่งสินะ"
หงต้าหลี่หัวเราะแล้วดึงมือของถังมู่ซินมา "ใช่เลย เขาถึงบอกไงว่าคนที่มีโชคดีย่อมต้องแลกด้วยอะไรบางอย่าง!"
หลังจากออกจากโรงแรม ทั้งคู่และผู้ติดตามก็เดินบนถนนอย่างน่าเกรงขามมาก
พวกเขาไม่สนใจเลยว่าจุดหมายของพวกเขาอยู่ที่ไหน พวกเขาเพียงต้องการเดินเล่นไปรอบ ๆ อย่างไร้จุดหมายบนถนน
ทั้งสอเดินห่างกันประมานครึ่งเมตรและจะหันหน้ามามองกันในขณะที่มีเรื่องพูดคุยกันสั้น ๆ ก่อนที่จะหันกลับไปมองถนนยามที่ไม่มีเรื่องพูดคุยกัน
"ซินซิน เธออยากกินไอศกรีมไหม?" หลังจากเดินไปพักหนึ่ง หงต้าหลี่ก็ถาม "ฉันจำได้ว่ามีร้านไอศกรีมที่คู่รักมักจะกินกันอยู่แถวนี้น่ะ"
"ด …ได้สิ…" ใบหน้าถังมู่ซินเปลี่ยนเป็นสีแดง "ซื้อให้ฉันด้วย"
"นาย" หงต้าหลี่หันกลับมาและชี้ไปที่หนึ่งในลูกน้องของเขา "ไปซื้อไอศกรีมให้สำหรับทุกคนนะ ของฉันกับซินซินเอาแบบพิเศษนะ"
"รับทราบครับ!" ผู้ติดตามก็ได้วิ่งไปอย่างรวดเร็วดั่งสายลม
"หงต้าหลี่!" ถังมู่ซินพูดด้วยความโกรธ "นายนี้มันสมองหมูรึเปล่าเนี้ย?!"
"ห๊า?" หงต้าหลี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "ฉันทำอะไรผิด?"
"ฉันจะไม่สนใจนายแล้ว!" ถังมู่ซินหันหน้าหนีด้วยความโกรธ
หนึ่งนาทีต่อมา
หงต้าหลี่,ถังมู่ซิน และผู้ติดตามทั้งเก้าก็ได้ถือไอศครีมและกินระหว่างที่เดิน ผู้คนต่างมองไปที่พวกเขา "วันนี้มีเทศกาลไอศครีมหรอ? ทำไมพวกเขาถึงมีไอศกรีมบนมือกันทุกคนเลยล่ะ?"
"ผู้หญิงคนนั้นสวยมากและผู้ชายคนนั่นก็ดูดีชะมัด!"
"ถ้ากินไอศครีมมันจะช่วยให้เราดูดีขึ้นหรือเปล่า? งั้นฉันจะไปซื้อไอศกรีมด้วย!"
ไม่กี่นาทีต่อมาทั้งถนนก็เต็มไปด้วยผู้คนถือไอศกรีมอยู่ในมือในขณะที่เดินกันถ้วนหน้า …
ขณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่ ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงหญิงสาวจากมุมตึก "ฉันบอกคุณแล้วไงว่าอย่าตามหาฉัน คุณมาทำอะไรที่นี่?"
เอ๊ะ? ฟังดูคุ้น ๆ
หงต้าหลี่ตาสว่างขึ้นทันทีและดึงมือของถังมู่ซิน "เราพบอะไรที่แสนสนุกเข้าให้แล้วล่ะ!" หลังจากพูดอย่างนั้น ถังมู่ซินก็ถอนหายใจและซ่อนตัวอย่างระมัดระวัง ในขณะที่ผู้ติดตามทั้งเก้าก็แยกย้ายกันอย่างรวดเร็ว การพรางตัวของพวกเขารวดเร็วมาก อย่างกับฝึกมาเป็นแรมปี
ถังมู่ซินถามอย่างสงสัย "เกิดอะไรขึ้น? มันก็แค่การทะเลาะกันไม่ใช่หรอ? ให้มาดูอะไร?"
หงต้าหลี่ก็พูด ในขณะที่หัวเราะเบา ๆ "ก็ดูคำพูดของพวกนั้นสิ ถ้าจะให้ฉันบอกก็คือ หากสถานการณ์ไม่ได้เลวร้าย มันก็ดูน่าสนุกสนุก แต่หากสถานการณ์ย่ำแย่ชิบหาย เราก็จะไปร่วมสร้างความสนุก!"
ถังมู่ซินปิดปากเงียบ
ในเวลานี้ใคร ๆ ก็สามารถได้ยินเสียงของผู้ชายที่พูดอย่างไม่พอใจ "ติงติง คุณอย่าโกรธผมเลยได้โปรดเถอะนะ ไม่ใช่ว่าผมเองก็พยายามแล้วเหรอ? แม้ว่าตอนนี้ผมจะไม่มีรถยนต์ แต่อีกไม่นานหรอก อย่าเลิกกับผมเถอะนะ!"
หลังจากที่ผู้ชายพูดจบประโยค ถังมู่ซินก็พูดด้วยความโกรธ "เขาต้องพบกับผู้หญิงหน้าเงินแน่ๆ ชายคนนี้ไร้สาระซะจริง เขาทำตัวไม่มีศักดิ์ศรีแบบนี้ได้อย่างไร น่าอายเหลือเกิน"
หงต้าหลี่ยิ้มแล้วเรียกชายผู้ติดตามคนหนึ่งออกมาแล้วบอกว่า "ไปซื้อพายมาสักหนึ่งชิ้น แล้วเอา 10,000 หยวนไปซื้อสร้อยทอง พร้อมกับกุญแจรถและกุญแจห้องก็ต้องพร้อมใช้ ฉันต้องการใช้มันเดี๋ยวนี้เลย!
ชายผู้ติดตาม: "รับทราบครับ" และวิ่งหนีไปดั่งสายลม
ภายในสองนาที ชายผู้ติดตามก็รีบกลับมาแล้วกระซิบ "นายท่าน ผมเอาสิ่งที่ท่านขอ เอามาให้แล้วนะครับ จะให้ผมทำอย่างไรต่อดี?"
หงต้าหลี่กระซิบ “ก่อนอื่นทำ…จากนั้นทำ…และก็…”
ชายผู้ติดตาม: "ไม่มีปัญหาครับ!" และวิ่งออกไปอีกครั้ง
ถังมู่ซินถามด้วยความอยากรู้ “ต้าหลี่ นายต้องการทำอะไร?”
หงต้าหลี่ยิ้มอย่างหน้าด้าน "รอดูเถอะ!"
ในขณะนี้ เสียงของผู้หญิงที่ได้ยิน "เราออกเดทกันมาครึ่งปีแล้วใช่มั้ย? แต่เงินที่ต้องใช้ก็มีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นายหวังว่าจะได้เลื่อนตำแหน่งเหรอ? นายหวังว่าจะได้รับหนึ่งพันต่อเดือนเหรอ? แล้วหลังจากหักค่าเช่าและค่าอาหารไปแล้ว นายคิดว่าเงินที่นายได้มามันจะเหลืออีกเหรอ?"
ชายคนนั้นก็ได้แต่พูดต่อด้วยเสียงเล็ก ๆ ว่า "ช่วงนี้ผมกำลังทำโปรเจ็กต์อยู่ แต่ผมรับประกันได้แค่ครึ่งปีไม่เกินสามเดือน ผมจะทำโครงการให้เสร็จและจะได้รับค่าตอบแทนเพิ่มขึ้นแน่นอน!"
"ลืมไปซะเถอะ ฉันไม่มีเวลารอฝันลมๆแร้งๆกับนายหรอกนะ" ผู้หญิงคนนั้นพูดต่อ "จะได้เงินจำนวนมากใน 3 เดือนงั้นเหรอ? มันก็อาจจะเกิดขึ้นมาได้นะ ถ้ามันมีพายตกลงมาจากท้องฟ้า ... "
เมื่อเธอพูดจบ ก็ได้ยินเสียง "แพร๊บ" พายหล่นลงมาโดนขาของเธอจริงๆ!
ผู้หญิง: "…"
ผู้ชาย: "…"
ถังมู่ซิน: "..."
คราวนี้หลังจากที่ตกตะลึงและยืนนิ่งอยู่กับที่เป็นเวลาห้านาที ผู้หญิงคนนั้นก็ได้เปลี่ยนเรื่องคุยทันที "ใครทำพายนี้หล่นลงมาเนี่ย ถ้ามันโดนหัวฉันล่ะ?" หลังจากนั้นเธอยังคงบ่นให้ผู้ชายอีกว่า "แล้วนายคิดว่าเงินสามารถตกจากฟ้าได้เหรอ? การอยู่กับนายมีแต่ต้องจ่ายเพิ่มขึ้น จ่ายเพิ่มขึ้น ... "
จู่ ๆ พวกเขาก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง ทันใดนั้นกองธนบัตรนับร้อยดอลลาร์ก็ได้ร่วงลงมาโดนเท้าของเธอ
ผู้หญิง: "…"
ผู้ชาย: "…"
ถังมู่ซิน: "..."
สิบวินาทีต่อมา ผู้หญิงคนนั้นชี้ไปที่ท้องฟ้า "อะไรวะเนี่ย! ฉันไม่เชื่อหรอก! แน่จริงก็ปล่อยรถลงมาสิ!"
จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง ทันใดนั้นกุญแจรถก็หล่นลงมาจากฟ้า
ผู้หญิง: "…"
ผู้ชาย: "…"
ถังมู่ซิน: "..."
คราวนี้ผู้หญิงก็รู้สึกโกรธแค้นมาก "โอ้สวรรค์ เล่นบ้าอะไรเนี่ย! พระเจ้าคิดว่าการให้กุญแจรถที่หักแล้วแบบนี้มาแล้วคิดว่าฉันจะแต่งงานกับเขาอย่างนั้นหรอ? ถึงฉันแต่งงานแล้ว ไหนที่จะให้ฉันอยู่กับเขาเล่า?"
หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียง "กริ๊ง กริ๊ง" อีกครั้ง และชุดกุญแจบ้านก็ได้หล่นลงโดนเท้าของเธอ!
