ย้อนชีวิตพิชิตเซียน - บทที่ 95 : หนึ่งร้อยล้าน

บทที่ 95 : หนึ่งร้อยล้าน

เพื่อนนักเรียนห้องอื่นๆ ต่างก็พากันมาแอบดูทางหน้าต่าง และไม่มีใครคาดคิดว่าซูอานจะสนิทสนมกับจินจื่อหยามากถึงเพียงนี้

ในเวปไซต์ของโรงเรียนต่างก็มีการแสดงความเห็นมากมายกันอย่างมากมายล้นหลาม โดยเฉพาะความเห็นจากนักเรียนชายที่ดุเดือดเป็นพิเศษ และต่างก็เปรียบซูอานเป็นหมูสกปรกที่ไม่คู่ควรกับนางฟ้า

แต่ก็มีนักเรียนหญิงบางส่วนที่มาคอมเมนต์แสดงความรู้สึกผิดหวัง และอกหักที่ซูอานถูกจินจื่อหยาแย่งไป และเรียกจินจื่อหยาว่าแม่มด

ซูอานยกมือขึ้นลูบไล้ศรีษะของจินจื่อหยาพร้อมกับพูดขึ้นว่า “เป็นเพราะเจ้าคนเดียว โรงเรียนนี้ถึงได้วุ่นวายกันไปหมด!”

“เดี๋ยวพวกเขาก็ชินกันไปเองล่ะน่า!”

จินจื่อหันไปมองโต๊ะว่างข้างๆซูอานพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ฉันจะนั่งโต๊ะข้างๆพี่!”

หลังจากนั่งเรียนไปหลายคาบ เมื่อถึงช่วงพัก เจียงเชาก็เดินเข้ามาหาซูอานพร้อมกับถามขึ้นว่า

“ลูกพี่ซู พี่กับจินจื่อหยางรู้จักกันมานานแล้วเหรอ?”

ซูอานตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “อืมม.. ก็คนรู้จัก!”

จินจื่อหยาหันมาทำตาเขียวใส่ซูอานพร้อมกับพูดเสียงดุ “คนรู้จักที่ไหนกัน? พวกเราสนิทสนมกันมาก!”

“ห๊ะ?! สนิทกันมาก!!”

หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น นักเรียนชายภายในห้องต่างก็พากันบ่นพึมพำ และต่อว่าซูอานโดยลืมไปแล้วว่าเขาคือปรมาจารย์แห่งเจียงโจว..

แต่ซูอานก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเด็กนักเรียนพวกนั้นนัก จินจื่อหยาได้เห็นอีกด้านของซูอานในเวลาที่อยู่กับเพื่อนๆ เขากลับไม่มีท่าทีผยองหรือวางท่าเป็นผู้เก่งกล้าเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ทำตัวเหมือนพี่ชายเท่านั้น จินจื่อหยารู้ว่าซูอานได้ซ่อนด้านที่เก่งกาจดุร้ายของตนเองไว้ แต่ไม่ว่าจะเป็นด้านใดของซูอาน เธอก็ยังรักเขาอยู่ดี

หลังจากเลิกเรียนซูอานก็เตรียมตัวกลับบ้าน จินจื่อหยาโอบแขนของเขาไว้พร้อมกับถามขึ้นว่า

“พี่ซูอาน.. บ้านพี่อยู่ไหนเหรอ ฉันจะไปอยู่กับพี่ด้วย!”

“ห๊ะ?! จะดีรึ? เจ้าทำเช่นนั้นไม่กลัวว่าพ่อของเจ้าจะดุเอารึ?”

“พ่อไม่ดุแน่ เพราะพ่อบอกกับฉันเองว่า.. จื่อหยา ถ้าลูกเจอคนที่ชอบ ก็ต้องใจกล้าบอกเขาไปตรงๆ แล้วก็ตามตื๊อเขามาเป็นแฟนให้ได้..”

‘หึ.. ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์!’ ซูอานได้แต่แอบคิดอยู่ในใจ

“แต่พวกเราต่างก็ยังเป็นแค่เด็กนักเรียน ยังไม่ควรมีอะไรกันตอนนี้ไม่ใช่รึ?” ซูอานรีบหาเหตุผลมาคัดค้าน

“ใครบอกล่ะว่าฉันจะทำเรื่องน่าอายแบบนั้น ฉันแค่จะไปอยู่กับพี่เฉยๆ ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าสักหน่อย!”

แต่สีหน้าของจินจื่อหยาบ่งบอกว่าต้องการแค่นั้นจริงๆ ทำให้ซูอานได้แต่แอบโล่งใจ หลังจากนั้นซูอานก็ขับรถ Porche 918 สีแดงออกไปพร้อมกับจินจื่อหยาท่ามกลางความอิจฉาของนักเรียนชายในโรงเรียน

และเมื่อทั้งคู่ไปถึงบ้านพักของซูอาน และเปิดประตูเข้าไป จินจื่อหยาก็ได้พบกับเสี่ยวหลงที่กำลังเหาะเล่นรอบๆห้อง แต่เธอกลับไม่หวาดกลัวหรือตกใจเลยแม้แต่น้อย พร้อมกับร้องออกมาด้วยความดีอกดีใจ

“พี่ซูอานนี่ตัวอะไรกัน?! น่ารักจังเลย..”

จินจื่อหยาตรงเข้าไปลูบไล้ใบหน้าของเสี่ยวหลง ราวกับว่ามันเป็นของเล่นชนิดหนึ่ง

แต่เสี่ยวหลงไม่สนุกด้วย มันโกรธกับท่าทางของจินจื่อหยาอย่างมาก เพราะอย่างน้อยมันก็ภาคภูมิใจในความเป็นมังกร หาใช่มดปลวกตัวหนึ่งไม่ แต่ถึงอย่างนั้นเสี่ยวหลงก็ไม่กล้าแสดงความโกรธออกมา เพราะซูอานกำลังจับจ้องมาทางมัน และรู้ว่าหากมันกล้าทำอะไรเด็กสาวคนนี้ ซูอานคงทุบมันตายแน่!

“ก็แค่ของเล่น!” ซูอานตอบกลับไป

“แต่ของเล่นชิ้นนี้ทำไมถึงได้เหมือนมังกรจริงๆนักล่ะ มันดูเหมือนมังกรที่มีชีวิตจริงๆมากกว่าจะเป็นของเล่น!”

จินจื่อหยายังคงเล่นอยู่กับเสี่ยวหลงในขณะที่ซูอานเดินเข้าไปในห้องนอนของตนเอง และหยิบของบางอย่างออกมา

“จื่อหยา ข้ามีอะไรจะมอบให้เจ้า เจ้านำของสิ่งนี้ติดตัวเจ้าไว้ มันจะช่วยปกป้องคุ้มครองเจ้า!”

ซูอานร้องบอกพร้อมกับยื่นจี้หยกในมือให้จินจื่อหยา และเธอก็รับมาด้วยสีหน้าแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

จี้หยกนี้หาใช่จี้หยกธรรมดาทั่วไป ซูอานได้ถ่ายเทพลังชีวิตลงไป หากจินจื่อหยาเผชิญหน้ากับอันตราย จี้หยกนี้จะช่วยสามารถปกป้องคุ้มครองเธอได้ และอย่างน้อยมันก็ช่วยปกป้องเธอจากนักยุทธระดับสูงได้

จินจื่อหยาถือจี้หยกไว้ด้วยความระมัดระวัง ราวกับว่ามันเป็นของล้ำค่ายิ่งสำหรับเธอ หลังจากนั้นจินจื่อหยาก็ได้ลงมือทำอาหารเกาหลีให้ซูอานทาน และเมื่อรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว ซูอานจึงไปจัดเตรียมห้องพักให้กับจินจื่อหยา

แต่เมื่อกำลังจะแยกย้ายเข้าห้องนอนของตนเอง จินจื่อหยาก็พูดขึ้นว่า “พี่ซูอาน ฉันขอเอาเสี่ยวหลงเข้าไปนอนในห้องด้วยได้มั๊ย?”

“ไม่ได้ ข้าต้องชาร์จแบตมันก่อน แบตมันใกล้หมดแล้ว!”

ระหว่างที่พูดนั้น ซูอานก็เตะร่างของเสี่ยวหลงเข้าไปในห้องนอนของตนเองทันที ส่วนตัวเขาก็กลับเข้าไปนอนพักผ่อนจนกระทั่งถึงเช้า

……

และในตอนเช้าทั้งคู่ก็ไปโรงเรียนพร้อมกัน นักเรียนในโรงเรียนต่างพากันซุบซิบนินทา แต่ทั้งคู่ก็ไม่ใส่ใจ

แต่เมื่อไปถึงซูอานจึงพบว่าภายในห้องเรียนกำลังอึกทึกวุ่นวายเป็นพิเศษ เพราะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาเพิ่มอีกหนึ่งคน เด็กนักเรียนหญิงภายในห้องต่างก็พากันคึกคักอย่างมาก เพราะนักเรียนใหม่นั้นเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาไม่ต่างจากโอปป้าในซีรีส์เกาหลี

และเวลานี้นักเรียกใหม่ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะของซูอาน และกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่เมื่อซูอานกับจินจื่อหยาเดินเข้ามาในห้อง เขาก็หันกลับมามอง และสายตาก็จับจ้องอยู่ที่ร่างของจินจื่อหยาทันที..

ซูอานเอ่ยขอโต๊ะคืนจากนักเรียนใหม่ “เอ่อ.. นี่เป็นโต๊ะของข้า!”

นักเรียนใหม่รีบแนะนำตัวเองทันที “ฉันชื่อคังตี้ เป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ รบกวนแนะนำด้วย!”

“ข้าไม่มีอะรไรจะแนะนำเจ้า และข้าก็ขอโต๊ะคืนด้วย!” ซูอานตอบกลับไปเสียงห้วน

“อ่อ.. ฉันรู้ว่าเป็นที่ของนาย แต่ฉันจะขอแลกเปลี่ยนกับนาย!”

“ไม่ตกลง!”

ซูอานตอบกลับด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ในขณะที่จินจื่อหยาก็ยืนดูอยู่ข้างๆ

แม้นักเรียนใหม่จะโกรธที่ซูอานไม่เห็นแก่หน้าตนเอง แต่เขาก็ยังคงแสดงท่าทีสุภาพบุรุษ และหันไปพูดกับจินจื่อหยาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“คุณหนูจื่อหยา ผมเป็นคุณชายจากบริษัทจินคังกรุ๊บ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงของคุณในคืนนั้น!”

แต่จินจื่อหยาเพียงแค่พยักหน้า..

“คุณหนูจื่อหยา ผมย้ายมาเรียนที่นี่ ก็เพราะต้องการตามมาเรียนที่เดียวกับคุณ ห้องเดียวกับคุณ และนั่งโต๊ะเดียวกัน..”

ตลอดเวลาคังตี้ไม่แยแสซูอานเลยแม้แต่น้อย..

“เสียใจด้วย ฉันจะนั่งข้างเขาเท่านั้น!” จินจื่อหยาตอบกลับเสียงห้วน

สีหน้าของคังตี้เปลี่ยนไปทันที เพราะคิดไม่ถึงว่าจินจื่อหยาจะเห็นเด็กหนุ่มธรรมดาๆคนนี้ดีกว่าตนเอง ทำให้คังตี้นึกอยากจะข่มซูอาน

“คุณหนูจื่อหยาคงยังไม่รู้ว่ากลุ่มบริษัทจินคังมีความสัมพันธ์กับเหนียวแน่นกับบริษัทของพ่อคุณอย่างไร?”

แต่จินจื่อหยายังคงยืนฟังด้วยสีหน้าสงบนิ่ง..

“คุณหนูจื่อหยา ขอบอกตามตรง ที่ผมย้ายมาเรียนที่นี่เพราะผมหลงรักคุณตั้งแต่แรกเห็น หวังว่าคุณจะให้โอกาสผม..”

“ขอโทษ.. ฉัน..”

แต่ยังไม่ทันที่จินจื่อหยาจะได้พูดจบ คังตี้ก็พูดแทรกขึ้นมาทันที “คุณหนูจื่อหยา ถ้าคุณกับผมเป็นทองแผ่นเดียวกันเมื่อไหร่ พวกเราทั้งสองตระกูลก็จะได้ร่วมมือทางธุรกิจกัน เมื่อถึงเวลานั้นจะมีตระกูลใดในหลินโจวที่จะยิ่งใหญ่ไปกว่าพวกเราสองตระกูลได้!”

คังตี้มั่นใจว่าข้อเสนอของตนเองนั้น จะเป็นสิ่งที่ใครก็ไม่อาจปฏิเสธใด และเขาก็กำลังรอคำตอบของจินจื่อหยาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขอโทษด้วย พวกเราเพิ่งจะรู้จักกัน!”

แม้จินจื่อหยาจะไม่พอใจมาก แต่เธอก็ไม่กล้าแสดงกิริยาออกนอกหน้ามากนัก

“ไม่เป็นไรครับ! พวกเราสองคนค่อยๆทำความรู้จักกันไปก่อนก็ได้”

แม้คังตี้จะมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยอมแพ้ และยังคงตามตื๊อไม่หยุด ทางด้านซูอานที่ยืนดูมานานเห็นว่ากำลังจะเริ่มเข้าเรียนแล้ว เขาจึงบอกกับคังตี้ว่า

“นักเรียนใหม่ กำลังจะเริ่มคาบเรียนแล้ว เจ้าควรคืนโต๊ะให้กับข้าได้แล้ว!”

คังตี้ตอบกลับด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ “ฉันบอกว่าขอเปลี่ยนที่กับนายยังไงเล่า? นี่นายฟังไม่เข้าใจหรือยังไง? หรือนายหูหนวก..”

ทั้งเจียงเชา หวังหลี่หง และคนอื่นๆในห้องต่างก็ไม่พอใจ ที่คังตี้กล้าตะคอกใส่หน้าซูอานแบบนั้น เพราะอย่างน้อยเขาก็เป็นถึงปรมาจารย์ของเจียงโจว

“ดูท่าทางของนายแล้วครอบครัวคงจะไม่ได้ร่ำรวยอะไรนัก หรือนายต้องการอะไรเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนงั้นเหรอ?” คังตี้ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“นี่! พี่ซูอานไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดหรอกนะ” จินจื่อหยาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมาก

“เอาล่ะ.. นายต้องการเงินเท่าไหร่บอกฉันมาได้เลย!” คังตี้มั่นใจว่าซูอานต้องการเงินอย่างแน่นอน

“ข้าเกรงว่าข้อแลกเปลี่ยนของข้า เจ้าจะรับไม่ไหวน่ะสิ!”

“ก็ลองว่ามา..” คังตี้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใส่ใจนัก และมั่นใจว่าซูอานกระหายเงิน

“แต่ข้าเกรงว่าเจ้าจะตกใจจนตายเสียก่อน..” ซูอานยังไม่ยอมเสนอจำนวนเงิน

“เอาล่ะ.. ถ้านายไม่เสนอ ฉันเสนอให้นายเอง หนึ่งหมื่นหยวน!” คังตี้คร้านที่รอฟังซูอาน

แต่ซูอานกลับตอบไปว่า “หนึ่งหมื่นหยวนงั้นรึ? ข้าให้เจ้าสองหมื่นหยวนแล้วรีบๆออกไปซะ!”

“ถ้างั้นก็หนึ่งแสนเป็นไง?”

“ข้าให้เจ้าสองแสน แล้วรีบลุกขึ้นภายในสองวินาที!”

“หรือถ้าน้อยไป.. ข้าก็จะเพิ่ให้เจ้าเป็นห้าแสน แล้วรีบๆออกไปซะ!”

การตอบโต้ของซูอานทำให้เพื่อนๆในห้องต่างก็ฮือฮาด้วยความตกใจ ในขณะที่คังตี้ก็เริ่มโมโหอย่างมาก

“นี่แก!! แกต้องการเงินเท่าไหร่แกบอกฉันมาเลย!”

ซูอานแสยะยิ้มพร้อมตอบกลับไปว่า “ดูเหมือนเจ้าต้องการจะนั่งตรงนั้นให้ได้สินะ! ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้เจ้าได้สมหวัง..”

และเวลานี้ทุกคนในห้องต่างก็รอฟังว่าซูอานจะเสนอจำนวนเงินเท่าไหร่กันแน่?

คังตี้นั่งรอฟังอย่างไม่เดือดร้อนใจ เพราะเขามีเงินทองมากมาย จะล้านหรือสองล้านเขาก็ยินดีที่จะจ่าย..

“หนึ่งร้อยล้าน!!”

คำตอบของซูอานทำเอาทุกคนในห้องต่างก็อึ้งไปจนพูดอะไรไม่ออก และทุกคนก็ได้แต่ยืนอ้าปากค้าง

ซูอานถามเซียคังตี้ด้วยสีหน้าหน้าเรียบเฉย “ทำไมรึ? หรือเจ้าจ่ายไม่ไหว!”

“นี่แกกล้าล้อเล่นกับคนอย่างฉันเชียวเหรอ?” คังตี้ร้องตะโกนออกมาด้วยความโมโห

“คนอย่างเจ้าเป็นเช่นใดงั้นรึ? หรือเจ้าคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสนักรึ?” ซูอานตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“ได้.. ถ้างั้นฉันก็จะนั่งอยู่ตรงนี้ ดูสิว่าแกจะมีปัญหาทำอะไรฉันได้!” คังตี้ตอบกลับอย่างไม่สนใจเช่นกัน

ในที่สุดจินจื่อหยาก็หมดความอดทน และพูดขึ้นว่า “พี่ซูอาน ในเมื่อเขาอยากจะนั่งตรงนี้ พวกเราก็ไปนั่งด้านหลังกันดีกว่า!”

“นี่คุณหนูจื่อหยา ที่นั่งของคุณอยู่ตรงนี้ คุณก็ต้องนั่งตรงนี้สิ!” คังตี้ไม่ยอมให้จินจื่อหยาไปนั่งที่อื่น

เจียงเชาเองก็อดรนทนไม่ไหวจนต้องร้องตะโกนใส่หน้าเซี่ยงคังตี้ “นี่.. นายไม่เห็นรึไงว่าจื่อหยาไม่ได้ชอบนาย ออกจะเกลียดด้วยซ้ำไป!”

คำพูดของเจียงเชาไม่ต่างจากมีดที่ทิ่มแทงจิตใจของคังตี้ เขาร้องตะโกนออกมาด้วยความโมโห

“นี่แกกล้าพูดจาแบบนี้กับฉันเชียวเหรอ? ได้.. ฉันจะโทรเรียกพี่ชายของฉันมาจัดการกับแก”

ซูอานจ้องมองคังตี้ด้วยแววตาดุดัน คังตี้ถึงกับตกใจ และรีบร้องตะโกนออกไปว่า “ถ้าแกกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายผม ฉันฆ่าแกทิ้งแน่!”

เพียะ!!

เสียงฝ่ามือของซูอานกระทบเข้ากับใบหน้าของคังตี้ จนเกิดเป็นรอยนิ้วมือสีแดงเด่นชัด จากนั้นซูอานจึงยกเท้าขึ้นถีบคังตี้จนร่างลอยละลิ่วออกไปนอกห้อง และเลือดสีแดงก็ไหลกลบปาก

“หากเจ้าอยากมีเรื่องก็เชิญไปนอกห้อง อย่ามารบกวนการเรียนของข้ากับเพื่อนๆ!”

ซูอานดันร่างของจินจื่อหยาให้เข้าไปนั่ง ส่วนเขาก็นั่งลงบนโต๊ะของตัวเอง พร้อมกับร้องบอกครูที่มาถึงพอดีว่า

“เชิญเจ้าสอนได้เลย!”

แต่ครูที่สอนกลับวิ่งไปดูอาการบาดเจ็บของเซี่ยตี้คังแทน..

ทุกคนในห้องต่างก็ยังคงตกใจ เพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่าตระกูลคังนั้นเป็นคนนิสัยใจคอดุร้ายเช่นใด จินจื่อหยาเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะรู้ดีว่าตระกูลคังมีอิทธิพลมากเพียงใด?

“พี่ซูอาน พี่จะให้ฉันโทรบอกพ่อมั๊ย?”

*****

[ฝากนิยายแปลอีกเรื่องของทีมงานนะคะ: จักรพรรดิ์เทพมังกร ]

จักรพรรดิเทพมังกร

(Dragon Emperor - Martial God)

ความเป็นอมตะของหลิงหยุนได้มลายหายไป.. ทำให้เขาตกลงมาสู่โลกมนุษย์ ในยุคที่เต็มไปด้วยความเสื่อมทรามอย่างที่สุด

จากนั้น.. หลิงหยุนจะค่อยๆ บ่มเพาะพลังในตัวเองทีละขั้น ทีละขั้น และไต่ลำดับขึ้นไปต่อกรกับสวรรค์ได้อย่างไร..

******