ระบบใช้จ่าย ตอนที่ 102
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 102: ค่อนข้างหวาน ...
เกิดความเงียบ ความเงียบปกคลุมไปทั้งห้องเรียน
หลังจากห้าวินาที เพื่อนร่วมห้องทุกคนในห้องเรียนก็ต่างตื่นตกใจ! ทุกคนกระโดดข้ามโต๊ะและล้อมรอบหงต้าหลี่ ก่อนที่จะตะโกน: “เฮ้ พี่ชาย ฉันขอคุกเข่าต่อหน้าพี่เลย พี่ช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ยว่าอะไรยังไง!”
"ใช่แล้ว นั่นมันท่านหญิงน้อยเชียวนะ เธอน่ะไร้ความเป็นมนุษย์โคตร! พี่จูบเธอเข้าไปจังๆเชียวนะ!"
"พี่ใหญ่ต้าหลี่ เร็วเข้า บอกพวกเราได้ไหมว่าพี่รู้สึกยังไงบ้าง? ตื่นเต้นไหม? มันรู้สึกยังไง?"
"ใช่ นั่นริมฝีปากของท่านหญิงน้อยเลยนะ พี่คงรู้สึกดีที่ได้จูบเธอสินะ!"
ในเวลานี้หงต้าหลี่ยังคงตาโตและยังคงน้ำลายไหล ดวงตาทั้งสองของเขาดูเหมือนจะแวววาวด้วยความรู้สึกตื่นเต้น และเขาก็พูดพึมพำ "ยอดเยี่ยมมาก ยอดเยี่ยมมากๆจริง! ว้าว ฮ่าฮ่าฮ่า! ไอรอนแมน นั่นมันไอรอนแมนจริงๆ!"
แม้ว่าชุดเกราะโครงกระดูกและแขนขวาของท่านหญิงน้อยจะดูไม่เท่ห์เหมือน "ไอรอนแมน" และความสามารถและวัสดุของชุดเกราะก็ดูแย่ แต่ในความเป็นจริงแล้วถือว่าเป็นสิ่งประดิษฐ์ระดับสูงมาก เพราะยังไง "ไอรอนแมน" มันก็เป็นเพียงภาพยนตร์เท่านั้น
"ถลุงเงิน!" ทันใดนั้นหงต้าหลี่ก็หัวเราะอย่างมีความสุข "ในอนาคตถ้าฉันมีเงินมากพอ ฉันจะถลุง! เทคโนโลยี! เทคโนโลยีขั้นสูงสินะ! การถลุงเงินกับเทคโนโลยีขั้นสูงเป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมที่สุดในการถลุงเงิน ฮ่าฮ่าฮ่า!"
"ท่านนายน้อยต้าหลี่?" จีจือยั่วยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาและแตะไปที่หน้าผากของหงต้าหลี่ "ท่านนายน้อยต้าหลี่? ท่านนายน้อยต้าหลี่? ตื่นค่ะ!"
"ห๊า?" เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิร้อนๆจากมือเล็ก ๆ ของจีจือยั่ว หงต้าหลี่ก็ได้รู้สึกตัว ก่อนที่จะสังเกตเห็นความแปลก "เกิดอะไรขึ้นหรอ? ทำไมพวกนายถึงมาอยู่ใกล้ฉันเนี่ย?"
หลิงยี่เป็นคนแรกที่รีบเร่งและถามอย่างเร่งรีบ "พี่ใหญ่ต้าหลี่ พี่รู้สึกอย่างไรตอนที่พี่จูบท่านหญิงน้อย?"
"ฉันก็ไม่รู้สึกอะไร" หงต้าหลี่เล่า "มันก็ดีนะ แถมยังมีกลิ่นหอมนิดๆ ... "
"พี่ใหญ่ต้าหลี่ ผมขอคารวะพี่เลย" ดูซินเฉินเดินออกมาข้างหน้า "น้องชายนี่ไม่กล้าถามเลย แต่พี่ใหญ่ต้าหลี่ช่วยสอนเทคนิคได้ไหม หวังว่าพี่ใหญ่ต้าหลี่จะบอกได้ว่าผมควรทำยังไงให้ผู้หญิงมีความสุขและหลงรักได้! ถึงแม้ว่าผมจะยังโสดอยู่ก็ตามเถอะ! เพราะทุกครั้งที่ผมไล่ตามจีบสาว มันก็ล้มเหลวเสมอ!"
"โอ้…" หงต้าหลี่มองใบหน้าของดูซินเฉินที่เต็มไปด้วยสิว ก่อนที่จะพูดว่า: "ฉันคิดว่านายควรใช้เงิน นี่เป็นวิธีที่เชื่อถือได้มากกว่าไปไล่ตามจีบผู้หญิง… "
พอดูซินเฉินได้ฟัง เขาก็รู้สึกเศร้าใจและหนีไปนั่งคนเดียวในห้องเรียน…
"โอเค ทุกอย่างจบแล้ว แยกย้ายกันได้แล้ว" หงต้าหลี่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอีกครั้ง "มันเป็นแค่การจูบโดยบังเอิญกับหลินหยูหยิน มีอะไรที่จะต้องแปลกใจด้วยหรือ?"
แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่เขาก็มีความสุขข้างในใจ คิคิ พูดถึงปากของหยูหยิน ปากของเธอนั้นค่อนข้างหวานทีเดียว…
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและตอนนี้ก็เป็นเวลาสำหรับมื้อกลางวันแล้ว
หงต้าหลี่เดินโซเซออกจากประตูห้องเรียน นักเรียนที่เห็นเขา แม้แต่คนที่อยู่ไกลๆ ทุกคนต่างพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ: "สวัสดีครับพี่ใหญ่นกเขายักษ์!"
"ดูสิ นั่น 'นกเขายักษ์ไม่ขี้เกียจ'!
“อัยยา พอฉันนึกถึงนกยักษ์ หัวใจของฉันก็เต้นเร็วขึ้นเสียแล้วสิ!”
หงต้าหลี่ไม่สนใจนักเรียนรอบ ๆ ตัวเขา หงต้าหลี่ยังคงฮัมเพลง "โอ้! ช่างเป็นอะไรที่น่าประทับใจเหลือเกินแฮะ!"
จากนั้นเขาก็เดินออกจากโรงเรียนไปที่รถของเขา
หลังจากเดินไปได้ไม่นานนัก ร่างผอมเพรียวที่ยืนต่อหน้าเขาก็ดึงดูดความสนใจของเขา "ซินซิน? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่? เธอไม่ไปกินข้าวหรอ?" ช่วงเวลาอาหารกลางวันที่โรงเรียน ถังมู่ซินมักจะไปกินข้าวกับเพื่อนผู้หญิงจากชั้นเรียนเดียวกันและไม่ได้ไปกับหงต้าหลี่เสมอ แต่ช่วงนี้รู้สึกว่าถังมู่ซินกำลังสับสนวุ่นวายใจและเธอกำลังคิดมาก
"ในที่สุดนายก็ออกมาสักที" ทันใดนั้นถังมู่ซินก็รีบดึงหงต้าหลี่มาและพูดว่า "มากับฉันหน่อย ฉันมีเรื่องบางอย่างที่จะให้นายช่วย!"
"เฮ้เฮ้ เดินช้าๆ!" ร่างของหงต้าหลี่เกือบจะล้ม เพราะเธอดึงไปมา "เธอเป็นอะไรเนี่ย? เดินช้าๆหน่อยได้ไหม? หายใจช้าๆ สูดลมหายใจเข้า " พอเห็นว่าที่เขาพูดไปไม่ได้ผล เขาจึงเอ่ยคำหนึ่งว่า "มีคำหนึ่งในอดีตกาลขานว่า แม้จะมีปัญหา หนักหนาเพียงใด ท้ายสุดก็สามารถแก้ไขมันได้!"
"ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นไหม พูดมันออกมาสักทีสิ!" ถังมู่ซินอยากจะหยิกหงต้าหลี่จนตาย "คือ...มีบางอย่างเกิดขึ้นกับครอบครัวของฉัน" เธอพูดพร้อมกับหยุดพักหนึ่ง แต่พอคิดจากคำของต้าหลี่ที่บอกว่า "ปัญหาไม่ว่ายากเย็นแค่ไหนก็แก้ไขได้!" การรีบร้อนไม่สามารถแก้ไขสถานการณ์อะไรได้ ดังนั้นเธอจึงเดินช้าลงทันทีและพูดว่า "เราจะขึ้นรถก่อน เดี๋ยวฉันจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟัง"
"โอเค" ยังไงก็ไม่มีอะไรให้ทำตอนเที่ยงอยู่แล้วและหงต้าหลี่ก็ไม่ได้สนใจอะไร "ก่อนอื่นไปหาที่เงียบๆและพักกินอาหารเถอะ"
หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ออกจากโรงเรียนขึ้นรถไปและหาโรงแรมที่สงบๆ หลังจากเข้าไปในห้องส่วนตัว ทั้งเก้าผู้ติดตามก็ผลัดหน้าที่กันเป็นยามเฝ้าหน้าห้อง อาจกล่าวได้ว่าแม้กระทั่งแมลงวันก็ไม่สามารถแอบเข้าไปในห้องได้ ถังมู่ซินลดเสียงของเธอและพูดว่า "ครอบครัวของฉันมีปัญหา พอฉันกลับบ้านไปเมื่อคืน ฉันเห็นพ่อของฉันดวงตาแดงก่ำ ช่วงนี้เขามีร่างกายที่แข็งแรงและไม่เคยตื่นสายเลยนะ ฉันแทบไม่เคยเห็นดวงตาแดงก่ำของพ่อแบบนี้ พอฉันเห็นแบบนั้นก็รู้ว่าเขามีปัญหาแน่ ๆ และมันก็เป็นเรื่องใหญ่แน่นอน ไม่เพียงแค่นั้นนะ ถึงฉันอยากจะถามเขามากแค่ไหน เขาก็ไม่ตอบ"
"อืม.. งั้นที่เธอคิดก็น่าจะถูก" ตอนแรกๆ เขาก็ได้พบถังรุยชี เขาเป็นสุภาพบุรุษและค่อนข้างอ่อนโยน เขามีร่างกายที่แข็งแรง คนแบบนี้ไม่น่าจะตื่นสาย แต่ตอนนี้เขามีดวงตาแดงก่ำ ซึ่งมันน่าจะมีเหตุผลเดียวเท่านั้น นั่นคือเขาน่าจะมีปัญหาใหญ่และอาจทำให้เขานอนไม่หลับ หงต้าหลี่คิดและถามว่า "งั้นเธอคิดว่ายังไง? เธอคิดว่าลุงถังเจอปัญหาอะไร?"
ถังมู่ซินนั่งคิดแล้วพูดว่า "อาจจะเกี่ยวกับกองทุนเพื่อการพัฒนา ครั้งล่าสุดที่ลุงหงได้ให้ครอบครัวของฉันยืมเงินมากกว่าสองพันล้าน มันน่าจะเพียงพอสำหรับช่วงเวลาหนึ่งแล้วนะ แล้วมันก็น่าจะอยู่ได้นานกว่านี้สิ แต่นี้เพิ่งจะผ่านไปเพียงไม่นานเองนะ"
"ถ้าอย่างนั้นมีอะไรขัดขวางความคืบหน้าในการพัฒนาบริษัทของลุงถังหรือเปล่า?" หงต้าหลี่ถาม
"ฉันไม่คิดว่าจะมีปัญหาอะไรนะ" ถังมู่ซินวิเคราะห์แล้ว "ปัญหาในระยะแรกสำหรับโครงการวิจัยทางวิทยาศาสตร์แทบไม่มีเลย แล้วฉันก็ไม่รู้เลยว่ามีปัญหาอะไรอีก"
"ถ้าไม่ใช่ปัญหา หรืออาจจะเป็นเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างลุงหงและน้าถัง?" หงต้าหลี่ถามอย่างระมัดระวัง
"ไม่มีทาง!" ถังมู่ซินกระทืบเท้าของหงต้าหลี่ และหงต้าหลี่ก็ได้กัดฟันของตัวเองด้วยความเจ็บปวด ถังมู่ซินพูดต่อ "พ่อแม่ของฉันดีเสมอ ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะมามีปัญหาได้ยังไง นายหยุดพูดเรื่องนี้เลยนะ!"
หงต้าหลี่พยายามที่จะพูดต่ออีกว่า "ถ้าความสัมพันธ์ของเขาไม่ได้มีปัญหา เงินไม่ใช่ปัญหา ความคืบหน้าของบริษัทไม่ใช่ปัญหา แล้วเขาจะกังวลเรื่องอะไร? ไม่ใช่ว่าเขาได้พบกับคู่แข่งที่ต้องการชิงดีชิงเด่นกับเขาเหรอ ... "
"คู่แข่ง…คู่แข่งหรอ?" ถังมู่ซินพูดพึมพำซ้ำ ๆ ก่อนที่ตาของเธอจะสว่างขึ้น เธอจูบแก้มหงต้าหลี่อย่างตื่นเต้นและเขินอายหน่อยๆ "ใช่ ฉันรู้แล้ว มันต้องเป็นการแข่งขันเรื่องธุรกิจแน่เลย!"