บทที่ 263

ทุกสรรพสิ่งทั้งหลายล้วนแล้วแต่อยู่ภายใต้ของเหตุและผล ทุกสิ่งอย่างมีสว่างและมีมืดมิดไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตหรือสิ่งไม่มีชีวิต อย่าสับสนให้แก่รูปลักษณ์ภายนอกที่มองเห็น จงตั้งจิตมองเข้าไปให้ลึกซึ้งถึงแก่นแท้ของทุกสิ่ง แล้วเจ้าจะพบพลังที่แท้จริงของ หยุนเซ็น เนี่ยฟงให้เวลาอยู่นานเกือบชั่วยามสำหรับแปลอักษรโบราณจากคัมภีร์ที่ได้รับมา หลังจากเก็บทุกอย่างเอาไว้ในแหวนเขาก็จมดิ่งอยู่ในห้วงความคิด ดาบทั้งสี่ในจุดตันเถียนส่องแสงสว่าง ดาบเล่มที่ห้าสั่นสะท้านค่อยๆเปล่งแสงออกมาอย่างช้าๆ ส่วนดาบอีกสี่เล่มที่เหลือเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงด้วยเช่นกัน เลือดในกายเดือดพล่านประกายสายฟ้าพุ่งออกมาทั่วร่าง ม่านพลังสีทองปรากฏออกมาจากกำไลที่ข้อมือซ้าย ท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านเริ่มมืดครึ้มสายฝนสาดกระหน่ำเสียงฟ้าร้องคำรามด้งลั่น หลายคนเริ่มเข้าไปหลบฝนภายในบ้าน

เนี่ยฟงลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ รับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าร่างกายเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง เมื่อทดสอบโคจรลมปราณไปตามจุดต่างๆของร่างกายก็พบว่าการไหลเวียนของพลังปราณดียิ่งกว่าเดิม เขายืนจ้องมองซากศพที่อยู่ในห้องทั้งสองอยู่นานพร้อมกับก้มคารวะ หลังจากนั้นก็เดิมออกมาจากบ้านก็พบว่าอรุณเริ่มทอแสงแล้ว เพียงแต่ว่าสภาพโดยรอบเละเทะประดุจถูกพายุฝนเข้าทำลาย ส่วนพวกเด็กและคนชราถูกจับขังเอาไว้ที่คอกด้านหลัง เป็นหานป๋อที่รีบพุ่งเข้ามาหาเนี่ยฟง

“เจ้าหายไปไหนมา”

“เกิดสิ่งใดขึ้นที่นี่รึ”

“หลังจากจัดการยึดที่นี่ได้ไม่นานก็มีพายุฝนเข้าทำลายที่นี่ มันหยุดลงไม่กี่เค่อนี้เอง เจ้าไม่รู้สิ่งใดเลยรึ”

“ข้านั่งโคจรลมปราณอยู่ในบ้านหลังนี้”

“ช่างเถอะเจ้ามาก็ดีแล้ว พวกนั้นกำลังจะออกเดินทางแล้วเจ้าจะไปกับพวกนั้นหรือไม่”

เนี่ยฟงยืนนิ่งอยู่นานคิดถึงจุดสีแดงในแผนที่หลังจสกนั้นก็กล่าววาจาตอบหานป๋อ

“ให้พวกนั้นเดินทางไปก่อนเถอะ ข้าพบเจอบางอย่างอยากจะสำรวจ”

หานป๋อถึงกับขมวดคิ้ว

“เจ้าพบเจอสิ่งใด”

“มันคือแผนที่บางอย่าง ข้าได้มาจากช่องลับใต้โต๊ะไม้ภายในบ้าน บอกคนของเราให้มาพบข้าที่นี่ก็แล้วกัน”

“ได้”

เมื่อกล่าวตอบรับหานป๋อก็รีบเรียกพวกจูคังและเจินอู่มา ในระหว่างที่รออยู่เนี่ยฟงก็ยืนกัดกินเนื้อแห้งรองท้อง ทันทีที่พวกจูคังมา เนี่ยฟงก็ทำทีเป็นพาทุกคนสำรวจภายในหมู่บ้านหลังจากนั้นก็รอเพียงกลุ่มหลักออกเดินทาง แน่นอนว่าหัวอิงเข้ามาสอบถามแล้วเช่นกัน แต่เนี่ยฟงให้เหตุผลแค่ว่าต้องการสำรวจพื้นที่โดยรอบเท่านั้น หลังจากกลุ่มหลักออกเดินทางเกือบหนึ่งชั่วยามเนี่ยฟงก็นำแผนที่ที่ได้มาออกมาพร้อมกับนำทุกคนไปยังจุดสีแดงในแผนที่ การเดินทางเป็นไปอย่างรวดเร็ว เกือบชั่วยามทั้งหมดก็มายังจุดที่เป็นจุดสีแดงพบว่ามันเป็นเพียงป่าปกติหาได้มีสิ่งใดแปลกประหลาดให้พบเห็น เนี่ยฟงยืนนิ่งโคจรลมปราณไปที่มือขวาหลังจากนั้นก็มีประกายสายฟ้าพุ่งออกมา พุ่งหายเข้าไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ขนาดสิบคนโอบต้นหนึ่ง

เสียงสะบัดมือดังแว่ว ประกายสายฟ้าพุ่งออกจากมือขวาไปที่ต้นไม้ทันใดนั้นก็มีวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองปรากฏออกมา เนี่ยฟงจ้องมองวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองด้านหน้าอยู่นานหลังจากนั้นก็สะบัดมืออีกครั้งประกายสายฟ้าพุ่งออกจากมือหายเข้าไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทอง ทันใดนั้นอักษรสีทองด้านในก็ค่อยๆกลายเป็นสีฟ้า หานป๋อเมื่อเห็นเช่นนั้นก็สั่งการให้ทุกคนกระจายตัวป้องกันอันตราย เกือบหนึ่งเค่อวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองก็กลายเป็นสีฟ้าทั้งหมด ทันใดนั้นก็กลายเป็นม่านพลังสีฟ้า เนี่ยฟงยกยิ้มก้าวเดินเข้าไปในม่านพลัง พวกหานป๋อเองเมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบพุ่งเข้ามายังม่านพลังสีฟ้าติดตามเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว

เมื่อทั้งหมดออกมาจากม่านพลังมาก็พบว่ามันเป็นห้องโถงขนาดใหญ่มีแสงสว่างจากวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทอง รอบด้านมีภาพวาดแกะสลักอยู่เต็มไปหมดหานป๋อถึงกับขาอ่อนแรงลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับชี้ไปที่ภาพวาดแกะสลักเอ่ยวาจาออกมาเสียงสั่นสะท้าน

“มัน มันคือ คัมภีร์หยุนเซ็น”

หลายคนต่างตื่นตกใจเมื่อได้ยินที่หานป๋อกล่าวเช่นเดียวกับเนี่ยฟงด้วยเช่นกันจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“มันคือสิ่งใดกันหานป๋อ คัมภีร์หยุนเซ็นที่เจ้ากล่าว”

หานป๋อสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดพร้อมกับหลับตานิ่งทำสมาธิ ไม่ถึงสองลมหายใจก็เอ่ยวาจาออกมาพร้อมกับลืมตา

“มันคือคัมภีร์ชั้นสูงสำหรับฝึกรวบรวมปราณในอดีตมันถูกสั่งห้ามและทำลายโดยองค์เทพองค์ก่อนเหตุใดนั้นข้าไม่ทราบ มันทำให้พลังปราณในร่างกายบริสุทธิ์ขึ้น สามารถเพิ่มความสามารถทางร่างกายได้อีกด้วยเช่นความแข็งแกร่ง ว่องไว และมีผิวหนังที่แข็งแกร่งทนทาน ข้าคิดเอาไว้ไม่ผิดว่าพวกเผ่าอสูรมายามีความสามารถคล้ายกับวิชาคัมภีร์หยุนเซ็น และภาพวาดที่นี่ก็เป็นสิ่งที่ยืนยันได้อย่างดี พวกมันถูกถ่ายทอดให้ฝึกฝนวิชาหยุนเซ็น”

เนี่ยฟงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา

“เช่นนั้นเหตุใดพวกเจ้าไม่อยู่ฝึกมันที่นี่แหละ ในเมื่อมันดีเช่นนั้น”

หานป๋อได้แต่ส่ายศีรษะไปมา

“มันยากเกินไปที่จะฝึกฝนมัน ภาพวาดที่นี่เป็นเพียงภาพการแสดงความสามารถของวิชาหยุนเซ็นเท่านั้นหาได้ใช้เคล็ดวิชาที่แท้จริง อีกอย่างคัมภีร์ส่วนใหญ่ที่ปรากฏขึ้นมันเป็นเพียงของปลอมที่ถูกสร้างเพื่อหลอกคนโง่เท่านั้น เคยมีครั้งหนึ่งถึงกับมีสงครามกันระหว่างเทพกันเองเพราะคัมภีร์ปลอมเล่มหนึ่งเท่านั้น”

เนี่ยฟงทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับพร้อมกับเดินจ้องมองภาพวาดบนผนังห้องแต่ละด้านหลังจากนั้นไม่นานก็พากันออกมาจากห้องลับในต้นไม้ เนี่ยฟงจัดการสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าทับซ้อนชุดวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เดิม ไม่นานทั้งหมดก็เริ่มเดินทางต่อ ทั้งหมดหาได้เดินทางตามเส้นทางเดิมในแผ่นที่ที่ได้รับมา แต่เดินทางในแผ่นที่ของเนี่ยฟงที่ได้มาใหม่ การเดินทางสะดวกสบายไม่มีแม้แต่สัตว์อสูรหรือเผ่าอสูรมายาอยู่ระหว่างทาง ทั้งหมดเดินทางถึงห้าวันก็พบกับหมู่บ้านขนาดใหญ่ด้านหน้า จากที่จูคังและเนี่ยฟงสำรวจพบว่าเป็นเผ่าอสูรมายาและหากมองจากแผนที่หมู่บ้านแห่งนี้คงเป็นหมู่บ้านหลักของเผ่าอสูรมายา เพราะดูจากจำนวนที่อยู่ในหมู่บ้านมีอยู่หลายพัน ส่วนใหญ่เป็นชายฉกรรจ์มีหน่วยลาดตระเวณชุดละเกือบสามสิบตนออกจากหมู่บ้านสลับกันไปมา

“เนี่ยฟง เราจะทำอย่างไรดีจะรอพวกนั้นหรือไม่หากคิดบุกที่นี่พวกข้ามีสิบชีวิตก็คงไม่พอ”

เนี่ยฟงยกยิ้มพร้อมกับกล่าววาจาตอบ

“ใจเย็นๆ เจ้านำกำลังคนของเราไปเก็บยางสนมาให้ข้าก็พอมากเท่าไรยิ่งดี”

“เจ้าจะทำแบบนั้นอีกรึ”

“เกิดสิ่งใดกัน”

“เหอะ ภาพอันหน้าสยดสยองเมื่อคืนนั้นยังคงติดตาข้าอยู่เลย เจ้าไม่แปลกใจหรือว่าระหว่างเดินทางหาได้มีผู้ใดทานเนื้อย่างเช่นเจ้าบ้าง เจ้ามันเทพอสูรร้ายโดยแท้”

เนี่ยฟงยกยิ้ม

“เอาเถอะในเมื่อเจ้าคิดดีแล้วข้าจะนำทุกคนไปหายางสนเอง ระหว่างทางข้าพบเห็นป่าสนอยู่ไม่น้อยเช่นกัน ว่าแต่เจ้าจะลงมือเมื่อไหร่”

“เมื่อทุกอย่างพร้อม”

“ได้ แต่ว่าตอนนี้เรากลับไปหาพวกหานป๋อกันเถอะ”

เนี่ยฟงพยักตอบรับ แต่ทั้งสองก็ยังไม่ทันที่จะไปที่ไหน ทันใดนั้นเองทั้งสองก็ได้ยินเสียงตะโกนโห่ร้องดังลั่นมาจากทางด้านหน้าหมู่บ้าน เมื่อหรี่ตามองก็พบว่ากลุ่มที่ออกลาดตระเวนจับใครบางคนกลับมาด้วย มองเห็นเป็นกลุ่มจากเขตเจ็ดนับสามสิบคนทั้งหมดถูกมัดด้วยเถาวัลย์หนามที่คอพร้อมกับลากจูงเดินตามหลังมา มีทั้งชายฉกรรจ์และหญิงสาว ทั้งหมดถูกนำมาผูกมัดติดเสาไม้ตั้งอยู่กลางหมู่บ้าน ในระหว่างนั้นเองก็มีชายชราถูกนั่งอยู่บนแคร่ไม้ถูกหามออกมาโดยชายฉกรรจ์สี่ตน มีเสียงเอ่ยวาจาออกมาดังลั่น แน่นอนว่าทั้งสองถึงแม้จะได้ยินก็หาได้ทราบว่าชายชราผู้นั้นกล่าวสิ่งใด

ทันใดนั้นเองชายฉกรรจ์ที่ถูกมัดอยู่กับเสาไม้ก็ถูกสังหารลงอย่างรวดเร็วถูกจ้วงแทงไปที่ท้องพร้อมกับดึงลำใส้ออกมาด้านนอก เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล หลายคนยังไม่ตกตายทำได้เพียงกรีดร้องโหยหวนเท่านั้น เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังลั่น ไม่นานหญิงสาวจำนวนสิบสองคนก็ถูกนำตัวลงมาจากเสาไม้ เสื้อผ้าสวมใส่ถูกฉีกกระชากจนไม่มีชิ้นใดปกปิดรูปร่างของพวกนางเอาไว้ได้ ไม่นานกลุ่มชายฉกรรจ์ที่อยู่รอบด้านก็ยกยิ้มหัวเราะเสียงดังลั่นพุ่งเข้าหาหญิงสาวพร้อมกับงัดความเป็นชายของตนออกมา จูคังถึงกับหันหน้ามองไปอีกทางพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมาด้วยความโกรธแค้นอย่างถึงที่สุด

“ข้าจะรีบนำกำลังคนของเราทั้งหมดนำยางสนมาให้เจ้าเท่าที่ป่าแห่งนี้จะมีมากพอ”

เนี่ยฟงทำได้เพียงยกมือแตะไปที่หัวไหล่ของจูคัง

“เอาละเรารีบกลับไปหาพวกหานป๋อกันเถอะ ปล่อยพวกมันสนุกสนานเช่นนี้ไปก่อนเมื่อทุกอย่างจัดเตรียมพร้อม เมื่อนั้นจะเป็นวันที่พวกมันเศร้าใจที่สุด”