ตอนที่ 89 จะทำอย่างไร ที่รัก

เฉียวเมียนเมียนหันกลับมา แล้วจ้องมองเขาเมื่อรู้ว่าประตูเปิดไม่ได้

“ปลดล็อกให้ฉันลงด้วยค่ะ”

เหมาเยซื่อยิ้ม

“จูบผมก่อน แล้วจะให้คุณไป”

เธอเริ่มหงุดหงิด “ฉันจะไม่...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาดึงเธอเข้ามากอด

“อืม...”

เหมาเยซื่อจูบเธออยู่นานแล้วหยิกแก้มของเธอ

รู้สึกดีมากที่ได้กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

เขาแค่อยากแกล้งเธอ แต่ในไม่ช้าเขากลับสูญเสียการควบคุมเสียเอง

การจูบที่อ่อนโยนของเขาเพียงไม่กี่ครั้งก็ทำให้หลงใหลมากขึ้น

ความตึงเครียดหรือความตื่นเต้นเพิ่มขึ้นภายในรถ

บรรยากาศเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย

เสียงที่ทำให้เธออาย

เธออ่อนลงเมื่อใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เธอดึงเสื้อเชิ้ตและกระดุมของเขาในขณะที่การหายใจของเธอเร็วขึ้น

เหมาเยซื่อรู้สึกตื่นเต้น

แขนของเขารอบตัวเธอค่อย ๆ เอื้อมเข้าไปใต้เสื้อผ้าของเธอ

“ไม่นะ...”

ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าหน้าอกของเธอสงบลงและในช่วงเวลาแห่งความตื่นตระหนกเธอก็ผลักเขาออกไป

เหมาเยซื่อรู้สึกตัวกับการกระทำของเขาทันที เมื่อเธอผลักเขาออก

เขาเงยหน้าขึ้นเห็นว่าเธอดูลุกลี้ลุกลนแค่ไหน และสายตาของเขาก็กลับมาที่ริมฝีปากของเธอ

ยังคงหายใจแรงเสียงของเขาแหบแปลก ๆ

“จะทำยังไงดีที่รัก”

เฉียวเมียนเมียนไม่กล้ามองเข้าไปในตาเขา

“คุณหมายถึงอะไร จะทำอะไร”

เหมาเยซื่อมองเธออย่างลึกซึ้ง

“ผมหิว...”

“คุณหิวเหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนสะดุ้ง

“แต่เราเพิ่งทานอาหารกลางวันกันเองนะ”

เธอหยุดตัวเองเมื่อเห็นสีหน้าแปลก ๆ ของเขา

“เหมาเยซื่อ...”

ครั้งนี้เฉียวเมียนเมียนรู้สึกกระวนกระวายมาก เธอเอื้อมมือออกไปเพื่อเว้นระยะห่างระหว่างทั้งสองคนและพูดอย่างอ้อนวอนเขาเล็กน้อยว่า

“ฉันอยากลงรถค่ะ....”

“ที่รัก”

เหมาเยซื่อจับรอบเอวของเธอแน่น

“อย่ากลัวเลย ผมชอบคุณนั่นคือเหตุผลที่ผมมีปฏิกิริยาแบบนี้กับคุณ ไม่งั้นผมไม่สูญเสียการควบคุมแบบนี้หรอก”

เฉียวเมียนเมียนไม่กล้าขยับตัวอีกต่อไป

เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างแข็งกร้าว

เหมาเยซื่อรู้สึกตึงเครียดเช่นกัน เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจสั้น ๆ ของเขาขณะที่เธอพิงเขา

ไม่กี่นาทีต่อมา

การหายใจของเขาก็เป็นปกติ

เฉียวเมียนเมียนกัดริมฝีปากของตนเอง

“ตอนนี้คุณดีขึ้นหรือยัง? ให้ฉันออกไปได้แล้วใช่ไหมคะ”

ไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเป็นสิ่งที่เขาต้องสงบจิตใจลง

เหมาเยซื่อลูบศีรษะของเธอและจูบเธออีกครั้งเบา ๆ

“อืมลงไปเถอะ ผมจะพาคุณไปที่หอพัก”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเองได้ แค่นี้เอง...”

เฉียวเมียนเมียนปฏิเสธเขาโดยสังหรณ์ใจ แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบเธอก็เห็นดวงตาของเขามืดลง

“คุณจะไม่ให้ผมเดินไปส่งที่นั่นเหรอ? คุณไม่อยากให้ใครรู้เหรอว่าเราอยู่ด้วยกัน”