ตอนที่ 88 ขอบคุณนะ เมียนเมียน.

“เอ่อ...”

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกเขินอาย

เมื่อคืนเธอนอนหลับสบาย ทำไมตอนนี้ถึงได้ง่วงขนาดนี้

“ถ้าอย่างนั้นคุณนอนหลับสบายหรือยัง?”

เฉียวเมียนเมียนหันมามองเขา ตอนนี้เขาดูสดชื่นและมีพลังกำลัง

“อืม ดีขึ้นมากเลยล่ะ”

เหมาเยซื่อ ยิ้มขึ้นอีกครั้ง “ขอบคุณนะ เมียนเมียน”

มันเป็นเพียงชั่วโมงสั้น ๆ แต่ก็ช่วยเขาได้มาก

ชั่วโมงแห่งการนอนหลับในตอนนั้นเพียงชั่วโมงเดียวดีกว่าเวลากลางคืนสามถึงสี่ชั่วโมง

เขาไม่ได้ตื่นขึ้นมากลางคันหรือฝันร้ายใด ๆ

มันเป็นการนอนหลับที่เต็มอิ่มมาก

“ขอบคุณฉันเหรอคะ?”

เฉียวเมียนเมียนมองเขาด้วยความสับสน

“ทำไมกันคะ?”

ไฟข้างหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง

เหมาเยซื่อหยุดรถและหันไปจ้องลึกเข้าไปในแววตาเธอ

“ขอบคุณที่นอนกับผม ผมนอนหลับสบายมากในหนึ่งชั่วโมงนั้น”

เฉียวเมียนเมียนเริ่มกระแอมไอ

อยากให้เขาพูดคลุมเครือน้อยลงจะได้ไหม

เขาหมายความว่ายังไงกัน ที่บอกว่าขอบคุณเธอที่ได้นอนกับเขา!

เขาหมายถึงอะไรนอนหลับสบาย!

ใครมาได้ยินก็ต้องเข้าใจผิดเป็นอย่างนั้นไม่มีผิด

“อืม? เกิดอะไรขึ้น?” เขามองไปยังแก้มที่แดงระเรื่อของเธอ

แต่เธอก็ดูน่ารักเป็นอย่างมาก

เธออาจจะไม่รู้เลยว่าแววตาโกรธเกรี้ยวของเธอนั้นไม่ได้ดูดุดันหรือน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ในความเป็นจริง เธอดูนุ่มนวลและน่ารัก

เหมือนเธอพยายามปั้นหน้าไปอย่างนั้นเอง

เธอเป็นเหมือนลูกแมวตัวน้อย – ยิ่งพวกมันก้าวร้าวมากเท่าไหร่ ผู้คนก็ยิ่งชื่นชอบพวกมันและต้องการแกล้งพวกมัน

“คุณควรพูดอะไรให้มันชัดเจนหน่อย!”

เฉียวเมียนเมียนแทบจะตะโกนด้วยความลำบากใจ

เหมาเยซื่อแสร้งทำเป็นไม่รู้

“ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณพูดเรื่องอะไร ถ้าไม่พูดออกมาให้ชัดเจน คุณหมายถึงเรื่องที่ผมพูดถึง”นอนกับผม“หรือ”นอนหลับสบาย“ล่ะ ผมไม่เห็นว่าในข้อความของผมมีอะไรผิดปกติเลยนี้”

ก่อนที่เฉียวเมียนเมียนจะตอบเขาก็เลิกคิ้วและยิ้มอย่างล้อเลียน

“ที่รัก คิดอะไรแปลก ๆ อยู่หรือเปล่า? คุณคิดว่าผมหมายถึง...ทำอะไรกับคุณบนเตียงงั้นเหรอ? แม้ผมจะอยากทำก็เถอะ แต่จะให้ในที่แบบนั้นได้ยังไงกัน”

เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของเขาใบหน้าของเธอก็แดงไปทั้งหน้า

“คุณ...ฉันไม่อยากพูดกับคุณแล้ว”

เฉียวเมียนเมียนแพ้ท่าทีที่เล่นที่จริงของเขา เธอหันหน้าหนีไปอยากพูดอะไรต่ออีก

เหมาเยซื่อเป็นคนที่น่ากลัวเสียจริง!

เขาทำยังกับกำลังแหย่สัตว์เลี้ยงงั้นแหละ แย่มาก!

เธอจะไม่พูดอะไรกับเขาอีกแล้ว

ไม่แน่นอน!

**

เฉียวเมียนเมียนจะรักษาคำพูดของตน

เธอจึงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาตลอดการเดินทางมายังวิทยาลัย

เมื่อเขาจอดรถในที่หมาย เธอปลดเข็มขัดนิรภัยออก พร้อมพูดประโยคสั้นกับเขา “บายคะ”

จากนั้นก็เตรียมที่จะลงรถ

คลิก!

เธอเอื้อมมือไปจับประตู แต่ได้ยินเสียงประตูรถล็อก

ชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอคนนั้นหัวเราะเบา ๆ ออกมา

“คุณยังโกรธผมอยู่เหรอ? ที่รัก แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง คุณตั้งใจจะเมินผมไปจริง ๆ เหรอ?”